คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PC SECRET MAGIC
[Shot-Gun : Section]
นะ...นี่มันที่ไหนกัน...
ความคิดนี้เกิดขึ้นท่ามกลางผู้คนมากมายที่พลุ่งล่านอยู่ภายในตรอกแห่งหนึ่ง ฉันจำได้ว่าฉันเพิ่งจะบอกลาสไนเปอร์ไป แล้วทำไม.. ฉันมาอยู่ที่นี่!
“งงอยู่เหรอครับ.. คุณช็อตกัน” เสียงนุ่มทุ้มเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆฉัน เมื่อหันไปดูก็พบกับพลาสมาร์ที่ยืนอยู่ในท่าสบายๆ
“ก็..” ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีสิ่งหนึ่งที่กระตุกความคิดของฉันเข้า.. เขารู้ชื่อฉัน?
“ผมรู้ว่าคุณชื่อ ช็อตกัน อีวิลดาร์คโซล หรืออีกชื่อคือ นาคาโอะ เนมากิ เกิดวันที่ 9 เดือน มกราคม ปี xxxx ชอบสีม่วง สีดำ ไม่ชอบสีเทาเพราะมันดูทึนทึก สูง159 ซม. น้ำหนัก ...”
“หยุด!!!” ฉันหยุดเขาก่อนที่เขาจะเอ่ยเรื่องน้ำหนักของฉันออกมา มันเป็นจุดอ่อนเชียวนะ!
“ครับ?” เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าล้อเลียน
“คุณรู้ข้อมูลนั่นมาได้ยังไง” ฉันกอดอกถาม และคำถามนั่นทำให้เขาชะงัก
“...”
“ว่าไง” ฉันคาดคั้น แต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ
“...”
“ว่ายังไง” ฉันย้ำอีกรอบ คราวนี้เขาถอนหายใจ ก่อนจะพูดออกมาว่า
“คุณไม่อยากรู้หรอก เชื่อผมสิ” เขาเอ่ย นั่นทำให้ฉันขมวดคิ้ว อย่าบอกนะว่าเขาเป็นซาแซงโรคจิต แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นเน็ตไอดอลนี่นา... รึเปล่า(วะ)
“ฉันอยากรู้ คุณเชื่อฉันสิ” ฉันย้ำอีกรอบ แต่สายตาของเขาตอนนี้ดูตกใจ เขามองหน้าฉัน แล้วเอื้อมมือมาลากแขนฉันไปที่ซอกตึกแห่งหนึ่ง นี่จะทำร้ายฉันเหรอ ฝันเหอะ!
“ช่วย..” ฉันตะโกนออกมาได้แค่คำเดียว พลาสมาร์ก็ปิดปากฉันไว้แล้วตรงไปที่ซอกตึกอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! ตามมันไป” มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นนอกซอกตึก พวกเขาสวมชุดดำ และดูเหมือนจะเป็นเครื่องแบบนักเรียนของ Secrets Guys [S.G.] โรงเรียนรัฐบาลที่รับเด็กที่เคยมีคดีมาขัดเกลาความชั่ว (ขอด่าก่อน)
“คุณหลบคนพวกนั้นเหรอ” ฉันถามออกไปหลังจากที่เขาเอามืออกจากปากฉัน
“ใช่ แต่คุณเกือบทำให้เรา2คนตาย” เขาเอ่ยทีเล่นทีจริง คำว่า “เรา2คน” ของเขา ทำให้ใจฉันเต้นด้วยจังหวะที่ไม่ปกติ ฉันจึงหลบตาเขาแล้วชะโงกหน้าออกไปด้านนอก พลาสมาร์ก็ชะโงกบ้าง
“คงจะไปแล้ว..” เขาเอ่ยพร้อมกับหันหน้ามา ดะ..เดี๋ยวสิ! ถ้าเขาหันมาตอนนี้...
ปึก
จมูกของเรา...ก็ชนกันพอดีน่ะสิ...
“อึก...” ตอนนี้บรรยากาศดูเงียบแม้ภายนอกจะเสียงดัง จนฉันได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของเขา นัยน์ตาสีสวยกำลังมีแววตกตะลึง และ... แววอะไรก็ไม่รู้ แต่มันทำให้หน้าของฉันร้อนมาก...ร้อนจน.. จนจะละลาย..
นี่ฉันเป็นโรคแพ้คนหน้าตาดี?... หรือแพ้เขา...
ฉันกระพริบตาเพื่อสลัดความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไป
“เจอพลาสมาร์แล้ว ทางนี้ !” เสียงของพวก S.G. ตะโกนมา ทำให้เรา2คนตื่นจากอาการช็อก (ขอละเว้นคำว่า ตื่นจากภวังค์ เพราะฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน) พลาสมาร์จับแขนฉันอีกที พร้อมกับส่งสายตาบอกประมาณว่า...
“วิ่ง!” เขาตะโกน
“ทางนั้น!” พวกS.G. ตะโกนอีกครั้งแล้ววิ่งผ่านหน้าร้านสะดวกซื้อที่พวกเราหลบอยู่ไป
“คงไม่ตามมาแล้วล่ะ” พลาสมาร์เอ่ยพลางมองหน้าฉัน
“นี่ ที่ฉันถามว่าคุณรู้จักฉันดีขนาดนั้นน่ะ คุณเอาข้อมูลมาจากไหน คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย” ฉัยพูดแล้วเดินไปทางหลังร้าน เพื่อที่จะได้คุยอย่างสะดวก
“....” เขาก็ยังคงไม่ตอบฉันเช่นเดิม
“ฉันถาม..ไม่ได้ยินหรือไง” คราวนี้ฉันถามเสียงฉุน เขาจึงเงยใบหน้าคมคายและหล่อเหลา (ใช่เวลาชม?) มามองหน้าฉัน พร้อมกับถอนหายใจแล้วถามว่า
“อยากรู้จริงๆใช่มั้ย”
“ใช่” ฉันตอบอย่างไม่ลังเล
“ก็ได้.. ผมจะเล่าให้ฟัง” เขาเอ่ย หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องภารกิจของเขาให้ฉันฟัง เรื่องที่เขาจะต้องฆ่าฉัน และเรื่องที่ฉันและแม่ของฉัน รวมถึงกลุ่ม Phantom Castle ของเขา...
...มีเวทมนตร์
เมื่อประมาณ 2 หมื่นปีก่อน หญิงสาวนามว่า ‘มอร์แกน ไวท์ไนท์’ ได้พบว่าตนสามารถใช้พลังในการทำสิ่งต่างๆที่เหนือมนุษย์คนอื่นๆ จึงได้เสาะหาคนที่มีพลังเหมือนเธอมา150 ปี จนกระทั่งได้พบ ‘อควาเรีย ซอว์’ ที่มีเพื่อนอีก5คน ชื่อว่า ‘ซิลิแลค อัลมัส’ ‘สเวทริน่า เจนิล’ ‘วีนัส โทพิรัค’ ‘โพว์ จีล’ และ ‘เซนนอสท์ อีวิลดาร์คโซล’...
พวกเขาร่วมกันสร้างอาณาจักรขึ้นมา ซึ่งพอมีเทคโนโลยีเหนือมนุษย์แล้ว พวกเขาจึงย้ายไปอยู่ดาวที่มีชื่อว่า ‘สคูว์พอท’ อยู่อย่างสงบมาตลอด
จนกระทั่งวันหนึ่ง.. ได้มีมนุษย์ที่ขึ้นจรวดมาเทียบท่าบนดาวนั้น พอเห็น ‘เบลซตี้อาชฮ์’ บุตรสาวลำดับที่50 ของเซนนอสท์ ก็ได้ตกหลุมรักเธอ แล้วพาเธอมาอยู่บนโลก
ตระกูลนี้จึงถูกแยกออกมาจากดาวบ้านเกิด เธอ รวมถึงครอบครัวของเธอ ล้วนมีเชื้อสายแบบเดียวกันทั้งหมด คือเลือดผสม แปดเปื้อนเลือดเผ่าพันธุ์อื่น เธอจึงถูกสั่งฆ่า...
หลังจากพลาสมาร์เล่าจบ ฉันก็นั่งลงไปกับพื้นแล้วนวดขมับ..
เรื่องนี้มันเกินไปแล้ว... เกินจะรับไหวจริงๆ
[End Section]
ความคิดเห็น