คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SeHun X ChanYeol.......นายอยากเด่นมากใช่มั้ย? 5/5
Special……HunYeol ft.baekhyun นายอยากเด่นมากใช่มั้ย?Part5.
แบคฮยอนพาลู่หานออกมาจากการตั้งคำถามของทุกคน ตอนนี้เราออกมาจากหอพักมาอยู่ตรงสวนสาธารณะ เขายืนหันหลังให้กับคนสวยอยู่พักหนึ่งเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเปิดประเด็นยังไง
“นายมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ” เสียงหวานเป็นคนเอ่ยออกมาก่อนสร้างแรงกดดันที่ไม่รู้มาจากไหนจนเต็มห้วงสมองของเขา ตอนพาออกมาเขาไม่ได้คิดอะไรเสียนอกจากหลบคำถามเหล่านั้น ผมกำลังสับสนระหว่างชานยอลกับลู่หานเอามากๆตอนนี้
“ถ้านายไม่มีอะไรงั้นฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวฮยอง!!” คว้าข้อมือนั้นไว้อย่างเร็ว หรือเพราะจูบนั่นที่เขารู้สึกผิดและสับสนมาตลอดกันนะ....เขายังคิดไม่ตกจนกระทั่งมือบางที่เขาจับไว้นั้นเริ่มจะขืนออก แต่เขาก็ยังจับไว้แน่น
“ถ้าจะรู้สึกแย่กับเรื่องพวกนั้นน่ะ...ฉันไม่เป็นไรหรอก นายก็ไม่ต้องไปสนใจมันด้วย” ลู่หานบอกเมื่อเขาสังเกตสีหน้าแบคฮยอนที่ดูสับสน
“ผมขอโทษ” เขาปล่อยข้อมือนั้นก่อนจะกล่าวสิ่งที่ควรจะพูดออกมาตั้งนานแล้ว
“ช่างมันเถอะ” คงไม่มีทางหรอกที่นายจะมาชอบคนที่เป็นเพื่อนกับศัตรูหัวใจของนาย ฉันก็เหมือนนายนั่นล่ะที่แอบรักคนที่ไม่ได้ชอบตัวเอง ฉันรู้ว่ามันเจ็บปวดยังไง
“ลู่หานฮยอง!!” แต่แล้วเขาก็วิ่งมาดักหน้าผมเอาไว้ ตอนนี้ผมสามารถมองคนที่ตัวไล่เลี่ยกับผมได้ชัดเจนแม้จะอยู่ในความมืดที่มีเพียงแสงจากโคมไฟในสวนสาธารณะเท่านั้น
“ผมไม่ได้อยากจะเล่นกับความรู้สึกของฮยองนะ ผมชอบชานยอล....”
“อื้ม...ฉันรู้” ฝืนยิ้มเมื่ออีกคนพูดว่าชอบคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
“แต่ผมก็รู้ว่าชานยอลชอบเซฮุน....ผมใช้ฮยองเป็นเครื่องมือแก้แค้นเซฮุนที่แย่งชานยอลไป...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ” นายอย่าพูดอะไรอีกเลยได้มั้ยแบคฮยอน ฉันรู้ทั้งหมดและยอมเป็นคนโง่ให้นายหลอกใช้นายไม่รู้หรอก ลู่หานยืนฟังนิ่งก่อนจะเดินผ่านแบคฮยอนไปอีกครั้ง เขารู้ว่าคนอย่างเขามันไม่น่าให้อภัย
“....ฮยองจะไม่ยอมหันมาคุยกับผมเลยใช่มั้ย!!!!......ฮยองทำให้ผมสับสนนะรู้ตัวรึเปล่า แล้วยังจะมาเดินหนีผมทำไมในเมื่อฮยองเองก็เป็นคนเดินเข้ามาหาผมก่อนน่ะ!!!” เขาตะโกนตามหลังลู่หานไป น้ำตาที่มันมาจากความเจ็บปวดและสับสนไหลออกมาจนตัวของเขาสั่นไปทั้งร่าง
“เพราะฉันเองก็ไม่อยากจะเสียใจอีก ถึงเลือกที่จะเดินออกมาจากนายไง เพราะนายกับฉันเหมือนกัน” คำพูดที่แสนนิ่งแต่บาดลึก เขาเองก็เจ็บแต่ก็ต้องตัดมันออกไปให้ได้
“ผมอยากลืม....” แม้จะหันหลังแต่เสียงของแบคฮยอนดูล้าเหลือเกินจนเขาต้องหันไปมอง ผู้ชายคนนี้กำลังร้องไห้.....
“ผมอยากลืม...ปาร์กชานยอล....ฮยองจะไม่ช่วยผมหน่อยเหรอ”
“จะเห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ยแบคฮยอน....เพราะฉันใช่มั้ยที่ทำให้นายสับสนอยู่”
“ฮยองก็น่าจะเข้าใจนะ...ว่าการวิ่งคว้าอะไรที่ไม่ใช่ของเรามันเป็นยังไง ต่อให้ผมรักเขา....เขาก็ยังรักโอเซฮุนคนที่ทำร้ายเขาคนนั้นอยู่ดี” ผมฝืนยิ้มก่อนจะมองใบหน้ารุ่นพี่ที่เขาเองก็เคยทำร้าย “แล้วฮยองล่ะ...ผมทำร้ายฮยอง...ฮยองยังจะชอบผมอยู่มั้ย”
“......................” ลู่หานเงียบ...ย้อนคำถามมาหาเขาแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่
“อาจจะดูเหมือนผมหลอกถามฮยองอีกใช่มั้ย...ฮยองก็เลยไม่ยอมพูดอะไรออกมา”
“ป่าว....การจะเลิกรักหรือชอบใครมันเป็นเรื่องยาก แต่ว่าฉัน...ตั้งใจว่าจะเดินออกมาเอง ซักวันฉันก็คงจะหายน่ะ” ลู่หานยิ้ม คำตอบนั้นทำให้ผมรู้สึกปวดใจอย่างประหลาด ผมไม่อยากสูญเสียอะไรอีกแล้ว มีคำกล่าวที่ว่าให้รักคนที่รักเรา....ซึ่งในวันนี้เขาเข้าใจความหมายของมันในยามที่ตัวเองกำลังจะไม่เหลือใคร
“นายก็ลองทำดูสิ...ต่อไปเราก็มาเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเหมือนเดิม...ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนวันเก่าๆนะ”
“ฮยอง...”
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“ลู่หาน!!!” แรงกอดจากด้านหลังทำเอาคนสวยถึงกับเซ แบคฮยอนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ เขาไม่ชอบการเดินจากไป มันทำให้เขาแทบจะทนไม่ไหว ทั้งๆที่อีกคนพยายามจะตัดเขาแต่เขาเองที่กลับรับไม่ได้กับสิ่งนี้
“แบคฮยอน....”
“ผมขอโทษ...ขอร้อง...ผมเพิ่งรู้ว่าฮยองดีกับผมแค่ไหน...ผมไม่อยากได้ยินคำว่าสายไปสำหรับผม...ฮยองอย่าไปนะ...ฮยองอย่าทิ้งผมไปอีกคนเลย....ฮืออ...ขอร้อง”
“..............”
“ผม....รู้แล้ว....ว่าผมควรจะเลิกวิ่งตามชานยอลเหมือนที่ฮยองบอก...แต่ฮยองอย่าเลิกวิ่งตามผมได้มั้ย.....”
“ทั้งที่นายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้วยังให้ฉันวิ่งไล่ตามนายงั้นเหรอ....” ลู่หานกล่าวออกมาอย่างเจ็บปวด นายก็แค่กลัวการไม่เหลือใครก็เท่านั้นเลยมารั้งให้ฉันอยู่ด้วย
“ที่จริง....นายกลัวการอยู่คนเดียว”
“คิดให้ดีก่อนที่นายจะพูดอะไรออกมานะ” มือของเขาถูกแกะออกก่อนที่ลู่หานจะหันมา “พรุ่งนี้ฉันจะกลับจีน....หวังว่ากลับมาเกาหลีคราวหน้า นายจะเป็นคนเดิมที่ฉันรู้จักนะ” ผมทำใจกับคำพูดแสนเย็นชานี้ไม่ได้เลย การเสียปาร์กชานยอลไปยังไม่เท่ากับครั้งนี้ที่เขารู้ว่าคนที่ดีต่อเขากำลังจะจากไปเลย ผมต้องปล่อยให้เขาเดินจากไปแม้ว่าสมองของผมยังสับสน พี่ลู่หานคงเจ็บจนชาไปแล้วสินะ.....
สนามบิน.....
เหล่าสมาชิกกำลังเตรียมตัว เซฮุนที่มาส่งพี่ชายสุดที่รักมองออกว่าลู่หานดูจะไม่ร่าเริงเหมือนอย่างเก่า พอมองไปด้านแบคฮยอนฮยองคู่ปรับก็ดูจะคล้ายๆกัน เมื่อคืนตอนที่เขากลับมาถึงหอพร้อมๆกับชานยอลก็ได้ฟังไคเล่าเรื่องที่สองคนนี้หายไปด้วยกัน ในใจก็เป็นห่วงลู่หานว่าจะไปเจออะไรมาอีกรึเปล่า
“เสี่ยวลู่....ไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่านี่เซฮุน...ทำไมเหรอ...”
“เปล่าครับ ผมก็ถามไปงั้นๆล่ะเห็นเสี่ยวลู่ดูเงียบๆไป” ก็ดีนะที่ลู่หานไปจีนซะที จะได้ไม่ต้องมาเจอกับคนแบบนั้น เขาน่ะไม่สนับสนุนนักหรอกที่เสี่ยวลู่ชอบแบคฮยอน ในขณะเดียวกันพี่ผู้จัดการก็เดินมาบอกว่าต้องเตรียมตัวขึ้นเครื่องกันได้แล้วเขาจึงช่วยหยิบของให้ลู่หานด้วย
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“อื้อ...อย่าดื้อนักล่ะ” เอ่ยเตือนเพราะรู้ว่าเจ้าเด็กชานมนี่เป็นพวกหัวรุนแรงแค่ไหน
“ผมไม่ดื้อซะหน่อย”
“ฮยอง” ในตอนที่เรากำลังหัวเราะอยู่นั้นใครบางคนก็เดินเข้ามา แบคฮยอนยื่นกล่องเล็กๆให้เขา ซึ่งเซฮุนก็บอกทางสายตาว่าอย่ารับมัน แต่ว่าเขาก็รับมาอยู่ดี
“ผมจะรอวันที่ฮยองกลับมานะ”
แม้ว่าแบคฮยอนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเหล่าสมาชิกเพื่อกล่าวอวยพรให้พวกเขาเดินทางปลอดภัย แต่ทว่าสายตานั้นที่มองมายังเขาก็ยังดูเหมือนมีความหวังประกายเล็กๆ วันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อคืนที่เขาหันหลังจากคนที่เขาชอบไปแม้ว่าอยากจะพูดตอบกลับไปว่า จะรีบกลับมาเร็วๆ แต่เขาเหรอจะมีสิทธิ์พูดคำนั้น แบคฮยอนก็แค่รู้สึกผิดและสับสน....ไม่ได้ชอบเราหรอก....
‘ผมจะให้ฮยองหันหลังให้ผมครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะ...’ ผมมองลู่หานจนลับสายตาจนชานยอลต้องสะกิดว่าควรจะไปได้แล้วผมจึงจะกลับ น่าแปลกที่ตอนนี้เขากลับมองหน้าหวานของชานยอลโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนแต่ก่อน
‘หรือว่าผมจะชอบฮยองเข้าให้ซะแล้ว’ เขาคิด...วันนี้อาจจะสับสนอยู่บ้าง แต่ถ้าผมเจอฮยองอีกครั้งผมแน่ใจว่าไม่สับสนอีกแน่ๆ ผมจะวิ่งตามฮยองเอง.....
บนเครื่องบิน....
เหล่าเมมเบอร์บนเครื่องบินหลับกันหมดแล้ว คงยังเหลือแต่เขาที่ยังไม่หลับ เขาก้มลงมองกล่องเล็กๆก่อนจะเปิดมันดูว่าข้างในมีอะไร แต่ก็พบเพียงกระดาษแผ่นเล็กหนึ่งชิ้นกับรูป...รูปพยอน แบคฮยอน
‘ผมจะรอฮยองกลับมานะ’
Part.ต่อไปเป็น แบคฮยอน X ลู่หาน เน้ิอ อาจจะมีฟิคอื่นมาขั้นกลาง อิอิ
ความคิดเห็น