คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : PC SWORD
[Shot-Gun : Section]
“แล้วทำไมคุณไม่ฆ่าฉันล่ะ” ฉันเอ่ยถาม พลาสมาร์ทำสีหน้าตกใจ
“อะไรนะ” เขาถามด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่าไม่เชื่อหูตัวเอง
“ทำไมคุณไม่ฆ่าฉัน” ฉันถามย้ำอีกรอบ จ้องเข้าไปในดวงตาสีเทอร์ควอยซ์นั่น.. เหมือนกับมันจะตอบออกมาได้
“...” เขายังคงนิ่งเงียบและหลุบตาลง ขยับริมฝีปากนิดหน่อยเหมือนกับจะตอบ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“ฉันถามคุณแล้วทำไมคุณไม่ตอบฉัน” ฉันถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง นี่จะเงียบไปถึงไหนนะ...
“ผม..อยากจะสู้กับคุณตัวต่อตัวมากกว่าจะลอบฆ่าน่ะนะ” เขาเอ่ยแล้วยิ้มแห้งๆใส่ฉัน ที่แท้ก็อยากจะสู้น่ะเอง
ฉันขยับมือไปทางด้านหลังเตรียมจะหยิบ ‘สิ่งนั้น’ออกมา แต่คำพูดของพลาสมาร์ก็หยุดฉันไว้ก่อน
“แต่ไม่ใช่ด้วยปืนลูกซองของคุณ..” เขาเอ่ยแล้วยิ้ม ทิ้งให้ฉันยืนตะลึงงันทั้งที่ทำท่าทางอย่างนั้น
“คุณรู้ได้ยังไงน่ะ”
“ผมบอกแล้วว่าผมรู้” เขาเอ่ยพลางยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ และนั่นทำให้ฉันนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา...
เรื่องที่ฉันเป็น ‘เศษสวะ’ ของเผ่าพันธุ์...
“เฮ้ คุณอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มล้อเลียน
“คุณไม่เป็นฉันคุณไม่เข้าใจหรอก” ฉันตอบเสียงเรียบ
“ใช่ ผมอาจจะไม่เข้าใจ...” เขาทำท่าจะพูดต่อ แต่ฉันก็พูดขัดเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วเราจะสู้กันด้วยวิธีไหน” ฉันถาม และนั่นทำให้เขาเปลี่ยนเรื่องได้
“ดาบไง” เขาเอ่ยแล้วยิ้ม
“ดาบ?” ฉันทวน
“ใช่ เพราะเรา2คนต่างคนต่างใช้ดาบไม่เป็น ผมเลยจะให้พวกเราไปฝึกใช้ดาบกันแล้วค่อยมาดวล”
“แล้วใครจะสอน?” ฉันเอ่ยถาม
“ผมเอง” เสียงเอ่ยเรียบๆดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฉันหันไปมองก็พบกับร่างๆหนึ่ง ซึ่งเขาใส่เสื้อคลุมยาวมีฮู้ดสีดำปิดบังใบหน้าถึงครึ่งหนึ่ง เผยเพียงรอยยิ้มเย็นเยียบ หากแต่ก็ดูอ่อนโยนในเวลาเดียวกันออกมาเท่านั้น น่าจะสูงสัก...ราวๆ 185 ซม.
“คุณเป็นใคร” ฉันถาม
“คนที่จะสอนให้พวกคุณใช้ดาบไงครับ” ริมฝีปากสีโอลด์โรสของเขาขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า
“เตรียมที่ไว้รึยัง” พลาสมาร์เอ่ยถามเขาคนนั้น อ๋อ คนรู้จักกันสินะ
“เรียบร้อย” เขาเอ่ย แล้วดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ฉันมองเขาอย่าง งงๆ ว่าเขาทำอะไร แต่ในวินาทีต่อมา ความรู้สึกงงของฉันก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียน ภาพร้านสะดวกซื้อด้านหน้าหมุนวนไปมา ไม่นานนัก เราทั้ง3คนก็มาปรากฏตัวที่โถงใหญ่แห่งหนึ่ง
“โอ๊ย..ฉันเกลียดเวทมนตร์” ฉันบ่นออกมาเบาๆ เขาคนนั้นยิ้มแล้วยกมือขึ้นจับฮู้ด
“ผมชื่อเดธ ยินดีที่ได้รู้จัก” บุรุษที่มีชื่อว่า ‘เดธ’ อันหมายถึงความตายนั้น เปิดฮู้ดออก จนเผยเรือนผมสีกากี และในตาสีเดียวกันออกมาซึ่งริมฝีปากสีโอลด์โรสนั้นช่างเข้ากันได้ดี ผิวสีซีดก็ดูเข้ากันอย่างลงตัว
“...” ฉันไม่ได้เอ่ยอะไร แต่ก็เบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อย
“เธอใช่มั้ยที่ชื่อว่าช็อตกัน...” เดธเอ่ยถามฉันในสรรพนามที่แตกต่างจากเดิม แต่ฉันก็ไม่ได้แคร์เท่าไหร่
“อืม” ฉันส่งเสียงในลำคอตอบไป
“งั้นมาฝึกกันเลยดีกว่า...”
“...”
“อีวิลดาร์คโซล...”
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! พลั่ก! ตุ้บ!
“อ่อนหัดเหมือนเดิม” ฉันเอ่ยทั้งที่ยังถือดาบจ่อคอของ’เขา’
“หึ แพ้อีกแล้ว” พลาสมาร์เอ่ยคำเดิมซ้ำๆ ที่ฉันฟังมาหลายรอบแล้ว พลางวาดวงเวทสมานบาดแผลตามร่างกายของเขา
...ผ่านมา5วันแล้ว เขาก็ยังชนะฉันที่เป็นผู้หญิงไม่ได้เลยสักครั้ง..
ตลกชะมัด...
ฉันมัวแต่มองเขา โดยไม่เห็นเดธที่ยืนมองฉันกับเขาอยู่เลย
‘ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะครับ ท่าน”บารอน”’ เดธคิด
“พวกเขาจะเสียใจมาก.. ในภายหน้า..” เดธพูดเบาๆราวสายลมกระซิบ แล้วร่างของเขาก็หายไปในวินาทีต่อมา...
“ฉันบอกแฟนเธอไปแล้วนะ เรื่องนี้น่ะ” อยู่ๆพลาสมาร์ก็เอ่ยขึ้นมา ตอนนี้ฉันกับเขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกกันอย่างสนิทสนม ไม่เหมือนตอนที่เจอกันแรกๆ ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย ‘แฟน’? เหรอ ฉันมีที่ไหนกัน
“ฉันมีแฟนที่ไหนกัน” ฉันถาม พลางลูบท้องที่ร้องโครกครากอยู่นานแล้ว
“หมอนั่นไง ที่ฉันเห็นอยู่กับเธอวันแรกน่ะ” เขาเอ่ยอย่างหงุดหงิดนิดหนึ่ง (หรือฉันอาจคิดไปเอง) ใครน้า~ อ๋อ หรือว่าจะเป็น...
“สไนเปอร์?” ฉันเอียงคอถาม
“ใช่ หมอนั่นแหละ”
“นายจะบ้าเหรอ สไนเปอร์น่ะเป็นเพื่อนฉัน” ฉันตอบเสียงดัง เขาหันมามองแล้วยิ้มแหยๆ
“อ๋อ งั้นก็แล้วไป” เขาพูดเบาๆ แต่ฉันได้ยินพอดี
“แล้วไปอะไรของนาย” ฉันเค้น แต่เขาก็ทำสีหน้าที่ไม่มีพิรุธอะไรเลย แล้วตอบว่า
“เปล่าหรอก” เขาพูดได้แค่นั้น แล้วประตูห้องโถงซ้อมก็เปิดออก พร้อมกับสไนเปอร์ที่โผล่หน้าเข้ามา แล้วก็..เดี๋ยว..เดี๋ยวสิ นั่นมัน...
ผู้หญิง!
สไนเปอร์ยื่นตะกร้ามาให้ฉันพร้อมกับหยิบแซนวิช 3 ชิ้นให้พลาสมาร์ พอเห็นภาพนี้แล้ว...
สไนเปอร์ยื่นตะกร้ามาให้ฉันพร้อมกับหยิบแซนวิช 3 ชิ้นให้พลาสมาร์ พอเห็นภาพนี้แล้ว...
...อยากจิ้นวายจัง -. ,- (ใช่เวลา?)
ฉันหยิบแซนวิชมาแล้วกัดหนึ่งคำ
“ขอบใจนะ” ฉันเอ่ยหลังจากที่กินแซนวิชคำแรกหมดไปแล้ว พลางหันไปมองหญิงสาวปริศนาที่ยืนเงียบๆอยู่ แล้วก็มองหน้าสไนเปอร์ เป็นเชิงที่ถามว่า ‘เธอเป็นใคร?’
“อ๋อ นี่คือเพื่อนของพลาสมาร์น่ะ” สไนเปอร์บอก
“นี่โอเนกะ เพื่อนในแก๊งค์ P.C.ของฉัน” พลาสมาร์เอ่ยต่ออย่างรู้งาน
“สวัสดีค่ะ มิเรอิ โอเนกะค่ะ” เธอเอ่ยทักทายก่อน
“สวัสดีค่ะ นาคาโอะ เนมากิ เรียกว่าช็อตกันก็ได้” ฉันตอบกลับ พลางกัดแซนวิชในมืออย่างเอร็ดอร่อย
“ว่าไงทุกคน!!!” เสียงปริศนาดังมาจากด้านนอกขณะที่ฉันกำลังกินแซนวิชชิ้นที่ 3 อยู่ (ทีเรื่องกินล่ะไว -*- )
“ไอ้เวรเอ๊ย แกจะเสียงดังทำไมวะ เดี๋ยวเดธก็ตามมาซัดแกหรอก” เสียงที่แตกต่างจากเสียงเมื่อครู่ดังขึ้น พร้อมกับที่ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง จนเห็นผู้ชาย 2 คน เดินเข้ามา
อะ...อะไรอีก(วะ)เนี่ยยย =[]=
[End Section]
ความคิดเห็น