Boarding school 10096

ลำดับตอนที่ #3 : ให้ฉันดูแลเธอ

 ก๊อกๆๆ

“ใครค่ะ” ฉันถามออกไป ใครเนี่ยกำลังจะหลับสบายๆแล้วเชียว เดี๋ยวปั๊ดแช่งให้ท้องเสีย 10096 ปีเลย
“พ่อเองลูก” ไอ้หยา พ่อฉันเอง ลบๆๆๆเดี๋ยวนี้เลย (เธอแช่งเองนะ ฉันไม่เกี่ยวสักนิด//ลิตเติ้ลเกิร์ล)(งั้นใครเป็นคนเขียนล่ะ//สัปป้าเพศเมียตะโกน)
ฉันวิ่งเข้าไปเปิดประตูทันที
“มีอะไรเหรอค่ะ”
“ไปเที่ยวกันไหมลูก”
“ไม่ล่ะค่ะ โคลมเหนื่อยมากเลย ปวดหัวนิดหน่อยด้วย” ฉันไม่อยากไปด้วยแหละ ไปแล้ววัยรุ่นเซ็ง (นึกว่าวัยทอง//ลิตเติ้ลเกิร์ล)(=_=++++ อยากตายหรือค่ะคุณไรเตอร์//ชักสามง่ามขึ้นมา และ ตูม)(อักๆ //ไรเตอร์ชักกระแด่วอยู่บนพื้น)
“งั้นพักผ่อนเยอะๆนะลูก เดี๋ยวพ่อให้คุณรีบอร์นมาดูแล” จะให้มาดูแลฉันรึว่าให้ฉันดูแล
“ค่ะพ่อ”
“นอนซะนะ พ่อไปก่อนนะ”
“ค่ะ” แล้วฉันก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก๊อกๆๆ
หืม ใครอีกเนี่ย เดี๋ยวก็แช่งให้สอบตกซะเลย(ไม่กลัวโดนพ่อตัวเองแล้วเหรอ//ไรเตอร์) (ไม่อ่ะเพราะพ่อฉันไม่อยู่แล้วก็พ่อฉันไม่ได้เรียนแล้วจะสอบทำเพื่อ-.,-)(ง่ะ=[]=//ไรเตอร์)
“พี่เอง อาจารย์รีบอร์นสั่งให้มาน่ะ เห็นบอกว่าจะไปทำธุระกับ อ.โคโรเนลโล่สักหน่อยน่ะ”
“ค่าๆ จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ฉันกุลีกุจอลงจากเตียงไปเพื่อเปิดประตูให้ผู้มาเยือน (ใช้ถูกป่ะ//ไรเตอร์)(จะไปรู้เหรอค่ะ คุณเขียนเองนะค่ะ ฉันแค่พูดตามบท//สัปป้าพูด) (ใครถาม-_-;; //ไรเตอร์)(คุณไงค่ะ^^//โคลม)(ฉันถามผู้อ่าน//ไรเตอร์)(ฉันก็อ่านสคริปนะคะ//โคลม)(มันจะเถียงกันอีกนานมั้ย//ผู้อ่าน)
“เพิ่งตื่นเหรอ” ไอ้หยา สภาพฉันไม่เหลือเค้าความน่ารัก(?)เลยอ่ะ
“ค่ะ”
“ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”  จริงอ่ะ อ๊ายปลื้มใจจัง (โคลม เธอเมาเหล้าขาวป่ะเนี่ย//ไรเตอร์)
“...เข้ามาก่อนสิค่ะ”ฉันอัญเชิญ เฮ้ยไม่ใช่แล้ว บอกให้เขามานั่งที่โซฟา
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเริ่มต้นพูดเลย
“......”
“......”จนกระทั่ง
“อ๊ะ มีเปียโนด้วยเหรอเนี่ย” พี่เบียเริ่มพูดก่อน
“เอ๋ เล่นเป็นหรือค่ะ”  ฉันถาม เพราะพี่เขาดูแล้วไม่น่าเล่นเป็น นึกว่าจะเล่นแต่เกมส์ที่เอามาร์ชเมลโล่ไปคุกกับโอโม่ซะอีก (เกมไรฟระ=[]=//ไรเตอร์)
“เล่นเป็นสิ  มาเล่นด้วยกันมั้ย”
“เล่นไม่เป็นน่ะค่ะ” อายจังเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่ดันเล่นเปียโนไม่เป็น
“งั้นพี่สอนให้”
“ไม่ล่ะค่ะ ไม่ถนัดเปียโนน่ะค่ะ เป็นแต่อย่างอื่น”
“งั้น ร้องเพลงแล้วกันนะ”
“ค่ะ”
เขาบอกชื่อเพลงมา แล้วเริ่มบรรเลงทันที
“ให้ฉันดูแลเธอ รักเธอได้ไหม
ให้ฉันเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเธอเหงาใจ~~~~~~~~~~~~~~~~” บลา บลา บลา
แปะๆๆเขาพูดแล้วส่ายหัว
“เก่งจัง ร้องเพลงเพราะมากเลย อย่างนี้เราก็ได้นักร้องนำผู้หญิงสักที” พี่เบียพูด
“หมายความว่าไงค่ะ”
“ช่วงกิจกรรมน่ะ มีกิจกรรมดนตรีด้วย แล้วถ้าผู้หญิงคนไหนเก่งสุดก็จะมาร่วมวงกับผู้ชายนะ ฮิบาริเป็นนักร้องนำชายน่ะ หาผู้หญิงไม่ได้สักที” เขาพูดแล้วส่ายหัว
“อ่อค่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มุคุโร่
ตอนนี้พ่อกับผมปลีกตัวออกมาเดินกันสองคนปล่อยให้สาวๆช้อปปิ้งไป
“เจ้ามุ พ่อมีอะไรจะบอก” พ่อบอกผม
“ผมได้ถามเหรอครับ” ผมแกล้งกวนออกไป
“ฟังเถอะ พ่อขอ”
“ครับ ผมล้อเล่นน่ะ”
“เหตุผลที่พ่อส่งมาที่นี่ เพราะว่าโคลมกับแกมีพลังบางอย่าง หรือพูดง่ายๆว่าเป็นนักฆ่าโดยกำเนิด พ่อจำเป็นต้องต้องส่งมาที่นี่เพราะคุณรีบอร์นบอกว่าลูกทั้งสองมีคุณสมบัติที่เหมาะสมจะเป็นผู้พิทักษ์จึงต้องพามาฝึกฝนที่นี่”
“แล้วทำไมต้องส่งเอ็มเอ็มมาด้วยล่ะครับ”
“เดี๋ยวเขาก็หาว่าพ่อลำเอียงน่ะสิ”
“อ๋อครับ”
“หนุ่มๆ มาแล้วจ้า” แม่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงช้อปปิ้งหลายใบ
“งั้นกลับกันเลย ผมเป็นห่วงโคลม”
“ครับพ่อ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โคลม
“พี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวพ่อโคลมก็จะมาแล้วนะ”พี่เบียบอกก่อนจะเปิดประตู
“ค่ะ เดินทางดีๆนะค่ะ”
“ครับ ไว้เจอกันนะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ฉับๆๆ จบไปอีกตอน
อีกสองเดือนจะกลับมานะ