Baek Dongsu Yaoi

ลำดับตอนที่ #4 : เราควรจะเป็นเพื่อนกันมั้ย?

Baek Dongsoo 3

หลังการฝึกเด็กทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักบ้าง เล่นบ้าง ยออุนเองก็เช่นกัน เขาไปนั่งริมน้ำอย่างเหนื่อยอ่อนทงซูที่เห็นดังนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆแต่เจ้าหน้าหวานก็ไม่ยอมหันมามองเขาเลย

“อุนนา..เหนื่อยเหรอ” ทงซูถามขึ้นมา ใบหน้าหวานหันมามองจ้องจนเขาคิดว่าถามอะไรผิดไปรึป่าวเลยมองหน้าหวานนั้นซะจนเลิ่กลัก ยออุนเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นหมายจะเดินจากไปแต่ทงซูก็รั้งไว้ด้วยมืออีกข้าง

“ปล่อยข้า” เสียงเรียบเอ่ยก่อนจะมองมายังทงซู

“ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะที่เจ้าเป็นอย่างนี้ ข้ามันไม่น่าไว้ใจงั้นเหรอ หรือเจ้าคิดว่าเจ้าเก่งซะเกินคณาจนทำท่าหยิ่งจองหองอย่างนี้น่ะ” ทงซูเหลืออดกับคนตรงหน้าโพล่งออกมาอย่างโมโห นี่เจ้านี่คิดว่าเขาเป็นคนยังไงกันถึงชอบเดินหนีเขาทุกครั้งที่เจอหน้า ยออุนเห็นอีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้นกับตนก็ถอนใจออกมาเล็กน้อยแต่ก็ใช้มืออีกข้างแกะมือที่กุมมือเขาอยู่ออกก่อนจะผินกายจากไปทิ้งให้ทงซูงงกับท่าทางแบบนั้น

เมื่อเดินมาได้ซักพักเขาก็เดินกลับไปหาเจ้าคนถามมากอีกหน ทงซูหันไปก็คิดว่าโชริบมาตามแต่กลับเป็นยออุนก็เกิดอารมณ์กระแนะกระแหนอีกฝ่าย

“หึ กลับมาทำไมอีกดูท่าทางเจ้าไม่ค่อยจะชอบข้าเท่าไหร่หนิ”

“ทงซูอา” เรียกพลางย่อตัวลงนั่งข้างๆ ทงซูหันมามองก็เห็นว่าเจ้าหน้าหวานดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เค้าคิดว่าบางทีอุนอาจจะบอกอะไร แต่อุนเพียงแต่หันมามองหน้าที่จ้องเขาอย่างสงสัยก่อนจะตัดสินใจโน้มกายไปทางอีกฝั่งแล้วประทับปากของตนกับริมฝีปากของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

ทงซูแทบจะจิตใจไม่อยู่กับตัวชั่วขณะ นัยน์ตาเบิกกว้างจ้องมองใบหน้าอมชมพูนั่นด้วยหัวใจที่เต้นแรงก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะค่อยๆขยับเล็กน้อย มืออีกข้างรั้งตัวยออุนให้เข้ามาใกล้มากขึ้นแต่แล้วร่างบางค่อยๆถอยออกไป แต่ทงซูก็กลับดึงอีกฝ่ายมาประกบปากตนอีกครั้งพร้อมทั้งกดหัวร่างบางเพื่อให้ริมฝีปากได้บดเบียดกันอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่ได้เกินเลยไปกว่านี้

หลังจากวันนั้นยออุนก็ยังคงมีสีหน้าที่เรียบนิ่งเช่นเคยแต่ทงซูกลับเป็นฝ่ายจ้องมองราวกับหวงแหน ยงกอลรู้ว่ากำลังมีอะไรแปลกๆก็จับสังเกตสองคนนี้ตลอด จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมา6ปีเต็ม ทั้งสองกลายเป็นหนุ่มเต็มตัวและบางอย่างได้ก่อตัวเป็นข้อผูกมัดระหว่างทั้งสองที่เป็นเหมือนเส้นขนาน

ยออุนเด็กหนุ่มวัย20ปี ตอนนี้เป็นบุคคลที่ยงกอลหวงที่สุด ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาแต่มีเสน่ห์ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้ ยิ่งนานวันเขากลับรู้สึกว่าร่างบางสวยขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ทงซูที่รุ่นราวคราวเดียวและโตมาพร้อมกันก็ยังเป็นหนุ่นขี้เล่นตามเคย

“อุนนา วันนี้เป็นวันหยุด เราไปเที่ยวในหมู่บ้านกันนะ” ยงกอลที่ตามตื้อร่างบางมาแต่เด็กเอ่ยปากชวน

“ข้าไม่ว่าง” เสียงอันเรียบนิ่งเอ่ยออกมาแต่ชัดเจนก่อนจะลุกออกไป เขาเดินตรงไปยังห้องหนังสือของค่ายและมักอยู่แต่ในนั้นทั้งวันเมื่อวันหยุดมาถึง ฉะนั้นในห้องนี้เขารู้ว่าตรงไหนเก็บหนังสือประเภทไหนไว้บ้าง แต่คนที่เข้ามารอเขาก่อนนี่สิ

“ยงกอลชวนเจ้าเที่ยวอีกแล้วเหรอ”

“อือ” มือบางวุ่นอยู่กับหนังสือทำให้ไม่หันไปมองอีกคนที่ยืนพิงเสาสบายใจ

“ข้าก็ว่าจะลงเขา เจ้าไปด้วยกันสิ” น้ำเสียงร่าเริงเอ่ยชวน ร่างบางหยุดวุ่นเล็กน้อยแต่เดี๋ยวเดียวก็วุ่นใหม่

“ข้าไม่อยากไป” ร่างบางกำลังจะจากไปเพราะพบเจอหนังสือที่ต้องการแล้วแต่ทว่ามือใหญ่ก็รั้งเค้าเข้ามาหาตัวโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเข้ามาประกบปากอย่างฉับพลัน อุนขืนตัวออกทันทีก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“อย่าทำแบบนี้กับข้าอีก”

“ทำไงได้ ก็ทั้งหมดนี้หลายปีก่อนเจ้าเริ่มไม่ใช่เหรอ” ท่าทางยียวนนั่นยิ่งเพิ่มโทสะยออุนเข้าอีก เขาสะบัดตัวจากไปแต่มือใหญ่ก็รั้งไว้อีก

“ทงซู!!!!” แต่พอขาดคำเขาก็โดยกดท้ายทอยก่อนลิ้นร้อนจะเข้ามากวาดความหอมหวานในโพลงปากอย่างเร่าร้อน

“อือ...” ทงซูครางอย่างพอใจ รสสัมผัสที่ทวีความร้อนแรงแทบทำให้ร่างบางเข่าอ่อน หนังสือร่วงหลุดมือไปกองอยู่บนพื้น เขาจับเสื้อทงซูแน่น ลิ้นร้อนยังคงเก็บเกี่ยวอย่างไม่ลดละแล้วเรื่อยมาตรงต้นคอขาวแต่แล้วเจ้าของร่างก็ผลักเขาออกไปซะก่อน

“เจ้าทำเกินไปแล้ว” มือบางก้มเก็บหนังสืออย่างร้อนรน แต่ร่างสูงก็ช่วยเก็บเขาอีกแรงก่อนจะขโมยหอมแก้มอีกฟอดใหญ่

“ถึงเจ้าจะเก่งในเรื่องการต่อสู้แต่เรื่องพวกนี้เจ้าช่างไม่ประสีประสาซะเลยนะอุน” ว่าจบก็เดินจากไปอย่างมีความสุข หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะโกรธเคืองขนาดไหน

ยออุนเดินออกมาได้สักพักก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ต้องจดจำให้ขึ้นใจว่าเราเป็นใคร เรื่องของทงซูเขาก็อยากลืมอยู่หรอกแต่มันก็ไม่เคยทำได้ ยิ่งหมอนั่นชอบมาอยู่ใกล้ๆเขารู้ตัวว่าตัวเองก็หวั่นไหว ถ้าหมอนั่นรู้ความจริงก็คงไม่มีวันอภัยให้เขาเป็นแน่......เมื่อวันนั้นมาถึงเขาเองก็ต้องทำใจยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดตามมาอยู่ดี

ยังจำได้เมื่อครั้งเรายังเป็นเด็ก เขาชอบทะเลาะกับเจ้าทงซูเป็นประจำ ทีจริงหมอนั่นชอบมาหาเรื่องเขาซะมากกว่า

“อุน....บางทีข้าว่า..เจ้ามันก็น่ารักดีนะ..”

“ชิ....ที่บอกว่าข้าหน้าเหมือนผู้ชายขายตัวน่ะเหรอ” เจ้าหน้าหวานพ่นลมอย่างรำคาญทุกครั้ง แต่หารู้ไม่ว่าท่าทีแบบนั้นมันทำให้ใครหลายคนหลงใหล....

“เราควรจะเป็นเพื่อนกันมั้ย？” คำถามนี้ถึงตอนนี้เขาก็ยังตอบร่างสูงไม่เต็มปากเต็มคำทุกที ควร หรือ ไม่ควร มันหมายความว่ายังไงกันกับคำถามกำกวมนี้น่ะ