คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SeHun X ChanYeol.......นายอยากเด่นมากใช่มั้ย? 1/5
Special……HunYeol ft.baekhyun นายอยากเด่นมากใช่มั้ย?Part1.
ผมเป็นน้องเล็กแล้วดีตรงไหน ตั้งแต่เข้าเอสเอ็มมาก็ไม่ถูกชะตากับใครบางคนเข้าซะแล้ว.......ผมเกลียดใบหน้ายิ้มแย้มนั่น ย้ำว่ารังเกียจเอามากๆ เพราะมันทำให้ภาพลักษณ์ของผมที่ดูจะเป็นน้องเล็กใสซื่อไม่เป็นที่สนใจ ยิ่งตอนหัวเราะอย่างใสซื้อดูจริงใจแบบนั้นผมยิ่งเกลียดเข้ากระดูกดำ
“ไลฟ์วันนี้ออกมาเจ๋งอ่ะ...ฮยองเท่ห์มากเลย” คิมจงอินกล่าวชมจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ส่วนคนโดนชมน่ะเหรอ ตบมือแปะๆ...มันคงไม่เว้นซักช่วงที่นายจะไม่ทำหน้างี่เง่านั่นออกมา
ในวันที่ไปโรงเรียน......
ยังดีที่ผมอยู่กันคนล่ะที่กับเขา จะมีเพียงไคเท่านั้นที่อยู่กับเขา ถ้าพูดถึงในวงเขาก็สนิทแต่ไคหรือจงอินนี่มากที่สุดแล้วล่ะ ส่วนคนอื่นก็ดีนะแต่กับปาร์คชานยอลนั่นเขาเห็นเป็นคู่แข่งมาตลอด ทั้งที่ความจริงเป็นคู่แข่งกับไคมันน่าจะเข้าท่ากว่าด้วยซ้ำแต่กลับไม่เป็นแถมสนิทซี้ปึ้ก ชานยอลที่ใครๆก็ชมว่าหล่อ น่ารัก เพอร์เฟค เก่งตั้งหลายด้าน เป็นแฮปปี้ไวรัสของวง ชิ....เขาเกลียดที่ยิ่งกว่าไม่ชอบแต่ว่าก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเข้าไว้เพราะไม่อยากมีปัญหา
“เซฮุน...นี่ดูดิ” แต่วันนี้คงเป็นวันซวยอะไรซักอย่างที่ผมอิจฉาหมอนี่มากกว่าวันไหนๆ พวกเราเพิ่งกลับมาจากงานแฟนไชน์และทุกคนก็เหนื่อยมากจนพากันเข้าห้องนอนหลับทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุดกันเลยด้วยซ้ำ จะเหลือผมที่ยืนกินน้ำผลไม้ในครัวอยู่ แล้วจู่ๆก็มีอีกคนวิ่งมาพร้อมกับถือตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กที่คาดว่าคงได้จากพวกแฟนคลับมาให้เขาดู
“น่ารักมากเลยดูสิๆ” มือนั่นกดปุ่มอะไรซักอย่างแล้วเจ้าตุ๊กตาก็ดิ้นไป เอ่อ มันเต้นน่ะ
“……………….” ผมเงียบแล้วมองคนที่ยิ้มให้ตัวตุ๊กติ้นกำลังเต้น อะไรมันจะงี่เง่าขนาดนี้นะ ก่อนจะวางแก้วน้ำผลไม้แล้วกะว่าคงไปนอนจะดีกว่า
“เซฮุน นายไม่ชอบเหรอ” เสียงนั้นก็ยังฉุดเขาให้หยุดเดินก่อนจะหันมอง
“อย่าทำตัวปัญญาอ่อนมากได้มั้ยฮยอง....ทุเรศอ่ะ” เซฮุนพูดนิ่งๆก่อนจะปัดตุ๊กตาที่กำลังเต้นลงบนพื้นจนคาดว่ามันน่าจะเกิดอาการช๊อตเพราะตกจากที่สูง ชานยอลงงกับนิสัยแบบนี้เอามากๆ เกิดอะไรขึ้นกับเซฮุน
“ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยนี่!” ผมเองก็โมโหเหมือนกัน ชานยอลก้มลงไปเก็บเจ้าตุ๊กตาบนพื้นและมองเซฮุนอย่างไม่พอใจ
“ทำไม...มีปัญหามากมั้ย ก็ผมไม่ชอบ...ทำอย่างกับไม่เคยเห็น ทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงอยู่ได้”
ชานยอลผู้ไม่เคยแม้แต่จะเถียงหรือใช้คำพูดเสียดสีเป็นเหมือนคนอื่น เขามาจากครอบครัวดีจึงได้แต่ไม่เข้าใจว่าเซฮุนทำไมพูดกับเขาอย่างนี้ เซฮุนที่เห็นอีกคนก้มหน้าลงก็เดินเข้าไปดึงตุ๊กตาที่คิดว่าชานยอลคงจะชอบมันมากมาไว้ในมือ
จากนั้นก็โยนมันทิ้งลงในถังขยะแล้วยิ้มอย่างสะใจมาให้แทน
“เกินไปแล้วนะ!!!” ไม่ไหวกับกิริยาแบบนี้จริงๆ ชานยอลหมายจะปล่อยหมัดให้โดนใบหน้าหล่อให้รู้สำนึกซะบ้างแต่เซฮุนก็สู้เป็นนะ เขากันหมัดพวกนั้นได้เป็นอย่างดีทำให้ไม่โดนซักหมัดของชานยอลก่อนจะผลักร่างของชานยอลปลิวไปโดนตู้เย็นเสียงดัง
“อ่อน...หึ”
“มีอะไรกันอ่ะ” บุคคลที่สามเดินเข้ามาระหว่างพวกเขาซึ่งก็คือแบคฮยอน เซฮุนยักไหล่ก่อนจะเดินออกไป แบคฮยอนรีบเข้ามาดูชานยอลทันทีและเห็นชานยอลเปิดฝาถังขยะแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมาซึ่งก็คือตุ๊กตาที่เปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกก่อนจะปัดเศษขยะพวกนั้นออกจากมัน
“ชานยอล...นายไม่เป็นไรนะ”
“อื้ม....ไม่เป็นไร”
“เจ็บตรงไหนมั้ย” ถึงจะถามไปแบบนั้นแต่อีกคนก็เอาแต่ส่ายหัวไปมาและยิ้มให้ ถึงยิ้มนั้นจะกลบเกลื่อนความเศร้าแต่เขาก็ยังมองออกว่าชานยอลกำลังร้องไห้
เช้าวันต่อมา.....
แบคฮยอนอยู่ข้างๆชานยอลตลอดเลย เขาไม่ชอบเห็นตอนชานยอลทำหน้าแบบนี้เลยมันไม่สมกับเป็นแฮปปี้ไวรัสเท่าไหร่ คงเพราะเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ ชานยอลน่ะโตแต่ตัวแต่นิสัยในสายตาชานยอลน่ะมันน่ารักและเขาก็ชอบมัน แต่พอเรื่องเซฮุนเมื่อคืนก็เล่นเอาชานยอลหงอยลงไปได้เยอะทีเดียว
“ยิ้มหน่อยสิ..”
“ฉันทำให้นายรู้สึกไม่ดีด้วยรึเปล่า” ชานยอลหันมาถาม
“ไม่เลย.....แต่ฉันชอบตอนนายยิ้มอย่างงี้....มากกว่า” แบคฮยอนทำท่ายิ้มกว้างให้ดูเรียกรอยยิ้มเล็กจากชานยอลได้นิดหน่อย เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆรูมเมทตัวสูงคนนี้ ชานยอลไม่ได้ขยับหนีอาจจะเพราะกำลังแปลกใจ ในสายตาเขาอาจจะเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทแต่ที่จริงเขาแอบชอบชานยอลมานานแล้วต่างหาก
“อะแฮ่ม......”
แบคฮยอนตกใจก่อนจะมองไปรอบๆ เซฮุนกำลังยืนพิงขอบประตูอยู่ด้วยแววตานิ่งงัน ส่วนชานยอลก็ยังมีสีหน้าเดิมไม่เปลี่ยน....เมื่อกี้แบคฮยอนจ้องเราทำไมเหรอ จริงๆแล้วมันมีอะไรจะเกิดขึ้นแน่ถ้าเซฮุนไม่เข้ามาซะก่อน
“ทำอะไรก็...ระวังๆหน่อยนะ...นี่ที่สาธารณะ”
“เซฮุน....พูดไรก็เกรงใจกันหน่อยนะ ฉันอายุมากกว่านาย” แบคฮยอนว่า เจ้าน้องคนเล็กก็แค่โค้งน้อยๆอย่างประชดแล้วเดินออกไป เขาถึงกับถอนหายใจก่อนจะหันมองชานยอลที่นั่งอยู่ ‘ฉันชอบนาย...’ ให้ตายเถอะมันพูดไม่ออก....
“ฮยองก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นนี่นา” ในห้องซ้อมที่ชานยอลคิดว่าอยู่คนเดียวในตอนแรกกลับมีคนอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว เขาเห็นเซฮุนนั่งอยู่ก่อนจะเดินเข้ามาหา ชานยอลไม่อยากจะคุยกับเซฮุนอีกตั้งแต่วันนั้น เขาเบือนหน้าหนีอย่างหน่ายๆก่อนจะเดินไปอีกทาง
“ถ้าผมไม่เข้าไปขัด ฮยองก็คงได้จูบกับแบคฮยอนฮยองไปแล้วสินะ”
“พูดบ้าอะไรของนาย...แบคฮยอนเขาไม่ได้แย่เหมือนนายหรอกนะ” หน้าหวานๆของชานยอลไม่พอใจกับคำพูดเกินอนาเขตนั่นเต็มทน
“เหมือนผมงั้นเหรอ....” เซฮุนเดินเข้ามาประชิดชานยอลก่อนจะจับใบหน้าหวานก่อนที่ตัวเองจะปรับองศาใบหน้าแล้วประกบปากเข้าไปทันที ชานยอลเบิกตากว้างก่อนจะดิ้นทุบแผงอกน้องเล็กอย่างแรง แต่ที่ได้กลับมาคือรสจูบที่หนักหน่วงขึ้นจนตาพร่า มือหนาคว้าเอวชานยอลไว้และจับอย่างมั่นเหมาะ
“อื้อออ”
เพี๊ยะ!!!!!
“นายบอกว่าฉันทุเรศอย่างนั้นอย่างนี้แต่ดูการกระทำของนายสิมันทุเรศยิ่งกว่า....” ชานยอลตะโกนใส่หน้าเซฮุนอย่างโกรธจัด ใบหน้านั้นแดงก่ำด้วยอารมณ์ แต่เซฮุนแค่แสยะยิ้มและผลักร่างของชานยอลติดผนังก่อนจะเริ่มต้นปิดปากนั่นอีกหน ชานยอลเมื่อดิ้นหลุดก็ฟาดมือลงบนใบหน้านั่นหลายครั้ง แต่ยิ่งมากเท่าไหร่ เขาก็จะเจ็บตัวมากขึ้นเท่านั้น เสื้อผ้าเขาถูกเซฮุนกระชากออกจนมันขาดวิ่น
“ปล่อยฉันนะไอบ้า!!!” ลูกผู้ดีอย่างชานยอลไม่เคยพบอะไรแบบนี้ก็โวยวายและพยายามหนี
“ทำไมห้ะ!!!!.....อ๋อ....ต้องเป็นแบคฮยอนฮยองใช่มั้ย”
“ใช่....ถ้าเป็นแบคฮยอนฉันจะยอมเป็นของเขาโดยไม่ลังแลยแต่ไม่ใช่กับนาย...” เพราะแววตาใสซื่อนั่นจริงจังจนเซฮุนเผลอคิดไปว่าคำประชดนั่นจริง ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับชานยอลน่ะเหรอ...เพราะเขาอยากจะเอาชนะไง อยากเห็นชานยอลแพ้ แต่ก็ลืมตัวไปบางอย่าง บางอย่างที่ว่าเขาทำเกินไปและทำไมต้องรู้สึกหึงหวงทั้งที่ชานยอลไม่ใช่ของเขา
“เฮ้ยยย!!!!!”
“ทำบ้าอะไรของนายวะ!!!” แบคฮยอนวิ่งมาผลักเขาออกจากตัวชานยอลทันทีตามมาด้วยคริสที่เหวอสุด เขาถอดเสื้อนอกให้แบคฮยอนไปคลุมตัวชานยอลทันที
“นายทำอะไรลงไปเนี่ย” ไคแทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เห็น เขาวิ่งไปล้อกประตูเผื่อหัวหน้าวงอีกคนจะเข้ามาทำเรื่องให้วุ่นวายเข้าไปอีก เซฮุนก็ยังทำหน้าไร้ความรับผิดชอบอยู่ดี แต่ชานยอลกลับรู้สึกเวียนหัว เขาเลยก้มหน้าและอดทนพยายามไม่ร้องเมื่อแบคฮยอนปลอบและกุมมือเขาไว้แน่น
“ไม่มีอะไรหรอกครับฮยอง” ชานยอลบอกกับคริสที่มองเซฮุนอย่างหาคำตอบ ชานยอลฝืนยิ้มทั้งที่มันเริ่มจะทำได้ยากมากขึ้นทุกที
“เซฮุน” คริสหันมาขอคำตอบจากเจ้าคนก่อเหตุบ้างแต่ไร้วี่แววแถมกำลังจะเดินจากไป คริสกุมขมับทันที แบคฮยอนมองน้องเล็กอย่างโกรธจัด ถ้าไคไม่ยืนขวางไว้เขาคงเข้าไปยันด้วยฝ่าเท้าแล้ว แต่แล้วมือที่เขากุมอยู่ก็หลุดไปเสียดื้อๆ แบคฮยอนหันมาก็พบว่าชานยอลล้มลงไปแล้ว
“เฮ้ย ฮยอง....คริสฮยอง” ไคเรียกอีกคน แบคฮยอนเป็นห่วงชานยอลมาก เขาเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย ชานยอลตัวร้อนด้วย ถ้าเขาตัวสูงกว่านี้คงอุ้มชานยอลไปแล้วแต่ต้องให้คริสฮยองช่วยแทน
“เอามานี่” แต่พอคริสอุ้มขึ้นมาได้ก็โดนอีกคนแย่งไปหน้าตาเฉย เซฮุนคว้าร่างนั้นมาจากคริสทำให้ทุกคนอึ้งมาก แบคฮยอนกำลังจะเข้าไปแต่เซฮุนกลับขู่ไว้
“อย่าเข้ามา....ไม่งั้นผมปล่อยชานยอลลงไปทั้งอย่างนี้แน่”
“เฮ้ย...ยังไงวะเนี่ย” ไคเกาหัว ทุกคนก็คิดเหมือนกันว่ามันยังไงแต่แบคฮยอนก็เลือกจะเดินตามเซฮุนไป เซฮุนรู้เลยกะให้แบคฮยอนเป็นบ้าไปเลยล่ะไม่ว่าถ้าเขาจะทำอะไรต่อไป
‘ก็อยากจะมาเด่นกว่าเขาทำไมกัน’ ก้มมองคนในอ้อมแขน ถึงจะน่ารักแต่เขากลับหมั่นไส้ เซฮุนตรงไปยังห้องนอนของเขาที่ซึ่งไม่ใช่ห้องของชานยอล
“เซฮุน....คิดจะทำอะไรกันแน่” แบคฮยอนหยุดการเคลื่อนไหวน้องชายทันที
“ฮยองโง่เหรอ....เราจูบกันฮยองไม่เห็นรึไง...เพราะฉะนั้นเลิกมายุ่งกับพวกผมซะที” แบคฮยอนที่ได้ยินถึงกับเหวอ หมอนี่มันพูดลืมอายได้ยังไง
“เฮ้ย...เซฮุน นายคงไม่ได้...”
“ก็แค่ทะเลาะงอนกันตามประสาแฟน...มีอะไรที่ทุกคนสงสัยอีกมั้ยครับ” เขาชอบเวลาเห็นสีหน้าแบคฮยอนตอนนี้ที่สุด มันเหมือนจะสะใจถ้าชานยอลตื่นมาแล้วรู้ว่าเขาพูดอะไรออกไป สองคนนี้ชอบทำตัวเด่นดีนัก ถ้าจับแยกดูจะเป็นไงอยากรู้จริง เขาใช้เท้าปิดประตูห้องเสียงดังให้คนที่ตามมารู้ว่าเขาไม่พอใจ
“จนกว่าชานยอลจะฟื้นนายก็นอนที่อื่นไปก่อนนะจงอิน” ไคถึงกับชะงัก แต่แบคฮยอนฮยองข้างๆนี่สิ ยืนกำมือแน่นจนคริสเองก็ยังหวั่นๆ
‘เล่นแบบนี้ก็ได้โอเซฮุน’
ความคิดเห็น