[ ดอกไม้สีชมพู ความรักของสองเรา ]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : สถานที่แห่งความทรงจำ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ
วันนี้จะลงตอน 2 นะ กำลังปั่นอยู่

“เฮ้อ ถึงสักที”

ที่นี่น่ะเหรอ เมื่อก่อนนั้น

“ฮ่ะๆ แน่จริงก็จับฟ้าให้ได้สิ”

“ทำไมวิ่งเร็วอย่างนี้เนี่ยห่ะ”

“พี่นั่นแหละวิ่งช้าเป็นเต่าคลานเลย”

“ฮึ่ม เดี๋ยวจะจับให้ได้คอยดูเถอะ”

ยัยนั่นในตอนนั้น ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วสินะ

ที่นี่ก็เปลี่ยนไปมาก เรามาครั้งสุดท้าย ก็ตอนที่เราอายุ 15 มาลาคุณลุงและยัยนั่น

“ฮือๆ พี่ภัทร อย่าไปเลยนะ ฟ้า คิดถึง อยากเล่นกับพี่อีก”

“พี่ไปเรียนนะ ไม่อยากให้พี่มีอนาคตที่ดีเหรอ ไม่นานหรอก พี่จะกลับมาเล่นกับฟ้าอีกนะ”

“ฮือๆ สัญญานะ”

“พี่สัญญาว่าจะมาหาฟ้าบ่อยๆเลย”

“เกี่ยวก้อยกัน”

“ทำเป็นเด็กๆไปได้นะเรา”

ผมลูบหัวเธอ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อ เธออายุห่างจากผม 4 ปี ป่านนี้เธอก็คงจะอายุ 18 เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ถ้าได้พบกับเธออีกครั้ง ผมไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เพราะผมสัญญาว่าจะมาหาเธอบ่อยๆ แต่นี่ก็ล่วงเลยเป็นเวลา 7 ปี แล้ว เธอจะจำผมได้หรือเปล่า เธอจะจำสัญญาที่ให้กับผมได้ไหม ผมกลัวว่าเธอจะโกรธผม

ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันสับสนเหลือเกิน ผมเพิ่งนึกถึงเธอก็ครั้งนี้ ตอนที่ผมไม่เหลือใคร ... ไม่เหลือผู้หญิงที่ผมรัก ความรู้สึกในวัยเด็ก ผมคิดว่าผมคงชอบเธอ ในวัยเด็กเราสองคนสนิทกันมาก แม่พาผมมาที่นี่บ่อย เพราะว่าแม่กับคุณลุงที่ดูแลรีสอร์ทแห่งนี้รู้จักกัน ผมก็มักจะดีใจเมื่อมาที่นี่ มาพบเธอ มาเล่นกับเธอ แต่ในตอนนี้ถ้าความรู้สึกของวัยเด็กในตอนนั้น มันเกิดขึ้นกับผมในตอนนี้ ผมจะทำอย่างไรครับพ่อ

“เฮ้อ”

“7 ปีแล้วสินะ”

ทำไมเขาไม่กลับมาหาเราเลย ไหนว่าสัญญากันแล้วไง คนผิดสัญญา ฟ้าเกลียดที่สุด

“โอ้ ภัทรเหรอเนี่ย โตเป็นหนุ่มเชียวนะ”

“ครับ”

“ตั้งแต่เราไปเรียนน่ะ ไม่ได้กลับมาเยี่ยมลุงบ้างเลยนะ รู้มั้ย ฟ้ามันคิดถึงเรานะ”

“ฮะ แหะๆ”

เอ๊ะ นั่นใครน่ะ คุยกับคุณลุงอยู่ หล่อซะด้วยสินะ คงไม่ใช่...... ไม่ใช่หรอก ฉันคงจะคิดถึงเขามากไป ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงๆ

“ฟ้า ฟ้า มานี่ๆ ลุงมีคนแนะนำให้รู้จัก” โธ่ ลุง ตะโกนซะดังเชียว ยิ่งแก่ๆอยู่ เดี๋ยวหมดเรี่ยวหมดแรงฉันไม่แบกกลับนะเออ เฮ้ย เข้าเรื่องดีกว่า คิด คิด คิด ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะเดินไปหาดีมั้ย ฉันกลัวว่าถ้าฉันเดินไป  ฉันกลัวว่าจะต้องเจอหน้าเขา แล้วฉันจะรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน ใจก็อยากจะลืม แต่ฉันก็ห้ามใจไม่ได้จริงๆว่ายังชอบ ใช่ ฉันยังชอบเขา  ถึงแม้มันจะเป็นความคิดในตอนเด็ก แต่ตอนนี้ฉันก็มั่นใจว่ายังคงชอบเขาอยู่

 แล้วถ้าฉันเลือกที่จะเดินไป  กลับไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่น ฉันคงจะผิดหวังแล้วละเมอเพ้อถึงเขาเป็นแน่

“ฟ้า ทำอะไรอยู่ รีบๆมาสิ” ฉันหันหน้าไปมองเขา เราสองคนสบตาฉัน ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้มาครอบงำเลย ฉันเบือนหน้าหนีสายตาของเขา และก้มหน้ารีบเดินมา

“เออ ลุงลืมบอกไป ตรงที่ยัยฟ้าอยู่เมื่อกี้ คือแปลงกุหลาบ มันตั้งใจทำแปลงขึ้นมาเลยนะ มันบอกว่าถ้ามีเวลามันจะขยายให้ใหญ่กว่านี้” ใช่แล้ว ฟ้าชอบกุหลาบนี่เอง เราจำได้ เพราะเราก็เคยให้ดอกกุหลาบยัยนั่นเหมือนกัน

“นี่ ยัยฟ้า นี่พี่ภัทร จำได้ไหม?” ใจฉันเต้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้ ฉันรีบก้มหน้าเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าที่เขินอาย

เขาจริงๆด้วย ฉันดีใจที่สุดที่ได้พบกับเขาอีกครั้ง แม้จะล่วงเลยมาถึง 7 ปี แต่ฉันก็ไม่สามารถโกหกใจตัวเองได้ว่า ยังคิดถึง ยังแคร์ ความรู้สึกนี้ ฉันคงตอบหัวใจตัวเองได้ว่า ฉันยังชอบเขาอยู่จริงๆ

“นี่ ยัยฟ้า มัวแต่ก้มหน้าหาอะไร มองหน้าพี่เขาสิ ดีใจไม่ใช่เหรอที่ได้พบน่ะ เห็นบ่นบ่อยๆนี่ว่าคิดถึง”

บอกอย่างนี้เขาก็รู้นะสิว่าฉันยังคิดถึงอยู่  โธ่ ลุง จะบอกเขาทำไมเนี่ย  ฉันไม่ได้จ้างสักหน่อย ฉันยิ่งก้มหน้าลง เท้าเล่นดินเล่นทรายไปเรื่อย อาการนี่สินะที่เขาเรียกว่าอาการ  เขิน

“สงสัยมันจะเขินนะ เดี๋ยวลุงไปทำงานก่อนละกัน เชิญคุยกันตามสบายนะ”

ลุงนะลุง รู้ใจฟ้าได้ไง เอ๊ย ไม่ใช่สิ ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย

“ครับ”

ฟ้า พี่ก็คิดถึงฟ้าเหมือนกัน พี่ดีใจที่ได้พบฟ้าอีกครั้ง พี่มองหน้าฟ้าชัดๆฟ้าโตเป็นสาวสวยแล้ว คงมีคนมาจีบเยอะเลยใช่มั้ย พี่อยากให้ความรู้สึกเมื่อ 7 ปี ก่อน มันเกิดขึ้นในใจพี่อีกครั้งนะ

“ไง ฟ้า โตขึ้นเป็นสาวแล้วนะ”เหอะ ก็คุณไม่มาหาฉันตั้ง 7ปี ฉันก็ต้องโตต้องสวยเป็นธรรมดา

“อ่ะ แต่พี่ไม่ได้บอกว่าสวยนะ อย่าคิดเลยนะ” คิดไปแล้วย่ะ

“ไม่ได้คิดสักหน่อย”ฉันสวนกลับเขา ตั้งใจจะไม่พูดด้วยแล้วเชียว ก็ยังโกรธอยู่นี่นา

“พี่รู้น่า นี่ อย่ามัวแต่ก้มหน้าสิ เอ เห็นลุงบอกว่าฟ้าคิดถึงพี่นี่ ก็มองหน้าพี่สิจะได้หายคิดถึง”

ฮึ่ม คนบ้า รู้ทันเราจนได้

“ฟ้าไม่ได้คิดถึงสักหน่อย”

“แหม รู้นะ ว่าคิดถึง” เขาทำเสียงทะเล้นๆ เขาเขยิบเดินมาหาฉันเล็กน้อย ทั้งหน้าฉันและหน้าเขาตัวของเราแทบจะชิดกัน ฉันมองหน้าเขา เราสองคนสบตากัน เรานิ่งกันไปสักครู่ หน้าของเขาเลื่อนมาใกล้หน้าฉันเรื่อยๆ มันจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะปล่อยมันไปแล้วล่ะ เพราะในใจฉัน ก็มีแต่เขาเท่านั้น เขาเลื่อนหน้ามาใกล้หน้าฉันเรื่อยๆแล้ว

 หลังจากนั้น เราก็....

“นี่ แมลงวันติดหน้าน่ะ เดี๋ยวพี่ไล่ให้ ฟิ๊วๆ”แง้ๆ หมดอารมณ์เลย นึกว่าจะโรแมนติค  โธ่ ฉันหวังอะไรอยู่นะ หวังให้เขาจูบ ไม่ๆ เขาไม่ได้ชอบฉันเสียหน่อยกัน

“นี่ ฟ้าหน้าแดงด้วย”

“อากาศมันร้อนนี่”

“ร้อนเหรอ ดูๆฝนจะตกแล้วนะ”

“อ้าว เหรอ แหะๆ”

“นี่ฟ้าเรียนมหาลัยหรือยัง?”

“เรียนแล้ว เรียนในตัวเมืองน่ะ ตอนนี้ฟ้าปิดเทอม เลยมาช่วยงานที่สวนลุงน่ะ”

“แล้วที่นั่นอยู่หอเหรอ?”

“ใช่”

“คนเดียว?”

“เปล่า อยู่กับเพื่อนน่ะ อยู่กัน 2 คน”

“ดีแล้วล่ะ ถ้าอยู่คนเดียวพี่คงเป็นห่วงนะ สังคมสมัยนี้น่ากลัว คุณแม่เล่าให้ฟังว่าเมืองไทยสมัยนี้เปลี่ยนไปจากเดิมมาก มีคดีเยอะแยะไปหมด ยิ่งคดีข่มขืนมีมากนะ เราเป็นสาวเป็นนางต้องระวังตัวรู้มั้ย”เขาเป็นห่วงฉันงั้นเหรอ หน้าฉันร้อนๆอีกแล้วนะ

“รู้แล้วละน่า” ห่วง ห่วง ห่วง เขาเป็นห่วงฉันด้วย

“นี่หน้าแดง ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ยเรา”

“เอ่อ ฟ้าไม่เป็นอะไรหรอกน่า”

“นี่แล้วสวนกุหลาบเราปลูกเองเหรอ?”

“ใช่ มันเป็นความฝันของฟ้าเลยละ ฟ้าจะปลูกสวนกุหลาบใหญ่ๆสวยๆ ดูแล้วสดชื่น โรแมนติค แต่ตอนนี้ก็เป็นได้แค่แปลงเล็กๆก่อน ตอนนี้ฟ้ากำลังศึกษาเรื่องการปลูกพืชอยู่ ก็ใช้เวลาจากปิดเทอมนี่แหละลองทำดู” ฉันทำท่าเคลิ้มฝัน นึกไปถึงสวนกุหลาบที่ๆมีเราสองคน ฉันและเธอ อิอิ ฉันกับพี่ภัทร โอ๊ย จะบ้าแล้วนี่ฉัน ตื่นๆ

“แล้วสาขาที่ฟ้าเรียนเกี่ยวกับการเกษตรหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ค่ะ ฟ้าเรียนบริหารน่ะ ฟ้าอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง”

“อืมดีแล้วล่ะ ฟ้าชอบกุหลาบด้วยใช่มั้ย?”

“ใช่ พี่ภัทรจำได้ด้วยเหรอ ว่าฟ้าน่ะชอบกุหลาบสีชมพู”

“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ” ทำไมจะจำไม่ได้เล่า ก็ดอกไม้ที่ฟ้าชอบที่สุดน่ะ

“นี่ ดอกกุหลาบสวยมั้ย? พี่ซื้อมาฝากฟ้าด้วยนะ”

“สวยมากเลยค่ะ ฟ้าชอบสีชมพู ดอกไม้ก็สีชมพู เราเป็นพวกเดียวกันนะ อิอิ”

“ว้าว ดีใจจังเลย ที่พี่ภัทรจำได้ อ๊ะ”ฉันเพิ่งนึกได้ว่า ฉันควรจะโกรธเขานี่นา ก็เขาน่ะมัวแต่ชวนคุย อารมณ์โกรธเลยพาลหายไปหมด

“เข้าบ้านกันเถอะ ป่ะ ฝนจะตกแล้ว เข้าบ้านเถอะ ฟ้า”

“อยากเข้าก็เข้าไปคนเดียวสิ”

“นี่ เป็นอะไรอีกละ ผู้หญิงนี่อารมณ์แปรปรวนทุกคนเลยหรือไง?”

“พี่ภัทร นั่นแหละ บ้าๆ”

“อะไรนี่ จะเดินไปไหนเล่า”

“หรือว่ายังโกรธพี่เรื่อง....เอ่อ ที่พี่ไม่ได้มาหาเราน่ะ”

“ก็ใช่นะสิคนบ้า นึกว่าจะลืมแล้ว เหอะมีแฟนแล้วสินะ เลยลืมน้องลืมนุ่ง”

“โถๆๆพี่ขอโทษนะ ก็พี่มีเรียนนี่นา พี่เรียนเยอะนะรู้มั้ย แล้วตอนนี้พี่ก็เรียนจบแล้วนะ ตอนนี้พี่อายุ 22 แล้วด้วย”

“รู้ทันหรอกน่า ว่าพี่น่ะติดแฟน”ทำไมนะ เราต้องน้อยใจทุกทีที่พูดถึงแฟนพี่ภัทรด้วย

“อะไรกัน พี่ยังไม่มีแฟนสักหน่อย พี่กำลังรอนางฟ้าของพี่ จะนานแค่ไหนพี่ก็จะรอนางฟ้าตนนั้น”

“แหม นางฟ้า อย่างพี่น่ะนะ เหมาะกับนางมารต่างหาก”พี่ภัทรยังไม่มีแฟนเหรอเนี่ย รู้สึกโล่งใจจัง

สงสัยจะรอฟ้าอยู่แหงๆ

“อ้าว งั้นฟ้าก็เป็นนางมารจิ ก็เราสองคนน่ะเกิดมาเป็นคู่กันนิ”ผมแหย่เธอ เธอคงไม่คิดมากหรอกมั้ง แต่ผมเองสิที่คิดมาก ไม่รู้ทำไม

“เอ่อ..”ผมมองหน้าฟ้า ตอนนี้หน้าเธอแดงมาก สงสัยจะเขินมั้งที่ผมพูดเช่นนั้น แต่ถ้าเธอเขินก็ดีดิ

“จะบ้าเหรอพี่ภัทร ไม่มีทางหรอกที่เราจะคู่กัน ฟ้าเข้าบ้านดีกว่าฝนจะตกแล้ว”พี่ภัทรนะ แหย่เราอีกแล้ว เขินอีกแล้วเรา

“ไปด้วยสิ รอพี่ด้วย”

ผมรู้สึกว่าตลอดเวลาที่อยู่กับฟ้า

ผมไม่ได้คิดถึงมิ้นท์คนรักเก่าแม้แต่เสี้ยววินาทีเลย