คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 009 : Secret Love , Secret Game (...Ryoga...)
Secret Love , Secret Game
(….Ryoga…..)
“สุดท้าย...ก็จบลงเพียงเท่านี้สินะ....”
“ขอโทษด้วยนะ...... แต่.....ฉันคงเดินไปทางเดียวกับนายไม่ได้”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“ขอให้นายโชคดีนะ”
“อื้ม..... นายก็เหมือนกัน”
บทสนทนาเพียงสั้นๆ นั่นผ่านมาเท่าไหร่ไม่รู้ในความทรงจำของผม แต่นั่น.....ผมจำได้เพียงแค่ว่ามันเป็นบทสรุปสุดท้ายที่เกี่ยวกับความรัก..... ผมมีแฟนคนล่าสุดเมื่อ 1 เมษายน 2009 และเลิกกันเมื่อ 29 เมษายน 2009 (เลิกเร็ว) และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีกเลย
ผมจำได้แค่ว่าวันนั้นเป็นวันที่อากาศปลอดโปร่ง..... ทั้งๆที่ผมกับเขาไม่เคยมีเรื่องอะไรกันเลย แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้เราสองคนตัดสินใจพูดแบบนั้น และเลิกกันด้วยดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะว่าผมไม่ได้รักเขาแล้วหรือว่าเพราะความรักไม่มีให้กันตั้งแต่ต้น
แต่ถึงจะเจอหน้ากันเกือบทุกวัน แต่ความสนิทเหมือนก่อน แม้แต่จะพูดคุยกัน มันไม่มีเลย
นับวันก็รู้สึก..... เป็นคนอื่น.....
“คำถามต่อไป.....ฉันให้เรียวงะ......” เจ้าโคคิพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังเหม่อๆคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...... ทำไมน่ะเหรอ ก็เจ้าพวกนี้มันเล่นเกมส์อะไรก็ไม่รู้ ให้ทุกคนเขียนคำถามลงในกระดาษ แล้วก็ให้แต่ละคนจับขึ้นมา 1 ใบแล้วก็สุ่มถาม...แล้วต้องตอบ...... ตามความเป็นจริง แต่ละคำถามมีแต่แบบว่า นายมีแฟนครั้งสุดท้ายตอนอายุเท่าไหร่....?? ไม่มีคำถามอื่นเลยรึไงฟะ!!
“ว่ามา....”
“ฉันจะถามว่า...... เรียวงะ..... แฟนคนสุดท้ายของนายเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย! แล้วเธอ/เขาคนนั้นชื่ออะไร ???” ผมเจอคำถามเข้าไปถึงกลับพูดไม่ออก ให้ตาย ใครเป็นคนเขียนคำถามนี้ขึ้นมาฟะ แล้วทำไมผมจะต้องเป็นคนได้
“เป็นผู้หญิงสิ...ชื่อ.....อัตสึโกะ.....”ผมตอบ จริงๆนั่นไม่ใช่คนสุดท้ายหรอก แต่เป็นคนที่ผมคบสมัยเรียนมัธยมปลายปีสุดท้าย เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่ผมคบด้วย (หลังจากนั้นมา =~=)
“แล้วทำไม..... นายถึงเลิกกับเธอ/เขา???” ใครวะ เขียนคำถามเยอะจริง
“ก็...... เขามาสารภาพว่าเขาชอบเพื่อนของเขาแล้วก็ขอเลิกกับฉัน.....” จบ
“แงะ..... ไม่น่าตื่นเต้นเลย =3=”
“ต่อไปฉันจับนะ” อีฟที่นั่งถัดไปหยิบขึ้นมาอีกคำถาม “ฉันถามเรียวงะ!” อีกและ จะถามอะไรหนักหนา!!!!
“อะไรนะ..... อ้อ..... ถ้านายได้คบกับสมาชิกทุกคนในวงซักกุ นายคิดว่าบุคคลต่อไปนี้เหมาะสมกับนายรึเปล่า ทาเครุ!!” ใครแม่งคิดคำถามนี้.....
“ฉันว่าไม่เหมาะกับฉันหรอก”
“ชินเป!”
“นั่นก็ไม่เหมาะ -*- “
“จิยุ!”
“ถ้าฉันเหมาะกับเขาคงโลกแตกกันพอดี”
“มาซาโตะ!!”
“อืม.....ก็ไม่อยู่ดี”
“ยูจิ!!”
“นี่ฆ่าฉันตายเลยดีกว่าว่ะ ใครเขียนคำถามนี้เนี่ย!!!!” ผมแทบจะฆ่าเจ้าอีฟมันตาย!! มันถามบ้าอะไรของมันวะเนี่ย !!!
“ก็แค่ถามเล่นๆเองนี่”
-*-
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ที่ผมโมโหตอนนั้นไม่ใช่เพราะคำถามหรอก แต่มันเป็นเพราะว่าผมไม่อยากจะได้ยินชื่อของใครบางคนตะหาก..... คนๆนั้น แฟนคนสุดท้ายของผม....
“เรียวงะ.....” แล้วคนที่ผมไม่อยากจะเจออีกคน..... ก็โผล่หน้ามาจนได้...... “ฉันมีอะไรให้นาย...ถ้านายทำ ^^”
“อะไรอีกล่ะครับ แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วย” ผมถามไป คนๆนั้นคืออาโอยซัง หลายครั้งแล้วที่เขาวานให้ผมทำโน่นทำนี่ ไม่ใช่งานหนักหนาหรอก แต่ผมไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่เขาบอกให้ทำ อย่างเช่นมีสคริปให้ผมแผ่นนึงแล้วให้ผมเอาคำพูดที่เขียนไว้ไปพูดตอนเดินผ่านอุรุฮะซังบ้าง เรตะซังบ้าง โทระซังบ้าง บางทีก็ให้เพื่อนในแก๊งค์ของผมร่วมก๊วนด้วย ของตอบแทนก็แค่ พันเยน
“เอาน่า....... ถ้านายทำสัญญาจะบอกนายทุกอย่างแล้วนะ ^^”
“ทำไมผมจะต้องทำล่ะ”
“ก็ฉันมีของบางอย่างที่เป็นความลับของนาย ถ้านายไม่อยากให้คนทั่วบริษัทรู้ล่ะก็”
“ความลับ?” ผมถามอย่างงงๆ ผมก็ไม่มีความลับอะไรกับใครนี่หว่า???? แล้วมันคือความลับอะไร??? ยังไง????
“แน่นอนความลับ?......” พร้อมขยิบตาให้ผมอีก “ความลับที่นายอาจจะลืมไปหรือไม่อยากจำ... แต่สนุกแน่ ถ้ามันถูกเผยแพร่
“= = ‘’”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นซี่...... คราวนี้สัญญาจะบอกให้นายรู้ทุกเรื่อง ฉันเสียดายนะนี่จะมีคนมาแชร์ความลับอีกคน”
“= = ‘’”
“เข้าเรื่องเลย…. งานของนายก็แค่…………..”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ยูจิ” ผมเรียกคนที่ผมได้รับมอบหมายมาให้ตามที่ได้รับคำสั่งจากอาโอยซัง งานของผมก็ไม่มีอะไรหรอก มันไม่ยาก แต่ผมไม่อยากทำ แต่ก็ขัดไม่ได้ เพราะ….. คนที่สั่งผมมีหลักฐานแบล็กเมย์ผมอยู่ ร้ายกาจชะมัด “ไอ้นี่ ของพี่ใช่มั้ย??”
ผมโชว์ของที่อยู่ในมือเป็นตุ๊กตาหน้าตาประหลาดสีเขียวๆ อาโอยซังเอามาจากไหนไม่รู้ แต่บอกว่า นี่เป็นหนึ่งในแผน
“อ๊ะ….. ใช่ๆ นึกว่าหายไปไหน มันตกอยู่เหรอ? ขอบใจมากนะ??” ผมยื่นเจ้าตุ๊กตาตัวเล็กนั่นให้ พี่เขาท่าทางดีใจนิดๆที่ได้มันคืนมา สงสัยทำตกไว้แหงๆ ปกติผมจะได้งานแค่เดินผ่าน เดินโฉบคนโน้นคนนี้แล้วก็พูดตามสคริปแต่นี่ไม่ใช่ งานของผมก็คือตีสนิทยูจิ จนกว่าอีกฝ่ายจะหึงหวง โอ้พระเจ้า
เขาคิดยังไงนะ ให้ผมไปตีสนิทแฟนเก่า มีใครที่ไหนเขาทำกัน -*-
“อื้ม…. ชอบกาจาปินเหรอ…. “
“อ่าฮะ”
“เมื่อก่อนผมก็ชอบนะ มันน่ารักดีฯ” ผมชวนคุยไปตามหน้าที่ จริงๆทำไมผมจะไม่เคยบอกล่ะ แต่เขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้
“อื้ม… จะว่าไป หน้ามันเรียวงะเลย ฮ่าๆ”
“-*-“
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“=*=”
“55555555555555555555555555555555555555555555555555”
หลังจากนั้นก็มีงานเข้ามาอีกเรื่อยๆ ไม่เว้นแต่ละวัน หลังจากการตีสนิทแล้ว ผมก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ยูจิเชื่อมั่นว่าผมสามารถเป็นเพื่อนคู่ใจของเขาได้ มันยากนะ เพราะพวกเราไม่ใช่เพื่อนที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน แต่เป็นแฟนเก่าที่เลิกรากันไปแล้วไม่คุยกันตะหาก มันยาก เพราะผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมพยายามที่จะย้อนอดีตกลับไปช่วงเวลานั้น มันเจ็บนะสำหรับผม
ผมคิดที่จะถอนตัวหลายครั้ง แต่อาโอยซังก็ไม่ยอม เขาเอาความลับของผมมาข่มขู่ บอกให้ผมทำงานนี้จนกว่าจะสำเร็จ จนถึงป่านนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าพวกเขาทำอะไรกันแล้วทำไมผมจะต้องเข้าไปมีส่วนกับพวกนั้นด้วย
ผมสนิทกับยูจิมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ผมกลับรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมเคยคิดอยู่หลายครั้งว่า เขาจะโกรธผมหรือเปล่าถ้ารู้ว่าสิ่งที่ผมทำทั้งหมดไม่ได้มาจากความบริสุทธิ์ใจแต่เป็นเพียงเพราะ…. ผมทำตามคำสั่งที่ได้รับหมอบหมายแลกกับเงินและความลับของผมเอง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนึง ผมได้รับมอบหมายจากอาโอยซังว่าเป็นงานซ้อน ผม… จะต้องให้ยูจิเข้ามารับบทว่าเป็นคู่รักที่ทะเลาะแล้วเลิกกันบริเวณหน้าห้องซ้อมของวงคางุระ
“ทำไมจะต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ”
“เอาเถอะน่า เพื่อความสุขของคนในบริษัทเรา ^^”
ซึ่งในวันนั้นเอง ทั่วบริษัทได้รู้กันทั่วว่าผมกับยูจิแอบคบกัน ทั้งที่ไม่มีใครรู้มาก่อน แย่ที่สุด
“ถ้านายคิดว่าฉันทำผิด.... โอเค..... ถ้าคำพูดของฉันนายยังไม่ฟัง ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน !!!”
“จะพูดว่าเลิกกันงั้นสิ!!~”
“ก็ต้องแหงอยู่แล้ว รึว่านายไม่เข้าใจ!!” ผมไม่รู้หรอกนะว่าคนภายนอกที่จะคิดว่าพวกเราสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไรก็ตาม...... แต่การสร้างสถานการณ์แบบนี้มันช่างตรงข้ามกับความเป็นจริง การถกเถียงกันที่รุนแรงและขาดสติแบบนี้มันไม่ใช่การเลิกสำหรับผมหรอก ผมรู้สึกตัวเองมาตั้งแต่สมัยมัธยม.... ผมจะคบกับคนที่ผมรู้สึกว่าผมรักเขา และการที่ผมจะเลิก ผมจะหาวิธีเลิกที่ดีกว่านี้ วิธีเลิกที่เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย
“เรียวงะ....นายคบกับยูจิจริงๆเหรอ??”
“พวกนายคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่???”
“ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ทำไมไม่บอกกันบ้างวะ”
นี่เป็นคำพูดของบรรดาเพื่อนๆและพี่ๆที่ถามผมหลังจากวันนั้น ซึ่งผมเองก็ไม่อยากที่จะพูดอะไรอีกนอกจากคำว่า “มันจบไปแล้ว” ผมเองก็อยากจะบอกความจริงทั้งหมดให้ทุกคนที่มาถามผมแบบนั้นให้รู้กันไปเลยว่า ผมกับเขาไม่มีอะไรกัน เพียงแค่เคยคบกันในอดีตก็เท่านั้นเอง
แต่ว่า....มาคิดๆดูแล้ว ช่วงเวลาเมื่อปีที่แล้วผมมีความสุขมาก แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆเพียงแค่ไม่ถึงเดือน แต่เมื่อสถานการณ์แบบนั้นมันกลับมาอีก..... มันทำให้ผมรู้สึกสับสน
ทั้งๆที่ทำเพื่อเงิน แต่ผมทำแบบนี้จริงๆแล้วเพื่ออะไรกันนะ
เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดด้วยงั้นเหรอ ทั้งๆที่ห่างเหินกันไปแล้ว ทั้งๆที่ตัดใจได้แล้ว….
ผมไม่เข้าใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ถามจริงๆนะเรียวงะ….. ทำไมตอนนั้นนายถึงบอกเลิกกับยูจิ นายไม่พอใจอะไรเขาเหรอ…..” วันนึงในขณะที่ผมอยู่ที่บาร์เล็กแห่งหนึ่งเพื่อไปดื่มแก้กลุ่ม เขาถามผมแบบนี้
“ผมแค่คิดอยากจะเลิกก็เลิก”
“นายไม่ได้รักเขาเหรอ”
“ผม…. แค่ไม่อยากให้เขาต้องมาผูกมัดกับผมด้วยคำว่าแฟนหรือคนรักน่ะ ผมรู้สึกได้ว่าผมกับเขาไม่เข้ากันเลย ตอนที่บอกเลิกผมไม่ต้องการคำถาม หรือการตื้ออะไรทั้งนั้น แต่ผมแค่อยากปล่อยเขาไป ตามเส้นทางของเขา ให้เขาได้เจอกับคนที่เขาควรจะเจอ….”
“นายเจ็บมั้ย ที่นายทำแบบนั้น…”
“ไม่… ผมอยากเห็นเขามีความสุข ผมไม่เสียใจหรอกนะ”
“งั้น…. นายคิดว่านายกับเขายังมีโอกาสอีกมั้ย”
“คงไม่มีแล้วล่ะ” ผมตอบไปตามความจริง ไม่รู้จะถามอะไรผมหนักหนา “ผมยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครน่ะ”
“ถ้าสมมุติ เขายังรักนายอยู่แล้ว....เขาอยากกลับไปเป็นแบบเดิมล่ะ???”
“ผมว่าคงไม่มีแบบนั้นแล้วล่ะ” ผมพูด....ความรู้สึกมันหมดไปตั้งแต่เมื่อตอนเลิกกันแล้วล่ะ แม้ในตอนแรกจะรู้สึกเหงาๆไปบาง แต่มันก็ชินซะแล้ว
“งั้น….. นายรู้มั้ย….. ว่าทำไมฉันถึงให้นายไปทำงานนั้นน่ะ… ให้นายตีสนิทกับเขา”
“???~”
“มันเป็นความต้องการของเจ้าตัวน่ะ….. เขามาขอให้ฉัน…. ขอให้นายเข้าไปคุยกับเขา…. เขายังรักนายนะ ฉันพูดจริงๆ”
“……”
“เขาอยากที่จะเริ่มต้นใหม่กับนาย…. แต่ว่านายจะตกลงหรือเปล่า มันก็คือเรื่องของนาย หน้าที่ของฉันมีเพียงเท่านี้…..”
“อาโอยซัง….” ผมเรียกเขา มีอะไรบางอย่างที่ผมอยากรู้จริงๆ “คุณเป็นใครกันแน่ แล้วทำแบบนี้ทำไม”
เขายิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะมากระซิบข้างหูผม
“…..”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ยูจิซัง” ในขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยุ่ข้างในบริษัทกับเขา มีอะไรที่ค้างคาใจจากเมื่อวันก่อน และผมต้องรุ้ให้ได้ คำพูดของอาโอยซังจริงหรือเปล่า??
“หือ?? มีอะไรเหรอ??”
“ผมได้ยินมาเมื่อคืนจากอาโอยซัง” ผมถามไปตรงๆ “คุณยัง…. ชอบผมอยู่เหรอ??”
“เห??? นายพูดเรื่องอะไร.....ใครไปชอบนายกัน???” นั่นดูพูดเขา เอ๊ะ ผมว่าผมก็พูดอะไรไม่ผิดนะ -*- หรือผมถามผิดจังหวะไปหว่า???
“เอ....นั่นสินะ..... สงสัยอาโอยซังคงหลอกผมเล่นแน่เลย.... นั่นสิ... เรื่องมัน....นานมาแล้วนี่” ผมว่า..... ใช่ มันนาน นานมากแล้ว..... นานจนไม่อยากจำ
“หือ....เหรอ??” ท่าทางชิวมาก สงสัยผมคงโดนหลอกจริงๆแหละ แหม ร้ายไม่เบาเลยนะ -*- อาโอยซัง~ “นายพูดผิดรึเปล่า..... ฉันไม่ได้ชอบนายซะหน่อย รักเลยตะหากล่ะ!”
“เหรอครับ…… เฮ้ย!!!!” เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ รักงั้นเหรอ???? “โกหกใช่มั้ย?”
“โกหกบ้าอะไรล่ะ?” ท่าทางรุ่นพี่เขาดูเขินๆเล็กน้อย นี่มันจริงเหรอเนี่ย เป็นไปไม่ได้น่า???? “แล้วฉันก็จริงจังด้วย.....”
แล้วผมควรจะทำยังไงล่ะ ในเมื่อมันออกมาเป็นแบบนี้ คนๆนี้ยังรักผมอยู่ แต่ผม.....ผมไม่รู้
“ผม...... ผมไม่ได้มีความคิดแบบนั้น....ขอโทษด้วยนะครับ.....” ผมขอโทษแต่โดยดี มันก็ไม่ต่างกับ.....เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ก่อนที่จะเลิกกัน ก็ด้วยคำพูดแบบนี้ สั้นๆง่ายๆ
“อืม....ฉันพอทำใจเอาไว้แล้วล่ะ.....ที่ผ่านมาขอบคุณมากนะ ^^” รุ่นพี่ยิ้มให้ แต่ดูก็รู้ว่าฝืนชัดๆ ผมเองก็ไม่อยากให้เขามาเสียใจเพราะผมหรอกนะ เขาเหมาะกับใบหน้าอันยิ้มแย้มแบบปกติของเขามากกว่า แต่ว่า..... ผมกลัว ถ้าขืนคบกันอีก จะทำให้เขาเสียใจยิ่งกว่าเดิม เพราะตอนนี้ ผมยังไม่มีใจให้ใครเลยจริงๆ
“ครับ.....”
สุดท้ายแล้ว....... ก็คงเป็นแบบนี้สินะ......... ทั้งที่ๆมีโอกาสอีกครั้งแล้ว.....แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะจบสิ้นทุกอย่าง.....ไว้ตรงนี้ บนเส้นทางเส้นเดิม ตรงที่ๆเดิมเหมือนเมื่อปีที่แล้ว ผมบอกเลิกเขาตรงนี้ และในตอนนี้ผมก็ปฏิเสธเขาตรงนี้อีก....... จริงๆแล้ว ผมคิดอะไรของผมอยู่นะ.....
ผมเดินไปเรื่อยๆ ทุกอย่างคงจนสิ้นหมดแล้ว ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาผมไม่เสียดายเวลาหรอกที่ได้อยู่กับเขา แต่ว่า....นั่น ทำให้ผมลำบากใจมากๆ
“เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไหร่ ก็ยังคงรักมากเท่านั้น~ แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป~ เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุด มันยังคงรักสุดหัวใจ~~~~~~” ผมได้ยินใครบางคนร้องเพลง พอหันไปรอบๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน เฮียโอยวงกาเซ็ท กำลังร้องเพลงอะไรของเขาก็ไม่รู้พร้อมกับดีดกีตาร์ไปด้วย
แต่...เนื้อเพลงมัน......เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
(ความรักของบอดี้แสลมไง - - )
“เรียวเอ๊ย~~~~ แกนี่มัน -*-“ อาโอยหยุดดีดกีตาร์และพูดขึ้นทันที ทำเอาอีกคนที่แค่เดินผ่านมาถึงกับงง “แล้วแบบนี้จะมีความสุขได้ยังไงวะ???”
“หือ?? เฮียพูดเรื่องอะไรเหรอครับ????”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้..... เรื่องแกกับยูจิน่ะแหละ..... นายน่ะคิดแต่อะไรแบบนี้ ถึงได้เป็นแบบนี้ไงล่ะ -*- ถ้านายยังรักเขาอยู่นายก็คบกับเขาไปสิ..... จะมาทำเป็นไม่มีเยื่อใยอะไรแบบนั้น ไม่ทันกินกันพอดี”
“?????”
“ฉันพูดจริงๆนะเว้ย ไม่ต้องมาทำงง ฉันรู้ว่านายเข้าใจ ..... ผลลัพธ์มันจะออกมายังไงมันก็คือหลังจากนี้ตะหาก..... ในเมื่อพวกนายใจตรงกันขนาดนี้แล้ว ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ไปฝืนใจมันจะผิดหวังเปล่าๆนะ....”
“.................”
“รุ่นพี่ครับ.........” สุดท้ายแล้ว คำพูดที่ผมเคยถูกใช้ให้พูดมาหลายต่อหลายครั้ง แล้วเฮียโอย ก็ดันมาพูดกับผมแทน ผมก็เคยคิดอยู่นะว่า ถึงผมจะทำหน้าที่เหมือนกามเทพคอยเตือนสติคนโน้นคนนี้ตามสคริป -*- แต่เรื่องความรักของผมกลับไม่สมหวังซะเอง
ทั้งๆที่เรื่องมันผ่านมาแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เคยมีใครอื่นอีก เหตุผลที่ว่าผมไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ถูกต้องซะทีเดียว เพราะเรื่องนั้น ผมยังไม่เคยคิดตะหาก
“คือ......ที่ผมพูดไปเมื่อกี้..... ผม...โกหกน่ะ.....”
“หือ????~”
“ไม่จริง!!!!!!” เสียงโวยวายของมือกลองประจำวงสกรูดังลั่นห้อง....... “คู่นั้นมันเลิกกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ กลับมาคู่กันได้ยังไง!!!!!!”
“ก็มันเป็นไปแล้วนี่ฝ่า -*- “ อาโอยตอบอีกคนอย่างรู้ถึงคำตอบอยู่แล้ว “แก้แพ้พนันฉันแล้วจิน จ่ายมาเลย 5พัน”
“ผมไม่แพ้ซะหน่อย คู่นั้นอยู่กันอีกไม่นานหรอก!”
“อ้าว....มาพูดแบบนี้ได้ไงล่ะครับ - - “ ผมท้วงขึ้น...... ผมกับพี่ยูจิเพิ่งจะกลับมาคบกันแต่ดันมีคนมาแช่งให้เลิกกันซะได้
“หึหึ.... มาลุ้นคู่อื่นกันไม่ดีกว่าเหรอ.....” มาซาโตะมือกีตาร์วงซักกุพูดขึ้น ช่างเป็นคนเดายากจริงๆ - -
“เอ...นั่นสิ..... ฉันพนันเอาไว้.... คู่ที่จะสมหวังต่อไป........มือกลองผู้แสนน่ารัก.....” – อาโอย
“กับ.....” -จิน
“นักร้องนำที่ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง หึหึ” -มาซาโตะ
“วงซักกุใช่มั้ยครับ” – เรียวงะ.... = = ‘
นี่ก็เป็นอีกไม่กี่วันที่ผมถูกลากเข้ามาในสมาคมอะไรไม่รู้ที่เรียกตัวเองว่า ผู้กุมความลับของ PSC มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่สมาชิกในสมาคมนี้เดิมมี 3 คนคือ อาโอยซัง (คนนี้ผมคิดว่าเป็นตัวตั้งตัวตีเพราะมีบทบาทเยอะเหลือเกิน) มาซาโตะ (คนนี้ก็เดายาก) แล้วก็จิน โดยพวกนี้จะเป็นคนที่รู้ความลับอะไรหลายอย่างที่คนทั่วไปไม่เคยรู้อาทิ ความลับพวกนั้นมาจากสมาชิกวงต่างๆที่มาปรึกษาเรื่องความรักหรือเรื่องอื่นๆบ้าง แอบรู้มากันเองบ้างเพราะกลับบ้านกันดึกมาก
“ฉลาดมากสมาชิกใหม่ 5555+”
“ไม่จริงหรอก...... ผมพนัน 3 พัน ไม่มีทางหรอกที่คู่นั้นจะคู่กัน ผมเชียร์จิยุทาเคะ!”
“เอาความรู้สึกของตัวเองมาตัดสินได้ไงวะ ฉันให้ 5 พันเลยเอ้า!”
“หึหึ..... ถ้าผมแพ้ผมให้อีกสองพัน”
“ผม...อยู่เฉยๆแล้วกัน - - “ แล้วอีกอย่างนึงก็คือ พวกนี้เป็นนักพนันตัวยงเลยด้วย
ทำไมผมจะต้องมายุ่งกับคนพวกนี้ด้วยนะ - - ‘
----END ------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แน่ใจนะว่านี่ฟิคซักกุ
ก็ใช่สิเนอะ แต่...... เดี๋ยวนี้ชักมีฟิควงอื่นมาผสมโรง..... = =
(เรียวงะกะยูจิ คิดได้ไงฟะเนี่ย ---ตรูคิดไปแล้ว 5555+)
อันเนื่องมาจากช่วงนี้บ้าเรียวงะแบบหาลิมิตตัวเองไม่ได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
HBD นะคะเรียวงะซัง ขอให้สวยขึ้น หล่อขึ้น เท่ขึ้น เทพขึ้น >.<
ความคิดเห็น