คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกเริ่ม
“สึนะ อยู่ไหน เจ้าอยู่ไหนสึนะ”ร่างของบุรุษผู้มีผมสีทองและดวงตาสีน้ำทะเล กำลังร้องเรียกหาน้องชายสุดรักของตน
“เรียกหาเจ้าสัตว์กินพืชองค์ชาย มีอะไร”ร่างของฮิบาริ เคียวยะ หนึ่งในองครักษ์ของเจ้าชายสึนะถามแบบไร้การเคารพ
“ท่านพ่อให้มาตามน่ะ นายไปตามให้หน่อยแล้วกัน”
“นายก็ไปตามเองสิ อยู่ที่สวนหลังปราสาทน่ะ”ร่างของฮิบาริก็เดินจากไปแบบไม่สนใยคนข้างหลัง
ณ สวนหลังปราสาท
“สึนะอยู่นี่เอง รู้ไหมพี่หาตั้งนาน ท่านพ่อเรียกหาน่ะ”
“เอ๋ ท่านพ่อเหรอครับ ท่านพี่”ร่างบางของเจ้าชายองค์น้อยแห่งอาณาจักรวองโกเล่ หันมาทักถามผู้เป็นพี่ชาย
“เราไปกันเถอะ”
“ครับ ท่านพี่”ร่างของพี่น้องได้เดินหายเข้าไปในปราสาท
ณ ห้องโถงกลางปราสาท
“ท่านพ่อ เรียกหาข้า กับท่านพี่มีอะไรครับ”ร่างน้อยๆของร่างบางเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมพี่ชายของตน
“สึนะ พ่ออยากจะถามเจ้าว่า เจ้าจะยอมให้ท่านพี่ขึ้นเป็นพระราชาแห่งอาณาจักรต่อจากข้าไหม”
“ได้ครับ เพราะข้าไม่ต้องการเป็นราชา”
“ดี เอาละเคียวโกะออกมาเถอะ”
“ค่ะ”ปรากฏร่างของหญิงสาวใบหน้าอ่อนวัยเดินออกมาจากด้านหลังของพระราชา
“จ็อตโต้ เจ้าจะต้องแต่งงานกับเคียวโกะ เพื่อทำให้อาณาจักรนามิโมริและวองโกเล่ปรองดองกัน”
“ท่านพ่อ ข้าไม่ต้องการจะแต่งงานกับใครทั้งสิ้น”
“นี่เป็นคำสั่ง เจ้าจะต้องแต่งงานกับเคียวโกะและต้องคอยดูแลนางจนกว่าจะถึงวันงาน”ร่างของจ็อตโต้ถึงกับสะดุด ก่อนจะรับคำบัญชา
“รับด้วยเกล้า ท่านพ่อ”ใบหน้าของจ็อตโต้ถึงกับไม่มีความสุข สึนะที่อยู่ ข้างๆก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ดี เจ้าจงพาเคียวโกะ ไปเที่ยวรอบปราสาทซะ ส่วนสึนะลูกจงไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับ”ร่างขององค์ชายตัวน้อยเดินออกไปจนสุดสายตาของจ็อตโต้...นี่เรา ต้องแต่งงานกับนางหรอ.....
ณ ห้องขององค์ชายสึนะ
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย” ร่างของสึนะล้มลงบนเตียงเพื่อพักผ่อนร่างกายเพราะต้องได้รับความกดดันจากผู้เป็นพ่อเป็นอันมาก
“องค์ชายสึนะ หัดอาบน้ำก่อนนอนสิครับ คุฟุฟุ”ร่างของโรคุโด มุคุโร่ องครักษ์อีกคนหนึ่ง เดินเข้ามาเพื่อติเตียนองค์ชายตัวน้อยๆ
“มุคุโร่ ไม่ต้องบอกข้าหรอก ข้ารู้แล้ว แต่ข้าอยากนอนจริงๆนี่น่า”สึนะยังเถียงกลับอย่างสู้ตาย
“แต่พระองค์ก็ไม่ควรกระทำ”
“ZZZZzzzz” องค์ชายตัวน้อยได้หลับไปซะแล้ว
วันรุ่งขึ้น
ณ บันไดระหว่างทางเดิน
“สวัสดีค่ะ องค์ชายสึนะ”ร่างของเคียวโกะ เดินเข้ามาใกล้สึนะ
“อืม สวัสดีเคียวโกะ”องค์ชายน้อยตอบตามมารยาท
“พระองค์ไม่ต้องมาทำเป็นคนดีน่ะค่ะ ฉันรู้ว่าพระองค์น่ะชอบองค์ชายจ็อตโต้”
“ข้าไม่ได้ชอบท่านพี่หรอกน่ะ”
“ฮึ ท่านโกหก คอยดูข้าจะทำให้จ็อตโต้เกลียดแก”เคียวโกะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งตัวเองลงจากบันได
“ระวัง”ร่างของจ็อตโต้พุ่งเข้ารับตัวเคียวโกะ ก่อนที่จะถึงพื้น
“ท่านสึนะ ทำไมต้องผลักข้าด้วย ข้าทำอะไรให้ท่านกัน”เคียวโกะทำมารยาเสแสร้ง
“สึนะ เจ้าผลักนางทำไมกัน”
“ท่านพี่ ข้าเปล่าทำ นางทิ้งตัวลงไปเอง”
“อย่ามาโกหก ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าทำ”
“แต่ข้าเปล่าน่ะ เชื่อข้าสิ”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้าไปไหนก็ไปเลยน่ะ”
“แต่....ท่านไม่เคยเชื่อข้า แสดงว่าท่านไม่เห็นข้าเป็นพี่น้อง ฮือ”ร่างบางวิ่งไปที่ห้องของตนพร้อมทั้งปล่อยน้ำตาอย่างเจ็บปวด
“ทำไมกัน ทำไมท่านพี่เชื่อนางมากกว่าข้า”
“องค์ชาย เราขอเข้าไปน่ะ”เมื่อสององครักษ์เปิดประตู พบเพียงแต่สิ่งไร้ความสดใสและองค์ชายที่นั่งมองท้องฟ้าไกล
ความปรารถนาที่เติบโตขึ้นในแบบของฉัน
คือการค้นหาดอกไม้ที่งดงาม หากความฝันนั้นไม่เป็นจริงจนฉันนั้นอยากจะยอมแพ้
ขอแค่เพียงรากเดียวที่งอกออกมาก็ยังดี... ตอนนี้ทำได้แค่อยู่ในสายลมที่มองไม่เห็น
และยึดปีกเอาไว้ เพื่อที่จะได้นอนหลับอย่างสงบ มองหาหนทางแห่งชะตากรรมที่ฝากมา
ในเวลาที่ปีกค่อยๆร่วงโรยไปทีละน้อย... ดั่งถูกเชิญชวนจากภาพมายา จนมาถึงสถานที่แห่งนี้
ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าฉันไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดาย ก่อนที่รูปร่างของความฝันจะจางหายไป...
มันฉายอยู่ในดวงตาคู่นี้ของฉัน ประกายแห่งความโศกเศร้าได้มารวมกันในนี้
และความเป็นนิรันดร์มันช่างน่าเศร้าและไม่มีวันเอาชนะได้ จนเหมือนฉันจะชินและชากับมันไปแล้ว...
ความฝันมันช่างเหมือนภาพลวงตา ที่ค่อยๆหายไปที่ไหนสักแห่ง... อย่างเงียบเงียบ...
น้ำเสียงหวานใสเปล่งออกมาพร้อมประกายแงความโศกเศร้า ภาพที่พวกเขาเห็นคือร่างบางกำลังร้องไห้ น้ำใสๆไหลรินทีละน้อยๆ สองมือของร่างบางเอื้อมขึ้นสู่ฟ้าหมายต้องการให้มารับตัว ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มไร้แววความสดใส
“องค์ชาย”
“อ่ะ ทั้งสองคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ร่างบางเมื่อเห็นองครักษ์ก็รีบเช็ดคราบน้ำตา
“ว่าแต่มีอะไรรึ”ร่างบางส่งยิ้มให้ทั้งสองคน ซึ่งรู้กันว่าเป็นการฝืนยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พระราชาให้มาเรียก รีบไปเถอะครับ”
“อืม” องค์ชายน้อยเดินไปทางองครักษ์ทั้งสองก่อนจะเดินไปหาผู้เป็นพ่อ
ณ ห้องโถง
“เรียกข้า มีอะไรรึท่านพ่อ”
“ข้าได้ยิน มาว่าเจ้าผลักเคียวโกะ จงขอโทษนางซะ”ใบหน้าของสึนะเปลี่ยนไปจากที่ยิ้มแย้มกลับหุบยิ้ม แววตาอันสดใสหม่นหมองอีกครั้ง น้ำตาที่เออล้นถูกสกัดกั้นเอาไว้ น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกไป
“ถ้าเรียกข้ามาขอโทษนาง ก็ทรงคิดผิด ข้าไม่ผิดข้าไม่ขอโทษนางเด็ดขาด”
“นี่เป็นคำสั่ง เจ้าผิดเจ้าก็ต้องขอโทษ”
“ข้าไม่ผิด แม้แต่ท่านยังไม่ฟังข้าเลย”
“หุบปาก เจ้าจะขัดคำสั่งข้ารึไง”พิรุณไหลอาบสองแก้ม น้ำตาที่ถูกสกัดมันมากเกินจะทนได้ไหลออกมา หัวใจที่ไม่เคยบอบช้ำ กลับทำให้บอบช้ำไปอีกครา สุรเสียงอันไพเราะตะโกนกึ่งก้องไปทั่วแผ่นดิน
“ข้าตัดสินใจแล้ว ในเมื่อไม่มีคนเชื่อข้า ข้าก็ไม่ขอเป็นองค์ชาย พวกท่านจงจำไว้ข้าไม่ใช่สึนะโยชิที่เป็นองค์ชาย แต่ข้าเป็นบุคคลธรรมดา จงจำไว้!!!!!!”สึนะหันลังและวิ่งออกจากปราสาท ทุกคนไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาได้ และยังไม่คิดจะมีเยื่อใยที่จะหยุดยั้งการกระทำนี้ ทำให้สององครักษ์ทนไม่ไว้
“ท่าน จงฟังไว้ หากเมื่อใดที่ปฐพีอาบสีโลหิต ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับวันสิ้นโลก เมื่อนั้นจะเป็นวันที่พระเจ้าลงโทษพวกท่าน และจะเป็นวันที่แยกพวกข้ากับสึนะได้”มุคุโร่ ที่มองเห็นอนาคตเอื้อนเอ่ยก่อนเดินออกไปรอฮิบาริ
“พวกแก ฟังไว้ให้ดี ความจริงนี้ข้ามอบให้ แต่เมื่อใดที่รู้ เจ้าจะเป็นผู้ที่ทำให้สึนะเจ็บปวด”ฮิบาริให้เทปกับจ็อตโต้ ก่อนเดินไปหามุคุโร่และตามสึนะไป โดยปล่อยบุคคลทั้งสามไว้ในท้องพระโรง เคียวโกะแสระยิ้ม เธอดีใจที่สามารถทำให้สึนะถูกเกลียดได้
หน้าปราสาท
“สึนะคุง/เจ้าสัตว์กินพืช รอพวกเราด้วย เราขอไปกับเจ้า”สองคนวิ่งตามร่างบางไปเรื่อยๆ พิรุณเริ่มหยาดรินสู่พื้นจากเบาๆกลายเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ เพื่อแสดงว่าท้องนภาผืนนี้กำลังเป็นทุกข์และสงสารร่างบาง
“คุณฮิบาริ มุคุโร่”ร่างบางวิ่งไปกอดทั้งสองคนพร้อมทั้งร้องไห้ออกมา
“ทำไมกัน ทำไมไม่มีใครเชื่อข้าเลย ทั้งท่านพ่อ ท่านพี่ก็ด้วย”สึนะร้องไห้แบบไม่มีที่ท่าจะหยุด ฮิบาริและมุคุโร่ได้แต่ปลอบร่างบางเท่านั้น พวกเขาเชื่อในคำพูดของร่างบางเพราะเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแต่ไม่สามารถพูดมันออกไปได้
“มุคุโร่ ข้าขออะไรอย่างหนึ่งสิ”
“ว่ามาสิ สึนะ”
“ทำให้ข้าลืมทุกอย่างเกี่ยวกับคนในปราสาทให้หมดเถอะ ข้าไม่อยากจะเจ็บปวดอีก“ร่างสูงถึงกับชะงัก แต่ให้สัญญาแล้วก็ต้องทำ เขานำมือไปจับที่หัวของร่างบาง แสงสีส้มอ่อนเปล่งประกายในมือของมุคุโร่ เป็นเหมือนกล่องอะไรสักอย่าง ก่อนสึนะจะสลบไป
“คารอส”มุคุโร่เรียกผู้รับใช้แห่งนรกขึ้นมา ทำให้ปฐพีแยกจากกัน แล้วปรากฎร่างของผู้ชายผมสีดำสนิท ก่อนจะส่งกล่องสีส้มอ่อนในมือให้ผู้รับใช้
“จงนำไปซ่อนในสถานที่ที่เจ้าอาศัย เมื่อใดมาถึงพร้อมความพินาศเมื่อนั้นจงส่งมันคืนสู่เจ้าของ”มุคุโร่เอื้อนเอ่ยก็ที่ชายหนุ่มคนนั้นจะหายไป
“ฮิบาริ ข้าว่าเราไปสร้างบ้านที่น้ำตกในป่าใหญ่เถอะ มันจะปลอดภัยมากกว่า”มุคุโร่หันไปทางฮิบาริที่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่มีอาการตกใจใดๆเลย เพราะนั้นเป็นความสามารถของสายหมอก
“ดี เพราะข้าไม่อยากให้เจ้าสัตว์กินพืชเสียน้ำตาและเจอมันอีก”ร่างของทั้งคู่หายไปพร้อมสายหมอก
ทางด้านในของปราสาท
จ็อตโต้ องค์ราชาและเคียวโกะกำลังเปิดเทปที่ฮิบาริให้ดูอยู่ มันเป็นภาพตอนที่เคียวโกะหาเรื่องสึนะ
“สวัสดีค่ะ องค์ชายสึนะ”ร่างของเคียวโกะ เดินเข้ามาใกล้สึนะ
“อืม สวัสดีเคียวโกะ”องค์ชายน้อยตอบตามมารยาท
“พระองค์ไม่ต้องมาทำเป็นคนดีน่ะค่ะ ฉันรู้ว่าพระองค์น่ะชอบองค์ชายจ็อตโต้”
“ข้าไม่ได้ชอบท่านพี่หรอกน่ะ”
“ฮึ ท่านโกหก คอยดูข้าจะทำให้จ็อตโต้เกลียดแก”เคียวโกะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งตัวเองลงจากบันได
“ระวัง”ร่างของจ็อตโต้พุ่งเข้ารับตัวเคียวโกะ ก่อนที่จะถึงพื้น
“ท่านสึนะ ทำไมต้องผลักข้าด้วย ข้าทำอะไรให้ท่านกัน”เคียวโกะทำมารยาเสแสร้ง
“สึนะ เจ้าผลักนางทำไมกัน”
“ท่านพี่ ข้าเปล่าทำ นางทิ้งตัวลงไปเอง”
“อย่ามาโกหก ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าทำ”
“แต่ข้าเปล่าน่ะ เชื่อข้าสิ”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้าไปไหนก็ไปเลยน่ะ”
“แต่ท่านพี่ทำไมท่านถึงเชื่อนางมากกว่าข้าล่ะ แสดงว่าท่านไม่เห็นข้าเป็นพี่น้องแล้ว ฮือ”ร่างบางวิ่งไปที่ห้องของตนพร้อมทั้งปล่อยน้ำตาอย่างเจ็บปวด
“ทำไมกัน ทำไมท่านพี่เชื่อนางมากกว่าข้า”
“องค์ชาย เราขอเข้าไปน่ะ”เมื่อสององครักษ์เปิดประตู พบเพียงแต่สิ่งไร้ความสดใสและองค์ชายที่นั่งมองท้องฟ้าไกล
ความปรารถนาที่เติบโตขึ้นในแบบของฉัน
คือการค้นหาดอกไม้ที่งดงาม หากความฝันนั้นไม่เป็นจริงจนฉันนั้นอยากจะยอมแพ้
ขอแค่เพียงรากเดียวที่งอกออกมาก็ยังดี... ตอนนี้ทำได้แค่อยู่ในสายลมที่มองไม่เห็น
และยึดปีกเอาไว้ เพื่อที่จะได้นอนหลับอย่างสงบ มองหาหนทางแห่งชะตากรรมที่ฝากมา
ในเวลาที่ปีกค่อยๆร่วงโรยไปทีละน้อย... ดั่งถูกเชิญชวนจากภาพมายา จนมาถึงสถานที่แห่งนี้
ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าฉันไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดาย ก่อนที่รูปร่างของความฝันจะจางหายไป...
มันฉายอยู่ในดวงตาคู่นี้ของฉัน ประกายแห่งความโศกเศร้าได้มารวมกันในนี้
และความเป็นนิรันดร์มันช่างน่าเศร้าและไม่มีวันเอาชนะได้ จนเหมือนฉันจะชินและชากับมันไปแล้ว...
ความฝันมันช่างเหมือนภาพลวงตา ที่ค่อยๆหายไปที่ไหนสักแห่ง... อย่างเงียบเงียบ...
น้ำเสียงหวานใสเปล่งออกมาพร้อมประกายแงความโศกเศร้า ภาพที่พวกเขาเห็นคือร่างบางกำลังร้องไห้ น้ำใสๆไหลรินทีละน้อยๆ แววตาที่ไม่ว่าใครเห็นต้องสงสาร ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มไร้แววความสดใส
“องค์ชาย”
“อ่ะ ทั้งสองคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ร่างบางเมื่อเห็นองครักษ์ก็รีบเช็ดคราบน้ำตา
“ว่าแต่มีอะไรรึ”ร่างบางส่งยิ้มให้ทั้งสองคน ซึ่งรู้กันว่าเป็นการฝืนยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พระราชาให้มาเรียก รีบไปเถอะครับ”
“นี่มันอะไรกัน ทำไมเจ้าทำแบบนี้ เคียวโกะ”จ็อตโต้เขย่าตัวเคียวโกะเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
“ก็ท่านไม่สนใจข้าเลย ท่านสนแต่สึนะทั้งที่ข้าเป็นคู่หมั้นท่านน่ะ”เคียวโกะโวยวายพร้อมน้ำตา ทำไมกันเธอถึงไม่ได้รับความรักจากเขากัน ทำไม
“เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า ข้ารัก....สึนะ”จ็อตโต้เสียงเบาลงในประโยคสุดท้าย เพียงเพราะเขาไม่สามารถปกป้องสิ่งที่สำคัญและไม่เชื่อคนพูดของคนสำคัญ เขาจึงไม่มีทางที่จะสามารถเอื้อนเอ่ยชื่อนั้นได้
“ข้าจะไปตาม สึนะ”จ็อตโต้วิ่งออกไปนอกปราสาทโดยไม่สนใจเสียงของเคียวโกะ
“สึนะเจ้าอยู่ไหนกัน ข้าขอโทษ สึนะ”จ็อตโต้วิ่งไปทั่วเมืองตะโกนร้องหา สึนะ แต่ไร้วี่แววของร่างบาง
“ทหาร จนฟังคำสั่งข้า จงตามหา สึนะโยชิทุกเมืองในอาณาจักรวองโกเล่ ไปซะ”ทหารทุกคนรีบทำตามหน้าที่ที่ได้รับอย่างสุดกำลัง ร่างสูงได้แต่รอฟังข่าว เขาแทบไม่เหลืออะไรแล้ว เพราะเขาที่ไม่ยอมฟังร่างบาง สึนะถึงได้จากไป
"NIGHT' KNIGHT"
ความคิดเห็น