ห้องเก็บของไง ไม่รู้จักหรา- -? [เขตห้ามเข้า]

ลำดับตอนที่ #15 : แต่งเล่น -.-

     

            ท่ามกลางความมืดที่ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ยังมีร่างของใครคนหนึ่งที่นอนโชกเลือดอยู่กลางถนนที่ไร้คนเดิน แต่หน้าแปลก...ทั้งๆที่เวลาเพียงแค่หัวคํ่าแต่กลับไม่มีใครเลยนอกจากเด็กหนุ่มที่นอนโชกเลือดอยู่และเพื่อนของเขาอีกแค่เพียง 2 คนเท่านั้น...

"ยูคิ!! ยูคิ!! ฟื้นขึ้นมาสิ นายอย่าเป็นอะไรนะ!!" เด็กหนุ่มหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีม่วงอ่อนพูดทั้งนํ้าตาพลางเขย่าร่างอันแน่นิ่งของเพื่อนของตัวเองเพื่อหวังว่าจะเรียกสติของเขากลับมาได้แม้จะมีเปอร์เซ็นที่เป็นไปได้ยากก็ตาม...

"อึ่ก..." แต่ได้ผล เมื่อร่างนั้นมีปฏิกิริยาตอบสนอง เด็กหนุ่มหน้าหวานยิ้มพร้อมกระโดดกอดเพื่อนชายตัวเองทันที

"ยูคิ!! นายยังไม่ตาย!!" เด็กหนุ่มหน้าหวานยิ้มทั้งนํ้าตา แต่แรงกอดรัดที่มากเกินไปสําหรับคนบาดเจ็บทําให้เด็กหนุ่มร้องครวญขึ้นมาทันที

"เฮ้ รัฟนายจะฆ่ายูคิมันรึไง - -'' " เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีนํ้าตาลแดงและดวงตาสีเพลิงคมเรียวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของยูคิที่เริ่มหน้าม่วงเนื่องจากขาดอากาศขึ้นทุกที
 
"อ่ะ...ขอโทษ ^^;" เด็กหนุ่มหน้าหวานนาม 'รัฟ' เอ่ยพลางคลายกอดจากยูคิ ทําให้สีหน้าของเจ้าตัวดูดีขึ้นเล็กน้อย

"อ่อก...รัฟ...มาโคโตะ...ร..รีบหนี..ไป" เด็กหนุ่มฝืนพูดอยากยากลําบากสิ้นคําเด็กหนุ่มก็กระอั่กเลือดออกมาฝ้อนใหญ่จนรัฟหน้าเสีย
 
"ยูคิ คนบ้า!! อย่าฝืนสะ..." แต่ยังไม่ทันที่รัฟจะพูดจบ ก็มีเสียงบางอย่างแทรกขึ้นมาเสียก่อน...

กร๊าซซซ!!!

มันมาแล้ว...

ทั้งรัฟและคัสเตอร์ต่างหันไปทางเดียวกัน เบื้องหน้าคือ สัตว์ประหลาดหน้าเกียจน่ากลัว...

ย้อนกลับไปเมื่อ 8:30 น. [Yuki]

"หาว..~~" ผมปิดปากหาววอดพลางเดินเอามือล้วงกระเป๋า จุดมุ่งหมายที่ผมจะไปต่อไปนี้คือโรงเรียน อ้อ! จริงสิตรูลืมแนะนําตัวไปเลยแหะ - -'' ผมชื่อ 'ยูคิ' ครับ ซากาโมโตะ ยูคิ เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายคนหนึ่ง อืม...บอกแค่นี้ก็พอแล้วล่ะผมขี้เกียจบรรยายมาก -.- (อ่าวเฮ้ย)

"ยูคิ!~" เสียงคุ้นหูดังขึ้นมาจากข้างหลัง ผมหันไปตามเสียงเรียกและก็เป็นไปตามที่คาด 

"หึหึสายนะรัฟ มาโคโตะ" ผมกล่าวขึ้นยิ้มๆเมื่อพบเพื่อนทั้งสอง รัฟวิ่งโบกมือมาแต่ไกล ส่วนมาโคโตะก็เดินมาตามหลังรัฟมาอย่างช้าๆแบบไม่รีบไม่ร้อนตามสไตล์คนไม่คิดมากของมัน
 
"แหะๆโทษทีพอดีเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ^^;" ร่างเล็กของรัฟวิ่งมาหอบอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะกล่าวคําขอโทษพลางลูบหัวตัวเองแก้เก้อ 

"อืมเหมือนกันเมื่อวานตีบอสไม่ชนะสักที...เลยนอนดึกนิดหน่อย..." มาโคโตะเอ่ยด้วยนํ็าเสียงเนือยๆ พร้อมอ้าปากหาวอย่างไม่สนสายตาใคร

"นายก็เล่นเกมส์มันทั้งปีและมาโตะ - -* " ผมว่า พลางก้าวเดินเพื่อจะได้ไม่เสียเวลาในการเดินทาง ดีกว่ามายืนคุยกันเฉยๆโดยไม่ทําอะไร

"มาโคโตะ เรียกให้มันเต็มๆหน่อย..."

"เอ่อ...เออ! นั่นแหละ ก็ชื่อนายมันเรียกยากนี่หว่า = =;"

"แค่ มา-โค-โตะ เนี่ยนะ ??"

"แหะๆ เอาน่าๆทั้งสองคน^^;;" รัฟเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าจะเห็นสงครามนํ้าลายเล็กๆที่เริ่มจะก่อตัวขึ้นจากผมและมาโคโตะ  ชิเห็นแก่รัฟนะไม่งั้นเรื่องยาว -*-

"ก็ได้ๆ เห็นแก่รัฟนะ - -*"

"หึ กลัวเถียงแำพ้ล่ะสิไม่ว่า..."

"กลัวพร่องส์ !"

"พอๆๆๆ!!! = ="


บอกแล้วไงว่าแต่งเล่นๆ ขี้เกียจแต่งต่อล่ะ -.- //me โดนต่อย