[FIC REBORN] DaRK YaMa+++

ลำดับตอนที่ #1 : DaRK YaMa

" โอ้ย ไม่ทันเข้าเรียนวันแรกแน่ๆ " เสียงบ่นขณะวิ่งของร่างผู้มีเส้นไหมสีเงินและลูกแก้วสีใสกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วออกจากบ้าน เพื่อไปเข้าเรียนที่โรงเรียนใหม่ในวันแรก เค้าเพิ่งย้ายมาจากอิตาลีหลังจากออกมาจากปราสาทของวาเรียเนื่องด้วยผิดใจกันกับบอสแห่งวาเรีย ก่อนจะมุ่งมาที่ญี่ปุ่นเพื่อมาหาหนทางในการดำเนินชีวิตใหม่ที่มีค่ามากกว่าการเป็นนักฆ่าไปวันๆตามคำสั่งของบุคคลนั้น
 
ด้วยความที่มีเชื้อสายของญี่ปุ่นอยู่บ้างในสายเลือด ทำให้เค้าสามารถพูดภาษาของที่นี่ได้อย่างไม่ยากลำบาก เค้าเดินทางมาที่เมืองนามิโมริเพื่อมาเข้าศึกษาโรงเรียนมอปลายของที่นี่
 
อายุของเค้าเพิ่งจะสิบหกปี ดังนั้นจึงได้เข้าเรียนในชั้น มอสี่ หรือถ้าเทียบแล้วก็คือปีหนึ่งของชั้นมอปลายนั่นเอง
โรงเรียนนามิโมริของมอปลายนั้นจะอยู่ในสังกัดของมหาวิทยาลัยนามิโมริ จะพูดแล้วก็คล้ายกับโรงเรียนสาธิตนั่นเอง
 
" แฮ่ก แฮ่ก ถึงซะที " ร่างบางวิ่งมาจนถึงหน้าประตูของโรงเรียนทันเวลากับที่ออดดังขึ้นพอดี
กริ้ง!!!!!!!
" หวา แย่แล้ว " กำลังจะออกวิ่งต่อแต่กลับมีคนมาตัดหน้าซะได้ทำให้เสียหลักล้มกระแทกพื้นอย่างแรง เพราะล้มลงไปทั้งตัว
" โอ๊ะ! โทษทีนะ " คนชนบอกเพียงแค่นั้นแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ก่อนจะวิ่งเข้าโรงเรียนไปโดยที่ไม่ช่วยร่างบางที่ล้มลงพื้นซักนิด
 
" อะไรวะเนี่ย ชนคนอื่นแล้วยังไม่ช่วยอีก ไอ้บ้าเอ๊ย " ร่างบางโวยวายก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าตัวเองอย่างหัวเสีย แรงล้มเมื่อครู่ทำให้เค้าเดินกระเผลกเพราะข้อเท้าดันพลิกเวลานั้นพอดี
 
" มาสาย "
 
เสียงนั่นทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นผู้ชายร่างสูงคนนึง ใส่ชุดกักคุรันสีดำที่แขนเสื้อด้านซ้ายมีปลอกแขนสีแดงที่บอกว่าเป็นคณะกรรมการผู้คุมกฎของนามิโมริ ดวงตาสีนิลคู่นั้นกำลังจับจ้องมาที่เค้าอย่างเย็นชา
 
' จะตอบไงดี ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้าบ้านั่น เราก็คงไม่อยู่ในสภาพนี้ ' ร่างบางคิดพลางขบปากแน่นในใจก่นด่าคนที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ตลอดเวลาก่อนจะเงยหน้าไปมองคนที่จับจ้องเค้าอยู่เบื้องหน้าที่มองเค้าอย่างต้องการคำตอบอยู่
 
" เอ่อ ชั้น ติดธุระนิดหน่อยเลยมาสาย " ร่างบางตอบพลางยืนให้ตรง ทั้งๆที่มันฝืนอย่างเจ็บปวดแต่ด้วยศักดิ์ศรีแล้ว คนอย่างเค้าไม่มีทางทำให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองอ่อนแอเด็จขาด
 
" นายต้องโดนจดชื่อ ชื่ออะไรบอกมา " โดยไม่ฟังเหตุผล เสียงที่น่าเย็นชายังคงมองเค้าอย่างคาดโทษต่อไป
" นี่แก ชั้นบอกว่าติดธุระสำคัญ แค่นี้จะอนุโลมให้หน่อยไม่ได้รึไง " ร่างบางตวาดกับความนิ่งบ้าอำนาจนั่นสุดทน ลูกแก้วสีใสจ้องกลับไปยังดวงตาเย็นชาอย่างไม่เกรงกลัว
 
" ลงบัญชีดำเอาไว้ด้วยคุซาคาเบะ โทษฐานพูดจาก้าวร้าวกับรุ่นพี่ " ร่างตรงหน้ายังไม่ฟังเหตุผล
" เฮ้ย!! " ร่างบางที่กำลังจะเถียงกลับแต่ก็ต้องชะงักรีบหุบปากทันทีเพราะคนๆนี้กำลังตรงมาหาเค้า และตอนนี้ร่างบางขยับตัวไม่ได้มากเนื่องจากเป็นผลจากการที่ข้อเท้าพลิก ทำให้รุ่นพี่เข้ามาประชิดตัวพร้อมทั้งโอบเอวบางเอาไว้แล้วดึงมาแนบชิดก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูว่า
 
" ถ้านายพูดมาก ชั้นจะขย้ำนายซะ "
 
คำพูดที่นิ่งราวกับน้ำแข็งทำให้ร่างบางขนลุกเกรียว จึงต้องหุบปากทั้งที่ใจอยากจะด่าให้วายวอด
" เด็กใหม่ใช่มั้ยนาย สเปลบี สควอโล่ " รุ่นพี่อ่านชื่อเค้าจากสมุดเล่มหนึ่งก่อนจะเพ่งเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้าทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงโอบเอวร่างบางไว้อยู่
" ใช่ ปล่อยชั้นได้รึยัง " ร่างบางพยายามแกะมือที่โอบเค้าไว้ เมื่อหลุดออกจากการพันธนาการเค้าก็เซแทบทรุดลงไปอีกครั้ง แต่โชคดีที่รุ่นพี่จับเค้าไว้ได้ทัน
 
" ............. " 
 
" ชั้นพานายไปส่งห้องดีกว่า "
 
" ............. " ร่างบางไม่ตอบแต่ยอมให้พยุงแต่โดยดี
' ชิ เพราะชั้นเดินไม่ได้หรอก ไม่งั้นไม่ต้องให้แกช่วยก็ได้ ' ร่างบางบ่นในใจก่อนจะมองรุ่นพี่ด้วยหางตา แต่เกือบหลบตาไม่ทันเพราะว่ารุ่นพี่กำลังจ้องเค้าอยู่พอดี
 
ห้อง2A
 
" วันนี้เรามีนักเรียนใหม่เพิ่งย้ายมาจากอิตาลี ครูอยากให้เธอทั้งหมดคอยดูแลเค้าด้วย ว่าแต่คงยังไม่มาสินะ " อาจารย์ที่ปรึกษากล่าวขณะกวาดตามองไปรอบห้อง
 
" ผมพาเด็กใหม่มาแล้วอาจารย์ "
" อ่าว ฮิบาริคุง " อาจารย์มองร่างโปร่งก่อนจะมองมาที่ร่างบางที่เท้าพันผ้าก๊อตไว้พร้อมทั้งมีไม้ค้ำและมีสีหน้าที่เบื่อโลกเหลือประมาณ
 
" อ่ะ เดี๋ยวชั้นจะดูแลเค้าเอง ขอบใจฮิบาริคุงมากละกัน " อาจารย์กล่าวขอบคุณ ร่างโปร่งจึงส่งตัวร่างบางไปทันทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
" ไปทำอะไรมาถึงเป็นแบบนี้ " อาจารย์หันมาถามกับร่างบาง
" มีหมาบ้าวิ่งมาชน " คำตอบที่ดังทั่วห้องทำให้นักเรียนหลายคนอึ้งไปตามๆกัน และคนที่นั่งข้างหน้าต่างของห้องถึงกับหันมามอง ร่างบางที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่แนะนำตัวอย่างลวกๆ ก่อนที่อาจารย์จะให้เค้าไปนั่งประจำที่โดยให้เจ้าตัวเป็นคนเลือก
 
" สควอโล่ มานั่งนี่สิ " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลชวนอย่างอารมณ์ดีพลางยิ้มให้เค้าก่อนจะเดินออกมาพยุงร่างบางไปนั่ง โดยที่ตาสีใสมองคนที่พาเค้าไปนั่งอย่างงงงวย หมอนี่สูงกว่าเค้าประมาณห้าหกเซนซึ่งทำให้เค้าไม่ชอบใจนัก
 
" ม่ายได้! นี่เจ้าเด็กใหม่ ไปนั่งนู่น ตรงนี้ที่ของมือขวา " เด็กผมเงินเหมือนเค้าเข้ามานั่งที่ตรงนั้นแทนเค้าทันทีแถมเอาเท้าวางบนโต๊ะอย่างนักเลง
" เอ่อ งั้น ยามาโมโตะ " คนที่พยุงเค้าหันไปอีกทาง แต่ร่างบางตอนนี้กำลังฉุนจัด จ้องคนที่มาแย่งที่เค้าเหมือนจะฆ่าให้ตาย ก่อนที่ร่างบางจะโดนอีกคนพาไปนั่งอีกที่แทน
 
" นายนั่งตรงนี้นะ " ชายผมสีน้ำตาลบอกก่อนจะลูบผมเงินอย่างแผ่วเบา แต่แล้วมือก็ถูกปัดออกโดยเจ้าของพร้อมทั้งมองเค้าด้วยตาเขียว
" เออ "  ตอบอย่างรำคาญสุดๆ
" ชั้นชื่อซาวาดะ สึนะโยชินะ " แนะนำตัวให้ แต่ร่างบางเพียงแค่เหล่ตามามองเท่านั้น สึนะจึงต้องเดินจากไปแต่ก็อมยิ้มไว้
 
ตอนนี้อาจารย์ก็เพียงกล่าวเรื่องการเปิดเทอมใหม่ในปีนี้เมื่อพูดจบก็เดินออกจาห้องไป เวลานี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียนและร่างบางที่ตอนนี้หัวเสียก็เริ่มเอาหนังสือยัดใส่โต๊ะอย่างรุนแรงทำให้โต๊ะสั่นอย่างแรง
 
" เบาๆไม่เป็นรึไง " เสียงดุทำให้ร่างบางหันไปมองคนที่นั่งข้างเพราะตั้งแต่มานั่งเค้ายังไม่ได้หันไปดูคนที่นั่งร่วมโต๊ะของเค้าเลย
" เฮ้ย!! แก " ร่างบางที่ตกใจเมื่อรู้ว่าใครที่นั่งข้างเค้า
 
" ไง ขาพลิกเลยเหรอ ชั้นไม่ขอโทษหรอกนะเพราะตอนนั้นนายอยากมายืนขวางทางอยู่ทำไม " ร่างสูงยังคงพูดอย่างไม่สำนึกทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับโมโหเส้นเลือดนี่เริ่มก่อตัวบนใบหน้า
" แก ไร้น้ำใจที่สุด " ร่างบางพูดไม่วายกำมือแน่น
 
" ทำไมเหรอ นายจะทำอะไรชั้น " พูดพลางสายตาเจ้าเล่ห์สีแมกไม้นั่นก็จับจ้องมายังดวงตาสีใสอย่างเย้ยหยัน
" แกคิดว่าตัวเองทำได้อยู่ฝ่ายเดียวเหรอ " ร่างบางกำหมัดและปล่อยออกไปหมายจะให้โดนใบหน้าหล่อนั่นที่บังอาจมาท้าทายเค้า แต่ทว่าร่างสูงกลับรับหมัดมาไว้อย่างง่ายดาย
 
" แค่นี้เหรอที่นายจะทำ " ร่างสูงว่าก่อนจะขยับตัวมาใกล้ร่างบางและยิ้มมุมปาก
" ถ้าเป็นชั้นจะทำมากกว่านี้อีก " ร่างสูงพูดจบก็ใช้ส่งบางอย่างสีชมพูออกมาจากปากได้รูปนั้นมาเลียริมฝีปากของร่างบางและดุนดันให้ปากบางเปิดออก ตอนนี้ร่างบางนั้นอึ้งเกินกว่าจะทำอะไรได้ถูกอีกแล้วร่างทั้งร่างนั่งนิ่งไม่ไหวติงปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจชอบ ร่างสูงยิ้มกับผลงานของตนก่อนจะใช้ลิ้นชื้นไปแตะลิ้นเรียวเบาๆ แต่ก็ถูกคนที่โดนรุกรานสวนหมัดเข้าที่ท้องเต็มแรงทำให้ต้องผละออกมา มือบางจับตรงคอของร่างสูงพร้อมส่งสายตาอาคาดมาให้
 
" อย่ามารุ่มร่ามกับชั้นอีก " กัดฟันกรอดมองคนตรงหน้าอย่างอาฆาต
" ฮะๆๆๆ ก็นายมาทำหน้าสวยใส่ชั้นก่อนทำไมล่ะ " ร่างสูงแกะมือบางออก เมื่อมือหนาแตะโดนสควอโล่ก็ชักมือกลับทันทีเหมือนไม่อยากแม้แต่จะสัมผัสโดน เมื่อกวาดตามองรอบห้องก็รู้สึกดีที่ไม่มีใครเห็นเรื่องเมื่อครู่
 
" แต่ตัวนายหอมจังเลยสควอโล่ " ว่าพลางขยับตัวมาใกล้อีกครั้ง ร่างบางจึงตะโกนเรียกเพื่อนใหม่ทันที
" ซาวาดะ! "
 
" สควอโล่ มีไรเหรอ " สึนะเดินมาหา ร่างสูงที่ตอนนี้ยิ้มแป้นอย่างใสซื่อเมื่อเพื่อนสนิทมา
" ชั้นอยากเข้าห้องน้ำ " พูดพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนไปหาสึนะอย่างขอร้อง
" อ้าว นายจะไปห้องน้ำเหรอ ชั้นก็จะไปเหมือนกัน สึนะเดี๋ยวชั้นพาไปเองละกันนะ " ร่างสูงพูดและยิ้มอย่างร่าเริง
" อ๋อ โอเค "
 
" ไม่เอา " ร่างบางโพล่งออกมาทำให้สึนะแปลกใจ
" หน่านะ มาๆ เดี๋ยวชั้นพาไป ป่ะๆ " ร่างสูงไม่พูดเปล่ายังโอบร่างบางไปด้วย โดยที่ไม่ฟังคำทัดทานของร่างบางซักน้อยนิด
 
" อะไรของสองคนนั้นนะ " สึนะพูดอย่างงงๆก่อนจะมองทั้งคู่หายไปจากห้อง
 
ห้องน้ำ
 
" อะไรของแกห้ะ " ร่างสูงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำก็จัดการล็อกกลอนไว้ทำให้ร่างบางโวยวายกับการกระทำนั่น
" จะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ รีบๆทำซะสิ " ร่างสูงยืนกอดอกสั่งอย่างหน้าตาเฉย
" ชั้นไม่ปวดแล้ว " ร่างบางเดินกระเผลกจะออกไป แต่ก็ถูกคว้าเอวไปอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับอกแกร่ง
 
" โว้ยยยย ชั้นเพิ่งมาเรียนวันนี้วันแรกนะ จะเอาอะไรนักหนา " ตวาดแหวอย่างสุดทน
" ชั้นจะรับน้องใหม่อย่างนายไง " พูดพลางก้มลงสูดความหอมจากซอกคอขาวอย่างย่ามใจ ร่างบางทุบอกแกร่งทันทีที่ได้รับสัมผัสที่น่ารังเกียจ
" ไอ้ลามก "
 
" สควอโล่ นายไม่รู้เหรอว่าผู้ปกครองของนายคือใคร " น้ำเสียงที่เอ่ยเรียบๆกล่าว
" ไม่รู้เฟ้ย!! " ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนี้
" ชั้นเป็นคุณชายจากตระกูลยามะ ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ "
 
ร่างบางนิ่งงันทันทีที่ชื่อนี้กระทบหูเค้า หน้าหวานเงยไปมองบุคคลที่ล่วงเกินเค้า ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
" ไง คู่หมั้นของชั้น " ร่างสูงยังคงพูดราวกับเรื่องตลก
" ไม่จริงง่ะ " ร่างบางกำลังตกใจอย่างสุดๆ
" พ่อแม่นาย ขายนายให้กับชั้นแล้ว ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นนายหรอกนะ แต่ชื่อของนายและสีผมมันทำให้ชั้นจำได้ ตอนที่ชนนายเมื่อเช้าชั้นไม่ทันได้มองให้ชัดๆ พอนายมาที่ห้อง ชั้นถึงจำได้ว่าพ่อของนายส่งนายมาที่ญี่ปุ่นแล้ว ดีจริงๆ ชั้นจะได้ไม่ต้องตามหาให้วุ่นวายอีก " ร่างสูงพูดแล้วจับไหมสีเงินขึ้นมาสูดความหอม
 
" ไม่!! แก คือคนที่ฆ่าพ่อแม่ที่แท้จริงของชั้น พวกนั้นไม่ใช่พ่อแม่ของชั้น " ร่างบางตะคอกใส่พยายามดิ้นสุดแรง
" ช่วยไม่ได้นี่นะ  ชั้นคิดถึงนายจังเลย "
 
" ปล่อยนะ!! อย่ามาแตะต้องตัวชั้น! ไอ้คนน่าขยะแขยง ดี ชั้นจะได้ฆ่าแกง่ายๆ " ร่างบางว่าก่อนที่ดาบเล่มยาวจะมาปรากฏที่มือ เค้ามาที่ญี่ปุ่นเพื่อมาเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่กลับมาเจอคนที่ทำร้ายครอบครัวของตัวเอง แสดงว่าทุกเรื่องที่เค้าทำจะต้องเกี่ยวกับวองโกเล่รุ่นเก้าเป็นแน่ มือบางตวัดดาบไปหาร่างสูง แต่ด้วยความเจ็บที่ข้อเท้าทำให้เสียหลักทำไม้ค้ำหล่น เมื่อจะก้มไปหยิบก็กลับถูกร่างสูงเตะมันออกไปไกลตัว
 
" ชั้นชักไม่ไหวแล้วล่ะสิ " ร่างสูงที่มองร่างบางราวกับจะกลืนกินกระชากดาบหลุดจากมือบางก่อนจะผลักร่างบางชิดกับกำแพง
" อะ อะไรของแก " ร่างบางที่ผวากับการกระทำ และท่าทีของร่างสูงก็เปลี่ยนไป
 
ร่างสูงใช้กายแนบชิดกายบางและบดเบียดเข้าหาจนร่างบางรู้สึกถึงบางอย่างกำลังตื่นตัวของอีกฝ่าย ลมหายใจที่ร้อนระอุเป่ารดต้นคอของร่างบาง
" นายสวยจนชั้นอดใจไม่อยู่จริงๆ " เสียงกระเส่าของร่างสูงทำให้ร่างบางเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย
 
จนกระทั่งรับรู้ว่ามีแรงขบกัดตรงซอกคอ เสื้อเชิ้ตถูกถลกขึ้นมาและมือหนาเริ่มล้วงเข้าไปสัมผัสกับแผ่นอกบางก่อนจะเลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆ
" อย่า จะทำอะไร " ร่างบางประท้วงแต่ถูกปิดปากด้วยลิ้นร้อนของร่างสุงที่เริ่มจุมพิตอย่างรุนแรงกระหายความต้องการอย่างมหันต์ ร่างบางเริ่มขัดขืนสัมผัสนี้ แต่แล้วมือทั้งสองข้างก็ถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว
 
มืออีกข้างบีบยอดอกสีสวยอย่างรุนแรงจนร่างบางที่ถูกจุมพิตถึงกับครางออกมา
" อ๊า " ร่างสุงละจากปากสวยแล้วยิ้มอย่างพอใจ มือที่ขัดขืนอ่อนลงราวหมดแรง ร่างสูงจึงปล่อยมือบางลงทันทีที่ปล่อยมือทั้งสองข้างก็เข้ากอบกุมเสื้อของร่างสูงราวหาที่ยึด
" สควอโล่ ชั้นจะไม่ไหวแล้ว " ร่างสูงพูดพร้อมปลดกางเกงร่างบางออก จากนั้นถอดของตนออกอย่างง่ายดาย ร่างบางตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ยอมให้กับคนที่ไม่เคยรู้จักได้ขนาดนี้ แต่รู้เพียงว่าต้องทำตามคนๆนี้ไม่ว่าเค้าต้องการสิ่งใดเหมือนตนเป็นผู้ที่คอยรับคำสั่งเหมือนโดนมนต์สะกดและไม่อาจควบคุมตนเองได้
 
ร่างสูงสอดแกนกายพร้อมทั้งกระแทกเข้ามาจนสุด
" อ๊า เจ็บนะ! " ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงทันที ไม่ทันได้รับการเบิกทาง ช่องทางที่ถูกล่วงล้ำเริ่มมีโลหิตไหลมาตามขาเรียวสวย ร่างสูงจับร่างบางไว้แน่นก่อนจะกระแทกอย่างไม่สนใจ
" อาาา "
" อ้ะ เจ็บ "
" อืมม" ร่างสูงจูบปากบางอย่างกระหายโดยที่ท่อนล่างยังคงขยับอย่างเร็ว
" อ้า " ร่างบางร้องและกอดคอร่างสุงแน่น
ร่างบางที่ไหวโอนไปตามแรงกระแทกมหาศาลเริ่มรับไม่ไหวเพราะถึงแม้จะเปลี่ยนท่าร่วมรักไปหลายท่าและร่างสูงก็ปล่อยในตัวเค้าตั้งหลายครั้งแต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่พอสำหรับร่างสูง แรงกระแทกยังคงถูกส่งเข้ามาในตัวอย่างไม่หยุดยั้ง เลือดที่ไหลเปื้อนพื้นห้องน้ำอย่างไม่หยุดทำให้ร่างบางเริ่มล้า ร่างสูงจึงกอดร่างที่กำลังจะทรุดไว้แน่น
 
" ไม่ไหวแล้ว พอเถอะ " ร่างบางร้องขอ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ได้ยิน จนกระทั่งการปลดปล่อยในช่องทางนุ่มของร่างบางอีกครั้ง หยดน้ำรักหยดลงพื้นก่อนที่ร่างบางจะซบลงบนอกแกร่งอย่างเหนื่อยล้า ร่างสูงที่ยังไม่ถอนแกนกายออก พักหอบหายใจเพียงครู่ก็ถามร่างบางว่า
 
" ยังไม่เคยล่ะสิ "
" เอาออกไปนะ!! " ร่างบางว่าก่อนจะดิ้นอีกครั้ง แต่ร่างสูงไม่เพียงไม่ทำตามกลับกระแทกแกนกายมาครั้งเดียวแต่รุนแรง
" อ๊า " ร่างบางโผกอดร่างสูงอีกครั้ง
" หลังจากนี้นายต้องไปอยู่กับชั้น ยังต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีกนาน " ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางและขยับแกนกายอย่างช้าๆให้ร่างบางเสียวเล่น
" อ้าา พอ แล้ว " ร่างบางขืนตัว แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อย ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่องเมื่อมองเห็นความเป็นชายของร่างสูงกำลังสอดใส่เข้ามาในตัวเค้าอย่างช้าๆ ร่างสูงที่เห็นปฏิกิริยายิ่งชอบเข้าไปอีก
 
" อ๊าาาา " ร่างบางปลดปล่อยจนเลอะเสื้อร่างสูง ใบหน้าหวานแหงนขึ้น ดวงตาสีใสประสานกับดวงตาเบื้องหน้าที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงและจ้องกลับมาอย่างดุดันผิดกับการกระทำที่มอบให้ ร่างบางถึงกับก้มหน้างุดทันที ร่างสูงที่เห็นยิ้มอย่างร้ายกาจก่อนจะปล่อยอีกครั้งมนตัวร่างบางนั่นถึงกับทำให้ร่างบางทรุดทันที
 
" นายเยี่ยมไปเลย " ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาให้มาสบตาเค้าพร้อมกับยิ้มกว้าง นั่นถึงกับทำให้ร่างบางผงะ
" นาย " ร่างบางที่ไม่มีแรงเริ่มตกใจ เพราะฟันคมขาวของร่างสูงปรากฏเขี้ยวอยู่ด้วย
" ใช่ ชั้นเป็นแวมไพรส์ เมื่อชั้นเจอคนที่เป็นคู่หมั้นของชั้น มันจะทำให้ชั้นอดใจไม่อยู่น่ะสิ " ร่างสูงยิ้มอย่างเย็นชาซึ่งทำให้ผู้มองสลบไปทันที ร่างสูงที่มองกลับยิ้มให้ร่างที่สลบไปในอ้อมแขน ก่อนจะแหวกเสื้อร่างบางและดึงสร้อยคอสีเงินออกมา
 
" หึ " ยิ้มมุมปากเมื่อมองจี้รูปปีกสีเงินของร่างบาง
" สัญลักษณ์ของคนของชั้น สัญลักษณ์ต้องสาป " ร่างสูงพูดก่อนจะจัดชุดใส่ให้ร่างบางจนเสร็จและอุ้มออกไปจากห้องน้ำด้วยท่าทางสบายใจเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ