คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SeHun X ChanYeol.......นายอยากเด่นมากใช่มั้ย? 4/5
Special……HunYeol ft.baekhyun นายอยากเด่นมากใช่มั้ย?Part4.
เขากำลังรอให้ชานยอลเดินออกมาจากห้องซ้อม ก่อนหน้านั้นเขาก็ได้ขออนุญาตจากพี่ผู้จัดการไว้แล้วว่าหลังเสร็จจากการฝึกซ้อมจะออกไปข้างนอกกับพี่หน้าหวานนั่นซักหน่อยซึ่งพี่ผู้จัดการก็ไม่ได้ขัดอะไร
“ฮยอง” ชานยอลเดินเข้าไปนั่งข้างๆลู่หานที่ดูจะเงียบไปในวันนี้
“อ่ะ..อ่าว ชานยอลเองเหรอ” ลู่หานฝืนยิ้มออกมาทั้งที่ใบหน้านั้นเศร้าขนาดไหน ชานยอลรู้สึกผิดว่าเป็นตัวต้นเหตุให้พี่ชายหน้าสวยต้องมาเจออะไรแบบนั้นก็เพราะเขา ในขณะที่แบคฮยอนเองก็เงียบไปเหมือนกัน เขาแอบมองลู่หานบ่อยๆตั้งแต่ซ้อมเมื่อครู่แล้ว
“นี่ฮยอง ดูนี่นะ” ชานยอลไม่อยากพูดถึงเรื่องไม่ดีอีกแล้ว เขาหยิบตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กที่มันเต้นได้ออกมาเปิดให้ลู่หานดู ทุกครั้งที่มองเจ้าตุ๊กตาตัวนี้เขาก็ยังจำได้ว่าเซฮุนเคยปามันลงพื้น
“นายไปได้ของพวกนี้มาจากแฟนคลับเหรอ” ลู่หานที่ยิ้มออกมาบ้างแล้วถามขึ้น
“ใช่ครับ...พวกเขาบอกว่าถ้าเครียดๆก็ให้มองเจ้าตัวนี้แล้วจะหายเครียจ” ชานยอลกล่าวพร้อมทั้งยิ้มกว้างให้ลู่หาน แบคฮยอนเองก็ลอบสังเกตท่าทีนี้ของลู่หานเหมือนกัน เขาอาจจะทำเกินไปหน่อยล่ะมั้ง แต่ก็ไม่ชอบเห็นลู่หานเป็นแบบนี้นักหรอก และก็ไม่อยากเล่นกับความรู้สึกของลู่หานด้วย
“อย่ามาอยู่ใกล้เสี่ยวลู่นะฮยอง!” แต่แล้วใครบางคนก็ฉุดข้อมือเขาให้ลุกขึ้นมา ลู่หานเห็นท่าไม่ดีจึงลุกตามด้วยเพราะใครคนนั้นคือเซฮุนที่ยึดข้อมือนั้นไว้แน่น ชานยอลหน้าเสียไปในทันทีก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนทุกครั้งที่เจอปัญหา
“เซฮุน!!!....” แบคฮยอนอีกคนที่ปรี่เข้ามารวมถึงเหล่าพลพรรคฮยองๆทั้งหลาย
“อ่อ...หยุดยุ่งเรื่องของผมกับ...ต้องให้พูดว่าเมียผมอย่ามายุ่งได้มั้ย” ทุกคนหน้าเหวอไปตามๆกันหลังจากมักเน่ของวงกล่าวออกมาแบบนั้นรวมถึงพี่ผู้จัดการด้วยแต่ใครๆก็ไม่เคยกล้าขัดเซฮุนซักคน
“นายมันไม่เคยให้เกียรติคนข้างๆนายเลย” แบคฮยอนกัดฟันกรอดเมื่อเซฮุนพูดแบบนั้น ในตอนนี้ชานยอลต้องข่มความรู้สึกอับอายเอาไว้เต็มเปา เซฮุนทำเหมือนเขาไม่มีความรู้สึก
“แล้วทีฮยองทำกับลู่หานฮยองของผมล่ะ...เคยนึกบ้างมั้ย” เซฮุนย้อน ตอนนี้ทุกคนพุ่งเป้ามาที่เซฮุนและแบคฮยอนเป็นตาเดียว แต่ที่พอจะเข้าใจก็สงสารชานยอลเอามากๆรวมถึงคนที่โดนพาดพิงอย่างลู่หานด้วย
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะ” ในที่สุดลีดซูโฮที่ทนไม่ไหวโพล่งออกมา เขาเป็นหัวหน้าวงแต่ไม่รู้ว่าในหมู่พวกเราทะเลาะกันงั้นเหรอ
“อยากรู้ฮยองก็ถามเขาเองสิครับ” เซฮุนลากชานยอลออกไปทันทีถึงแม้ว่าลู่หานจะห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล
ในความคิดแบคฮยอนเขาอาจจะแค่หวงชานยอล ไม่งั้นที่เซฮุนพาดพิงถึงเขาเมื่อครู่ทำไมเขากลับพูดไม่ออก เขามองใบหน้าลู่หานที่มองเขาอย่างผิดหวังปนเศร้าสร้อยแต่เพราะชานยอลที่เขาหวง เขากลับขาดสติไม่ยั้งคิดทำเรื่องน่าอายกับลู่หานซึ่งไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย
“ผมขอคุยกับฮยองหน่อยสิ” และแทนที่จะตามชานยอลไปเขากลับเลือกที่จะคว้ามือบางของพี่ชายคนสวยออกไปจากพื้นที่คำถามด้วยอีกคน
“นี่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยงั้นเหรอ” ซูโฮกำลังงงและหัวเสียสุดๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นกับวงของเรากัน” อี้ชิงกล่าวขึ้นมาอีกคน ไคและคริสน่ะรู้ดีอยู่แก่ใจแต่ใครจะกล้าบอกว่ารู้ล่ะ ตอนนี้ต้องดูสถานการณ์กันไปก่อนล่ะ
“ปล่อยฉันได้แล้ว!!!” ชานยอลที่ถูกลากมาสะบัดข้อมือทิ้งอย่างไม่สนว่าเซฮุนจะโกรธเคืองอะไรเขาอีกต่อไป
“ทำไม...ผมก็พูดในสิ่งที่ฮยองอยากให้ผมพูดนักหนาไม่ใช่เหรอ แล้วทีนี้จะมาทำไม่พอใจให้มันได้อะไรขึ้นมา” เซฮุนเองก็เดือดจัดเช่นเดียวกัน
“นายพูดเรื่องที่มันไม่เป็นจริงและทำให้ฉันเสียหายได้ยังไงอ่ะเซฮุน...” เสียงเอ่ยเบาบางกล่าวอย่างหมดแรง เขาก้มหน้าลงอีกครั้งเพราะไม่ต้องการได้ยินในสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าต้องเกิดขึ้นกับเขาเลย ยิ่งเป็นเซฮุนด้วยแล้วเขาก็อยากให้มันเป็นแค่ฝัน เซฮุนที่ขี้เล่นใจดีหายไปไหนกันแล้ว
“ก็เพราะฮยอง ลู่หานฮยองถึงต้องมาเจอแบบนั้นไง” เขากดเสียงลงต่ำเพื่อข่มอารมณ์
“แล้วฉันผิดอะไร...ฉันก็เห็นพร้อมๆกับนายหนิ”
“ก็ผิดที่คนที่มันทำร้ายลู่หานฮยองของผมคือแบคฮยอนเพื่อนสนิทฮยองไง” จากสรรพนาม ‘ของผม’ ชานยอลก็รู้แล้วว่าที่ทำกับเขาเซฮุนก็ไม่ต่างอะไรกับที่ตอนแบคฮยอนทำกับลู่หานฮยองหรอก นายไม่เคยมองฉันดีในสายตานายเลยใช่มั้ยเซฮุน ทำไมฉันต้องเป็นคนผิดเสมอ
“ผมว่าเรามาทำให้คำว่าเมียของผมมันสมบูรณ์กันดีกว่า” ชานยอลเบิกตากว้างทันที เขากำลังถูกลากไปยังห้องเก็บของ
“ไม่เอานะเซฮุน นายล้อเล่น..ไม่ได้พูดจริงใช่มั้ย”
“ล้อเล่นเหรอ...ผมเคยล้อเล่นกับฮยองด้วยเหรอ” เซฮุนกล่าว จากน้ำเสียงที่ดูขรึมบวกกับท่าทีชานยอลเริ่มจะรู้สึกไม่ปลอดภัยซะแล้ว
“ขอร้องเถอะนะ ฮึก...ฮยองขอโทษ...แต่ไม่เอาแบบนี้นะได้โปรดเถอะ” ชานยอลบิดข้อมือหนาดั่งคีมเหล็กที่บีบมือเขาให้ออกแต่มันกลับแน่นขึ้นกว่าเดิม เซฮุนไม่ฟัง....
“เซฮุน...ฮืออ.....ฮยองขอร้อง”
พลั่ก!!!!!
“ฮึก...ฮุนนา...” กล่าวออกมาทันทีหลังจากร่างของตัวเองโดนเหวี่ยงไปกระแทกกำแพงในซอกหลืบเล็กๆในห้องเก็บของ เซฮุนเดินไปล๊อกกลอนเรียบร้อย ชานยอลที่ล้มลงไปถดกายหนีอย่างหวาดกลัว ยิ่งเมื่อเห็นเซฮุนเริ่มที่จะปลดกระดุมเสื้อเขายิ่งถดกายหนีไปให้ไกล
“อย่าคิดว่าที่ผมทำแบบนี้แล้วมันจะแปลว่าผมรักฮยองเหมือนเมื่อก่อนนะ....ขอบอกเลยว่ามันไม่ใช่”
‘ใช่ เพราะฉันรู้ว่านายรักลู่หานฮยองต่างหาก’ ผมแทบจะหมดแรงกับคำพูดนั้น เซฮุนคลอเคลียอยู่ข้างแก้มใสโดยที่เขาไม่ขัดขืนอะไรอีก เพราะฉันรักนายฉันถึงยอมนายจะรู้บ้างมั้ย...
“ฮึก..ฮึก...”
“ร้องทำไม...ฮยองควรจะดีใจนะที่เป็นผม ซึ่งเราคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว”
“อึก...” สะดุ้งเมื่อมือเซฮุนเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อของเขา ภายใต้เสื้อผ้าที่ขวางกั้นเมื่อเขาได้เห็นนั้นขาวเนียนราวกับหิมะ ร่างกายของชานยอลที่บริสุทธิ์ที่กำลังจะโดนเขาสัมผัสเป็นคนแรกทำให้โอเซฮุนคนนี้รู้สึกอดกลั้นแทบไม่ไหว เขามองใบหน้าหวานที่กลอกตาไปมาตัวสั่นขณะที่เขากำลังค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ ชานยอลไม่ยอมมองหน้าเขาอาจจะเพราะกลัวเหตุการณ์ที่จะเกิดต่อจากนี้
“หึ” ส่งเสียงในลำคอที่บ่งบอกว่าเขาเองก็หมดอารมณ์ อาจจะเพราะใบหน้าหวานที่ชวนอึดอัดนั่นก็ได้ เซฮุนผละจากชานยอลแทบจะในทันทีก่อนจะลุกขึ้นติดกระดุมเสื้อตัวเอง ชานยอลเองก็กุมเสื้อที่โดนปลดกระดุมเกือบหมดเอาไว้แน่น เซฮุนกำลังจะจากไป.......
“เซฮุน...ที่บอกว่าเคยรักฉัน...ตอนนี้กลับมาเหมือนตอนนั้นไม่ได้เหรอ” เขาที่กำลังจะหันหลังออกจากที่นี่ได้ยินเสียงหนึ่งรั้งให้หยุดเอาไว้
“คงไม่ล่ะ....ผมเบื่อรสชาติที่จำเจแบบฮยอง” คำพูดนั้นทำให้ชานยอลเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้วยแววตาตัดพ้อ เพราะฉันน่าเบื่อนี่เองสินะเซฮุน
“แต่ฉันไม่เคยเบื่อนายเลย...บอกตอนนี้ยังทันมั้ยนะ...ที่ทำตัวเด่นก็เพราะอยากให้นายมาสนใจฉันบ้าง เพราะเราไม่ได้ถูกจับคู่ให้อยู่ด้วยกันฉันเลยต้องทำทุกอย่างให้นายหันมามองฉันก็แค่นั้น ไม่ได้อยากเป็นตัวเด่นเลย...ฉันไม่เหมาะกับนายฉันรู้ เพราะฉันมันสูงเกินไป..ฮึก...ฉันก็อยากตัวเล็กแบบลู่หานฮยองเหมือนกันนะ แต่สุดท้ายนายก็เห็นฉันเป็นคู่แข่ง...แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธนายเลยเซฮุน...ฮึก..ฮึก....จะสายไปมั้ยถ้าฉันจะบอกว่ารักนายไปแล้ว...” ชานยอลนั่งชันเข่าซุกหน้าลงร้องไห้จนตัวโยน เรื่องที่สารภาพก็ออกมาจนหมดแล้ว
อีกคนน่ะเหรอ....ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว เขารู้สึกผิดเข้าไปเต็มๆในเวลานี้ เซฮุนค่อยๆเดินเข้าไปหาชานยอลก่อนจะย่อตัวลงข้างๆอีกคน มือที่เคยทำร้ายคนๆนี้ลูบเส้นผมนิ่มอย่างปลอบโยน เขาจับให้ชานยอลเงยหน้ามามองเขาชัดๆ ก่อนจะพบกับดวงตาที่แดงก่ำ น้ำตาที่ไหลถูกเขาจูบซับไปอย่างอ่อนโยน เซฮุนไล้มือข้างแก้มขาวเบาๆก่อนจะเอียงใบหน้าหล่อไปจุมพิตบางๆ
“ผมขอโทษ” ไม่รู้จะสรรหาคำไหนที่ดีกว่านี้ได้อีกแล้ว
“เซฮุน” ใบหน้าหวานเศร้าสร้อยลงอีกครั้ง
“ผมมันโง่เอง...ที่พูดไปเพราะผมโมโหฮยองหรอก...ผมจะบอกรักฮยองอีกครั้ง และมันก็จะเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน...เพราะโอเซฮุนคนนี้จะไม่รักใครอีกนอกจาก...ปาร์คชานยอล....ส่วนเรื่องความสูงน่ะ ผมยังโตไม่เต็มที่ซะหน่อย ผมจะทำให้ฮยองต้องเงยหน้าผมภายในเวลาไม่กี่ปีเลย....เรา...เป็นแฟนกันได้มั้ยครับ” เซฮุนกล่าว อย่างน้อยชานยอลก็ยังอมยิ้มออกมาให้เขาได้เห็น แต่ประโยคหลังไม่ได้ล้อเล่นนะ
“เอ่อ...”
“หรือว่าฮยองยังลืมแบคฮยอนฮยองไม่ได้” เมื่อเห็นอีกฝ่ายอึกอักเขาก็ถามดักทันที
“ไม่ใช่นะ..ไม่ใช่อย่างงั้น” ชานยอลรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน ใบหน้าเหรอหราทำเอาเซฮุนเกือบจะหลุดขำออกมาแต่ก็ต้องตีสีหน้าพญามัจจุราชเอาไว้ก่อน
“งั้นก็รีบตอบตกลงผมมาเร็วๆสิครับ” เซฮุนพูดแกมขู่แกล้งให้อีกคนทำตัวไม่ถูกเข้าไปอีก แต่หน้าน่ารักของชานยอลนั้นแดงเป็นลูกมะเขือเทศเข้าไปอีกเมื่อเซฮุนเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเขา ใบหูนั้นก็ยิ่งแดงจนดูน่ารักในสายตาเซฮุนเหลือเกิน
“จะเป็นหรือไม่เป็นครับ”
“อื้อ...เซฮุน” มือด้านหน้าก็เอาแต่เล่นกับยอดอกจนชานยอลต้องเอามือมาอุดปากตัวเองเพราะเสียงบ้าๆนั้น แต่เซฮุนก็สบตากับเขาก่อนจะดึงมือนั้นออกเบาๆกลัวอีกคนต้องเจ็บเพราะเขาอีก
“พูดให้ผมฟังหน่อยไม่ได้เหรอ...ผมรออยู่นะ” ออดอ้อนแบบนี้ทำเอาชานยอลไปต่อไม่ถูกจึงพยักหน้าเบาๆแต่ว่าอย่างเซฮุนน่ะเหรอจะต้องการเพียงแค่นี้
“ผมอยากได้ยินเสียงของชานยอลมากกว่านะครับ” ก็ยังคงแกล้ง คราวนี้เซฮุนเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวก่อนจะดูดเม้มให้เกิดรอยแดง ชานยอลก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกเพราะการถูกรุกเร้าแบบนี้มันทำให้เขาอ่อนระทวย
“อ้ะ...ปะ...เป็น...อื้อ...เป็นแฟนกับ..เซฮุ..อื้อ..เซฮุน” ที่พูดออกมาอย่างยากลำบากนั่นก็เพราะอีกคนเอาแต่ดูดดุนริมฝีปากของเขา
“แค่นี้ก็พอแล้ว^___^” แต่แล้วเซฮุนก็หยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหิ้มให้เขาจนตาหยี เล่นเอางงกันไปเลย
“ผมก็แค่รอให้ฮยองพูดเท่านั้นแหละ....ส่วนเรื่องอื่น ผมจะรอให้ฮยองบอกผมว่าพร้อมด้วยเหมือนกันแล้วผมจะทำ...ถ้าฮยองบอกว่าไม่ผมก็จะไม่ทำนะครับ...ผมรักฮยองที่ฮยองเป็นฮยอง เป็นชานยอลของเซฮุน...ถ้าให้เลือกระหว่างร่างกายกับใจฮยอง ผมเลือกใจของฮยองมากกว่าอยู่แล้ว...แค่อยู่กับผมตลอดไปก็พอ”
ชานยอลเอียงกายซบลงตรงอกเซฮุนทันที เขากลายเป็นเด็กขี้แยทันทีที่เซฮุนพูดจบ เซฮุนเมื่อหลายปีก่อนกลับมาแล้ว มือของเด็กหนุ่มวาดโอบรอบลำตัวของเขาให้ความอบอุ่นจนไม่อยากจะลุกไปที่ไหนเลย
“ชานยอลจะอยู่กับโอเซฮุนตลอดไป^^”
“อ่า..ยิ้มอย่างนี้เดี๋ยวผมไม่ทนนะครับ” ^_______^
“พูดทะลึ่งอีกแล้ว” ชานยอลที่กลับมาหน้าแดงก่ำกล่าว
“เอผมว่าฮยองเปลี่ยนชื่อมาเป็นโอชานยอลดีมั้ยนะ” ก็ยังแกล้งไม่เลิก ก็มันเหมาะจริงๆนี่นา
ความคิดเห็น