delight in the dark

ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งเกินคาดฝัน

"เพทรา ข้ารักเจ้า...รักเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด รัก..ตั้งแต่วันแรกที่พบเจ้า"อ้อมแขนแกร่งดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด
"คาทอรัส ข้าเองก็รักท่าน"เสียงหวานเอ่ย
"ขอ ข้าได้ทำตามใจตัวเองสักครั้ง"มือหนาเชยคางมนขึ้นมาหมายจะประกบริมฝีปากบาง แต่นิ้วเรียวก็ถูกยกขึ้นมาปิดปากคนเอาแต่ใจเอาไว้เสียก่อน
"ยัง..ยังไม่ถึงเวลา"ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มมองหน้าคนโดนขัดใจ
"เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เจ้าบอก เจ้าบอกข้าหลายหนแล้ว"
"อีกไม่นานหรอก อดใจรออีกสักหน่อย"

"คาทอรัส..คาทอรัส? เจ้าอยู่หรือเปล่า"ไม่มีเสียงโต้ตอบจากความมืดมิด
"คาทอรัส เจ้าอยู่ที่ไหน คาทอรัส...คาทอรัส!"เจ้าของเสียงเริ่มตะโกนด้วยความหวาดกลัว
"อย่าล้อข้าเล่นนะ ข้าไม่ตลกนะ คาทอรัส คาทอรัส!!"

"คา ทอรัส!!!!"เสียงตะโกนดังทั่วห้องพร้อมกับเสียงหอบหายใจของหญิงสาว หยดน้ำตาไหลรินลงมาอาบพวงแก้มขาว จมูกโด่งแดงเพราะหายใจไม่ออก ผมสีน้ำเงินติดตามแขนและแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเหงื่อ หญิงสาวพยายามจะหยุดเสียงสะอื้น แต่ยิ่งกลั้นหยดน้ำตาก็ยิ่งพร่างพรู
'กี่คืนแล้วนะ ที่ต้องฝันร้ายซ้ำๆซากๆอย่างนี้'
     เพทรานั่งกอดเข่า มือกำแน่นจนเล็บจิกอุ้งมือเป็นรอยช้ำ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทงเข้าที่หัวใจ เมื่อเวลาผ่านไปพักหนึ่ง ร่างสั่นเทาจึงสงบลงจากฝันร้ายและกลับสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง


"เอ้า ไอ้หนุ่ม วันนี้เอาอะไรมาขายล่ะ หืม"เสียงแตกเข้มกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง
"*ผลแกรบัลแล้วก็ของป่าเดิมๆที่ลุงเคยเห็นนิดหน่อยครับ วันนี้เข้าป่าไปลึกอยู่ เลยได้ของใหม่ๆมาอวดลุงล่ะ"
     หนุ่มใหญ่มองหน้าหนุ่มผมสีน้ำตาลสั้นอย่างหมั่นไส้เพราะนัยส์ตาสีน้ำตาลเข้ม แววขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มคลี่กว้างด้วยความมั่นใจในผลงานของตนสุดๆ
"ไม่ต้องมาอวดๆ ไว้เข้าไปลึกกว่านี้แล้วค่อยมาพูด เจ้ายังต้องฝึกอีกเยอะ ฮ่าๆ"
"โธ่..ลุง ใครจะสู้ลุงได้ ลุงเล่นผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าใครในหมู่บ้าน ประสบการณ์เยอะกว่าข้าเป็นสิบๆปี ข้ายอมแพ้ตั้งแต่แรกเกิดแล้ว ฮ่าๆๆๆ"

"ชิชะ ไอ้นี่..ทำมาเป็นยอกย้อนหลอกด่าว่าข้าแก่เรอะ เดี๋ยววันนี้ข้าไม่ซื้อของของเจ้าแล้วเจ้าจะหนาว"ชายวัยกลางคนแกล้งขู่ขำๆ ก่อนจะขยี้ผมชายหนุ่มจนยุ่งไม่เป็นทรงด้วยความเอ็นดูเหมือนลูกหลาน ก่อนทำท่าจะเดินจากไป

"ลุง! ไม่ซื้อจริงรึ? ข้าล้อเล่นนิดเดียวเอง งั้นข้าจะแถมผักให้เยอะๆ อุดหนุนข้าด้วยนะ ฮ่าๆๆ"ผู้น้อยรีบคว้าแขนผู้อาวุโสทันที ก่อนชักจูงด้วยของแถม

"เอ้อ ดี งั้นข้าขอถั่วเยอะๆ จะไปต้มให้ลูกแม่ยายกิน รายนั้นกำลังเปรี้ยวปากตามประสาคนท้องนั่นแหละ จู้จี้จุกจิกมาก"เสียงทุ้มใหญ่บ่นพร้อมเบ้ปากล้อเลียนแม่ศรีภรรยา

"ข้าจะไปฟ้องป้า ว่าลุงนินทา ฮ่าๆ"ราฟาหยอกล้อลุงไปพลาง หยิบผักใส่ตะกร้าสะพายหลังใบใหญ่ไปพลาง ตามด้วยของแถมอีกพูนตะกร้า

"อย่าแม้แต่จะคิด เฮ้ย! พอแล้วๆ ของซื้อของขายให้มาเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวอดตายกันพอดี"

"แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก ข้าอยากทำอะไรทดแทนบุญคุณลุงบ้าง ถ้าไม่มีลุงคอยดูแล คอยสอนวิชา คอยซื้อของของข้า ป่านนี้ข้าคงอดตายไปแล้ว"เสียงทุ้มตอบกลับมาจากใจจริง

     ชายวัยกลางคนมองแววตาชายหนุ่มที่สะท้อนความซื่อออกมาอย่างภูมิใจ ตั้งแต่เด็กจนโตจะสอนอะไร ชายหนุ่มก็เชื่อฟังตนทุกอย่างไม่มีขัดใจ ก่อนปรับสีหน้ามาเคร่งขรึม

"ไม่ต้องมาทำซึ้ง ข้าไปดีกว่า เมียรอ"

"แหม่..ลุง ไม่ค่อยกลัวป้าเลยเนอะ!!"ราฟาตะโกนไล่หลังอย่างร่าเริง มองร่างท้วมเดินลับหายไปกับฝูงคน

     ตกเย็น หนุ่มร่างสูงก็เก็บกล่องผักผลไม้ป่าเข้าบ้าน บ้านหลังเล็กสำหรับคนฐานะกลางๆอย่างเขา มีเตียงไม้กับเปลผ้าแขวนไว้กับเสาสองต้น ชายหนุ่มวางกล่องกองไว้ที่โต๊ะกินข้าวทรงกลม ก่อนจะตรงไปนอนที่เปล สำหรับเขาเปลคือที่นอนนุ่มชั้นดี เตียงไม้ของเขาจึงเต็มไปด้วยอุปกรณ์พกพาสำหรับเข้าป่าต่างๆ ถ้าเขาจะนอนจริงๆพื้นที่คงแคบมากพอที่จะบีบเขาให้นอนตกเตียงลงไปคลุกฝุ่นที่ พื้นได้ก่อนเที่ยงคืน ดังนั้นเพื่อการนอนหลับสนิทตลอดคืนโดยสวัสดิภาพของเขา ชายหนุ่มจึงเลือกหลับตาลงที่เปลนุ่ม เปลแกว่งเบาๆตามแรงสั่นสะเทือนไปพร้อมสายลมพัดโชย

    

*ผลแกรบัลหน้าตาเหมือนองุ่น