[ ดอกไม้สีชมพู ความรักของสองเรา ]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : กลับมาไทยพร้อมแผลใจที่เกินเยียวยา

สวัสดีค่ะ ตอนที่ 1 เองอ่ะ ติดตามกันต่อเรื่อยๆนะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านและติชมกันมานะ

"สงสัยจะติดดีเลย์ อุตส่าห์รีบมาเร็วแท้ๆ ชัย ลองติดต่อคุณหนูซิ อาจจะหลงทางก็ได้"ชัย เห็นลูกฉันหรือยัง"

"ยังไม่เห็นคุณหนูเลยครับ คุณผู้หญิง"

"

"ยังไม่เห็นคุณหนูเลยครับ คุณผู้หญิง"

"

"ครับๆ"

"ทำอะไรกันอยู่น่ะครับ คุณแม่ ลุงชัย"

"อ้าว ตาภัทร ภัทร!! จริงๆด้วย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"ผมก็มาได้ยินตอนที่แม่พูดว่า ผมจะหลงทางน่ะซิ แม่ครับ ผมโตแล้วนะ ไม่หลงง่ายๆหรอก"

"แม่จะเชื่อใจลูกได้ไงกัน ลูกอยู่เมืองนอกมาตั้งนาน สนามบินก็ออกกว้าง มีคนหลงทางกันเยอะแยะไป"

"ก็ผมคนหนึ่งแหละ ที่ไม่หลง"

"อ้าว แล้วลุงชัยเป็นอะไรไปน่ะฮะ ทำไมทำท่าตลกจัง ถือโทรศัพท์คาหู ทำหน้าทำตาแปลกๆอีก"

"สงสัยจะช็อคที่ลูกกลับมาเป็นหนุ่มหล่ออย่างนี้น่ะสิ"

"ลุงชัยฮะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"คุณหนูภัทร จริงๆหรือครับเนี่ย ฮือๆโฮๆ"

"อ้าว ลุงเป็นไรไปง่ะ"

"คุณหนูโตขึ้นมากเลยน่ะครับ เห็นครั้งสุดท้ายคุณหนูอายุ 15 ปี ยังเป็นเด็กอยู่เลย พอตอนคุณหนูกลับมาไทยคราวก่อน ผมก็กลับต่างจังหวัด "

"โธ่ ลุงครับ เลิกเรียกผมว่าคุณหนูสักทีเถอะ ผมโตแล้วนา"

"เอ้า เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ รีบๆกลับบ้านเถอะ แม่หิวแล้ว"

"ผมก็หิวเหมือนกัน คิดถึงอาหารไทยฝีมือป้าจันทร์จังเลย อิอิ"

"คุณหนู!! สวัสดีครับ/ค่ะ"

"เอ้าๆ ช่วยกันขนของเร็วๆ ไว้ห้องใหม่คุณหนูนะ"

"ห้องใหม่ ?"

"อ่อ ห้องเก่าของลูกน่ะมันคับแคบเกินไป ตอนนี้ลูกก็โตแล้ว แม่เลยจัดห้องใหม่ให้ ส่วนของๆลูกแม่ก็เก็บไว้แล้วนะจ๊ะ"

"ขอบคุณครับคุณแม่"

"คุณหนู!! สวัสดีค่ะ โตเป็นหนุ่มมากเลยนะคะ"

"ขอกอดทีครับป้า"

หมับ!!

"ก็ผมอายุ 22 แล้วน่ะครับ ป้าจันทร์ ผมอยากกินแกงเขียวหวานฝีมือป้าง่ะ ทำให้หน่อยนะๆๆๆ"

"แหม!! อ้อนอย่างนี้ไม่ทำให้ก็ใจดำแล้วล่ะคะ เดี๋ยวป้าจะทำของชอบของคุณหนูทกอย่างเลยนะ"

"ขอบคุณฮะ ป้าเนี่ย ยิ่งแก่ยิ่งสวยน่ะฮะ"

"แหม!! ปากหวานเหมือนก่อนนะ คุณหนูคะ ตอนที่กลับมาไทยคราวก่อน เมื่อ 3 ปีก่อนใช่มั้ยคะ"

"ใช่ฮะ หลังจากนั้น คุณแม่น่ะไม่ยอมให้ผมกลับไทยเลย กลัวผมจะมาติดสาวที่นี่"

"แต่คุณผู้หญิงก็ใช่ย่อยนะคะ เห็นไปเยี่ยมคุณหนูแทบทุกอาทิตย์เลยนี่"

"สงสัยแม่กลัวว่าจะมีสะใภ้ตาน้ำข้าวน่ะฮะ"

"แฮ่ม!! นินทาอะไรกันอยู่นะ  เป็นห่วงไม่ดีหรือไงตาภัทร แม่กลัวลูกจะถูกสาวที่นู่นหลอกเอาน่ะสิ เอ้า ไปอาบน้ำได้แล้ว ดูสิ สกปรกมอมแมมมาเชียว จันทร์ไปเตรียมกับข้าวเลยนะจ๊ะ"

"ค่ะ"

"ทำอร่อยๆนะป้า"

"ไปๆ อาบน้ำ"

"ลูกรู้ห้องใหม่หรือเปล่า เดี๋ยวแม่พาไปละกัน"

"เฮ้อ"

"ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยโว้ย!!!!!!!!!!!!!"

ทำไมต้องเป็นเช่นนี้

ทำไมเราต้องอ่อนแอ

พ่อครับ

บอกผมที

ผมควรจะทำอย่างไร

แม้เสียงน้ำที่กระทบพื้นจะดังเพียงใด แต่ก็ไม่อาจกลบเสียงภายในใจที่มันร้องโหยหวนในความผิดหวังของชายผู้นี้ได้แม้แต่นิดเดียว

"ดูสิ ผมเปียกเลย ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนฮึ ค่อยลงมากินข้าว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"

"ก็ผมหิวแล้วนี่นา อยากกินฝีมือป้าจันทร์เร็วๆนี่นา โห ดูสิ ของโปรดผมทั้งนั้นเลย"

"เฮ้อ เอาแต่ใจจริงๆ เป็นหวัดไม่รู้ด้วย"

"โธ่ แม่ ผมหิวน่ะ ก็ท้องผมมันเรียกร้องน่ะ"

"รีบๆกินละกัน แม่จะช่วยเช็ดผม"

"ป้าจันทร์ฮะ มื้อนี้สุดยอดเลยฮะ"

"แหม!! คุณหนูยังไม่ได้ชิมรู้ได้ยังไงว่าอร่อยละคะ"

"โธ่!! รูปร่างน่าทานขนาดนี้ ต้องอร่อยเหาะชัวร์"

"แหม!! ภายนอกอาจจะน่าทาน แต่ภายในรสชาดอาจจะไม่อร่อยก็ได้นะคะ มันเปรียบเทียบไม่ได้หรอกนะคะ ความน่ากินกับรสชาดน่ะ ก็เหมือนสิ่งของหรือมนุษย์เรานี่แหละค่ะ ภายนอกเราอาจจะคิดว่าดีหรือสะอาด แต่ภายในเนื้อแท้ข้างในอาจสกปรกก็ได้นะคะ"

ภายนอกเราอาจจะคิดว่าดีหรือสะอาด แต่ภายในเนื้อแท้ข้างในอาจสกปรกก็ได้

จริงสินะ

ก็คงเหมือนกับเขาคนนั้นล่ะสินะ

"ภัทร เป็นอะไรไปลูก เหม่ออีกแล้ว"

"ตอนอยู่ในรถลูกก็เหม่อไปทีแล้วนะ"

"ฮะ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"

"งั้นหรือ แม่ก็คิดแบบเดียวกับป้าจันทร์นะ คนเราน่ะภายนอกอาจจะดูสวย แต่ภายในอาจจะเน่าเฟะไม่มีชิ้นดีเลยก็ได้นะลูก

"อุ๊ย!! แม่เปรียบเทียบเกินไปหรือเปล่าเนี่ย"

"ไม่หรอกฮะ ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ"

"อืม ลูกดูเครียดนะ รีบกินเถอะ จะได้ไปเช็ดผมนะ"

"ครับ"

"ภัทร"

"ภัทร"

"นี่ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า เหม่อเป็นครั้งที่ 3 แล้วนะ"

"ลูกมีเรื่องอะไรบอกแม่ได้นะลูก"

"เออนี่ แล้วเรื่องหนูมิ้นท์เป็นไงบ้าง แม่ชอบหนูมิ้นท์มากเลยรู้มั้ย ชาติตระกูลก็ดี เรียนก็เก่ง หน้าตาน่ารัก เห็นลูก

บอกว่าเรียนจบแล้วจะแต่งเลยใช่มั้ย เดี๋ยวแม่ไปดูฤกษ์แต่งเลยดีมั้ยจ๊ะ"

"ไม่ต้องหรอกครับ มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว"

"หมายความว่ายังไงล่ะลูก?"

"ผมกับเขาเลิกกันแล้วครับ"

"ห่ะ เลิกงั้นเหรอ"

"บอกแม่ได้ไหมว่าทำไม"

"มิ้นท์มีคนอื่นครับแม่ มีคนอื่น"

"จริงเหรอเนี่ย แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ"

"ไม่เป็นไรนะลูก ลูกมีโอกาสเจอคนที่ดีกว่านี้ได้นะลูก ไม่ต้องเสียใจนะ"

"คงทำใจยากครับแม่ ผมจริงใจกับเธอมาก ผมคบกับเธอ มา 3 ปี ผมจริงจังกับเธอ ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ แต่เธอกลับคบคนอื่นนอกจากผม"

"ภัทร ช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังได้มั้ยลูก"

"ครับ"

"จริงเหรอเนี่ย"

"แม่ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างหนูมิ้นท์จะทำอย่างนี้ได้"

"ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ผมคบกับเธอมา 3 ปี ผมไม่เคยรู้เลยว่าเธอก็คบกับคนอื่นนอกจากคบกับผม"

"แม่ไม่อยากให้ลูกเครียดเรื่องนี้เลย ลูกทุกข์แม่ก็ทุกข์ไปด้วย เอางี้มั้ย ลูกไปเที่ยวพักผ่อน ทำจิตใจให้สบายๆดีมั้ยลูก"

"ก็ดีฮะแม่"

"อา แม่นึกออกแล้วว่าลูกควรจะไปพักผ่อนที่ไหน"

"ลูก เดินทางดีๆละ เดี๋ยวอีก 2 วันแม่จะตามไปนะลูก ใจจริงอยากไปตั้งแต่วันนี้เลยนะ แต่แม่ติดประชุมตั้ง 2 วัน เดินทางดีๆละลูก"

"ครับ ผมโตแล้วนะครับแม่ก็"

"จ้า"

"ชัย เดี๋ยวไปส่งคุณหนูด้วยละกัน ฉันไม่ไหวใจเจ้าตัวดีเลย"

"ไม่เอาอ่ะแม่ ผมโตแล้วนะ ผมขับรถเป็นแล้วนะ ไม่ต้องครับลุงชัย"

"เฮ้อ เอาแต่ใจอีกแล้วนะลูกคนนี้ ก็ได้ เดินทางดีๆละ เดี๋ยวแม่จะโทรเช็คนะ"

"คร้าบ"

ต่อไป ชีวิตผมจะต้องลืมเธอให้ได้  มิ้นท์