โชคชะตาหรือใครกำหนด

                                              ตอนที่ 1 การพบกันของโชคชะตา

     มนุษย์เกิดมาพร้อมปีกขนนกอันขาวบริสุทธิ์หนึ่งข้าง ด้วยความที่มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ทนต่อความเหงา ทำให้พยายามตามหาปีกอีกข้างเพื่อเติ่มเต็มในสิ่งที่ขาด  เมื่อบางคนพบ กลับคิดว่าเป็นการยุ่งยากและลำบากใจที่ต้องบินกับปีกที่เราพบ อาจเป็นไปได้ว่าคนเหล่านั้นพบกับปีกที่คิดว่าดีกว่าเดิม  หรือคิดว่าการบินคนเดียวดีกว่าทำให้หลายคนละทิ้งปีกข้างที่เจอ  ผิดกลับบางคนพยายามตามหา สุดท้ายก็ไม่ได้พบเจอ ดังนั้นเมื่อใดที่เราพบปีกอีกข้างของเรา ไม่ว่าดีหรือไม่ก็ตามจงพยายามช่วยกันบินไป แม้ตอนแรกลำบาก    แต่สุดท้ายปีกอีกข้างจะเป็นส่วนที่ขาดไม่ได้ของเรา   ถึงตอนนั้นเราจะเข้าใจในรัก   ดังนั้นเมื่อใดที่พบเจอปีกอีกข้างแล้วจงอย่าปล่อยให้หลุดมือ

เพราะเมื่อใดที่โอกาสผ่านไปยากยิ่งนักที่จะหวนคืนมา เหมือนสายลมที่ยากจะพัดกลับ

 ดั่งเวลาที่ไม่ย้อนกลับคืน  และบางทีสิ่งที่หายไปก็คือความรู้สึกดีๆ สุดท้ายก็จะแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่ยากลำบากแก่การลืม

  ปีกอีกข้างหนึ่งของเราจะเป็นใครกัน เพียงฟ้าเด็กสาววัยสดใส หน้าตาน่ารัก ผิวขาว

แก้มออกสีชมพูระเรื่อ ตากลมโตประกายเคลิ้มฝัน เธอกำลังขบคิดแผนการออกตามหาปีกของเธอตามหนังสือที่เธอได้อ่าน แต่ปัญหาก็มีอยู่ว่าตั้งแต่เด็กจนกระทั้งปัจจุบัน

นอกจากบ้านและโรงเรียนกินนอนที่เธออยู่ก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหน

           ฟ้ากิ่งแก้วเพื่อนสนิทของเพียงฟ้าตะโกนเรียกเพื่อนด้วยเสียงอันดังทำให้

เพียงฟ้าสะดุ้งตกใจกลัวความลับแตก

          ตกใจอะไรของเธอ กิ่งแก้วพูดด้วยน้ำเสียงจับผิด

          เพียงฟ้าหน้าซีดด้วยความตกใจกลัวเพื่อนเธอจับได้

ก็เธอพูดเสียงดังทำไม ที่นี้ห้องสมุดนะ แกล้งพูดด้วยเสียงตำหนิ

   นอกจากเธอแล้ว ไม่เห็นมีใครซักคน เธอคงไม่คิดอะไรแผลงๆนะ

เปล่านะพูดอย่างร้อนตัว

กิ่งแก้วเหลือบไปเห็นหนังสือหน้าปกหวานแหววก็เข้าใจในความคิดของเพื่อนสาว

โลกไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิดหรอกนะ กิ่งแก้วเตือนด้วยความหวังดี

 โลกก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นเหมือนกัน เพียงฟ้าบอกอย่างคนมองโลกในแง่ดี

  ความโหดร้ายก็คือความจริงของชีวิต เธอจำคำพูดของฉันไว้ได้เลย

เพียงฟ้าหน้ามุ่ยกับความคิดในแง่ร้ายของเพื่อน เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแก้วถึงได้มองโลกอย่างโหด

ร้ายนัก  ทั้งที่มีสิ่งดีตั้งมากมาย จริงอยู่ที่บางครั้งเราอาจพบเจอสิ่งเลวร้าย แต่ก็อย่าลืมว่าหลายครั้งเราก็พบเจอสิ่งดีๆเหมือนกัน แล้วเราจะพูดว่าโลกโหดร้ายได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ตามเธอไม่เลิกล้ม

ความคิดอย่างแน่นอน คืนนี้เธอต้องออกตามหาปีกอีกข้างของตัวเองให้เจอ  แต่จะออกจากโรงเรียน

ได้ยังไงกัน

       บรรยากาศยามค่ำคืนอันเงียบสงัดดูน่าวังเวง  แสงของดวงจันทร์ลับหายไปในเมฆหมอกดำมืด

แม้จะมีแสงไฟตามมุมถนนที่ให้ความสว่าง แต่ก็ไม่ช่วยให้ความมืดในถนนสายนี้สว่างขึ้นเลย

บนกำแพงโรงเรียนสัตรีประจำ ปรากฏร่างเด็กสาวคนหนึ่งบนกำแพงซึ่งก็คือเพียงฟ้าหญิงสาว

ผู้มองโลกในแง่ดีและช่างฝัน เธอแต่งกายด้วยชุดนอนเสื้อและกางเกงขาสั้นลายการ์ตูน

ด้วยความรีบร้อนทำให้เธอลืมเปลี่ยนเสื้อผ้า  เธอมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครจึงกระโดดลง

กำแพงด้วยความยินดี  แต่เมื่อมองไปรอบๆบริเวณในความมืดทำให้เธอหวาดกลัวขึ้นมา

 อย่าไปกลัว ก็แค่ความมืด เธอพึมพำปลอบใจตัวเองแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อย

ลมหายใจอย่างมีสติ เมื่อความกลัวหายไปเธอจึงเปิดหนังสือที่เถือมาด้วยอย่างเบามือเหมือนกลัวหนังสือเกิดรอยช้ำด้วยความรักและห่วงใยหนังสือเล่มโปรด

    นำเหรียญ เพียงหนึ่งเหรียญขึ้นมาอธิฐานหาคู่แท้ แล้วร่ายคาถาโยนเหรียญออกไป

ในขณะที่เพียงฟ้าโยนเหรียญออกไป เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มนามว่าโดกำลังเดินผ่านมา

  โอ๊ย! โดร้องอย่างเจ็บปวดระคนตกใจ

เมื่อเพียงฟ้าเห็นดังนั้นจึงยืนนิ่งด้วยความตกใจและลังเลใจว่าจะหนีไปหรือจะอยู่ สุดท้ายด้วยความกลัวเธอจึงเลือกจะหนีก่อน  ด้านโดเมื่อเห็นอีกฝ่ายจะหนีก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความฉุนเฉียว

 อย่าหนีนะ ยัยเด็กแสบ โดตะโกนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมจะกระโดดลงจากกำแพงกลับเข้าไปในโรงเรียน

  ขอโทษค่ะ ฟ้าไม่ได้ตั้งใจพูดโดยไม่หันกลับมามองแล้วกระโดดหายไป

 โดหยุดตามเมื่อเห็นอีกฝ่ายหายลับจากสายตา  ด้วยความมืดหรือฟ้าลิขิตทำให้โดไม่เห็นหน้าคนที่ทำร้ายร่างกายตัวเอง แต่เห็นอีกฝ่ายหายเข้าไปในโรงเรียงหญิงล้วน

 หรือคิดจะหนีเที่ยวแต่ทำไมยังใส่ชุดนอน คิดอย่างแปลกใจ ถึงอย่างไรก็ตามอย่าได้เจอกันอีกเลย

เกลียดจริงๆคนทำอะไรไว้แล้วปัดความรับผิดชอบ