[FIC REBORN] DaRK YaMa+++

ลำดับตอนที่ #2 : DaRK YaMa

ร่างสูงอุ้มร่างบางที่สลบจากการที่รู้ความจริงว่าร่างสูงนั้นไม่ใช่คนธรรมดามาจนถึงห้องเรียน ตลอดทางเด็กนักเรียนทั้งชายและหญิงต่างมองด้วยสายตาเดียว เมื่อมาถึงห้องร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ตรงมาที่เค้าทันที พลางมองร่างในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วง
" ยามาโมโตะ เกิดอะไรขึ้นกับสควอโล่เหรอ "
" อ๋อ ฮะๆๆๆ หมอนี่บอบบางกว่านายอีกนะสึนะ อยู่ก็หมดสติตอนจะออกจากห้องน้ำพอดีอ่ะ " ร่างสูงตอบอย่างร่าเริงและพาร่างบางมานั่งประจำที่โดยที่ให้นั่งพิงอกตัวเอง สควอโล่จึงอยู่ในท่าที่นั่งบนตักของร่างสูงไปโดยปริยาย โดยที่เพื่อนร่วมห้องต่างเข้ามามุงดูกันเต็มไปหมด
 
" นี่ ไปมุงกันแบบนั้นเดี๋ยวมันก็ตายกันพอดี " เสียงของโกคุโพล่งเสียงดัง ทำให้ทุกคนขยับถอยห่างออกมา
" พาไปหาชามาลดีมั้ย " สึนะเสนอความเห็นแล้วลูบผมเงินเบาๆสายตานั้นบ่งบอกถึงความเป็นห่วงจนยามาโมโตะไม่ชอบใจนัก
" ไม่ต้องดีกว่า " เสียงห้วนเอ่ยขัดทำให้สึนะมอง ร่างสูงจึงกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม
" ชั้นหมายความว่า สควอโล่น่ะเดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว "
 
" เชอะ ทำเป็นรู้ดีจังนะไอ้เจ้าบ้าเบสบอล " โกคุเทระพูดขณะยกขาวางบนโต๊ะและกระดิกไปมา
" ฮะๆๆๆ " หัวเราะเนียนๆแต่ในใจกลับไม่ชอบคนรู้ทันอย่างโกคุเทระเท่าไหร่
 
" อืม สควอโล่นี่เหมือนผู้หญิงจังเน๊อะ " จู่ๆเด็กหนุ่มดวงตาสีน้ำตาลก็พูดขึ้น
" .......... " ยามาโมโตะจ้องสึนะเขม็งเพียงแต่อีกฝ่้ายนั้นไม่รู้เท่านั้น ก็ใครๆก็รู้ว่าซาวาดะนั้นเป็นเพล์บอยฉบับดาร์กเนียนตัวพ่อ หมอนี่จะใช้หน้าตาหลอกล่อเหยื่อให้มาติดกับด้วยนิสัยที่ไร้เดียงสาจึงไม่มีทางรู้เรื่องนี้นักนอกจากเค้า เพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน และชอบอะไรที่เนียนๆพอกันทำให้พอจะมองกันออก แต่แล้วความคิดดังกล่าวก็หลุดจากสมองเนื่องด้วยคนที่อ้างว่าเป็นมือขวาพูดขัดขึ้นก่อน
 
" นี่นี่ ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล แกจ้องรุ่นที่สิบทำไมหา! " นี่ก็อีกคน ชอบจับตาเค้าอยู่ตลอดเวลา
" หะ หา เปล่านี่โกคุเทระ " พูดพลางยิ้มแป้นแต่ไม่วายคนที่ชอบสงสัยต้องถอดแว่นละจากหนังสือมามองร่างสูงอย่างไม่พอใจ
 
 
 
" อืม " แต่โกคุเทระก็ต้องละสายตามามองร่างที่ขยับตัวขยุกขยิกบนตัวร่างสูงแทน จากนั้นก็ไม่สนใจยกหนังสือที่อ่านค้างเมื่อครู่มาอ่านต่อ
" สควอโล่ " สึนะร้องเรียกอย่างดีใจ
ร่างสูงมองร่างบางที่ขยับเปลือกตาช้าๆ ดวงตาสีใสพยายามปรับแสงเพียงน้อยนิดก็มองเห็นเด็กหนุ่มผมฟูสีน้ำตาลนั่งที่โต๊ะของเค้าและจับมือเค้าไว้แน่น ร่างบางกวาดตามองอีกครั้งแล้วรู้สึกถึงที่นั่งของตนว่าเพราะเหตุใดมันจึงนิ่มนัก พลันใบหน้าหวานก็เงยขึ้นมา
 
" แก!!! " พูดพลางขยับตัวหนีโดยไม่นึกถึงสังขารตนเอง
" โอ้ย!! "
" สควอโล่อย่างเพิ่งขยับสิ เดี๋ยวหน้ามืด " สึนะประคองให้ร่างบางนั่งในท่าเดิม
" ............. " ร่างบางหันขวับมองหน้าร่างสูงที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนซึ่งร่างบางรู้ดีว่านั่นเป็นเพียงหน้ากาก
" วันนี้คงไม่มีเรียนแล้วล่ะ ชั้นว่านายกลับบ้านไปพักผ่อนดีมั้ย วันแรกไม่มีเรียนหรอก ว่าแต่บ้านนายอยู่ไหนเหรอ? " สึนะกล่าวมือยังไม่ละไปจากมือบาง
" อ๋อ สควอโล่พักอยู่ที่บ้านชั้นน่ะ พอดีพ่อแม่เรารู้จักกัน " ยังไม่ทันที่ร่างบางจะตอบร่างสูงก็ชิงพูดตัดหน้าไปทำให้ร่างบางทั้งงงและไม่พอใจอย่างที่สุด ครั้นจะเถียงกลับก็เห็นประกายตาสีแดงของร่างสูงที่บอกเป็นเชิงขู่ทำให้ไม่กล้าพูด
 
" งั้นเหรอ ไม่ยักกะรู้แฮะ " สึนะบอกอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นร่างบางไม่เถียงอะไรก็เริ่มเชื่อมาบ้าง
" งั้น ชั้นพานายกลับบ้านดีกว่านะ " ร่างสูงมองร่างในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้มอย่างเทพบุตร นั่นทำให้ร่างบางหวั่นนิดๆ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่นั้นแต่มือบางนั้นกำมือของอีกคนจนรู้สึกสงสัย
" นายยังมึนหัวอยู่เหรอ " สึนะถามขึ้นเมื่อรับรู้ถึงแรงบีบของมือบาง
" เปล่า ชั้นแค่ เอ่อ แค่ "
" ไม่ไหวจริงๆ ต้องพานายกลับแล้ว " พูดจบร่างสูงก็อุ้มร่างบางทันทีทำให้มือบางหลุดออกจากมือของสึนะ ร่างบางปรายตามองสึนะอย่างกล้าๆกลัวๆ สึนะที่กำลังสงสัยมองร่างสูงอย่างงงๆ
 
" ถ้าอย่างนั้นนายก็พากลับบ้านเถอะ ท่าทางสควอโล่จะไม่สบายมากเลย "
" มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว " เสียงเรียบเอ่ยก่อนจะมองร่างบางในอ้อมแขนที่ก้มหน้าหลบตาอยู่ กายบางสั่นจนรู้สึกได้ว่ากลัวร่างสูงแค่ไหน
" รุ่นที่สิบครับ " เสียงเรียกของโกคุเทระทำให้สึนะต้องเดินกลับไปนั่งที่ตนเอง แต่ก็ไม่วายหันมามองร่างบางที่มีท่าทีแปลกไปอย่างเป็นห่วง
 
" เรากลับกันเถอะ " ร่างสูงบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าทั้งของตนและของร่างบางขึ้นมาพาดบ่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ร่างบางเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงพูดว่า
" บ้านชั้นมี ไม่ต้องไปที่บ้านของแกก็ได้ "
" ชั้นให้คนไปเก็บของที่บ้านนายหมดแล้ว "
" แต่ทำไมชั้นต้องไปบ้านแก! "
" เพราะนายเป็นคู่หมั้นชั้นไง "
" แก ไอ้ปีศาจ " ร่างบางสบถด่า
" แต่นายก็ยอมให้ปีศาจอย่างชั้นทำอะไรนายจนพอใจหนิ " ร่างสูงก้มมองร่างบางพร้อมรอยยิ้มอย่างที่เค้าเคยมอบให้ แต่มันไม่อ่อนโยนซักนิด
" แก!!!!! " สควอโล่ดิ้นอีกครั้งเพื่อให้หลุดจากแขนแกร่ง ร่างสูงที่ไม่ทนอีกต่อไปปล่อยร่างบางลงพื่นทันที
" โอ้ย!! " ปรายตามองร่างสูงที่ทำหน้ากวนประสาทอย่างเกลียดชัง ร่างสูงลดตัวให้อยู่ในระดับเดียวกับร่างบางก่อนจะพูดและยิ้มเหยียดๆให้
" เก่งนักนี่ อย่างนายคิดว่าชั้นจะดีด้วยตลอดเหรอ อย่าทำตัวไร้ค่าได้มั้ย "
" ชั้นจะกระชากหน้ากากของแกออกมา " ร่างบางกัดฟันกรอด
" เหรอ เอาสิ ตรงไหนอ่า ตรงนี้รึป่าวน้า " ร่างสูงแตะใบหน้าตนเองไปมา ซึ่งนั่นทำให้ร่างบางอยากจะฆ่านัก
 
" สุมหัวอะไรกันอยู่ " ร่างของผู้คุมกฏแห่งนามิโมริปรากฏกายต่อคนทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน
" ฮิบาริ เคียวยะ มาทำอะไรที่ตึกเด็กมอปลายครับ " ร่างสูงยืนขึ้นและถามไปที่บุคคลเบื้องหน้า
" ............ " ร่างโปร่งไม่ตอบแต่กลับจ้องร่างสูงอย่างเย็นชาแต่ร่างสูงก็เพียงส่งรอยยิ้มไร้เดียงสากลับมาเท่านั้น ร่างบางเริ่มขยับตัวหาไม้ค้ำหวังจะไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด แต่ไม้ค้ำดันถูกร่างสูงถืออยู่
" คิดว่ายิ้มนั่นจะทำให้ชั้นไม่รู้เหรอว่าแกเป็นใคร " เสียงเรียบของผู้มีดวงตาสีนิลเอ่ย
" ฮะๆๆ แล้วรุ่นพี่จะสามารถปกปิดตัวตนที่แท้จริงได้เหมือนกันเหรอครับ " ร่างสูงหัวเราะพลางยกมือจับท้ายทอยก่อนจะพูดแก้เขิน ร่างบางสงสัยกว่าเดิม ความรู้สึกสงสัยพุ่งตรงมาที่บุคคลที่มาถึงอีกคน ก่อนที่ดวงตาดำขลับจะหันมาหาร่างบางที่อยู่บนพื้น
 
" เจ็บรึเปล่า " เสียงเย็นชาถามขึ้น
" รุ่นพี่ พาชั้นกลับบ้านได้มั้ย " ร่างบางพยายามถดกายพาร่างมาหาร่างโปร่งทำให้ร่างสูงหุบยิ้ม แววตาทอประกายไม่พอใจที่เห็นร่างบางร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่ตนมองว่าเป็นศัตรู
" ............. " ไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าไปหาพร้อมทั้งยื่นมือมาให้มือบางได้จับก่อนจะพยุงตัวให้ร่างบางได้ยืน ร่างบางหันหลังให้กับร่างสูงทันที เค้าอยากไปจากที่นี่ ตรงที่ร่างสูงอยู่ ฮิบาริที่เห็นท่าทีดังนั้นก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นมาทันที โดยที่ไม่มีการขัดขืนแม้เพียงน้อยนิด
" เกาะชั้นแน่นๆ " ร่างโปร่งเอ่ยสั่ง ร่างบางจึงค่อยๆเอื่อมมือไปโอบรอบคอของร่างสูง ยิ่งทำให้ผู้เห็นขบริมฝีปากแน่น
" สเปลบี สควอโล่เป็นคนของบ้านชั้น เพราะฉะนั้นชั้นจะพาไปเอง " เมื่อหมดความอดทนร่างสูงก็ตรงไปกระชากกายบางให้หลุดจากอ้อมแขนชายอื่นทันที มือบางโอบคอของฮิบาริแน่นขึ้น ร่างโปร่งสะบัดตัวออกจากการฉุดกระชากนั้น
" ชั้นเป็นรุ่นพี่ และในฐานะผู้คุมกฏ ชั้นจะพาไปเอง "
" เสียใจด้วย เพราะหมอนี่เป็นคนของชั้น " พูดจบก็ช้อนกายบางแย่งมาจากมือหนาที่กำลังไม่ทันตั้งตัวของอีกฝ่ายทันที มือสวยพยายามไขว่คว้าหาร่างโปร่ง แต่แรงบีบรัดของร่างสูง ทำให้ร่างบางต้องหยุดการกระทำลงไปได้แต่ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดนิ่งๆ
 
ร่างโปร่งนิ่งงันปล่อยให้ร่างสูงพาร่างบางเดินจากไป เค้าเหลือบเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นออกมาจากดวงตาคู่สวยของร่างบาง ตาคู่นั้นเหมือนจะร้องขอความช่วยเหลือจากเค้า แต่แล้วร่างโปร่งก็เดินจากไปอีกทางโดยที่ในใจยังคลุมเครือ
 
" ชั้นไม่ชอบให้คู่หมั้นตัวเองเรียกหาชายอื่นหรอกนะ " ร่างสูงพูด
" ชั้นไม่ใช่คู่หมั้นของแก!! "
" เหรอ หึ " ร่างสูงโยนร่างบางเข้าไปในรถคันหรูทำให้ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าไปนั่งกับร่างบาง ปากสั่งคนขับรถให้พาไปที่บ้านทันที ใช้เวลาไม่นานนักรถคันหรูก็ลดความเร็วลง นั่นทำให้รู้แล้วว่าถึงที่หมาย
 
" ถึงแล้วครับคุณชาย " คนขับรถบอก
" ลงมา " มือหนากุมมือบางก่อนจะกระชากลงจากรถคันงาม ร่างบางงุนงงเพราะเค้าเห็นว่าร่างสูงอยู่ข้างๆแต่เผลอแป้บเดียวร่างสุงก็มาปรากฏตัวนอกรถก่อนจะเปิดประตูดึงเค้าออกมาอย่างแรง
" เจ็บนะไอบ้า! " ร่างบางตะคอก
" หึ จะเจ็บมากกว่านี้ถ้านายยังดื้อ " ว่าพลางช้อนตัวขึ้นมาพาเข้าบ้าน ร่างบางไม่เถียง กลับมองสิ่งที่เรียกว่าบ้านของร่างสูง รอบๆมีแต่ป่ากว้างจนทึนทึบแลดูน่ากลัว เมื่อมองไปยังบ้านที่ดูเหมือนจะไม่ใช่เพราะที่เห็นนี่มันปราสาททีดำทะมึนมากกว่า ร่างบางตกใจเมื่อเห็นฝูงค้างคาวบินออกมาจากปราสาทจนต้องซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง
 
ร่างสูงเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องๆหนึ่งก่อนจะมีคนมาเปิดประตูให้และเมื่อทันทีที่ประตูปิดลง ร่างสูงจึงโยนร่างบางลงพื้นอย่างที่เคยทำก่อนหน้านี้ทันที
" หยาบเหมือนเป็นจ้าวแห่งเดรัจฉานจริงๆ " ร่างบางด่า ทำให้ร่างสูงชะงักหันมามองร่างบาง ร่างบางถดกายเข้าหาผนังห้องอย่างหาที่พึ่งเมื่อเห็นแววตาสีแดงฉานนั้น
" อยากจะเห็นว่าเดรัจฉานตนนี้แท้จริงแล้วเป็นยังไงรึเปล่าล่ะ " ร่างสูงเดินช้าๆตรงมาที่ร่างบางนั่ง ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อเห็นสีหน้าเรียบนิ่งนั้น ก่อนจะตะลึงเมื่อใบหน้าหล่อเหมือนจะฉีกขาดจนกลายเป็นอสุรกายน่าเกลียดน่ากลัว เสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างสูงขาดออกจากกัน ด้านหลังมีปีกที่แทรกออกมาเป็นปีกที่สีดำน่ากลัว ฟันที่มีเขี้ยวเต็มไปหมดเหมือนจะแสยะยิ้มมาหาร่างที่ตัวสั่นเทา เล็บคมกริบยื่นเข้ามาหาร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากความกลัว ทันทีที่มืออสุรกายแตะโดนเพียงนิด ร่างบางถึงกับร้องเสียงหลง
 
" ฮึก ฮึก " ร่างบางคลานหนีไปอีกทาง หยาดน้ำใสไหลอาบแก้ม แต่ก็ถูกมือที่น่าขยะแขยงจับตรงข้อเท้าก่อนจะดึงกลับมา ร่างบางถูกช้อนขึ้นมาให้นั่งสบตากับดวงตาสีแดงนั่น ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเพราะไม่ต้องการมองภาพที่น่ากลัวนี้ ร่างทั่งร่างสั่นจนน่ากลัวว่าจะช้อก ร่างสูงในร่างอสุรกายเห็นดังนั้นจึงดึงตัวร่างบางมากอด แต่นั่นยิ่งทำให้ร่างบางร้องหนักไปอีก กลิ่นเลือดบนตัวของร่างอสุรกายทำให้สควอโล่มึนและอยากอ้วก อสุรกายโน้มตัวจะสัมผัสแก้มนุ่มอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นท่าทีกลัวของร่างบางจึงทำให้ไม่อยากแกล้งต่อ ยอมกลายร่างเป็นมนุษย์ธรรมดาอีกครั้ง ร่างสูงอยู่ในชุดนักเรียนมองร่างในอ้อมกอดร้องไห้จนตัวโยนเพราะการแกล้งของเค้า
 
" กลัวขนาดนั้นเชียว แย่จังนะ แบบนี้นายก็ฆ่าชั้นไม่ได้แล้วล่ะสิ "
" ฮึก ฮืออ "
" แหม อย่าร้องเลยนะ " ร่างสูงยิ้มก่อนจะลูบหัวเงินเบาๆ
" ผิดแล้ว ชั้นจะฆ่าแก!!! " ร่างบางสะบัดตัวออกก่อนจะตวัดดาบใส่ร่างสูง แต่มันกลับโดนที่แขนเท่านั้นเนื่องจากร่างสุงเบี่ยงตัวหลบทัน สายตาอ่อนโยนเมื่อครู่เปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อเห็นการกระทำของร่างบาง ร่างบางถดกายหนีออกห่าง หยาดน้ำใสยังคงไหลอยู่บนใบหน้าหวาน ดาบถูกกระชากออกจากมือพร้อมๆกับที่ทั้งร่างโดนเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มจนรู้สึกจุก
" อย่า จะทำอะไร " ร่างบางร้องเสียงหลง
" นายหาเรื่องใส่ตัวเองนะ " ร่างสูงพูดพร้อมขึ้นคร่อม กดรวบข้อมมือบางไว้เหนือศรีษะ
" ไม่! อย่านะ ปล่อย "
" หอมจนอยากกินอีกแล้ว " ร่างสูงเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวแล้วดูดเม้นจนเกิดรอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของ
" อ้ะ ไม่เอา หยุดนะ " ร่างบางดิ้นพล่านแต่นั่นไม่สะทกสะท้านร่างสูงซักนิด
ดวงตาสีแดงตรึงให้ร่างบางอยู่กับที่ด้วยเวทมนต์บางอย่าง ก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตนักเรียนจนหลุดทั้งแผง ริมฝีปากหนาดูดเม้มตามแผ่นอกบางเลื่อนมาถึงยอดอกสีสวยแล้วใช้ลิ้นเลียไปมาให้ร่างด้านใต้เสียวเล่น
" อ้า ไม่เอา " ร่างบางร้อง น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง
ร่างสูงจึงเคลื่อนตัวไปจูบซับน้ำตาให้แล้วเลื่อนมาประกบปากบางอย่างอ่อนโยน แต่เพียงครู่ความอ่อนโยนก็จางหายไปเมื่อร่างสูงปลดกางเกงร่างบางออกก่อนจะแหวกขาเรียวใช้นิ้วทั้งสามสอดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม เรียกเสียงร้องจากปากบางที่ถูกประกบอยู่
 
" อื้ม อื้อ " เสียงร้องประท้วงด้วยความเจ็บปวดทำให้ร่างสูงพอใจ กระแทกนิ้วทั้งสามแรงขึ้นทำให้แหวนแห่งผู้พิทักษ์ขูดไปตามช่องทางเรียกเลือดได้เป็นอย่างดี
" กล้าทำชั้นเจ็บ นายก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า สควอโล่ " ฉับพลันใบหน้าก็ฉายแววโหดเหี้ยม การกระแทกยังคงถี่จนร่างบางเจ็บแปลบ แต่ไม่สามารถโต้ตอบได้เพราะปากบางกำลังถูกลิ้นร้อนรุกรานพลางขบกัดจนเลือดซิบ
ร่างสูงถอนจุมพิตพร้อมๆกับหยุดกระแทก แต่เอาความเป็นชายที่กำลังตื่นตัวออกมาแทน ร่างบางที่ถูกตรึงตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อรับรู้ได้ว่าวันนี้จะเป็นหนที่สองอีกแล้วที่เค้าต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่ครั้งนี้เค้าขัดขืนไม่เหมือนครั้งก่อน
" อย่า ขอร้อง ได้โปรดล่ะนะ " เสียงเบาบางของสควอโล่เอ่ยขอทั้งที่ส่วนกลางลำตัวกำลังชูชัน
" หึหึหึ" ร่างสูงสอดใส่แกนกายเข้าจนสุดมิดด้าม
" อ้า ฮึก ไม่เอาแล้ว "
แรงกระแทกจากร่างสูงทำให้ร่างบางโยกคลอนไปตามแรงที่ส่งมา เส้นผมสีเงินสยายเต็มหมอนจนระดวงหน้าหวาน แต่กระนั้นผู้กระทำก็คงเอาแต่ใจ กระแทกแกนกายของตนอย่างไม่ใส่ใจว่าผู้รับจะทนได้หรือไม่
" อาา " เสียงกระเส่าของร่างสูงทำให้ร่างบางละอายใจ โลหิตไหลมาตามช่องทางรักที่มอบความสุขให้กับร่างสูงเพียงผู้เดียว ร่างบางที่บิดเร่าด้วยความทรมานเจ็บปวดถึงที่สุดที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้เป็นหนที่สอง
" อ้ะ " ร่างบางร้องพร้อมทั้งปลดปล่อยออกมาเป็นหนที่สาม แต่ทว่าจิตใจกลับรู้สึกตรงกันข้าม เพียงแต่ร่างกายนั้นกลับทำตามร่างสูง
ร่างบางถูกเปลี่ยนท่าจากท่าคลานมาเป็นนักบนตักของร่างสูงแทนโดยที่แกนกายนั้นยังไม่หลุดออกจากกัน ร่างสูงเริ่มต้นกระแทกอีกครั้งพร้อมทั้งดูดดุนยอดอกสีสวยไปพร้อมกัน เรียกเสียงครางจากร่างบางจนทำให้พอใจ การกระแทกกระทั้นยิ่งเร็วขึ้นและถี่รัวเพราะอารมณ์ราคะของร่างสูง ทำให้ร่างบางถึงกับร้องลั่นห้อง
" อ๊าาาา " ร่างสวยขยับขึ้นและลงจะสุด เสียงเสียดของผิวเนื้อดังจนได้ยินชัด ผมเงินปลิวไสวไปตามแรง
" อาาาา "
" เจ็บ พอเถอะ ไม่ไหวแล้ว " ร่างบางเริ่มขืนตัวอีกครั้ง นั่นทำให้ร่างสูงไม่พอใจจึงจับสะโพกมนกดย้ำอย่างรุนแรง
" อ้าาา " เลือดเริ่มไหลรินมากขึ้น เพราะแรงเสียดสีที่มากของร่างสูง เวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงการกระทำเช่นดังกล่าวก็ยังไม่ทำให้ร่างสูงพอใจ เปลี่ยนไปหลายท่าจนร่างบางหอบเหนื่อย ร่างสูงจับร่างที่อ่อนยวบโดยเอาขอทั้งสองข้างของร่างบางพาดบ่าทั้งที่แกนกายยังคงสอดใส่จนคล้ายจะเป็นคนเดียวกัน จากนั้นให้มือบางโอบรอบคอตนแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะกระแทกจนเตียงสั่น หยดเลือดตกลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวมากขึ้น
" อ๊า เจ็บ ยามาโมโตะ " ร่างบางร้อง ร่างสูงที่ได้ยินชื่อตนที่ร่าบางเรียกทำให้อารมณ์พุ่งพรวดจนห้ามไม่อยู่ จับร่างบางนอนลงแล้วขยับกายเข้าออกอย่างรุนแรง
" อาาา ไม่ไหวแล้วสควอโล่ อาาา " ร่างสูงปลดปล่อยในตัวร่างบางเป็นหนที่นับไม่ถ้วนและกระแทกอีกครั้งเพื่อปลดปล่อยน้ำรักให้หมด 
" อ้ะ " ร่างบางกระตุกเล็กน้อยก่อนจะหลับไปเพราะความเหนื่อย
" อาาาาาาา " ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างร่างผมเงินก่อนจะดึงตัวมากอด
" นายสวยจริงๆเลย สควอโล่ ชั้นชักจะติดใจนายแล้วสิ " ร่างสูงพึมพำก่อนจะใช้มือเอาเส้นผมที่บังใบหน้าสวยออกให้อย่างอ่อนโยนจากนั้นจึงหลับลงด้วยความล้าเช่นกัน