คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เดินทาง
ที่โคลมต้องเรียกพี่มุคุโร่ว่าท่านมุคุโร่เพราะคุณมากิเจ้ายศเจ้าอย่างมากทั้งๆที่หนี้สินกองท่วมหัว แต่ก็ยังจะบังคับให้ฉันเรียกลูกๆของเขาว่าคุณ แต่ที่ต้องเรียกท่านกับพี่มุคุโร่เพราะว่าคุณมากิอ้างว่าตอนเกิดอุบัติเหตุจนเสียตาไปข้างนึงพี่มุคุโร่มาช่วยฉันไว้ อันนั้นฉันเต็มใจเรียกเลยล่ะ ฉันเคยเรียกพี่มุคุโร่ว่าพี่ ก็โดนจับตี แต่ถ้าต่อหน้าพ่อต้องเรียกว่าพี่, แม่ และน้อง
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“แม่โทรมาหาบ่อยๆนะคะ โคลมรักแม่นะคะ”ฉันบอกลาแม่สุคที่รักของฉัน ก่อนที่จะไปอิตาลีกับพ่อและป้ามากิ
“ไปกันเถอะจ้ะ ลูกโคลม” อี๋ ขนลุก อย่าเสแสร้งนักเลยค่ะป้า
“ค่ะ คุณป้ามากิ”^^ อิอิ สะใจ เวลาพ่ออยู่ต้องเอาคืนให้มากที่สุด
“-_-++++++++++++++++++++” <<<<<<<<<<<<<ป้ามากิ
“ไปเถอะลูก แม่จะคิดถึงลูกมากๆนะจ๊ะ”แม่ฉันเสียงหวานกว่าคนแถวนี้เยออออออะ (นินทาระยะเผาขนเลยนะเธอน่ะ- little girl)
“ฮัดเช้ย” อุ๊ย มีผลข้างเคียงแรงมาก
“แล้วอย่าลืมสิ่งที่แม่สอนนะลูก”
“ค่ะแม่ โคลมจำได้ขึ้นใจเลยแหละ”
“ดีมากลูก”
“งั้นผมไปก่อนนะเนโกะ”พ่อพูดแล้วก้มลงมาแล้วก็
จุ๊บ
“ไปเถอะค่ะคุณ เดี๋ยวตกเครื่องนะคะ ^///////////////^” แม่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยอ่ะ พ่อกับแม่ยังหวานกันไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ
“-_-+++++++++++++++++”<<<<<<<<<<<<<<<<maki
“-_-+++++”<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<M.m.
“คึหึหึ พ่อไม่อายลูกเลยนะครับ”
“จะอายทำไม ก็พ่อรักของพ่อนี่” เอ้า ราดด้วยเบนซินอีก ไฟจะได้ลุกโชน
“ไปกันเถอะค่ะที่รัก เดี๋ยวตกเครื่องนะ” แหม ทนไม่ไหวล่ะสิ อิอิ สะใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ขอเชิญผู้โดยสารสายการบิน.... เที่ยวบินที่..... ขึ้นเครื่องค่ะ”
“ไปกันเถอะลูก” พ่อพาฉันไปพร้อมกับพี่มุคุโร่ นี่เป็นการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของฉัน น่ากลัวชะมัด นั่งเรือสำราญยังสนุกกว่ากันเยอะ
“พ่อค่ะ โคลมตื่นเต้นจังเลย” ฉันพูดตอนที่ฉันนั่งบนที่นั่งเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องกลัวหรอกลูก ถึงนี่จะเป็นการขึ้นเครื่องครั้งแรกของโคลม แต่พ่อก็รับรองความปลอดภัยนะลูก”
“ที่แท้ก็บ้านนอกไม่เคยนั่งเครื่องบิน” เสียงแขวะ มาตามที่คาดไว้
“ก็โคลมนั่งแต่เรือสำราญไปต่างประเทศนี่คะ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แถมกัปตันที่เรียนที่ที่ลูกกำลังจะไปมารับเองเลยนะลูก น้อยครั้งที่เขาจะรับบินนะลูก หลับซะนะคนดีของพ่อ”
“ค่ะพ่อ”แล้วฉันก็หลับไป
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ กรุงโรม ประเทศอิตาลี
ฉันลงเครื่องช่วงบ่ายๆ แล้วก็ได้พบกับคนที่จะมารับฉันและกัปตัน
“นี่คุณรีบอร์น ครูของลูก” พ่อฉันบอก เอ๋ ครูเหรอ หน้าไม่ให้เลยอ่ะ เหมือนเด็ก ม.ต้นเลย
“นี่หนู เห็นฉันอย่างนี่ฉันน่ะอายุ 24 แล้วนะ” อ่านใจได้ด้วย
“คะ..ค่ะ”
“นี่ ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรกันบ้างเนี่ย” เราแนะนำตัวไป
“แล้วพวกคุณชื่ออะไรบ้างค่ะ” ฉันถามบ้าง
“นี่ซันซัส กัปตันหอเธอ ไอ้หน้ายิ้มนี่ก็ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไอ้หัวสนามหญ้าก็ซาซากะวะ เรียวเฮ ส่วนไอ้หัวหงอกนี่เบียคุรัน เป็นรองประธานนักเรียน แล้วก็เป็นกัปตันที่ขับเครื่องบินมาส่งเธอด้วยนะ” =[]= ตั้งฉายาได้...เกินคำบรรยายจริงๆ
“ขอบคุณมากนะคะ^^” ฉันถามแล้วยิ้มเอียงคอนิดๆ
“โมเอ้สุดขั้วววววววว” เอ๋ คุณเรียวเฮหมายถึงใครอ่ะ
“หมายถึงเอ็มเอ็มลูกของน้าเหรอจ๊ะ” รีบรับทันที
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงน้องโคลมต่างหากล่ะครับ” เพล้ง แตกเป็นเสี่ยงๆ
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”
“งั้นเราไปโรงแรมก่อนเถอะครับ ค่อยเข้าโรงเรียนทีหลัง”
“ค่ะ/ครับ” แล้วก็มีรถตู้มารับ ทุกคนขึ้นรถกันหมดแล้วเหลือที่ว่างอยู่ข้างคุณเบียคุรัน
“ปิดตาทำไมเหรอครับ”
“อุบัติเหตุนะค่ะ”
“อ๋อ”
“คุณชอบทานมาร์ชเมลโล่เหรอคะ”
“ครับ ที่จริงเรียกพี่ก็ได้นะพี่ไม่ถือ”
“ค่ะ” แล้วเราก็เงียบไปตลอดทาง
“เอาล่ะ ถึงแล้วล่ะครับ”คุณซันซัสบอก
“สวยจังเลยนะคะ” ฉันพูด
“บ้านนอกเข้ากรุง”มาอีกแล้ว รำคาญแล้วน้า
“ไม่เคยเจอสถานที่อย่างนี่เหรอครับ” พี่มุคุโร่ถาม
“สวยกว่านี้ก็เคยค่ะ แต่แม่เคยสอนไว้ว่าเราคิดว่าอะไรเป็นยังไงก็พูดไปตามนั้น มันก็สวยจริงๆนี่ค่ะ” ฉันตอบไป
“ทำตัวเป็นคนที่จิตใจงาม” มาอีกแล้ว
“คุณเลิกแขวะโคลมสักทีได้มั้ย” พ่อมาช่วยแล้ว ร้ากกกพ่อที่ชู้ดดดดดเลย
“ได้กุญแจแล้ว”คุณรีบอร์นพูด
“งั้นไปเก็บของที่ห้องเลยนะครับ” พ่อฉันพูด
“เดี๋ยวผมพาไป” พูดเสร็จก็เดินนำไปเลย
“ครับ
“นี่ห้องคุณมิซึโอะ นะระ และมุคุโร่ ส่วนห้องตรงข้ามก็ห้องของผู้หญิงนะ”
“โคลมขอนอนคนเดียวได้มั้ยคะ” ไม่อยากโดนกลั่นแกล้งก่อนนอนนี่นา
“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่พาไปนะ เดี๋ยวลงไปเอากุญแจก่อนนะ รอแป๊บ” พี่เบียคุรันพูด
“ค่ะ”
15 นาทีผ่านไป
“มาแล้ว ไปกันเลย” พี่เบียคุรันพูด
“ค่ะ” ฉันพูด แล้วเราก็เดินกันไป
“ถึงแล้วละ แล้วเจอกันนะ”
“ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ” ถึงแล้ว ของีบสักนิด
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เม้นเยอะๆนะ
ประกาศนิดนึง ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว ขอหยุดเป็นเวลา 2 เดือน เพราะต้องเตรียมสอบมหาโหด (เรียนอยู่อินเดีย ต้องทำใจ)
ความคิดเห็น