เวลาที่หายไป ฮิ x โกคุ 3

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

" คุณมุคุโร่ ถ้าเราพาผู้พิทักษ์แห่งวายุมาแบบนี้ผมว่า...." ชายหนุ่มนัยตาเรียบเฉยมองร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาพลางกล่าวกับบุรุษเนตรสองสีด้วย
 
ความเป็นกังวลถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า
 
" ไม่เป็นไรจิคุสะ เดี๋ยวผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง " มุคุโร่กล่าวอย่างไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนแล้วจ้องมองร่างที่นอนไม่ได้สติราวกับจะกลืนกิน เค้าลุกไปหา
 
ร่างที่นอนอยู่ จากนั้นใช้มือลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างหลงไหล
 
" ผมอยากให้ฮายาโตะอยู่กับผม "
 
" แต่ว่า! ถ้าวองโกเล่รู้..... " เคนค้านแต่ไม่ทันที่จะพูดจบ ชายผู้มีเนตรสองสีหันมามองเค้าด้วยความไม่พอใจ
 
" ถ้าคุณพูดอะไรขัดใจผมอีก อย่าหาว่าผมใจร้ายนะครับ เคน " มุคุโร่กล่าวอย่างเด็ดขาด ได้ผลชะงัดนัก เคนถึงกับสะท้านไปในบัดดลเมื่อเห็นสายตาที่
 
สามารถฆ่าเค้าได้ไม่ลังเลหากเค้าพูดขึ้นมาอีกเป็นหนที่สอง
 
" ผมขอให้พวกคุณออกไปก่อนจะได้มั้ยครับ " ร่างโปร่งพูดแกมสั่ง จิคุสะจึงพาเพื่อนอีกคนออกไปทันทีก่อนจะโดนอะไรซะก่อนถ้าหากว่าอยู่นาน
 
หลังจากที่ทั้งคู่ออกไปแล้ว ร่างโปร่งจึงสวมบทพ่อพระผู้ใจดีเริ่มปลุกร่างบางที่หลับไหลอยู่
 
" ฮายาโตะครับ ตื่นได้แล้วนะครับ ฮายาโตะ "
 
ฮายาโตะเริ่มรู้สึกตัวน้อยๆเพราะแรงเขย่าเบาๆของใครอีกคน เค้าพยุงกายให้ลุกขึ้นนั่งโดยมีใครอีกคนช่วย สายตาสีมรกตเริ่มปรับให้เข้ากับสิ่งที่จะพบ
 
เห็นเบื้องหน้า แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อสิ่งที่ได้เห็นคือห้องที่ผุพัง และมีขยะอยู่ตามพื้นเป็นบางจุด อีกทั้งภายในห้องนี้ก็ดูมืดสลัวๆอีกด้วย จนกระทั่ง
 
สายตาคู่สวยเลื่อนมองมาพบกับบุรุษที่มีดวงเนตรสองสี ฮายาโตะที่มีประสาทไวเด้งตัวออกจากโซฟาไปยืนอีกมุมให้ห่างจากร่างสูงโปร่งเล็กน้อย
 
พร้อมทั้งตะโกนถามเสียงกร้าว
 
" นี่แก " ฮายาโตะโพล่ง เค้าย้อนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดก่อนหน้านี้ และจำได้ว่าคนๆนี้บอกว่าจะพาเค้าไปหารุ่นที่สิบ แต่ทำไมตอนนี้เค้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ
 
ความสงสัยจุกอยู่ภายในอกทำให้ปากสวยถามออกมา
 
" ไหนแกบอกจะพาชั้นไปหารุ่นที่สิบไง แล้วทำไมพามาที่นี่ "
 
ร่างโปร่งที่ยืนยิ้มกับท่าทางลนลานของร่างบางยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแต่มีความนัยแฝงไว้
 
" แหม ฮายาโตะครับ ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่ครับ อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ " มุคุโร่กล่าว แต่นั่นทำให้ร่างบางยิ่งเกลียดท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของร่างโปร่งมากขึ้น
 
" ชั้นไม่มีเวลาว่างเหมือนแกนะเฟ้ย! ถ้าแกไม่พาชั้นกลับ งั้นชั้นกลับเองก็ได้ " ร่างบางกล่าวอย่างหัวเสีย เค้าเดินกระแทกเท้ากะจะออกไปแต่กลับถูกมือ
 
หนาฉุดไว้จนเกือบเสียหลักทรงตัวไม่อยู่ ทำให้ร่างบายโวยวายเล็กน้อย
 
" อะไรของแกวะ ถือว่าตัวโตกว่าแล้วจะมาบังคับใช่มั้ย ปล่อย ชั้นจะกลับฐานทัพ "  ร่างบางตวาดด้วยเสียงสิบแปดหลอด
 
" ท่าทางคุณคงจะไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ งั้นผมเปลี่ยนให้ดีกว่า " ร่างโปร่งดูจะไม่สนใจเรื่องของร่างบางซักนิด กลับพูดเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน พูดจบ
 
ห้องที่ดูไม่น่าอยู่กลับกลายมาเป็นห้องสไตล์ยุโรปทั้งห้อง ร่างบางหันมองรอบๆและมองมันอย่างหน้าทึ่งทำให้มุคุโร่พอใจอยู่พอสมควร
 
แต่การไม่เป็นดั่งที่คิดไว้ ยังไงร่างบางก็ยังต้องการกลับไปหาบุคคลที่ตนเคารพรักเช่นเดิม
 
" ภาพลวงตาไม่ทำให้ชั้นอยากอยู่ที่นี่นักหรอกนะ! แกช่วยชั้นจากเจ้าบ้านั่น ยังไงก็ขอบคุณ ไว้วันหลังชั้นจะตอบแทนแกแล้วกัน " ฮายาโตะพูดจากใจจริง
 
แต่เค้ากลับตกใจเมื่อมุคุโร่ตอบกลับมาด้วยคำพูดที่เอาแต่ใจเป็นที่สุด
 
" ก็ตอบแทนผมซะตอนนี้เลยสิครับ " มุคุโร่มองร่างบางด้วยสายตาหวาน ทำให้ร่างบางถึงกับหน้าขึ้นสีและพยายามหลบสายตาคู่นั้น แล้วตะคอกกลับ
 
เพราะต้องการปิดบังความอายองตัวเองไว้ไม่ให้คนเบื้องหน้าได้เห็น แต่ทว่าร่างโปร่งกลับเห็นภาพนั้นได้ชัดเจนและเริ่มเดินเข้ามาใกล้จนทำให้ร่างบาง
 
ขยับหนี
 
" ก็บอกแล้วไงว่าวันหลัง " ร่างบางพูดและเริ่มมองท่าทีของร่างโปร่งด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ อีกทั้งตอนนี้ร่างโปร่งได้เข้ามาประชิดตัวแล้วดึงร่างบางเข้ามา
 
กอดอย่างนุ่มนวลแต่ร่างบางกลับขัดขืนและผลักร่างโปร่งออกไปให้พ้นตัว
 
" อย่ามาทำรุ่มร่ามกับชั้นนะ " ร่างบางพูดด้วยความไม่พอใจจากนั้นจึงเดินออกไปอีกครั้งแต่กลับถูกมุคุโร่ดึงมาอย่างรวดเร็วและผลักร่างของฮายาโตะ
 
ลงไปบนเตียงนุ่มแล้วรีบขึ้นคร่อมทับร่างนั้นไว้ทันที มือหยาบรวบมือบางไว้ไม่ให้ขัดขืนได้อีก ฮายาโตะที่กำลังผวาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของ
 
ตัวเองอีกครั้ง ร่างบางพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมนี้
 
" ผมไม่ได้พาคุณหนีมาฟรีๆหรอกนะครับ " มุคุโร่ก้มลงกระซิบข้างหูพลางขบเนื้อนิ่มส่วนนั้นเบาๆเพื่อให้ร่างใต้เค้าเสียวเล่น
 
" อื้ม  อย่านะ " ฮายาโตะสะบัดหน้าไปมา ทำให้มุคุโร่มองเห็นรอยแดงเป็นปื้นอยู่ตรงบริเวณต้นคอขาวนั่นเค้าถึงกลับรู้สึกอยากจะแทนที่คนๆนั้นนัก
 
" ปล่อย!!! " ร่างบางตวาดสุดเสียงและมองร่างโปร่งอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ร่างโปร่งกลับแสยะยิ้มอันน่ากลัวมาให้แทน ไม่ทันให้ร่างบางได้สงสัยกับ
 
รอยยิ้มประหลาดนั่นชุดฮากามะที่ใส่ถูกมือหนาดึงออกจากตัวอย่างแรงจนรู้สึกได้ว่ามันขาด เมื่อร่างสวยพ้นสภาพจากการที่ไม่มีสิ่งใดปกปิดร่างกายเอา
 
ไว้ สายตาสองสีมองร่างกายนั้นราวกับแทะโลมส่วนต่างๆอย่างหื่นกระหายต้องการที่จะครอบครอง ทั้งๆที่ร่างบางนั้นร่ำร้องต้องการให้เค้าปล่อย แต่ดู
 
เหมือนมันจะไม่เป็นผล ร่างโปร่งเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงร้องที่พยายามขอร้องเค้าอีกแล้ว
 
" มุคุโร่ อย่าทำอะไรชั้นอีกเลยได้โปรดเถอะนะ ฮึก ฮืออ " ฮายาโตะสะอื้นไห้ นี่เค้าต้องหนีเสือปะจระเข้หรือเนี่ย
 
ร่างโปร่งประกบปากบางและเริ่มดูดดุนอย่างไม่สนใจ ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดลิ้นที่เล็กกว่าอย่างช่ำชอง จนคนใต้ร่างเริ่มหายใจไม่ออกจึงยอมถอนจูบแล้วไล้
 
ลงมาตามคอระหงแทนพร้อมทั้งขบกัดซ้ำรอยเจ้าของเดิม
 
" ไอ้วิตถารปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ " ร่างบางตะโกนใส่ทำให้ร่างโปร่งประกบจูบไม่ให้พูดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างบางกัดริมฝีปากที่มารุกรานเค้าแทนพร้อมทั้ง
 
ร้องเรียกชื่อคนที่เค้าแสนเกลียดที่สุด
 
" เคียวยะช่วยด้วย ฮือออ ช่วยชั้นที " ร่างบางดิ้นไปมา ร่างโปร่งที่หมดความอดทนกับร่างบางเริ่มรุกไล้ปากสวยอีกครั้งและกัดคืน เรียกเลือดออกมาจาก
 
ปากสวย มือหนาปล่อยมือบางและไปจับส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวและกำมันแรงจนร่างบางร้องออกมา
 
" เจ็บนะไอบ้า " มือเล็กรัวกำปั้นใส่ร่างโปร่งอย่างไม่หยุด
 
" ถ้าไม่ให้คุณได้สนุกบ้าง ผมคงจะไม่ถึงใจสินะ " มุคุโร่บอก ที่เค้าปล่อยมือบางเพราะอย่างนี้ (มันซาดิสเหมือนกันนะเนี่ย)
 
เช่นเดียวกันโดยที่ไม่มีการเบิกทางส่วนนั้น สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดกับร่างบางจนได้ ร่างโปร่งสลายภาพมายาทั้งหมด บรรยากาศทุกอย่างกลับมาเป็น
 
เหมือนเดิมอีกครั้ง ร่างบางร้องลั่นเมื่อเห็นถึงสิ่งที่อยู่ในมือร่างโปร่ง
 
" แกจะทำอะไร " ร่างบางร้องเมื่อเห็นสามง่ามอยู่ในมือร่างโปร่ง มุคุโร่จึงก้มลงไล้จมูกตัวเองตรงแก้มใสนั่นแล้วตอบด้วยเสียงที่ฟังด้วยความยะเยือกว่า
 
" ที่รักของผม ผมจะทำให้คุณมีความสุขไง " จะตกใจก็สายไปเสียแล้วเมื่อจู่ร่างบางรู้สึกเหมือบางอย่างที่คล้ายแท่งเหล็กเย็นๆถูกสอดใส่เข้ามาในตัวเค้า
 
อย่างรุนแรงอีกทั้งยังขยับเข้าออก
 
" เจ็บ ฮึก แกมัน ไอ้โรคจิต " ฮายาโตะก่นด่า " อ้ะ อ้าาา " แต่ก็ไม่วายครางเสียงที่น่าสมเพชออกมาได้ เรียกรอยยิ้มเย็นให้ปรากฏบนใบหน้าร่างโปร่งทัน
 
ที
 
" จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ เพราะผมมันโรคจิต คนอย่างคุณคงไม่เหมาะกับอะไรที่อ่อนหวานนุ่มนวลสินะ ดีเหมือนกันเพราะผมก็ชอบแบบนั้น " มุคุโร่ตอนนี้
 
จะว่าคนโรคจิตในคราบเทพบุตรก็มิปาน เค้ากระแทกแท่งเหล็กของสามง่ามอย่างย่ามใจ พร้อมทั้งดูดดุนยอดอกสีสวยไปพร้อมๆกัน
 
" ไม่ไหวแล้วชั้นเจ็บ " ร่างบางร้องไห้ราวจะขาดใจ เตียงสวยกลายมาเป็นโซฟาที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือดจากช่องทางรักนั่นจนส่งกลิ่นคาว มือบางจิกลง
 
ไปบนไหล่กว้างด้วยความทรมาน ทำไมเค้าต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
 
มุคุโร่ถอนแท่งเหล็กออกจากตัวร่างบางแล้วพูดว่า
 
" เป็นยังไงบ้างครับ แต่คราวนี้ของจริงแล้วนะครับ เตรียมตัวให้ดีล่ะ " มุคุโร่กล่าวกับร่างที่ไร้เรี่ยวแรงจากนั้นยกสะโพกมนขึ้นจากนั้นรูดซิบกางเกงตัวเอง
 
แล้วสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปจนสุดความยาวทันที
 
" อ้าาาาา เจ็บ ฮือออออ โอ้ยย ไม่เอาแล้วว " ร่างบางกรีดร้องอย่างทรมาน
 
" ทนหน่อยแล้วกันครับเพราะผมไม่ไหวแล้ว " ร่างโปร่งยังพูดด้วยท่าทางเรียบเฉย ไม่มีท่าทีสนใจร่างบางเช่นเคย
 
" เคียว  ยะ  อึก " ร่างบางสติเริ่มหลุดลอยเพ้อเรียกชื่อของอีกคนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ร่างโปร่งที่ได้ยินจึงกระแทกร่างบางอย่างรุนแรง
 
" ฮือออ อ้ะ มุ คุ โร่ "
 
".........." ร่างโปร่งยังคงกระแทกถี่รัวขึ้นไปอีก
 
" อ๊าาาา " ร่างบางร้องสุดเสียงก่อนที่จะหมดสติไปแต่ร่างโปร่งก็ยังไม่ยอมหยุด เค้าต้องการทำจนกว่าจะหายแค้นแม้ว่าร่างบางจะไม่มีสิแล้วก็ตาม
 
สายตาจับจ้องร่างที่กระตุกไปตามแรงกระทำของเค้าอย่างเคียดแค้นที่กล้าเรียกชื่อบุคคลนั้นต่อหน้าเค้า
 
" ฮายา โตะ  ผม คือเจ้าของคุณ จำเอาไว้ " มุคุโร่กล่าวก่อนจะปล่อยน้ำรักออกมาเต็มช่องทางนุ่มจนล้นออกมาผสมกับเลือดส่งผลให้โซฟาเปื้อนเป็น
 
ด่างๆ เค้าลุกขึ้นรูดซิบกางเกงจากนั้นนำผ้าห่มมาคลุมกายร่างบางที่นอนตัวงออย่างน่าสงสารไว้ แล้วเดินออกไปจากที่แห่งนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
 
หากแต่ว่าคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกลับแอบยืนมองจากมุมหนึ่งของห้อง เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นจากไปแล้วจึงเดินมานั่งมองใบหน้าที่สวยกว่าผู้หญิง
 
ด้วยสายตาสงสารเป็นที่สุด
 
" ชั้นจะพาคุณหนีเองค่ะ " ไม่พูดปล่าว สายหมอกเริ่มมาห่อหุ้มตัวจนทั้งคู่เริ่มหายไปจากที่แห่งนั้น
 
>>>ฐานทัพวองโกเล่<<<
 
" ว่าไงนะ!! โกคุเทระคุงเหรอ " เสียงร้อนรนของวองโกเล่รุ่นที่สิบรีบวิ่งมาทันทีที่รู้ว่าคนสำคัญของเค้ากลับมา
 
 
 
 
 
" ชั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวท่านมุคุโร่ก็จะกลับมาแล้ว " เด็กสาวที่มีผ้าคาดตาไว้หนึ่งข้างบอกก่อนจะเดินจากไป ก่อนจะมองร่างในอ้อมแขนของผู้ชายที่มี
 
ตาสีแมกไม้แล้วพูดทิ้งท้ายว่า
 
" ดูแลเค้าให้ดีล่ะ ครั้งหน้าชั้นคงช่วยไม่ได้อีกแล้ว " จากนั้นร่างทั้งร่างก็กลายเป็นหมอกสลายหายไป ทิ้งไว้แต่ยามาโมโตะที่ยืนมองด้วยความขอบคุณ
 
" โกคุเทระ!!!! โกคุเทระ " สึนะวิ่งมาจนได้พบกับคนที่เค้าคิดถึงมานานแต่ก็พบว่าร่างนั้นเปลือยเปล่าเพียงแต่มีผ้าคลุมร่างกายไว้เท่านั้น ทำให้สึนะโกรธ
 
ขึ้นมาเพราะรู้ว่าร่างบางไเจอกับอะไรมาก่อนหน้านี้
 
" โรคุโด มุคุโร่ "
 
" ไม่เป็นไรแล้วสึนะ อย่างน้อยโกคุเทระก็กลับมาอยู่กับเราแล้วนะ " ยามาโมโตะกล่าวออกมาอย่างดีใจ ทำให้สึนะคลายความโกรธไปได้บ้างพลางยิ้ม
 
อย่างอ่อนโยนให้ร่างในอ้อมแขน (ยามะคงเป็นคนเดียวที่สึนะยอมให้ล่ะมั้งเรื่องโกคุอ่ะ)
 
" ว่าแต่ ใครพาโกคุเทระมาล่ะ " สึนะถามขึ้น
 
" โคลม โรคุโด "
 
 
 
 
 
 
 
>>>ศาลเจ้านามิโมริ<<<
 
' เคียวยะช่วยด้วย!!!!!! '
 
ร่างสูงที่นอนข่มตาหลับเพียงไม่นานผลุดลุกขึ้นนั่งเพราะข่มตาหลับทีไรก็มักได้ยินเสียงของร่างบางร้องเรียกเหมือนต้องการให้เค้าไปช่วยอยู่ตลอด
 
" เจ้าหมอกน่าขยะแขยงกล้าทำร้ายของของชั้นเหรอเนี่ย " ฮิบาริลุกออกจากที่นอนมาอีกห้อง และนั่งลงผิงไฟพลางครุ่นคิดจะหาวิธีช่วยร่างบาง
 
 
!ครืด!
 
เสียงประตูแบบญี่ปุ่นเปิดออกมาพร้อมเสียงทักทายเล็กๆนั่น
 
" นอนไม่หลับเหรอฮิบาริ " รีบอร์นนั่งลงตรงข้ามกับฮิบาริถามขึ้น
 
" เจ้าหนูนี่เอง มาหาชั้นทำไมกลางดึก " ร่างสูงนั่งในท่ากอดอกถามขึ้นเสียงเรียบแต่ในใจกลับว้าวุ่นนัก แต่พอได้ยินคำพูดจากปากเจ้าตัวเล็กก็ทำให้เค้า
 
มองรีบอร์นชั่วครู่ก่อนจะจ้องเตาไฟเบื้องหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มชวนขนลุกประดับไว้บนหน้าหล่อทันที
 
" โกคุเทระกลับมาแล้ว "
 
 
 
 
 
>>>โกคุโยแลนด์<<<
 
เพี๊ยะ!!!!!!
 
" โคลมที่รัก คุณกล้าดียังไงถึงพาฮายาโตะของผมกลับไปหาคนพวกนั้น " มุคุโร่ถามโคลมด้วยสายตาอาฆาต โคลมจับแก้มตัวเองก่อนจะมองมุคุโร่ด้วย
 
สายตาสำนึกผิด จิคุสะและเคนที่อยู่ด้วยถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมุคุโร่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเพียงเพราะคนๆนั้น
 
" ท่านมุคุโร่ " โคลมเอ่ยเสียงเบา
 
แต่สายตาของร่างโปร่งตอนนี้มองออกไปนอกหน้าต่างที่แตกกระจัดกระจายพร้อมด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้
 
" ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับมาเอง หลังเสร็จศึกครั้งนี้ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ๆไม่มีใครหาเราเจออีก ฮายาโตะที่รักของผม " มุคุโร่กล่าวพร้อมแสยะ
 
ยิ้มอีกครั้ง............................