เวลาที่หายไป ฮิ x โกคุ 2

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

" อือ.... " โกคุเทระลืมตาน้อยๆตื่นขึ้นมาแต่จู่ๆก็รู้สึกปวดแปลบตรงสะโพกอย่างรุนแรง
 
" โอ้ย! เจ็บจังเลย " ร่างบางพู แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นบุคคลที่ทำร้ายเค้านอนอยู่ข้างกายเค้าด้วยสภาพเปลือยเปล่าไม่แตกต่างจากเค้า( แต่ห่มผ้านะ )
 
ซึ่งตอนนี้นอนหลับสนิทอยู่ โกคุเทระจึงพยายามหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเอามาสวมอย่างลวกๆเตรียมหนีทันที กายบางสั่นเทาเพราะยังหวาดผวากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ
 
คืนอยู่ ร่างบางลุกอย่างเบาตัวที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่นอนได้รู้สึกตัว
 
" อึก " ร่างบางปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาเพราะความเจ็บ อีกนิดเดียวก็จะถึงประตูแล้ว
 
" หืม นั่นนายจะไปไหนน่ะ "
 
ทันทีที่ได้ยินเสียง ใจดวงน้อยก็หล่นลงมาถึงตาตุ่มทันที หันขวับไปทางเจ้าของเสียงที่เย็นชานั่นที่ตอนนี้มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบได้ ทำให้ตกใจจนหงายหลัง
 
ล้มลงไปบนพื้น
 
" อ้ะ โอ้ย! " ร่างบางร้อง ทั้งจ้องบุรุษเบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัวเป็นที่สุดความกลัวแล่นปราดมาในสมอง ฉายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ได้รับรู้อีกครั้ง
 
" ออกไปนะ ชั้นกลัวแล้ว ออกไป ฮืออ " ร่างบางร้องออกมาด้วยความหวาดผวาสุดขีด มือบางปัดป่ายออกไปเบื้องหน้ากลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายพลางถดกายหนีชายผู้มี
 
ดวงตาสีนิลรัตติกาลที่น่ากลัวนั่นจนลืมความเจ็บ
 
" ............. " ฮิบาริถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเมื่อเห็นสภาพร่างสวยตรงหน้าแสดงท่าทีหวาดกลัวเค้าสุดขีด ฮิบาริย่อตัวลงนั่งพยายามเอื้อมมือออกไปจับใบหน้าสวยแต่ผลที่ได้
 
รับคือ มือบางปัดมันออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งมองฮิบาริอย่างเกลียดชัง
 
" เอามือสกปรกโสโครกของแกออกไปนะ! " ร่างบางตะคอกใส่ทั้งน้ำตา แววตาสีนิลที่ต้องการปลอบประโลมพลันหายไปในทันที มีแต่ความสะใจเข้ามาแทนที่
 
" หึ มานี่ " ร่างสูงกระชากร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วลากร่างบอบช้ำมาโยนที่เบาะนอนอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจว่าคนที่ถูกกระทำจะเจ็บปวดแค่ไหน
 
" ชั้นเจ็บนะ ฮึก ฮึก " ร่างบางตวาด
 
" ถ้าแกคิดหนี ชั้นจะเล่นจนแกเดินไม่ได้ไปเลย เพราะฉะนั้นก็หุบปากแล้วก็อยู่เฉยๆซะ " ร่างสูงขู่เสียงเรียบนั่นทำให้ร่างบางได้แต่มองด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง แต่คำพูด
 
ที่ร่างบางถามออกมาทำให้ร่างสูงได้คิด
 
" แกทำแบบนี้ทำไม เคียวยะ " ชื่อที่ถูกเรียกทำให้ร่างสูงชะงัก แล้วมองร่างบางด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกสงสารคนๆนี้นัก แต่ทิฐิของคนผู้นี้ย่อมมีมากกว่าเป็นสอง
 
เท่า ฮิบาริยิ้มมุมปากแล้วตอบอย่างสะใจว่า
 
" เพื่อความสะใจก็เท่านั้น  อย่างแกก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็เท่านั้นล่ะ "
 
" ............  " ร่างบางมองร่างสูงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจอย่างประหลาด
 
ผิดกับอีกคนที่คาดไม่ถึงว่าจะมาที่นี่ได้ เค้าได้รับฟังทุกอย่างจนหมด
 
" งั้นผมขอพาฮายาโตะคุงไปแล้วกัน ในเมื่อคุณไม่ได้รักเค้า " เสียงปริศนาพูดขึ้น ทำให้ฮิบาริและโกคุเทระสงสัย แต่ก็ต้องหันกลับมามองร่างบางอีกครั้งเพราะรู้สึกเหมือน
 
มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นภายในห้องนี้
 
" ไม่ได้เจอกันซะนานนะครับ ฮิบาริ เคียวยะ " ร่างบางพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นมองร่างสูงเบื้องหน้าพร้อมทั้งรอยยิ้มและดวงตาสองสีที่มีเพียงคนผู้นั้นเท่านั้นที่จะทำได้ คนที่มีรอยยิ้มแต่เพียงริมฝี
 
ปากแต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปด้วย รอยยิ้มที่ไม่จริงใจ โรคุโด มุคุโร่
 
" แกมาสิงร่างฮายาโตะอย่างนั้นเหรอ " ฮิบาริถามเสียงเรียบ
 
" เพื่อจะได้พาไปง่ายๆหน่อยน่ะสิครับ " มุคุโร่ในร่างฮายาโตะพูดพลางยิ้มให้ เพียงเท่านั้นทอนฟาก็มาอยู่ในมือของฮิบาริทันใด (เอามาตอนไหนฟร้ะ)
 
" โอ้ะ จะสู้เหรอครับ แต่ผมอยู่ในร่างฮายาโตะนะครับ " มุคุโร่กล่าวแกมขู่
 
" ชั้นจะกระชากแกออกมา ไอ้สัตว์กินพืชชั้นต่ำ " กล่าวจบฮิบาริก็พุ่งตัวใส่มุคุโร่ทันที มุคุโร่คิดว่าคนๆนี้ต้องเอาจริงแน่จึงเอี้ยวตัวหลบอย่างทันท่วงที แล้วหายตัวไปทำให้
 
ฮิบาริอาละวาดยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าที่บังอาจมายั่วอารมณ์เค้า จนในที่สุดก็มาพบมุคุโร่ตัวจริงที่ยืนอยู่หน้าศาลเจ้าภายในอ้อมกอดนั่นมีร่างบางของเค้าอยู่ ร่างนั้นพยายาม
 
ดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ดูจะไม่ทำให้บุรุษนัยตาสองสีสะทกสะท้านแม้แต่น้อย
 
" ฮายาโตะที่น่ารักของผม คนๆนั้นเค้าทำร้ายคุณนะครับ ไปกับผมดีกว่า ผมจะพาคุณไปหาวองโกเล่ " มุคุโร่กระซิบข้างๆหูร่างบางเบาๆให้ได้ยินเพียงสองคนแต่ที่จริงแล้ว
 
เค้าจะพาร่างบางไปอยู่กับเค้าต่างหาก แแต่ถ้าบอกไปตรงๆร่างบางคงไม่ยอมไปกับเค้าง่ายๆแน่ จึงต้องโกหกถึงจะได้ตัวร่างนี้มา
 
" รุ่่นที่สิบ ยามาโมโตะ นายจะพาชั้นไปหาพวกเค้าใช่มั้ย " ฮายาโตะถามอย่างไร้เดียงสา นั่นทำให้เข้าทางบุรุษนัยตาสองสีทันที เค้ายิ้มให้ร่างบางอย่างอ่อนโยนแล้วตอบว่า
 
" ครับ ผมจะพาคุณไปหาพวกเค้า "
 
ฮิบาริที่มองทั้งคู่พูดคุยราวกับสนิทสนมก็ไม่ปานเริ่มรู้สึกเดือดดาลยิ่งขึ้น แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อจู่ๆร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดชายอื่นหันมามองเค้าด้วยแววตาแสนเจ็บปวด
 
แววตาสีมรกตดูเศร้าอย่างประหลาด ร่างบางหันหน้าหนีไปอีกทางทันทีเหมือนไม่อยากมองเค้าอีกต่อไป ทำให้บริเวณอกซ้ายรู้สึกปวดหนึบราวกับรู้ว่าสิ่งมีค่าที่สุดกำลังจะ
 
จากเค้าไป
 
" พาชั้นไปเถอะ ชั้นไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว " ฮายาโตะบอกแก่มุคุโร่ที่ยิ้มอย่างมีชัย มุคุโร่ไม่เพียงทำแค่นี้ แต่เค้าจะทำให้ฮิบาริรู้ว่าการสูญเสียมันเป็นยังไงจึงประกบปากบาง
 
แล้วเริ่มจูบต่อหน้าฮิบาริที่ได้แต่ยืนมองด้วยความแค้น ฮายาโตะที่หมดแรงแม้แต่จะดิ้นจึงจำยอมต้องปล่อยกายไปตายร่างโปร่ง เปลือกตาเริ่มปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า
 
ทั้งกายและใจ
 
" หึ เห็นมั้ยฮิบาริ ว่าฮายาโตะไม่คิดต่อต้านผมซักนิด แค่นี่ก็น่าจะรู้แล้วนะครับว่าเค้าเลือกใคร " มุคุโร่ทิ้งท้ายก่อนจะสลายตัวกลายเป็นสายหมอกและหายไปพร้อมคนที่เค้า
 
รักมากที่สุด
 
" แก ไอ้สายหมอกน่ารังเกียจ ชั้นจะเอาของๆชั้นกลับมา คอยดู " ฮิบาริกล่าวก่อนจะค่อยๆสยบอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นอย่างน่ากลัวว่า
 
" ชั้นจะฆ่าทุกคนที่มันมายุ่งกับแก ฮายาโตะ แกต้องเป็นของชั้นคนเดียว ชั้นคนเดียวเท่านั้น "