Baek Dongsu Yaoi

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

เด็กชายคนหนึ่งที่กำลังเดินตามบุรุษหนุ่มวัยย่างเข้าสู่วัยกลางคนเข้ามาสู่ครอบครัวใหม่ ใบหน้าที่ดูติดหวานไม่แสดงอาการที่ดูเสียใจซักนิดที่พ่อบังเกิดเกล้าของเขาที่จากไปเพียงชั่วข้ามคืน เขาพบกับชายวัยกลางคนผู้นี้ตอนที่เขาฝังพ่อของตัวเองไปเพียงไม่นาน ขณะที่กำลังทบทวนความคิดอยู่นั้นก็พลันเห็นคนผู้นี้เข้าพอดี คนผู้นี้เป็นเพื่อนของพ่อเขาเอง มีชื่อว่า ซาโม

“ต่อไปนี้นี่คือพวกพ้องของเจ้า” ซาโมกล่าวกับเด็กชาย เด็กชายมองไปยังทุ่งหญ้าอันกว้างไกลแล้วมองเห็นเด็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่ไม่กี่อึดใจชายวัยกลางคนก็เดินไปคว้าใบหูของเด็กผู้ชายคนหนึ่งแล้วลากเดินนำเขาไป

“อ๊า!!!! ซาโมอา มันเจ็บนะ ฮ้า!”

“เจ้าเด็กงี่เง่า ร่างกายเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดีแท้ๆยังกล้าไปวิ่งแบบนั้นได้ไง” ชายวัยกลางคนกล่าว

อีกเพียงชั่วครู่เขาก็มายังบ้านที่มีรอยต่อกันเหมือนบ้านติดๆกันเป็นแถบ เขาเดินตามชายวัยกลางคนเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

“ คุกเข่าแล้วก็ชูแขนทั้งสองข้าง” ชายวัยกลางคนกล่าวกับเด็กชายอีกคนที่ทั้งตัวใส่เสื้อไม้ไผ่เอาไว้

“ชิ ......” ถึงจะแสดงสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ทำตามอย่างเสียไม่ได้ แต่แล้วเขาก็มองเห็นเด็กหนุ่มอีกคนที่เดินตามพวกเขาเข้ามาในบ้านไม้นี้ด้วย

“ซาโมอา...เจ้านี่เป็นใครกัน” พูดพลางก็ชี้ไปที่เด็กหนุ่มหน้าหวาน

!!!โป้ก!!!!

“อ๊า!!!!! ตีข้าทำไมเนี่ย!!!”  เสียงโวยวายพร้อมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่าเจ็บปวดพร้อมกับมือที่กุมศรีษะเอาไว้

“ใครใช้ให้เจ้าเอามือลงล่ะ นี่น่ะยออุน เพื่อนของเจ้าและพวกพ้องเรา” ซาโมแนะนำให้

“เพื่อนเหรอ...ชิ เพื่อนขี้หมาอะไรหน้ายังกะผู้ชายขายตัว” น้ำเสียงดูถูกพ่นออกมาทันทีที่พูดจบ

“อันยอง” ยออุนจึงทำได้เพียงแค่กล่าวทักทายพร้อมกับยิ้มอย่างเล็กน้อย 

“เพคดงซู” เสียงของชายกลางคนดังขัดขึ้นอีกหนทำให้เด็กทั้งสองเงยหน้าไปมอง “ข้าจะออกไปข้างนอก ห้ามเจ้าออกไปข้างนอกอีกเข้าใจมั้ย”

“อา..รู้แล้วล่ะน่า” เด็กที่ชื่อเพคดงซูว่าอย่างขอไปที เมื่อเสียงประตูปิดลง เด็กน้อยมีหรือจะทำตาม เขาเอามือลงแล้วบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะหันไปหาเด็กหนุ่มอีกคนที่สูงกว่าเขาเล็กน้อย ใบหน้าติดหวานควงกระบี่ไม้ในมือเล่นไปมาราวกับชอบมันนัก ดงซูค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆส่วนยออุนเมื่อรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเข้ามาใกล้ตัวก็หันไปแต่ทั้งคู่กลับเบิกตากว้างเพราะใบหน้าทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

ทงซูเห็นใบหน้าหวานอยู่ใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายก็อดใจเต้นไม่ได้ อกข้างซ้ายแทบจะเต้นทะลุออกมาอยู่รอมร่อ ยออุนที่นั่งอยู่ก็กระพริบตาปริบๆจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มที่ก้มมาหาเค้าจนหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว

‘น่ารักเป็นบ้า...ผู้ชายเหรอเนี่ย’ ทงซูคิดในใจ ถึงเขาจะยังเด็กแต่ก็ใช่ว่าไม่รู้อะไรซะเมื่อไหร่ ริมฝีปากบางนั่นมีสีชมพูอ่อนๆ ใบหน้าขาวนวลที่ใสซะจนอยากจะ....

ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้เขาก็เซเหมือนโดนถีบ ที่แท้ก็เจ้าหน้าหวานนั่นดันใช้เท้าเตะเขาเข้าที่ท้องน้อยซะจนจุก

“เฮอะ...” ยออุนลุกจากทีนั่งก่อนจะมองทงซูที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นด้วยดวงตาที่สมเพชแล้วจึงเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ทงซูเห็นดังนั้นก็ลุกตามไปจะหาเรื่องทันที

“เจ้า...รู้มั้ยข้าเป็นใคร” เสียงตะโกนทำให้ยออุนหยุดแล้วหันไปมอง ทงซูเห็นดังนั้นก็อวดอ้างสรรพคุณตัวเองต่อไป เด็กๆในแถบนั้นต่างวิ่งกรูกันเข้ามาเพราะรู้ว่าทงซูต้องต้อนรับเด็กใหม่แน่

“ย๊า...ที่นี่ข้าคือพระราชา” พูดพลางชี้มายังตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“เจ้ายิ่งใหญ่จัง” ยออุนว่าพลางยิ้มกว้าง นั่นยิ่งทำให้ทงซูอยากจะปล่อยหมัดใส่หน้าหวานๆนั่นซักตั้ง เขาแกล้งปล่อยหมัดออกไปแต่ยออุนกลับเบี่ยงตัวหลบได้ทัน ทงซูปล่อยหมัดใส่อีกรอบแต่ก็พลาดท่าถูกยออุนตลบหลังด้วยการหลบทำให้เขาตกลงไปจมโคลนเบื้องล่าง อุนกำลังจะเดินจากไปแต่ทงซูกลับหยิบกระบี่ไม้หมายจะฟาดยออุนให้ได้ แต่แล้วซาโมก็เข้ามาขวางซะก่อน

“พอที”

“ไหนท่านบอกว่าไม่ให้ข้ายอมแพ้แล้วให้ทำให้ถึงที่สุดไง เห็นชัดๆว่าหมอนี่อายุก็น่าจะพอๆกับข้าไม่ใช่เหรอ” ทงซูสบถออกมาด้วยความเจ็บใจแล้วมองอุนอย่างแค้นใจที่ทำไรเจ้านั่นไม่ได้

ตกกลางคืนทงซูก็ตื่นขึ้นแล้วหันมามองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ใบหน้าหวานหลับพริ้มและนั่นทำให้ทงซูอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้จึงเขย่าร่างนั้นแรงๆ

“เจ้า...นี่เจ้า..ฮึ่ย..เจ้า”

“ทงซูอา” เสียงชายวัยกลางคนตะโกนข้ามห้องมาทำให้ทงซูต้องล้มตัวลงนอนอย่างเจ็บใจอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้างไปอีกฝั่ง ยออุนที่แกล้งหลับเพราะไม่อยากมีเรื่องลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองเด็กหนุ่มที่จะเอาคืนเขาเมื่อครู่แล้วถอนใจเบาๆ

เช้าวันต่อมาทงซูกับยออุนตื่นแต่เช้า วันนี้ทงซูดูจะมีความสุขเป็นพิเศษ เขาชวนยออุนไปเล่นนอกหมู่บ้านด้วยกันซึ่งยออุนก็ทำตามแต่โดยดีเพราะไม่อยากมีเรื่อง ทงซูพายออุนออกมาไกลพอสมควรก่อนจะหยุดอยู่ริมธารเล็กๆแห่งหนึ่ง

“หนิ เรามาสู้กันที่นี่เถอะ ตอนอยู่ในหมู่บ้านข้าทำอะไรไม่ได้เพราะมีเฮคซาโมอยู่” พูดพลางยิ้มกว้าง เพราะแท้จริงแล้วเขาตั้งกับดักไว้น่ะสิ จึงได้ล่อยออุนออกมา แต่อีกฝ่ายไม่ได้มีอารมณ์ร่วมซักนิด ยออุนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเต็มทีแล้วจะผละจากไปแต่ทงซูขัดไว้ก่อน

“ทำไม เจ้ากลัวพลังที่แท้จริงของข้ารึไง”

“เจ้าอยากตายรึไง” น้ำเสียงราบเรียบทำให้ทงซูถึงกับปล่อยมือที่รั้งอยู่บนบ่าของยออุนออกโดยไม่รู้ตัวพร้อมด้วยสีหน้าซีดเผือด

“หึ ข้าล้อเล่นน่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูกลัวจนทำไรไม่ถูก ยออุนก็เผยรอยยิ้มออกมาจนทงซูแทบอยากจะอัดซักตั้ง แต่ก็ยังไว้ท่าว่าเขาไม่เคยกลัวใครตามแบบฉบับ

“ชิ เจ้ายิ้มเหมือนเด็กผู้หญิง...ย๊า เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้าเหรอ ข้าคือใคร..เพคดงซู ข้า เพค ดง ซู หึ” ท่าทีแต่ก่อนหายไปเหลือแต่ความอวดดีตามเดิม ดูเขาจะภูมิใจกับชื่อนี้เหลือเกิน ยออุนที่พกกระบี่ไม้ตั้งการป้องกันขึ้นทำให้ทงซูโวยอีกรอบ

“นี่...ทำไมใช้กระบี่ล่ะ”

“ก็เจ้าอยากสู้ไม่ใช่หรอ” ใบหน้าหวานยิ้มมุมปากอย่างมีชัย เขาเบื่อที่ต้องมาเล่นแบบนี้แล้วจึ

งคิดจะจบให้มันไวๆ ยออุนตะหวัดกระบี่ไม้ไปมาทำให้ทงซูเสียขวัญเพราะเขาไม่มีอาวุธเลยจะมีก็แต่เชือกที่วางกับดักไว้แกล้งอุนเล่นเท่านั้น อุนรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าจะมีไม้นี้เลยกะจะเอาคืน

“อุนนา..อย่าเล่นงี้สิ เฮ่ย เฮ้ย.”

แต่ระหว่างนั้นทงซูกลับสะดุดขาตัวเองทำให้เซล้มไปด้านหน้าพลอยให้ยออุนล้มลงไปด้วย ใบหน้าหวานมีใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะแรงกระแทกจากตัวของเด็กชายด้านบน

“เจ้า!!!” ยออุนกำลังเดือดได้ที่เลยหมายจะหยิบกระบี่ไม้ที่ตกอยู่ข้างตัวไม่ไกลมือเอื้อมนักเพื่อจะฟาดทงซูให้หายโทษที่ดันซุ่มซ่ามมาล้มทับเขาแต่ทงซูเองก็ไวไม่ใช่เล่น มืออีกข้างล็อกมืออีกข้างของยออุนเอาไว้เหนือหัวส่วนอีกข้างก็พยายามยื้อยุดยออุนไม่ให้หยิบกระบี่ไม้มาได้ สุดท้ายเค้าก็จับมันโยนออกไปไกล ยออุนเห็นก่อนจะเบิกตากว้างหันมาเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่นอนทับเขาอยู่ด้านบนอย่างโกรธเคืองก่อนจะฟาดมือแต่กลับถูกยึดไว้จนขยับหนีแทบไม่ได้ นี่เขาไม่เคยเสียหลักเลยนี่

“ปล่อยข้านะทงซู” เสียงหวานเอ่ยเรียบ แต่ทงซูกลับหัวเราะออกมา

“ปล่อยให้เจ้ามาตีข้าเหรอไง สุดท้ายเจ้าก็แพ้ให้กับข้าอยู่ดี”

ยออุนมองอย่างโกรธเคืองก่อนจะดิ้นไปมา ทงซูที่ยิ้มอย่างมีชัยจู่ๆก็หยุดมองร่างด้านใต้กำลังออกแรงดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกอบกุม ใบหน้าหวานมองมือของเขาที่เกาะกุมก่อนจะบิดไปมา ทงซูจ้องมองใบหน้านั้นอย่างลืมตัว

‘น่ารักจัง ขนาดโกรธทำไมยังน่ารักขนาดนี้นะ’ เขาคิดในใจอย่างหลงใหลใบหน้านี้นัก ยออุนเห็นทงซูจ้องเขาอย่างไม่วางตา และเมื่อเห็นเจ้านั้นยิ้มก็โมโหมากขึ้นจึงออกแรงผลักก่อนจะเตะเข้าที่สีข้างของเด็กหนุ่มอย่างจัง

“โอ้ย!!!...อุน เจ้าเตะข้าทำไมกันห้ะ” ยออุนรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันทีก่อนจะปัดเศษดินที่ติดอยู่ตามตัวออกไปแล้วหันมากล่าวกับทงซู

“เจ้าหาเรื่องข้าทำไมล่ะ ชิ” ว่าจบก็สะบัดตัวเดินจากไปอย่างหัวเสียแต่ก็เจอซาโมที่กำลังตามหาพวกเขาอยู่

“พวกเจ้าหายไปไหนมา” ซาโมถามก่อนจะเหลือบไปเห็นทงซูที่กุมสีข้างพร้อมกับสีหน้าเหมือนทรมานอะไรซักอย่างแล้วมองมายังยออุนที่อารมณ์โกรธแต่ใบหน้านิ่งไม่ได้แสดงอาการเท่าไหร่นักก็พอจะเดาออกว่าเจ้าสองคนนี่คงทะเลาะกันมาอีกแล้ว

“จริงๆเลย...พรุ่งนี้ข้าจะส่งพวกเจ้าขึ้นเขาไปฝึก ไปเตรียมตัวได้แล้ว” ซาโมบอกก่อนจะผะจากไป ยออุนเหลือบมองมายังทงซูเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ฟังเสียงบ่นกระปอดกระแปดของคนที่เดินตามอยู่ด้านหลัง มือบางก็กุมที่อกเบาๆก่อนจะข่มใจไม่ให้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

‘ให้ตายสิ...เจ้าบ้านั่นมองเราอย่างนี้สองครั้งแล้วนะ’

รุ่งเช้าทั้งสามก็ออกเดินทางโดยที่เริ่มแรกก็เป็นไปอย่างราบรื่นดีแต่สักพักเสียงบ่นก็เริ่มมากขึ้นเพราะเจ้าตัวดีดันเริ่มขี้เกียจเดินเพราะเหนื่อย

“ซาโม!!!เรากำลังจะไปไหนกัน ข้าเดินไม่ไหวแล้วนะ”

ซาโมไหนเลยจะสนใจ เขาออกเดินทางต่อแต่ยออุนกลับหันมามองทงซูที่เหนื่อยหอบ ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไปเช่นกัน

“อ๊า...ให้ตายสิ” ก่อนจะฝืนกายลุกเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้