คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ ๒
เวลาผ่านไป 1 ปี
“ท่านสึนะอยู่ไหนครับ ท่านสึนะ”ร่างของชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินกำลังเรียกหาร่างบางอยู่
“ข้าอยู่นี่ ข้าไปหาผลไม้มาทาน”ร่างบางโผล่ตัวออกมา พร้อมตระกร้าผลไม้ในมือ
“สึนะ อยู่นี่เอง รู้ไหมโกคุเดระแถบจะขาดใจแล้ว”ร่างของหนุ่มอีกคนเดินออกมา
“เหรอ ข้าขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ โกคุเดระ”
“ไม่เป็นไรครับท่านสึนะ ท่านไม่ผิดหรอกครับ”โกคุเดระรีบพูดรัวเป็นประโยค
“โกคุเดระคุง เจ้าไม่ต้องพูดรัวแบบนั้นหรอก รู้มั้ยเมื่อคืนข้าฝันถึงตอนที่ข้าเจอพวกเจ้าด้วยล่ะ”ร่างบางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ความฝันที่ร่างบางเห็นคืออดีตของสองคนที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อหนึ่งปีก่อน
ร่างบางและชายหนุ่มทั้งสอง กำลังเดินหาอาหารอยู่ในเมือง ก็พบกับเด็กหนุ่มที่กำลังสู้กันอยู่
“ข้าว่าพวกมันต้องตายแน่ ถ้าไม่ตายข้ะสู้กับมันต้องเอง ฮ่าฮ่า”ทหารสองคนที่ยืนคุยกันอยู่เรียกความสนใจจากร่างบางได้ดี
“ข้าจะไปห้ามพวกเขา”ร่างบางไม่รอฟังคำจากร่างสูงทั้งสอง รีบจุดไฟแห่งนภาที่ศีรษะและมือทั้งสองเพื่อเข้าไปห้ามการต่อสู้
“พวกท่าน จงหยุดสู้อยากจะตายรึไงกัน”ร่างบางเข้าไปห้ามทั้งสองแต่ไม่มีใครฟังจึงต้องใช่ท่าไม้ตายของตัวเอง
“เดือดทะลุดศูนย์”ร่างบางแช่แข็งบุคคลทั้งสองไว้ไม่ให้สู้กันอีก
“แกเป็นใครถึงมาห้ามการต่อสู้รู้ไหมข้าดูอยู่น่ะ”ทหารคนหนึ่งหันมาหาเรื่องสึนะ
“รึพวกท่านจะบอกให้พวกเขาสู้กันจนตายข้างหนึ่ง”
“หนอยแก ข้าเป็นถึงนายพล บังอาจพูดสามหาวกับข้าตายซะ”ร่างบางหลบหลีกการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะชกจนฝ่ายตรงข้ามหงายไป
“จงจำไว้ ข้าไม่สนว่าท่านเป็นนายพล หากแต่ท่านไร้น้ำใจไม่คิดห้ามคนสู้กันอีกละก็ ข้าจะแช่แข็งท่าน”ร่างบางประกาศก้องก่อนจะไปละลาย ร่างของเด็กหนุ่มทั้งสองที่ถูกแช่แข็ง หลังจากนั้นก็ได้ทั้งสองมาอาศัยอยู่ด้วยกัน
“เอาเถอะ ข้าว่าเรารีบเข้าบ้านดีกว่า ฝนเริ่มตั้งเค้าแล้ว”ร่างสูงไม่ตอบได้แต่วิ่งเข้าบ้านไปพร้อมร่างบาง
“ข้ามาแล้ว คุณฮิบาริ มุคุโร่”ร่างบางตะโกนเสียงใสๆเรียกคนทั้งสองที่อยู่ในบ้าน
“อ้าว สึนะโยชิ ท่านไปไหนมาเนี่ย”ร่างของมุคุโร่โผล่ออกมาจากในครัว
“ข้าไปหาผลไม้ป่ามากินน่ะ”
“หรอ ข้าทำข้าวเสร็จแล้วล่ะ มากินกันเถอะ”ร่างสูงชวนร่างบางและศัตรู(หัวใจ)มาทานอาหารที่ตนทำ
“ว่าแต่ คุณฮิบาริล่ะ”ร่างบางถามร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า
“ออ เขาเข้าไปทำธุระในเมืองน่ะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”ร่างสูงรีบตอบทันที ก่อนจะทานอาหารต่อ ร่างบางก็เช่นกัน
ทางด้านฮิบาริ
เขาเข้ามาซื้อของในเมือง ซึ่งก็คือ อาวุธสำหรับตัวเขาและสับปะรดตาสองสีที่เขาเกลียด
“ฝนจะตกแล้ว ข้ารีบกลับดีกว่า เดี๋ยวเจ้าสัตว์กินพืชจะเป็นห่วง”ร่างสูงบ่นเล็กน้อยก่อนจะตรงกลับบ้าน โดยไม่รู้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งแอบตามมา
“นั้น ฮิบาริ ทหารรีบตามไปเร็ว”จ็อตโต้ที่เหลือบเห็นร่างสูงรีบสั่งทหาร ให้ตามฮิบาริ เพราะเขารู้ว่าฮิบาริต้องอยู่กับสึนะเป็นแน่
“สึนะ ข้าจะได้เจอเจ้าแล้ว” จ็อตโต้และทหารตามฮิบาริไปจนถึงที่อยู่
“หยุด พวกเจ้าจงซ่อนตัวไว้ก่อนจนกว่าข้าจะสั่ง”จ็อตโต้สั่งเหล่าทหารที่ตามตนมาติดๆ
ในกระท่อม
“คุณฮิบาริ กลับมาแล้วรึครับ ข้าเป็นห่วงแทบแย่”ร่างบางวิ่งเข้าไปกอดร่างสูง ที่เพิ่งกลับมา
“ข้ามาแล้ว ไม่งั้นเจ้าจะเห็นข้ารึไง แล้วก็ ข้าเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าข้าไม่เป็นอะไร เจ้าไม่จ้องห่วง”ร่างสูงร่ายยาวให้ร่างบางฟัง ก่อนที่ร่างบางจะสังเกตของที่ร่างสูงถือมา
“เจ้าหัวสับปะรด ข้าไปซื้อสามง่ามมาให้แล้ว”
“คุฟุฟุ ขอบคุณน่ะครับ คุณฮิบาริ เคียวยะ”มุคุโร่รับของที่ฮิบาริให้ ก่อนจะเช็คดูเพื่อความแน่ใจ
“ข้าขอออกไปสูดอากาศหน่อยน่ะ”ร่างบางเดินออกไปนอกบ้าน โดยไม่สนใจเหล่าเพื่อนพ้องที่อยู่ด้านหลัง
ทางด้านจ็อตโต้
เมื่อสึนะเดินออกมาจากบ้าน จ็อตโต้ถึงกับมีความสุขมากสุดๆ เพราะร่างบางที่เข้าตามหามาเป็นปีอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
จ็อตโต้ไม่รอช้าพุ่งเข้าไปกอดสึนะทันที
“สึนะ รู้มั้ยข้าคิดถึงเจ้ามาก ข้าขอโทษอย่าทิ้งข้าไปอีกน่ะ”
“ท่านเป็นใคร มากอดข้าทำไม ข้าไม่รู้จักท่าน” ร่างสูงถึงกับช็อค อะไรกันสึนะจำข้าไม่ได้หรอ
“ข้า วองโกเล่ จีอ็อตโต้ พี่ชายของเจ้าไง”ร่างสูงชี้แจ้งให้ร่างบางฟัง
“ข้าไม่มีพี่ชาย ข้าไม่รู้จักท่าน”ร่างบางปฏิเสธร่างสูงสุดกำลัง
“สึนะ เจ้าจำไม่ได้หรอ เจ้าคือ วองโกเล่ สึนะโยชิ น้องของข้าไง”
“ข้าไม่ใช่คนตระกูลวองโกเล่ ข้าชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ ไม่ใช่ วองโกเล่ สึนะโยชิ”ร่างบางดิ้นในอ้อมแขนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ใครก็ได้ ช่วยข้าด้วย คุณฮิบาริ มุคุโร่ โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ ช่วยข้าด้วย” ทางด้านของพวกมุคุโร่เมื่อได้ยินเสียงของร่างบางก็รีบออกไปช่วยร่างบางทันที
“องค์ชาย ปล่อยสึนะโยชิเดี๋ยวนี้ ท่านทิ้งเขาไปแล้วจะกลับมาทำไมกัน”มุคุโร่โวยวาย เมื่อเห็นร่างบางอยู่ในอ้อมกอดของจ็อตโต้ และกำลังร้องไห้อยู่
“ปล่อยเจ้าสัตว์กินพืชนั้นซะ”ฮิบาริออกคำสั่งกับจ็อตโต้ แต่ก็ไม่ได้ผล ทั้งสองเลยเข้าไปสู้กับทหารของจ็อตโต้ ซึ่งทหารทุกคนแพ้ให้กับมุคุโร่และฮิบาริ
“ปล่อย ท่านสึนะเดี๋ยวนี้”โกคุเดระตะโกนเสียงดังพร้อมธนูในมือ
“โอ้ ไม่เจอกันนานเลยน่ะ โกคุเดระ ฮายาโตะ น้องชายของจี”
“ข้าไม่ใช่น้องชายของหมอนั้น”โกคุเดระโวยวายก่อนเริ่มยิงธนูใส่ร่างสูง ซึ่งร่างสูงก็หลบทัน ก่อนจะวางสึนะลงและไปสู้กับโกคุเดระ จ็อตโต้ ไม่มีคำว่าปราณีไล่โกคุเดระจนบาดเจ็บสาหัส
“โกคุเดระคุง!!!!!!!” สึนะตะโกนเสียงดัง เมื่อเห็นบาดแผลเต็มตัวโกคุเดระ สามคนที่เหลือเขาไปสู้กับจ็อตโต้ แต่ผลสุดท้ายก็มีสภาพไม่ต่างกับโกคุเดระ
“ไม่นะ ทุกคน!!!!!!!!!”สึนะตะโกนเสียงดัง ก่อนจะจุดไฟแห่งนภาขึ้น ด้วยความโกรธสึนะจึงแข็งแกร่งมากขึ้น
“ท่านทำร้ายคนที่ข้ารัก ข้าไม่มีวันอภัยให้ท่าน”สึนะพูดก่อนจะเข้าไปสู้กับจ็อตโต้ ท่านสองคนสู้กับได้อย่างสูสี ร่างทั้งคู่เต็มไปด้วยบาดแผลสาหัส
“สึนะ กลับไปกับข้าเถอะน่ะ”
“ข้าไม่ไปกับท่าน ข้าไม่รู้จักท่าน”สึนะตะโกนเสียงดัง ก่อนใช้ท่าไม้ตาย
“เดือดทะลุจุดศูนย์”ร่างบางแช่แข็งจ็อตโต้ด้วยไฟแห่งโทสะ ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดโอบอุ้มทุกคนที่ตนรัก ผ่านหลังน้ำตกไปสู่ดินแดนของมิลฟีโอเล่
ร่างบางว่าทุกคนลงบนพื้นใกล้ๆน้ำตก ก่อนจะปฐมพยาบาลให้ทุกคนอย่างเบามือ เมื่อทุกคนฟื้นก็ตกใจกับสภาพของร่างบาง เลือดอาบทั่วตัวไปหมด แล้วร่างบางก็หมดสติ
วันรุ่งขึ้น
“ฮ้าว ที่นี่ที่ไหนกันอ่ะ”ร่างบางตื่นขึ้นมาหลังจากสลบไปหนึ่งวัน
“สึนะ เจ้าตื่นแล้ว มาเถอะมากินข้าวเช้าเถอะ”มุคุโร่เดินมาพร้อมถาดอาหารในมือ
“มุคุโร่ ใครทำแผลให้ข้ากัน”ร่างบางสำรวจร่างกาย เขาจำได้ว่าสู้กับองค์ชาย แล้วพาทุกคนหนีมาที่อาณาจักรมิลฟีโอเล่
“โกคุเดระน่ะ เขาเป็นห่วงมาก รีบกินเถอะ”มุคุโร่ป้อนข้าวให้ร่างบางกิน ร่างบางไม่มีแรงมากนัก เพราะร่างกายได้รับบาดแผลสาหัส
“อื้ม อร่อยจัง ข้าวต้มของมุคุโร่อร่อยที่สุดเลย”
“อืม รีบกินเข้า วันนี้ข้าจะพาไปดูบ้านหลังใหม่ในป่าของมิลฟีโอเล่กัน พวกเรากำลังสร้างอยู่น่ะ”ร่างบางกินข้าวที่ร่างสูงป้อนจนหมด
..........................................................................................
......................................................
“ท่านสึนะ หายดีแล้วหรอครับ ข้าเป็นห่วงเหลือเกิน”โกคุเดระวิ่งถลาเข้ามา เมื่อเห็นร่างของสึนะ
“อื้มข้าหายดีแล้ว บ้านที่พวกเจ้าสร้างสวยจังเลย เหมือนบ้านหลังเดิมมากเลยน่ะ”ร่างบางเดินสังเกตรอบบ้านหลังใหม่ มันไม่ต่างจากบ้านหลังเก่ามากนักหรอก
“เราไปสำรวจในบ้านกัน เจ้าสัตว์กินพืช อย่าชักช้า”ฮิบาริลากสึนะเข้าไปในบ้าน(เน้นว่าลากจริงๆ)โดยมีพวกที่เหลือเดินตามมา
“ว้าว ข้าว่ามันเหมือนบ้านเก่ามากเลยล่ะ ฮิบาริร่างบางตาเป็นประกายเดินสำรวจในตัวบ้าน ก่อนจะสังเกตเห็นประตูไปสู่ห้องใดห้องหนึ่ง ที่อยู่ใต้ดิน
“เจ้าสัตว์กินพืช จะลงไปดูไหมล่ะ”ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงแบบรัวๆเป็นการตอบตกลงกับร่างสูงตรงหน้า
“ไปกัน”แล้วทุกคนก็เดินลงไปห้องใต้ดินของบ้าน
“ว้าว สวยจังเลยเป็นแบบประเทศไหนหรอครับ”ร่างบางเดินสังเกตไปเรื่อยๆบรรยากาศแบบตะวันออกเผยให้ชัด
“ญี่ปุ่นน่ะข้าคิดว่ามันสวยดีเลยลองมาจัดดู”ฮิบาริตอบ ยิ่งทำให้สึนะตื่นเต้นกว่าเดิม
“เอาเถอะ รีบขึ้นไปกัน นี้มันจะเที่ยงแล้ว”มุคุโร่แย่งมือมาจากฮิบาริก่อนจะพาขึ้นด้านบน
......................................................................................................
....................................................................
หลังจากทุกคนทานอาหารเที่ยงเสร็จ ก็ออกมาเดินเล่นด้านนอก ที่จริงคนอยากออกมาคือร่างบาง แต่กลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบเดิมเลยออกมาด้วย
“ข้าอยากอาบน้ำเหลือเกิน ไปแช่น้ำตกกันเถอะ” ร่างบางไม่รอช้ารีบถอดเสื้อผ้าไปลงน้ำทันที
“น้ำเย็นจัง สบายเหลือเกิน”ร่างบางที่แช่น้ำอยู่หันมาทางเหล่าเมะทั้งหลาย
“พวกท่านมาแช่ด้วยกันสิ”ร่างบางเชิญชวนทุกคนให้ลงมาอาบน้ำ
“ไม่ได้หรอก ข้าต้องไปหาของทำอาหารน่ะสึนะ”มุคุโร่ว่าก่อนจะเข้าป่าไปหาอาหาร
“ข้าต้องไปแต่งเติมบ้านกับเจ้าสัตว์กินพืชสองตัวนี้”ฮิบาริว่าก็จะนำโกคุเดระกับยามาโมโตะเข้าบ้านไป
ร่างบางหน้ามุ่ย ข้าถูกทิ้งหรอเหนื่อย ร่างบางอารมณ์เสียก่อนจะแช่น้ำต่อ
ทางด้านของจ็อตโต้
“อะไรกัน พอข้าเจอเจ้า เจ้าก็หนีข้าไปอีก แถมเจ้ายังจำข้าไม่ได้”จ็อตโต้ที่ถูกละลายออกมาร้องไห้แบบไม่สิ้นสุด เขาเข้าใจแล้วว่าเวลาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมันเจ็บปวดแค่ไหนกัน
“ข้าไม่ยอมแพ้แน่ ทหารจงป่าวประกาศผู้ใดสามารถจับสึนะโยชิและพวกพ้องได้ ข้าให้รางวัลอย่างงาม”จ็อตโต้สั่งเหล่าทหารของตน
“มันจะไม่เกินไปหน่อยรึ จ็อตโต้”ร่างขององครักษ์ของจ็อตโต้ปรากฏตัว
“นุฟุฟุ ข้าว่าท่านทำเกินไปรึเปล่า”อีกองครักษ์ปรากฏตัวอีกข้างของจ็อตโต้
“เงียบซะ เดม่อน อลาวดี้”จ็อตโต้ตะเบ่งเสียงดัง
“ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้น่ะว่าน้องพวกเจ้าอยู่ไหน”จ็อตโต่มอบความหวังเรื่องรางวัลให้ทั้งสอง แต่กลับถูกปฏิเสธ
“ข้าไม่สน ข้าไม่รู้ ถ้ารู้ข้าไม่บอกเจ้าหรอก”อลาวดี้ว่าก่อนจะเดินไปพร้อมเดม่อน
“ท่านควรรับบทลงทัณฑ์มากกว่านี้ด้วยซ้ำ”เดม่อนพูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูปราสาท
“บทลงทัณฑ์ หากนี้เป็นมันข้าก็จะขอสู้สุดแรง”
ด้านสึนะ
ร่างบางถูกคนแปลกหน้าจ้องมองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก
งามเหลือเกิน นางไม่ใช่คนประเทศนี้เป็นแน่
ชายหนุ่มเดินไปใกล้ร่างบางเรื่อยๆ
“ท่านหยุดตรงนั้นซะ เบียคุรัน”ร่างบางพูดขึ้น ชายหนุ่มชะงัก
“รู้ตัวด้วยหรอว่าเป็นข้า”
“ที่นี่คือมิลฟีโอเล่ ข้าได้ข่าวมาว่าท่านแอบหนีมาจากปราสาทน่ะองค์ชาย”
“หรอ ว่าแต่เจ้าเป็นหญิงแท้กลับอาบน้ำไม่อายชาย”
“ข้าไม่ใช่หญิงน่ะ”ร่างบางโมโห ไม่ว่าใครชอบมองเขาเป็นผู้หญิงเสมอ
“หรอ เจ้าเหมือนสตรีดีน่ะ”
“ข้าไม่สนหรอก เดี๋ยวข้าจะมา ขอไปแต่งตัวก่อน”ร่างบางวิ่งเข้าบ้าน ทิ้งให้เบียคุรันอยู่คนเดียว
“หึ สึนะโยชิคุงน่ารักจัง ข้าไม่ส่งให้จ็อตโต้ดีกว่า”
............................................................................................................................
...................................................................................
“เบียคุรัน ข้ามาแล้วรอนานไหม”ร่างบางตรงไปหาเบียคุรัน ที่ปล่อยให้ยืนรอนาน
“อืม ไม่นานเท่าหรอก”เบียคุรันกินมาชเมลโล่รอจนนานมากแล้ว แต่ตอบว่าไม่นาน
“เอาเถอะ เข้าบ้านกัน มุคุโร่ทำข้าวเสร็จแล้วด้วย ถ้าไม่รังเกียจก็อยู่กินด้วยกันน่ะครับ”
“อืม”เบียคุรัน ใช่โอกาสเป็นประโยชน์ จับมือร่างบางเดินเข้าไปในบ้าน
ภายในตัวบ้าน
“สึนะ ข้าไม่ยอมให้มันมากินข้าวกับเจ้าน่ะครับ”มุคุโร่แผดเสียงลั่น เมื่อสึนะพาเบียคุรันหมายจะให้กินข้าว
“มุคุโร่ เจ้าไปโกรธใครจากไหนมารึ ถึงได้ตวาดซะดัง”ร่างบางเอามือออกจากหู แล้วหันไปถามมุคุโร่
“ไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็ไอ้องค์ชายโอโม่นั่นไงครับ”มุคุโร่ชี้ไปทางเบียคุรัน ที่ทำถ้าเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่
“แล้วทำไม ถึงโกรธองค์ชายเขาล่ะครับ”ร่างบางถามไปด้วยความสงสัย ภายในดวงตามีความอยากรู้อยากเห็นซ่อนไหวอยู่
“เดี๋นว ข้าเล่าให้ฟังน่ะ กินข้าวกันเถอะ ส่วนเจ้าชายโอโม่ ปล่อยมันกินมาชเมลโล่แสนรักแทนข้าวน่ะครับสึนะโยชิคุง”มุคุโร่โอบสึนะ แล้วพาไปนั่งที่ตรงพร้อมส่งสายตาเยาะเย้ยมาทางเมะที่เหลือ
บรรยากาศในการกินข้าวเต็มไปด้วยไอมาคุจากเมะทำลาย ร่างบางทนไม่ไหว ก็เลย
“ทุกคนเลิกสร้างบรรยากาศมาคุสักทีครับ ไม่งั้นข้าโกรธแน่”ร่างบางเผยปากออกมา ทุกคนรีบหยุดปล่อยไอมาคุ แต่ก็แผ่ออกมาเล็กน้อย โดยที่ร่างบางไม่รู้ตัว
............................................................................................
.............................................................
“มุคุโร่ เจ้าเล่าได้แล้วน่ะ”ร่างบางทักทวงสัญญาจากมุคุโร่
“เรื่องอะไรหรอครับ”มุคุโร่ยังตีหน้าซื่อแบบสุดๆไว้อยู่
“ก็สาเหตุที่เจ้ากับเบียคุรันเกลียดกันเข้าไส้ไง อย่ามาทำเป็นไม่รู้เลย -)3)-“ร่างบางงอนที่มุคุโร่ไม่ยอมเล่าสักที มั่วแต่อ้างนู่นอ้างนี่ ทำเป็นลืม จำไม่ได้ ตลอดเลย
“ก็ได้ครับ เรื่องมีอยู่ว่า
เมื่อครั้งที่ข้าเป็นองครักษ์ และได้เดินทางมาที่เมืองมิลฟีโอเล่ในฐานะทูต แล้วต้องเข้าเฝ้า(ไอ้)องค์ชายเบียคุรัน วันนั้นตอนที่ข้ากำลังเดินอยู่ในส่วน เบียคุรันเข้าต้มมาชเมลโล่เหลวแล้วมาราดใส่ข้า แล้วให้ทุกคนมาดูข้าพร้อมพูดว่า ‘ดูสิ มาชเมลโล่ไส้สับปะรดล่ะ ตลกชะมัด’ วันนั้นผมเลยต้องเลื่อนนัดการเข้าเฝ้า(ไอ้)องค์ชายจอมแสบไปอีกวัน เพราะต้องล้างมาชเมลโล่ที่ถูกมันเทใส่”มุคุโร่เล่า แต่ต้องหยุดเพราะร่างบางเอ่ยเอื้อนคำขึ้นมา
“ว้าว มุคุโร่เคยเป็นองครักษ์ด้วยหรอ แต่ว่าเบียคุรันแกล้งแรงจริงๆเลยน่ะ”
“ข้ายังเล่าไม่จบ มันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะครับ
วันต่อมาตอนเข้าเฝ้า ขณะที่ข้ากำลังอ่านสารจากราชาอยู่ก็เกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้นมาจากฝีมือเบียคุรัน
‘ตามที่ได้กล่าวมา ทางวองโกเล่ต้องการเป็นพันธมิตรกับประเทศของ.....ท่าน’ ตอนข้าคิดว่ามันเป็นผู้ฟังที่ดี ที่ไหนได้มันดันหลับไปหน้าด้านๆ พอข้าเรียกชื่อ มันก็ตื่นพร้อมพูดว่า ‘มีอะไรหรอ พ่อหัวสับปะรด’ ตอนนั้นข้าอาละวาดนักทั้งสร้างภาพมายาหรอมัน สู้กับมัน วางยาถ่ายใส่มาชเมลโล่ของมัน จนมันท้องเสียจนถึงวันกลับของข้าน่ะสิครับ ตอนนั้นสะใจเป็นบ้าเลยล่ะ”มุคุโร่หัวเราะลั่นบ้าน คนอื่นที่ได้ฟังรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องที่ควรแค้นไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!! ส่วนเบียคุรันก็ แผ่รังสีมาคุเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนทุกคนสัมผัสได้
“มิน่าล่ะ ตอนแรกคิดว่าใครกัน สร้างภาพมายาและวางยาถ่ายข้า ที่แท้เจ้าเองหรอ มุคุโร่คุง”เบียคุรันหักมือดัง มุคุโร่ยังไม่รู้สึกตัว ทุกคนร่วมไว้อาลัยให้สับปะรดที่ไม่รู้ว่าตัวเองชะตาขาดซะแล้ว
“ข้าว่าเจ้าไปนอนซะเถอะ เจ้าสัตว์กินพืช”ฮิบาริพาสึนะไปห้องนอน มียามาโมโตะกับโกคุเดระเดินตาม ปล่อยให้มุคุโร่โดนฆ่าด้วยฝีมือโอโม่
..........................................................................
สนุกปะ น่าเบื่อปะ ไม่ชอบปะ บอกหน่อยดิ เม้นให้หน่อยยยยยยยย
ความคิดเห็น