องครักษ์ฉบับเพี้ยน

ลำดับตอนที่ #1 : นักทำนายประหลาด

“บอกมาซิ  แกเห็นอะไรในลูกแก้วบ้าง”

“อืม...”  เสียงบ่นงึมงำอย่างหนักใจ ขณะที่ดวงตากำลังเพ่งพินิจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“ฉันเห็น...ชายแก่”

            “แล้วไงอีก”

“อืม...หัวล้าน”

“แค่นั้นหรอ”

            “ขี้บ่น  น่ารำคาญ” 

คำเปรยที่เรียกให้คนถามชะงัก  เสียงคนถามเงียบไปแล้วแต่คนพูดยังคงสาธยายต่อ ด้วยสีหน้าเหมือนพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก

            “หน้าคล้ายอูฐในตำนานแต่ว่าไม่มีโหนกที่กลางหลัง  เดี๋ยวๆ...แต่มีหัวโล้นเลี่ยนมันแผล่บ...”

พูดยังไม่ทันจบมือใหญ่ก็วาดป้าบลงกลางหัวของเจ้าคนปากดีทำเอานักทำนายฝึกหัดหัวขมำหน้าทิ่มไปกับโต๊ะกลมตัวเล็กกลางห้อง

           “มันเจ็บนะพ่อ”  คำบ่นอุบอิบของชายหนุ่มวัย 18 ปีดูไม่ค่อยน่าเอ็นดูสักเท่าไหร่  ในสายตาของคนเป็นพ่อแล้วมันดูน่าถีบซะมากกว่า  ดวงตาสีม่วงแดงเข้มเหมือนอัญมณีมีน้ำตาแห่งความเจ็บปวดคลออยู่เล็กน้อย  มือใหญ่คลำหัวป้อยอย่างมึนงง  ใต้เรือนผมสีม่วงเข้มจนเกือบดำมีรอยปูดโนขึ้นมาด้วยฤทธิ์เดชฝ่ามือของนักต้มตุ๋นตัวเอ้ในคราบนักทำนายคนเก่ง

                   ชายแก่หัวล้านยืนฟึดฟัดอยู่เหนือหัวไอ้ลูกชายไม่ได้ความ  ทั้งที่จะฝึกมันให้มีทักษะในการพูดจาโน้มน้าว ชักจูงความสนใจลูกค้า  แต่มันกลับวกมาด่าว่าเขาหน้าเหมือนอูฐซะนี่

“ก็สมควรอยู่หรอกกะไอ้ที่แกทำเป็นเล่นอยู่เนี่ย”  ชายแก่เอ่ยอย่างมีอารมณ์  เขามองดูเจ้าลูกชายตัวดีตรงหน้าที่สรรหาแต่ความปวดหัวมาให้ไม่เว้นวัน

                   ใบหน้าขาวจัดแม้จะดูผ่องใสและระบายด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่กลับดูน่ากลัวเมื่อเจ้าตัวดูเหม่อลอยราวกับอยู่ในความฝัน  ที่หูซ้ายมีสิ่งประดับที่เหมือนเขี้ยวสัตว์มีพิษในตำนาน  หูขวาห้อยสิ่งที่เหมือนขนนกยาวเรียวสีสดสวยงาม  ใต้ลำคอแกร่งมีสร้อยเส้นยาวร้อยผ่านกระดูกสัตว์ที่แกะสลักเป็นรูปดาวห้าแฉก  เขาสัตว์ขนาดเล็กเท่านิ้วก้อย  และหัวกะโหลกของลิงป่าขนาดเล็กเท่าเหรียญสิบ 

               ของอาถรรพ์ต่างๆที่มันไปสรรหามาประดับตัวถึงแม้หลายครั้งที่เขาจะแอบขโมยไปโยนทิ้งแต่ของอาถรรพ์นั่นก็เหมือนจะจดจำเจ้าของมันได้เพราะวันต่อมาเขาก็เห็นมันเอามาห้อยคอโชว์เด่นหราเหมือนเดิม

              แสงแดดยามบ่ายของเมืองเพิร์ทลอดผ่านผ้าคลุมเพิงไม้เล็กๆที่เขามาตั้งปักหลักเปิดร้านดูดวงทำนายโชคชะตาหลังจากที่เดินทางข้ามเมืองมากว่า 10 วันที่นี่ดูจะเป็นเมืองใหญ่ที่ต้องมีเหยื่อมากมายมาให้เขาหลอกต้มทุกวันแน่  ทุกอย่างในบ่ายวันนี้ดูสดใสเหมาะแก่การทำมาหากินเป็นที่สุดเสียก็แต่ไอ้ลูกชายตัวดีที่หวังพึ่งอะไรไม่ค่อยจะได้  เมื่อหันไปมองมันอีกครั้งก็ยิ่งหงุดหงิดใจ

             ลูกแก้วของปลอมที่เขาใช้ในการดูดวงถูกเจ้าตัวดีงัดแงะแกะออกมาจนแบตเตอรี่และสายไฟห้อยระโยงระยางไปหมด

“ฟรอน  นีลโบร์  เดี๋ยวเหอะแกถ้ามีใครโผล่มาเห็นเข้ามีหวังทั้งแกและฉันได้อดข้าวตายกันที่นี่แน่”  เขาแยกเขี้ยวใส่มันอย่างหมดความอดทนแล้วกระชากอุปกรณ์หากินจากคนตรงหน้าที่ขยันหาแต่เรื่องวุ่นวาย

              “แกนี่ดีแต่หาเรื่องยุ่งๆ  หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างสิวะ  อายุ 18 แล้วยังติดฉันแจแบบเนี้ย ชาตินี้จะไปทำอะไรกิน”  ชายแก่บ่นอุบอิบพลางหาทางประกอบกลับให้เป็นอย่างเดิม

แต่คนโดนว่ากลับหยิบสำรับไพ่มานั่งทำความสะอาดเล่นแล้วเอ่ย

              “แล้วที่พ่อมานั่งหลอกชาวบ้านได้ทุกวี่ทุกวันนี่ไม่ได้เป็นเพราะฉันหรอกหรอ”  นัยน์ตาสีม่วงจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยประกายวาววับ

“ถ้าไม่ใช่เพราะพลังทำนายที่มีมาตั้งแต่เกิดป่านนี้ฉันคงถูกทิ้งให้ไปนั่งขอทานอยู่ข้างถนนที่แฟรมมิลล์แล้ว” 

                    คนเป็นพ่อทำหน้าเบื่อหน่าย

“ไอ้พลังสั่วๆที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนั่นหรอวะที่แกจะเอามาทวงบุญคุณ  บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้ใช้พลังของแกหากินมาเป็นชาติแล้ว”  ชายแก่ตวาดแว้ดแล้วเริ่มบ่น

“แกควรจะหาอาชีพให้ตัวเองได้แล้วฟรอน  จะให้ฉันอยู่ดูแลแกไปอีกกี่ชาติกัน”  พูดจบแสงสว่างก็ลอดผ่านข้ามาในเพิงไม้เรียกให้คนในห้องหันไปมองผู้มาเยือนที่เพิ่งเดินตกหลุมพลางของนักต้มตุ๋นต่างเมือง

                  ชายหนุ่มในร่างที่สมส่วน  กล้ามใหญ่เป็นมัดดูแข็งแกร่ง  และดาบใหญ่ที่สะพายไว้ด้านข้างทำให้ชายหนุ่มดูองอาจและสง่างามแม้จะไม่ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบแต่ก็ทำให้คนมองรู้ได้ว่าเขาต้องเป็นคนมีตำแหน่งเมืองนี้แน่ๆ

รอยยิ้มของชายหนุ่มดูเป็นมิตรยามที่เขาเอ่ยถามเสียงทุ้ม

             “ที่นี่ดูดวงโชตชะตาใช่มั้ย”

ชายแก่รีบกุลีกจอเดินเข้าต้อนรับเป็นอย่างดี

“ท่านมาถูกที่แล้วพ่อยอดชาย  อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ  หน้าที่การงาน  การเงิน  หรือการเลื่อนยศเลื่อนขั้น”

                    ฟรอนขยับยิ้มมุมปากไอ้หนุ่มมาดดีนั่นตกหลุมพรางพ่อจนได้  สำหรับเซียนต้มตุ๋นตรงหน้าแค่มองดูบุคลิกภายนอกของคนก็สามารถเดาได้ว่าคนๆนั้นเป็นคนระดับไหน  ไอ้ที่เห็นว่ากล้ามใหญ่โตนั่นคงหนีไม่พ้นพวกมียศมีตำแหน่งในการดูแลบ้านเมือง  แล้วไอ้หนุ่มนั่นมันทำตาโตทันทีที่พ่อพูดเกี่ยวกับการเลื่อนขั้นแค่นั้นก็ทำเอาเซียนอย่างพ่อจับทางถูกว่าควรเอ่ยยอเรื่องไหน  พูดโม้เรื่องอะไร

                    ดูท่าวันนี้คงได้ทิปเยอะ

ฟรอนยิ้มร่าให้กับความสำเร็จในอีกไม่นานของพ่อ

“วันนี้มีการคัดเลือกเข้าศูนย์ฝึกองครักษ์เฮมพ์เบิร์กเป็นวันสุดท้ายอยากรู้ว่าฉันในฐานะผู้ควบคุมดูแลเรื่องต่างๆมากมายในศูนย์ฝึกปีนี้จะได้มีโอกาสเลื่อนขั้นกับเขาบ้างรึเปล่า”

ชายหนุ่มถาม

            “ศูนย์ฝึกองครักษ์เฮมพ์เบิร์ก  เออ  จริงสิ  ที่นี่มันเมืองเพิร์ทนี่นา”  ชายแก่เอ่ยอย่างเพิ่งนึกได้ 

“ศูนย์ฝึกที่พ่อเคยเล่าให้ฟังน่ะหรอ”  ฟรอนเอ่ยถามเสียงดังอย่างลืมตัวเรียกให้คนเป็นพ่อหันมองแล้วส่งสายตาท่าทางประมาณว่า  แกรีบออกไปให้พ้น  ฉันจะทำงาน

                    ฟรอนถอนหายใจแล้วตัดสินใจเดินออกไปตามที่พ่อสั่ง  แสงแดดยามบ่ายทอประกายจ้าจนแสบตาหลังจากอยู่ในเพิงมืดๆมาทั้งวัน  เขาเพิ่งรู้สึกเดี๋ยวนี้เองว่าท้องของเขาว่างจนแสบไปหมดน้ำซุปกะหล่ำปลีมือเช้าย่อยหมดไปนานแล้วและด้วยลูกค้ารายแรกเพิ่งจะเดินเข้ามาทำให้อาหารมื้อกลางวันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย 

                   เจ้าตัวเห็นแอปเปิ้ลผลใหญ่สีแดงอวบอิ่มอยู่ตรงร้านขายผลไม้เบื้องหน้า  ผู้คนในตลาดเดินกันขวักไขว่  สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เด็กหนุ่มอย่างหวาดระแวงอาจเป็นเพราะเครื่องประดับที่ดูน่ากลัวและเสื้อคลุมตัวหลวมโพรกสีเข้มที่ทำให้เขาต้องเดินห่อตัว

                   ฟรอนควานหาเศษเงินในเสื้อคลุมแล้วตัดสินใจเดินตรงไปยังร้านขายผลไม้

“แอปเปิ้ลขายยังไงครับ”  เขาเอ่ยเสียงทุ้ม  เสียงของชายหนุ่มหวานชวนฟังทำเอาแม่ค้าร่างใหญ่หันมาด้วยรอยยิ้มขวยเขิน  แต่เมื่อเขาหันมาสบดวงหน้าดูดีแต่น่ากลัวมันก็ทำเอารอยยิ้มนั้นหายวับไปสนิท

“เอ่อ 3 กิล”  เธอเอ่ยด้วยแววตาระแวงไม่ไว้ใจ  ฟรอนยื่นเศษเงินให้เธอและรับแอปเปิ้ลมาอย่างถูกใจ

                เขากำลังจะกัดเจ้าแอปเปิ้ลอวบอูมนาทีเดียวกับที่ดาบใหญ่วาดฟึ่บอย่างรวดเร็ว  เสียงกรีดร้องของแม่ค้าดังลั่น  แอปเปิ้ลที่กำลังจะถูกส่งเข้าปากถูกผ่าครึ่งลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น  ฟรอนใจหายวาบหันไปมองที่มาของดาบ

               ชายหนุ่มที่เพิ่งมาให้พ่อเขาดูดวงยืนถือดาบใหญ่นิ่งดวงตาคู่สวยนั้นดุดันและน่ากลัวปลายดาบมีรอยเลือดสีแดงข้นชวนขนลุกแต่แล้วความคิดที่แวบเข้ามาทำให้เขาตัวชานิ่งด้วยความตกใจ

เลือด!!

พ่อ!!

ฟรอนเลือดขึ้นหน้าจนคุมสติไม่อยู่  แม้จะหวาดกลัวเจ้าดาบใหญ่ตรงหน้าแต่ความโกรธมันมีมากกว่าเท่าตัว

             “แกทำอะไรพ่อ”  เสียงตะโกนของเขาดังไปทั่วทั้งตลาดคนใจเหี้ยมตรงหน้ายังถือดาบนิ่ง  ฟรอนตัดสินใจคว้ามีดสับหมูของร้านขายเนื้อขึ้นมาถือไว้  ถึงเขาจะตายเขาก็ไม่ยอมให้เลือดพ่อเสียเปล่า

ฟรอนเงื้อมือที่ถือมีดหวังจะฟาดฟันคนตรงหน้า

                    แต่แล้วมือใหญ่ก็ฟาดป้าบเป็นครั้งที่สองของวัน  รสชาติความเจ็บแปลบที่คุ้นเคยพาเอาฟรอนรีบหันขวับไปมองด้านหลัง  คนที่เขาคิดว่ากลายเป็นเครื่องสังเวยดาบใหญ่ตรงหน้ากลับวิ่งมาหลบด้านหลังโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“พ่อ”  ฟรอนเอ่ย

“เรียกทำไมข้าก็พ่อเอ็งนั่นแหละ”  ด้วยความสับสนบุรุษถือดาบก็เดินย่างสามขุนเข้ามา

           “แกสองพ่อลูกรวมหัวกันหลอกชาวบ้าน  โทษของพวกนักต้มตุ๋นต้องถูกขังในเรือนจำ”  ดาบใหญ่เหวี่ยงวูบฟรอนลากพ่อกระโดดหลบแล้ววิ่ง

เสียงโหวกเหวกดังทั่วตลาดที่เขาวิ่งผ่าน  มือใหญ่ที่ลากคอเสื้อคนเป็นพ่อชาดิกจนไร้ความรู้สึก  เมื่อได้ทีเจ้าตัวก็รีบวิ่งหลบเข้ามุมร้านน้ำชาที่คนยืนกันแน่น  ลากคนเป็นพ่อที่หอบตัวโยนมาหลบหลังร้าน

             “อะไรกันเนี่ยพ่อ”  ฟรอนถามเสียงหอบ  แต่คนเป็นพ่อถึงกับตวาดแว้ด

“ก็เอ็งแหละไอ้ลูกเฮงซวย  เสือกมาแกะลูกแก้วข้าเล่น  ตอนข้าดูดวงให้ไอ้องครักษ์นั่นมันถึงได้ระเบิดใส่หน้า  สายไฟระโยงระยางไปหมดไอ้หมอนั่นมันถึงตามเจื๋อนเราอยู่นี่ไงล่ะ”  ชายแก่พูดพลางหอบหายใจ  แต่ฟรอนยังไม่หายสงสัย

             “แล้วเลือดที่ดาบนั่น”  ชายแก่พ่นลมหายใจเยาะ

“นั่นมันเลือดไก่ของชาวบ้านแถวนั้น  แกไม่ดูให้ดีซะเองเสือกโวยวายยกใหญ่”  คนเป็นพ่อกล่าวแล้วโยนถุงย่ามให้ลูกชายตรงหน้า

            “อะไรพ่อ”  ฟรอนถามอย่างสงสัย

“บ๊ะ  ก็ของจำเป็นที่ข้ารวบมาได้ตอนที่หนีออกมาน่ะสิ  แกเก็บไว้ดีๆละกันยัดๆไว้ในเสื้อคลุมหลวมๆของแกนั่นแหละพวกเจ้าหน้าที่จะได้ไม่สังเกต”

                    เจ้าตัวดีโยนกลับไปให้พ่อ

“พ่อแบกไว้สิเดี๋ยวฉันจะแบกพ่อหนีเอง”  คำพูดของฟรอนที่ทำเอาผู้เป็นพ่อถึงกับระเบิดอารมณ์อย่างเก็บไม่อยู่  โยนของกลับไปให้มันอีกครั้งพร้อมตวาดเสียงดัง

            “แกไปคนเดียว  ฉันจะกลับบ้าน”  คำตอบที่ฟรอนมุ่นหัวคิ้วก่อนจะทำตาโต

“พ่อจะทิ้งฉันหรอ”  ชายแก่เบือนหน้าบอกความเบื่อหน่าย

“ใครบอกว่าฉันจะทิ้งแก  ฉันแค่จะกลับบ้านก่อนแกเท่านั้นแหละ  เราแยกกันไปมันจะได้ตามจับไม่ทัน” 

            “แต่ฉันไม่รู้ทางกลับแฟรมมิลล์นี่” 

“นั่นไงฉันถึงบอกให้แกเก็บของหากินนั่นไว้จนกว่าแกจะหาทางกลับได้”  ฟรอนกลืนน้ำลายลงคอ

“แล้วฉันต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปตลอดน่ะหรอ”

            “แกหาทางรอดได้อยู่แล้ว”  ชายแก่ใช้มือตบลงบนหัวลูกชายเบาๆ

“แกโตพอแล้วฟรอน  ฉันเชื่อว่าแกทำทุกอย่างด้วยตัวเองได้”  ชายแก่พูดพร้อมรอยยิ้มมันพาลเอาชายหนุ่มถึงกับนิ่งด้วยความซึ้งใจเป็นครั้งแรก

            “พ่อ”  ฟรอนครางเสียงอ่อนคนเป็นพ่อลุกขึ้นเตรียมจะใช้วิชาย่องเงียบ

“เออ  ฟรอนจำได้มั้ยที่ฉันเคยเล่าเรื่องศูนย์ฝึกองครักษ์เฮมพ์เบิร์กให้แกฟัง”

ฟรอนพยักหน้า

           “ถ้าใครเข้าที่นั่นได้ประวัติที่เคยแย่ๆจะถูกลบไปหมด  แกลองตัดสินใจให้ดี”  พูดจบร่างของชายแก่หัวล้านก็ค่อยๆเดินย่องผ่านออกทางหน้าร้านน้ำชาเขาหันมาขยิบตาให้ลูกชายที่หนึ่งก่อนจะหายวับไปในฝูงชน

ฟรอนยังนั่งนิ่งไม่รู้ว่าควรจะไปไหนดีแต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนลั่นทั่วตลาด

            “ไอ้นักต้มตุ๋นมันแอบหลบอยู่หลังร้านน้ำชาน่ะ  รีบไปจับมันเร็ว”  ฟรอนขยับรอยยิ้มเหี้ยมอย่างเจ็บใจ  เขาไม่น่าหลงเชื่อคำพูดของพ่อเลย  ทั้งหมดนี่แค่จะพยายามสะบัดเขาให้หลุดเท่านั้น  

ฟรอนได้แต่บ่นด่าในใจเมื่อองครักษ์ร่างใหญ่กำลังเดินมาที่เขาใช้เชือกมัดมือแล้วลากเขาไปตามทาง ฟรอนได้แต่หลบตาพวกชาวบ้านและแอบหวังในใจว่าสักวันเจ้าพ่อตัวดีนั่นมันต้องโดนดีด้วยแน่ๆ  ฟรอนสาบานกับตัวเองว่าถ้าเขาหาทางกลับไปแฟรมมิลล์ได้เมื่อไหร่เขาจะวิ่งไปเตะคุณพ่อตัวดีสักป้าบอย่างสาสมให้หายแค้นเลย
                        
                          ไอ้พ่อตัวแสบ!!