ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11
“เป......... ฉันตัดสินใจแล้วนะ” ทาเครุถูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับสำนึกผิด เอ๊ะ.... รึว่าเขาจะมาขอโทษผมที่ทาเลาะกันคราวนั้น รึว่าเค้าพบคนที่ดีกว่ารุ่นพี่ยูจิ
แต่ว่าข้างๆกันนั่นคือรุ่นพี่จิยุนี่นา
“ฉันชอบรุ่นพี่จิยุล่ะ..... ฉันจะคบกับรุ่นพี่จิยุเป็นแฟนล่ะ” และแล้วหมอนี่ก็พูดต่อด้วยสีหน้าร่าเริง ก่อนที่จะยิ้มให้กับรุ่นพี่จิยุ
เฮ้ยยยยย ไหนบอกว่าเกลียดรุ่นพี่จิ้งจอกนี่ไง แล้วทำไมกลับเป็นแบบนี้ด้ายยยยยยยยยยยยย
ใครก็ได้~~~~~~~~~~~~~~~ ช่วยบอกผมทีว่ามันไม่จริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“” (มันคือรูปโน๊ตดนตรี ==') จู่ๆก็มีเสียงเพลงดังขึ้น ทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
แค่ความฝันหรอกเหรอเนี่ย.... นั่นสินะ.... คนอย่างหมอนั่นเกลียดรุ่นพี่จะตาย แค่ขอให้คิดดีๆกับรุ่นพี่ก็คงจะยากแล้ว ว่าแต่ว่า......
ใครโทรมาไม่ดูเวล่ำเวลาเลยนะ วันหยุดแท้ๆ กะว่าจะตื่นเที่ยงซะหน่อย
“โมชิ โมชิ” ผมรับโทรศัพท์ด้วยเสียงแบบคนเพิ่งตื่นนอน ก็เพิ่งตื่นจริงๆนี่นา คนกำลังฝันดีอยู่แท้ๆ เบอร์ใครก็ไม่รู้แปลกๆ
“ฮัลโหล..... ชินเป ???” มีเสียงดังมาตามสาย ใครวะเนี่ย เสียงไม่คุ้นหูเลย แต่ดันรู้จักชื่อผมได้ โทรผิดรึเปล่าเนี่ย (จะบังเอิญขนาดนั้นเลยรึ)
“อืม.......” ==
“ตะวันสายโด่แล้วนะ !!!! คิดจะนอนกินบ้างกินเมืองไปถึงไหนเฮอะ !!!!!!” เหวอออออออ นี่มันใครวะเนี่ย !!! โผล่มาก็เทศนาผมเลย พ่อก็ไม่ใช่ แม่ก็ไม่ใช่ แล้วมันใคร ?????
“ฉันมีอะไรจะให้นายดู...... ฉันจะรออยู่ที่หน้าสถานีรถไฟสาย 9 นายต้องมาเจอฉันก่อน 10 โมงครึ่ง” อะไรฟะ นี่มันจะสิบโมงแล้วนี่เฮ้ยยยยยยยยย
“หือ.... == แล้วนี่ใครเนี่ย” ผมถามต่อไป คุยกันมาตั้งหลายประโยคแล้ว ใครก็ไม่รู้ แต่ทำเหมือนรู้จักผมดีอย่างงั้นแหละ
“แกจำชั้นไม่ได้เหรอฟะ...... ฉันจิยุ ประธานชมรมของแกไงเฟ้ยยยยย” หะ...... บอกว่าอะไรนะ รุ่นพี่จิยุงั้นเหรอออออ จิงดิ !!!!!
แย่แล้วตรู..........
ต้องรีบ........
แต่งตัว !!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10.40 ช้าไป 10 นาที
ในที่สุดก็ถึงซะที
ผมรีบแต่งตัวและรีบเดินทางมาที่สถานีที่ว่าอย่างรีบเร่ง วิ่งไปอย่างเหนื่อยหอบ เพราะกลัวไม่ทัน และก็ไม่ทันจริงๆ พอไปถึงที่ ผมก็พบรุ่นพี่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าสถานีพอดี
“ช้านะชินเป…” รุ่นพี่ทักขึ้นด้วยเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย โห ก็ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเอง เวลาอาบน้ำ แต่งตัวก้ไม่ค่อยมี ผมเผ้าก็ไม่ได้เซ็ท
“ผม… ขอโทษ”
“แล้วนี่รีบขนาดผมไม่ได้หวีผมเลยรึไง ฟูเชียว” รุ่นพี่ว่าแล้วก็เดินมาขยี้หัวผมเล็กน้อย ผมงี้ หน้าแดงไปอีกรอบแล้ววววว >///< รุ่นพี่คิดจะแกล้งให้ผมตายเลยรึไง
“แล้ว… รุ่นพี่มีอะไรให้ผมดูรึครับ” มันต้องสำคัญมากแน่ๆเลย ขนาดนัดมาวันหยุด แล้วก็ให้รีบมากะทันหันถึงขนาดนี้
“หึ…. ที่จะให้นายดูนะ…. ตอนทุ่มนึงโน่น” ทะ… ทะ…. ทุ่มนึง แล้วรีบตามผมมาเพื่ออะไรคับ ??? -*-
“แล้วนี่…. จะเรียกผมมาทำไมตอนนี้ ???”
“อ้าว…. ฉันจะเรียกนายมาตอนนี้แล้วมันผิดรึไง” ซะงั้น ผมง่วงนะคับคุณจิยุ แล้วผมก็ไม่ว่างขนาดนั้นนะคับ เพราะผมวางแพลนเอาไว้ว่าจะตื่นเที่ยง อาบน้ำ กินข้าว ช้อปปิ้ง เล่นเฟซ เล่นอะมีบ้า เลี้ยงน้องหมา ไม่ได้ว่างอยุ่เฉยๆนะคับ
“รึนายไม่อยากไปเที่ยวกับฉัน”
“หา….” ทะ… เที่ยว เที่ยวอาไร
“ก็วันนี้ฉันอยากไปเที่ยว แล้วฉันจะให้นายไปเป็นเพื่อนเที่ยวไม่ได้รึไงกันฮะ ชินเป ???” รุ่นพี่ถามเสียงดุอีกแล้ว จะให้ผมตอบว่าอะไรได้ล่ะ
“ได้ฮะ ^^”
“งั้นก็ไปกันเลย” รุ่นพี่ว่าพร้อมกับจับมือผมจูงไปตามทางเรื่อยๆ รุ่นพี่ตัวสูง ขาก็ยาว เดินเร็วจนผมตามไม่ทันเลยแน่ะ แต่มือของรุ่นพี่น่ะ บอกได้คำเดียวเลยว่า อบอุ่นมาก ><
อ๊ากกกกกกก ไม่น่าเชื่อว่าร้อยวันพันปีจะเจอโอกาสแบบนี้ จะขอบคุณใครดีเนี่ย ><
รุ่นพี่พาไปที่สวนสนุก
สถานที่แรกที่เข้าไปเลยก็คือ…. บ้านผีสิง
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมร้องขึ้นลั่นบ้านผีสิงเลย เมือมีผีอะไรก็ไม่รู้ มาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ผมน่ะเกลียดอะไรแบบนี้ที่สุดเลย
“5555 ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย ตลกจะตาย” มันน่าตลกตรงไหนคับเนี่ยคุณจิยุ ==
“หวาดด~~~~~~~~~~~ดี~~~~~~~~~~~~~~~พี่~~~~~~~~~~ ชิน~~~~~~เป~~~~~~~~~~~~~”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” จู่ๆก็มีตัวอะไรไม่รู้โผล่ขึ้นมาข้างหน้าผม ทำเอาผมสะดุ้งไม่ทันตั้งตัว
“อิอิ กลัวเราด้วยอ่ะอีฟ” ต่อด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เจ้าคู่หูอีฟกับโคคินั่นเอง
นี่กล้าแกล้งฉันเราะ ==
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” และต่อด้วยรถไฟเหาะ ที่วิ่งด้วยความเร็วสูงจนอดที่จะร้องออกมาไม่ได้ ไม่ใช่มีแค่ผมร้อง เกือบทั้งรถไฟแน่ะ แต่รู้สึกมันจะเป็นอะไรที่ชิวชิวสำหรับรุ่นพี่จิยุมาก
ในที่สุดก็จบซะที เฮ้ออออ (ถอนหายใจ)
“สนุกดีนะ อีกรอบมั้ยชินเป ^^” ถามอย่างร่าเริงเชียว
“ไม่อาวววววววววววว ไปที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอครับรุ่นพี่”
“งั้น…. ไปนั่งม้าหมุนกัน” ห๊ะ…… ม้าหมุน
ถ้าเป้นตามหนังละครมันก็คงโรแมนติก ม้าตัวเดียวกัน ผู้ชายนั่งหน้า ผู้หญิงนั่งหลัง แต่ในกรณีนี้ ผมกับรุ่นพี่จิยุนั่งคนละตัวกัน
ไหงเป็นงี้อ่ะ……. แถมรุ่นพี่ยังทำท่าไม่สนใจผมที่นั่งม้าตัวข้างหลังเลยด้วย
T_T
และสุดท้ายต่อด้วย…… ชิงช้าสวรรค์
โชคดีที่ได้อยู่ที่เดียวกัน โรแมนติกสุดๆไปเลย ^O^
แต่….
มันโรแมนติกเกินไป เงียบฉี่เลย………..
“ชินเป…. พวกเพื่อนๆในห้องนายน่ะคิดว่าฉันเป็นยังไง” จู่ๆรุ่นพี่ก็ถามขึ้นมา หลังจากที่ไม่มีใครถูดอะไรกันเลย
“คือ??? - -‘”
“แบบที่เพื่อนๆนายลือๆกันน่ะ”
“ก็…. รุ่นพี่เป็นคนที่หล่อ เท่ แต่ชอบหักอกผู้หญิง ใครไปสารภาพรักแห้วทุกราย แล้วก็ดูเหมือนเกลียดผู้หญิง ปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใย ไม่อ่อนโยน ปีศาจ เป็นผู้ชายที่ห่วยที่สุด ไม่มีใครรัก” บลาๆ เอ๊ะ ผมพูดเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“นี่เขาคิดว่าฉันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ” ใช่ พวกนั้นก็ลือกันไปแบบนั้นเอง เพราะจริงๆแล้วรุ่นพี่น่ะ เท่มาก >< ใครๆอาจคิดว่านี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว ผมบอกตรงๆเลยก็ได้ ผมชอบรุ่นพี่จิยุ !!!
“ฉันน่ะ… เห็นแบบนี้ เชื่อมั้ยว่า…. ฉันก็มีคนที่ชอบอยู่นะ” หา…… รุ่นพี่มีคนที่ชอบแล้วเหรออ…….
นี่ผม…. โดนหักอกตั้งแต่ยังไม่สารภาพเลยเหรอเนี่ย…… จิ้งจอก T^T
“แต่คงเพราะว่าฉันมีข่าวลือแบบนั้น เขาก็เลยไม่มาสารภาพรักกับฉัน เฮ้อ~~~~~” รุ่นพี่ถอนหายใจ พูดว่าเขา แสดงว่าก็เป็นผู้ชายอ่ะดิ งือ T^T
แต่ก็น่าอยู่ ถ้ารู้ว่าสารภาพไปแล้วอกหักแน่ๆ เป็นใครก็คงถอดใจ ผมคนนึงล่ะ
“อันที่จริง ฉันแค่ไม่อยากคบกับใครเท่านั้นเอง พอมีคนมาสารภาพ ฉันก็แค่พูดตัดเยื่อใยไม่ให้เขามาชอบฉันอีกก็เท่านั้นเอง….. ฉันน่ะเป็นคนขี้อายนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คงไม่มีอะไรคืบหน้าแน่ ชินเป…. นายช่วยฉันทีสิ” รุ่นพี่พูดแบบนี้ แล้วแสดงสีหน้าแบบขอร้องๆจริงๆ แบบนี้ผมก็อายเป็นนะ
ผมไม่อยากช่วยหรอก
แต่ถ้ามันทำให้รุ่นพี่มีความสุข
ผมก็จะทำ
“ถ้าเขาไม่กล้า รุ่นพี่ก็สารภาพกับเขาซะเลยสิครับ ถ้าเกิดคนนั้นชอบรุ่นพี่อยู่แล้ว ก็คงไม่ปฏิเสธ”
“นายจะให้คนอย่างฉันเนี่ยนะเป็นฝ่ายสารภาพก่อน”
“ก็… ครับ ถ้ารุ่นพี่ทำแบบนั้นได้ ชื่อเสียๆที่รุ่นพี่ทำไว้ ก็คงจะค่อยๆหายไปด้วย” ผมแนะนำรุ่นพี่จากใจจริง ไม่เป้นไรหรอก แค่ขอให้รุ่นพี่มีความสุข
“เอางั้นก็ได้….. นายคอยดูแล้วกันนะเป วันงานขึ้นแสดง ฉันจะสารภาพกับเขาให้ได้ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ^^”
“ครับ ^^” ผมยิ้มแบบฝืนๆไป ทั้งที่ๆในใจแทบอยากจะกู่ร้องให้ทุกคนรู้ แต่อย่างน้อย รุ่นพี่ก็ไว้ใจผม อย่างน้อย รุ่นพี่เขาก็ยังปรึกษาเรื่องสำคัญกับผม
ผมดีใจนะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นเด็กเป็นเล็กอย่าริสูบบุหรี่” เสียงใครบางคนดังขึ้นมาจากไม่ไกลไม่ไกลกันนี้ รุ่นพี่จิยุมาผมมาที่หน้าไลฟ์เฮาท์เล็กๆแห่งหนึ่ง ข้างหน้านั้นมีรุ่นพี่ที่ผมรู้จักและเห็นในชมรมเป็นประจำอยู่ 2 คน
“รุ่นพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมรึ” รุ่นพี่เรโนะขาใหญ่ทำตาแบบว่าน่ากลัวๆ แต่อีกคนดูท่าทางไม่กลัวเลย......
“มีสิ ฉันเป็นรองประธานชมรมของแกไง” รุ่นพี่ยูจิว่า..... นี่รุ่นพี่จิยุนัดรุ่นมายูจิมาด้วยงั้นเหรอ รุ่นพี่เรโนะก็ด้วย แสดงว่าต้องเป็นอะไรที่เกี่ยวกับชมรมแน่ๆ เพราะเท่าที่ฟังจากหลายๆคน เค้าว่ารุ่นพี่จิยุปลุกปั้นรุ่นพี่เรโนะเป็นประธานคนต่อไป
"ทำยังกะพี่ไม่เคย"
"เงียบไปเลยเรโนะ =="
“อย่ามาว่าผมเลย...เอาเรื่องของพี่เหอะ ได้ข่าวว่ามีเรื่องกับแฟนไม่ใช่รึ” รุ่นพี่เรโนะถาม อะไรกัน เรื่องเกิดขึ้นตอนที่เย็นมากๆ ไม่มีใครอยู่ในชมรมเลยนอกจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นเองนะ แล้วทำไมข่าวมันแพร่กระจายไปเร็วขนาดนี้วะเนี่ย ==’
“รุ่นพี่คิดดีๆนะ.... กว่าจะมาถึงวันนี้ผ่านอะไรมาตั้งเยอะแยะ... อย่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแล้วเลิกกันเลย”
“เออ” รุ่นพี่ยูจิเหมือนไม่ชอบใจที่โดนถามเรื่องทะเลาะกับรุ่นพี่มาซาโตะยังไงไม่รู้ “อ้าว..... ไอ้จิ้งจอกจิยุมาแล้วรึ ชินเปด้วย” รุ่นพี่ทักผมอย่างร่าเริงทันทีที่เห็นพวกเราเดินมา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ้าว… นายที่เป็นผู้จัดการชมรมดนตรีนี่นา” แล้วผมได้พบกับรุ่นพี่เรียวงะ เพื่อนร่วมชมรมของรุ่นพี่ชิน ดูเหมือนพวกเขาจะเล่นดนตรีกันที่ไลฟ์เฮาส์แห่งนี้
“สวัสดีฮะรุ่นพี่” ผมทักทายไป
“ประธานจิยุ รุ่นพี่ยูจิแล้วก็เรโนะด้วยเหรอเนี่ย…. ไม่นึกเลยว่าจะมาดูพวกผมจริงๆ” รุ่นพี่ชินว่า เคยบอกเหมือนกันว่าตั้งวงดนตรีกับเพื่อนต่างดรงเรียน รุ่นพี่ชินเป็นร้องนำ ส่วนรุ่นพี่เรียวงะเป็นมือกีตาร์
“นายน่ะ มัวแต่คุย จะเริ่มแสดงแล้วไม่ใช่เหรอ” รุ่นพี่ว่า
“งั้นผมไปแสดงก่อนนะฮะ” รุ่นพี่ชินขอตัว ก่อนที่จะเดินขึ้นเวทีไป
ถึงจะแสดงในไลฟ์เฮาส์เล็กๆ แต่ก็เป็นการแสดงที่สุดยอดมาก กีตาร์ก็ดีดได้สุดยอด เสียงรุ่นพี่ชินก็พาวเวอร์มาก เป็นการแสดงที่หาดูที่ไหนไม่ได้อีกแล้วจริงๆ
นี่แหละคือสิ่งที่รุ่นพี่ต้องการให้ผมดู ถึงได้เรียกผมมา
แต่อีกไม่กี่วันก็จะได้ดูการแสดงจริงๆของรุ่นพี่แล้ว ผมเชื่อว่าต้องเป้นการแสดงที่ดีกว่านี้แน่
....To Be Con.....
แต่ว่าข้างๆกันนั่นคือรุ่นพี่จิยุนี่นา
“ฉันชอบรุ่นพี่จิยุล่ะ..... ฉันจะคบกับรุ่นพี่จิยุเป็นแฟนล่ะ” และแล้วหมอนี่ก็พูดต่อด้วยสีหน้าร่าเริง ก่อนที่จะยิ้มให้กับรุ่นพี่จิยุ
เฮ้ยยยยย ไหนบอกว่าเกลียดรุ่นพี่จิ้งจอกนี่ไง แล้วทำไมกลับเป็นแบบนี้ด้ายยยยยยยยยยยยย
ใครก็ได้~~~~~~~~~~~~~~~ ช่วยบอกผมทีว่ามันไม่จริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“” (มันคือรูปโน๊ตดนตรี ==') จู่ๆก็มีเสียงเพลงดังขึ้น ทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
แค่ความฝันหรอกเหรอเนี่ย.... นั่นสินะ.... คนอย่างหมอนั่นเกลียดรุ่นพี่จะตาย แค่ขอให้คิดดีๆกับรุ่นพี่ก็คงจะยากแล้ว ว่าแต่ว่า......
ใครโทรมาไม่ดูเวล่ำเวลาเลยนะ วันหยุดแท้ๆ กะว่าจะตื่นเที่ยงซะหน่อย
“โมชิ โมชิ” ผมรับโทรศัพท์ด้วยเสียงแบบคนเพิ่งตื่นนอน ก็เพิ่งตื่นจริงๆนี่นา คนกำลังฝันดีอยู่แท้ๆ เบอร์ใครก็ไม่รู้แปลกๆ
“ฮัลโหล..... ชินเป ???” มีเสียงดังมาตามสาย ใครวะเนี่ย เสียงไม่คุ้นหูเลย แต่ดันรู้จักชื่อผมได้ โทรผิดรึเปล่าเนี่ย (จะบังเอิญขนาดนั้นเลยรึ)
“อืม.......” ==
“ตะวันสายโด่แล้วนะ !!!! คิดจะนอนกินบ้างกินเมืองไปถึงไหนเฮอะ !!!!!!” เหวอออออออ นี่มันใครวะเนี่ย !!! โผล่มาก็เทศนาผมเลย พ่อก็ไม่ใช่ แม่ก็ไม่ใช่ แล้วมันใคร ?????
“ฉันมีอะไรจะให้นายดู...... ฉันจะรออยู่ที่หน้าสถานีรถไฟสาย 9 นายต้องมาเจอฉันก่อน 10 โมงครึ่ง” อะไรฟะ นี่มันจะสิบโมงแล้วนี่เฮ้ยยยยยยยยย
“หือ.... == แล้วนี่ใครเนี่ย” ผมถามต่อไป คุยกันมาตั้งหลายประโยคแล้ว ใครก็ไม่รู้ แต่ทำเหมือนรู้จักผมดีอย่างงั้นแหละ
“แกจำชั้นไม่ได้เหรอฟะ...... ฉันจิยุ ประธานชมรมของแกไงเฟ้ยยยยย” หะ...... บอกว่าอะไรนะ รุ่นพี่จิยุงั้นเหรอออออ จิงดิ !!!!!
แย่แล้วตรู..........
ต้องรีบ........
แต่งตัว !!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10.40 ช้าไป 10 นาที
ในที่สุดก็ถึงซะที
ผมรีบแต่งตัวและรีบเดินทางมาที่สถานีที่ว่าอย่างรีบเร่ง วิ่งไปอย่างเหนื่อยหอบ เพราะกลัวไม่ทัน และก็ไม่ทันจริงๆ พอไปถึงที่ ผมก็พบรุ่นพี่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าสถานีพอดี
“ช้านะชินเป…” รุ่นพี่ทักขึ้นด้วยเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย โห ก็ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเอง เวลาอาบน้ำ แต่งตัวก้ไม่ค่อยมี ผมเผ้าก็ไม่ได้เซ็ท
“ผม… ขอโทษ”
“แล้วนี่รีบขนาดผมไม่ได้หวีผมเลยรึไง ฟูเชียว” รุ่นพี่ว่าแล้วก็เดินมาขยี้หัวผมเล็กน้อย ผมงี้ หน้าแดงไปอีกรอบแล้ววววว >///< รุ่นพี่คิดจะแกล้งให้ผมตายเลยรึไง
“แล้ว… รุ่นพี่มีอะไรให้ผมดูรึครับ” มันต้องสำคัญมากแน่ๆเลย ขนาดนัดมาวันหยุด แล้วก็ให้รีบมากะทันหันถึงขนาดนี้
“หึ…. ที่จะให้นายดูนะ…. ตอนทุ่มนึงโน่น” ทะ… ทะ…. ทุ่มนึง แล้วรีบตามผมมาเพื่ออะไรคับ ??? -*-
“แล้วนี่…. จะเรียกผมมาทำไมตอนนี้ ???”
“อ้าว…. ฉันจะเรียกนายมาตอนนี้แล้วมันผิดรึไง” ซะงั้น ผมง่วงนะคับคุณจิยุ แล้วผมก็ไม่ว่างขนาดนั้นนะคับ เพราะผมวางแพลนเอาไว้ว่าจะตื่นเที่ยง อาบน้ำ กินข้าว ช้อปปิ้ง เล่นเฟซ เล่นอะมีบ้า เลี้ยงน้องหมา ไม่ได้ว่างอยุ่เฉยๆนะคับ
“รึนายไม่อยากไปเที่ยวกับฉัน”
“หา….” ทะ… เที่ยว เที่ยวอาไร
“ก็วันนี้ฉันอยากไปเที่ยว แล้วฉันจะให้นายไปเป็นเพื่อนเที่ยวไม่ได้รึไงกันฮะ ชินเป ???” รุ่นพี่ถามเสียงดุอีกแล้ว จะให้ผมตอบว่าอะไรได้ล่ะ
“ได้ฮะ ^^”
“งั้นก็ไปกันเลย” รุ่นพี่ว่าพร้อมกับจับมือผมจูงไปตามทางเรื่อยๆ รุ่นพี่ตัวสูง ขาก็ยาว เดินเร็วจนผมตามไม่ทันเลยแน่ะ แต่มือของรุ่นพี่น่ะ บอกได้คำเดียวเลยว่า อบอุ่นมาก ><
อ๊ากกกกกกก ไม่น่าเชื่อว่าร้อยวันพันปีจะเจอโอกาสแบบนี้ จะขอบคุณใครดีเนี่ย ><
รุ่นพี่พาไปที่สวนสนุก
สถานที่แรกที่เข้าไปเลยก็คือ…. บ้านผีสิง
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมร้องขึ้นลั่นบ้านผีสิงเลย เมือมีผีอะไรก็ไม่รู้ มาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ผมน่ะเกลียดอะไรแบบนี้ที่สุดเลย
“5555 ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย ตลกจะตาย” มันน่าตลกตรงไหนคับเนี่ยคุณจิยุ ==
“หวาดด~~~~~~~~~~~ดี~~~~~~~~~~~~~~~พี่~~~~~~~~~~ ชิน~~~~~~เป~~~~~~~~~~~~~”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” จู่ๆก็มีตัวอะไรไม่รู้โผล่ขึ้นมาข้างหน้าผม ทำเอาผมสะดุ้งไม่ทันตั้งตัว
“อิอิ กลัวเราด้วยอ่ะอีฟ” ต่อด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เจ้าคู่หูอีฟกับโคคินั่นเอง
นี่กล้าแกล้งฉันเราะ ==
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” และต่อด้วยรถไฟเหาะ ที่วิ่งด้วยความเร็วสูงจนอดที่จะร้องออกมาไม่ได้ ไม่ใช่มีแค่ผมร้อง เกือบทั้งรถไฟแน่ะ แต่รู้สึกมันจะเป็นอะไรที่ชิวชิวสำหรับรุ่นพี่จิยุมาก
ในที่สุดก็จบซะที เฮ้ออออ (ถอนหายใจ)
“สนุกดีนะ อีกรอบมั้ยชินเป ^^” ถามอย่างร่าเริงเชียว
“ไม่อาวววววววววววว ไปที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอครับรุ่นพี่”
“งั้น…. ไปนั่งม้าหมุนกัน” ห๊ะ…… ม้าหมุน
ถ้าเป้นตามหนังละครมันก็คงโรแมนติก ม้าตัวเดียวกัน ผู้ชายนั่งหน้า ผู้หญิงนั่งหลัง แต่ในกรณีนี้ ผมกับรุ่นพี่จิยุนั่งคนละตัวกัน
ไหงเป็นงี้อ่ะ……. แถมรุ่นพี่ยังทำท่าไม่สนใจผมที่นั่งม้าตัวข้างหลังเลยด้วย
T_T
และสุดท้ายต่อด้วย…… ชิงช้าสวรรค์
โชคดีที่ได้อยู่ที่เดียวกัน โรแมนติกสุดๆไปเลย ^O^
แต่….
มันโรแมนติกเกินไป เงียบฉี่เลย………..
“ชินเป…. พวกเพื่อนๆในห้องนายน่ะคิดว่าฉันเป็นยังไง” จู่ๆรุ่นพี่ก็ถามขึ้นมา หลังจากที่ไม่มีใครถูดอะไรกันเลย
“คือ??? - -‘”
“แบบที่เพื่อนๆนายลือๆกันน่ะ”
“ก็…. รุ่นพี่เป็นคนที่หล่อ เท่ แต่ชอบหักอกผู้หญิง ใครไปสารภาพรักแห้วทุกราย แล้วก็ดูเหมือนเกลียดผู้หญิง ปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใย ไม่อ่อนโยน ปีศาจ เป็นผู้ชายที่ห่วยที่สุด ไม่มีใครรัก” บลาๆ เอ๊ะ ผมพูดเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“นี่เขาคิดว่าฉันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ” ใช่ พวกนั้นก็ลือกันไปแบบนั้นเอง เพราะจริงๆแล้วรุ่นพี่น่ะ เท่มาก >< ใครๆอาจคิดว่านี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว ผมบอกตรงๆเลยก็ได้ ผมชอบรุ่นพี่จิยุ !!!
“ฉันน่ะ… เห็นแบบนี้ เชื่อมั้ยว่า…. ฉันก็มีคนที่ชอบอยู่นะ” หา…… รุ่นพี่มีคนที่ชอบแล้วเหรออ…….
นี่ผม…. โดนหักอกตั้งแต่ยังไม่สารภาพเลยเหรอเนี่ย…… จิ้งจอก T^T
“แต่คงเพราะว่าฉันมีข่าวลือแบบนั้น เขาก็เลยไม่มาสารภาพรักกับฉัน เฮ้อ~~~~~” รุ่นพี่ถอนหายใจ พูดว่าเขา แสดงว่าก็เป็นผู้ชายอ่ะดิ งือ T^T
แต่ก็น่าอยู่ ถ้ารู้ว่าสารภาพไปแล้วอกหักแน่ๆ เป็นใครก็คงถอดใจ ผมคนนึงล่ะ
“อันที่จริง ฉันแค่ไม่อยากคบกับใครเท่านั้นเอง พอมีคนมาสารภาพ ฉันก็แค่พูดตัดเยื่อใยไม่ให้เขามาชอบฉันอีกก็เท่านั้นเอง….. ฉันน่ะเป็นคนขี้อายนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คงไม่มีอะไรคืบหน้าแน่ ชินเป…. นายช่วยฉันทีสิ” รุ่นพี่พูดแบบนี้ แล้วแสดงสีหน้าแบบขอร้องๆจริงๆ แบบนี้ผมก็อายเป็นนะ
ผมไม่อยากช่วยหรอก
แต่ถ้ามันทำให้รุ่นพี่มีความสุข
ผมก็จะทำ
“ถ้าเขาไม่กล้า รุ่นพี่ก็สารภาพกับเขาซะเลยสิครับ ถ้าเกิดคนนั้นชอบรุ่นพี่อยู่แล้ว ก็คงไม่ปฏิเสธ”
“นายจะให้คนอย่างฉันเนี่ยนะเป็นฝ่ายสารภาพก่อน”
“ก็… ครับ ถ้ารุ่นพี่ทำแบบนั้นได้ ชื่อเสียๆที่รุ่นพี่ทำไว้ ก็คงจะค่อยๆหายไปด้วย” ผมแนะนำรุ่นพี่จากใจจริง ไม่เป้นไรหรอก แค่ขอให้รุ่นพี่มีความสุข
“เอางั้นก็ได้….. นายคอยดูแล้วกันนะเป วันงานขึ้นแสดง ฉันจะสารภาพกับเขาให้ได้ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ^^”
“ครับ ^^” ผมยิ้มแบบฝืนๆไป ทั้งที่ๆในใจแทบอยากจะกู่ร้องให้ทุกคนรู้ แต่อย่างน้อย รุ่นพี่ก็ไว้ใจผม อย่างน้อย รุ่นพี่เขาก็ยังปรึกษาเรื่องสำคัญกับผม
ผมดีใจนะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นเด็กเป็นเล็กอย่าริสูบบุหรี่” เสียงใครบางคนดังขึ้นมาจากไม่ไกลไม่ไกลกันนี้ รุ่นพี่จิยุมาผมมาที่หน้าไลฟ์เฮาท์เล็กๆแห่งหนึ่ง ข้างหน้านั้นมีรุ่นพี่ที่ผมรู้จักและเห็นในชมรมเป็นประจำอยู่ 2 คน
“รุ่นพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมรึ” รุ่นพี่เรโนะขาใหญ่ทำตาแบบว่าน่ากลัวๆ แต่อีกคนดูท่าทางไม่กลัวเลย......
“มีสิ ฉันเป็นรองประธานชมรมของแกไง” รุ่นพี่ยูจิว่า..... นี่รุ่นพี่จิยุนัดรุ่นมายูจิมาด้วยงั้นเหรอ รุ่นพี่เรโนะก็ด้วย แสดงว่าต้องเป็นอะไรที่เกี่ยวกับชมรมแน่ๆ เพราะเท่าที่ฟังจากหลายๆคน เค้าว่ารุ่นพี่จิยุปลุกปั้นรุ่นพี่เรโนะเป็นประธานคนต่อไป
"ทำยังกะพี่ไม่เคย"
"เงียบไปเลยเรโนะ =="
“อย่ามาว่าผมเลย...เอาเรื่องของพี่เหอะ ได้ข่าวว่ามีเรื่องกับแฟนไม่ใช่รึ” รุ่นพี่เรโนะถาม อะไรกัน เรื่องเกิดขึ้นตอนที่เย็นมากๆ ไม่มีใครอยู่ในชมรมเลยนอกจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นเองนะ แล้วทำไมข่าวมันแพร่กระจายไปเร็วขนาดนี้วะเนี่ย ==’
“รุ่นพี่คิดดีๆนะ.... กว่าจะมาถึงวันนี้ผ่านอะไรมาตั้งเยอะแยะ... อย่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแล้วเลิกกันเลย”
“เออ” รุ่นพี่ยูจิเหมือนไม่ชอบใจที่โดนถามเรื่องทะเลาะกับรุ่นพี่มาซาโตะยังไงไม่รู้ “อ้าว..... ไอ้จิ้งจอกจิยุมาแล้วรึ ชินเปด้วย” รุ่นพี่ทักผมอย่างร่าเริงทันทีที่เห็นพวกเราเดินมา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ้าว… นายที่เป็นผู้จัดการชมรมดนตรีนี่นา” แล้วผมได้พบกับรุ่นพี่เรียวงะ เพื่อนร่วมชมรมของรุ่นพี่ชิน ดูเหมือนพวกเขาจะเล่นดนตรีกันที่ไลฟ์เฮาส์แห่งนี้
“สวัสดีฮะรุ่นพี่” ผมทักทายไป
“ประธานจิยุ รุ่นพี่ยูจิแล้วก็เรโนะด้วยเหรอเนี่ย…. ไม่นึกเลยว่าจะมาดูพวกผมจริงๆ” รุ่นพี่ชินว่า เคยบอกเหมือนกันว่าตั้งวงดนตรีกับเพื่อนต่างดรงเรียน รุ่นพี่ชินเป็นร้องนำ ส่วนรุ่นพี่เรียวงะเป็นมือกีตาร์
“นายน่ะ มัวแต่คุย จะเริ่มแสดงแล้วไม่ใช่เหรอ” รุ่นพี่ว่า
“งั้นผมไปแสดงก่อนนะฮะ” รุ่นพี่ชินขอตัว ก่อนที่จะเดินขึ้นเวทีไป
ถึงจะแสดงในไลฟ์เฮาส์เล็กๆ แต่ก็เป็นการแสดงที่สุดยอดมาก กีตาร์ก็ดีดได้สุดยอด เสียงรุ่นพี่ชินก็พาวเวอร์มาก เป็นการแสดงที่หาดูที่ไหนไม่ได้อีกแล้วจริงๆ
นี่แหละคือสิ่งที่รุ่นพี่ต้องการให้ผมดู ถึงได้เรียกผมมา
แต่อีกไม่กี่วันก็จะได้ดูการแสดงจริงๆของรุ่นพี่แล้ว ผมเชื่อว่าต้องเป้นการแสดงที่ดีกว่านี้แน่
....To Be Con.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น