คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [CHAPTER 7] 48 นาที
CHAPTER 6 : กรรไกร... ไข่ ... ผ้าไหม ... ไข่หนึ่งใบ ... สองบาท ... ห้าสิบ หึหึหึ #อะไร
วันต่อมา หลังจากที่ทุกคนตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในกระท่อมหลังเก่าก็ดูเหมือนทุกคนจะขัดใจอยู่มากๆ ... นาฬิกาลายคิตตี้มันยังคงค้างเอาไว้ที่ 48 นาทีเหมือนเดิม ไม่มิอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย ...
ยูชอนวางอะไรบางอย่างไว้ที่หน้าประตู พร้อมกับข้อความที่เขียนด้วยเลือด .... ปลอม ..... ที่ดูก็รู้ว่าเอาน้ำแดงมาผสมกับกาแฟและมาสคาร่าของเจ้าต้วเอง
เอาเถอะ อีทึกเองชอบละเมอตื่นมาปัดมาสคาร่าตอนตีสองเกือบทุกวันอยู่แล้ว นี่มันคงไม่ใช่อะไรแปลกที่คนอื่นจะเอามาสคาร่ามาผสมน้ำแดงทำพิเรนแบบนี่อ่ะนะ ...
‘กูสวยกูหน้าตาดี กูหน้าตาดี กูสวย กูสวย เอ้า!! พร้อมกันนะคะ สาม สี่!!.......... ตุ๊ด ..ตุ๊ด ตุ๊ด ...ตุ๊ดมีหลายชนิด คิด คิด คิด คิดแล้วน่าสงสาร พ่อแม่อุตส่าทำงาน ... พ่อแม่อุตส่าทำงานมีลูกสันดานเกิดมาเป็นตุ๊ด....กรี๊ดดดดดดดดดดดด’
ไม่มีใครรู้ได้ว่าสิ่งที่เขียนบนกระดาษานั้นมันหมายถึงอะไร รู้แต่เพียงว่ามันลึกับและน่าค้นหามากๆ .....
รูปของชินดงที่กำลังกินหญ้าแห้งถูกแนบมา โดยมีฮีชอลที่กินหญ้าแห้งไปตัดขนฮีบอมไปอย่างน่าสงสาร ....
รยออุค ... เหยื่อคนล่าสุดกำลังนั่งแทะเสริมส้นท่ามกลางเด็กในสังกัดนับสิบ .............. เฮนรี่ ดีโอ ซองกยู ฮยองซิก และล่าสุด ..... คริส
“ไอ้ฆาตกร!!!!” ทงเฮผู้ตราตรึงจิตกับฟิค 48 ชั่วโมงตะโกนขึ้นมา
“คริสฆ่าอี้ชิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!”
ทงเฮตะโกนลั่น พร้อมวิ่งไปรอบๆ ตัวกระท่อมอย่างสติแตก .... โดยมีสายตาเพื่อนๆ ร่วมวงมองตามอย่างเอือมจิต ...
“มันไม่บ้าแรงเงาแล้วหรือไง เมื่อวานเขาด่านังรัชนกกันนี่ ....”
“ไม่รู้ครับ ผมเป็นแมวง ^__________________________^” คิบอมพูดพร้อมกับรอยยิ้มบาดจิต กระแทกตับ ทับหัวใจ จิ้มไต ลำไส้แตก
“ม่าม๊า... ม่าม๊าไม่เข้าใจเกิ่งเกิ๊งง!! เกิ่งเกิ๊งออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เราไม่มีใครเลยม่าม๊า เกิ่งเกิ๊งไม่เอาอ่ะ เกิ่งเกิ๊งไม่ยอม ม่าม๊าต้องส่งคนมาช่วยน้องเกิ่งเกิ๊งนะฮะ.... เกิ่งเกิ๊งไม่ย๊อมมมมม!!!!” ฮันคยองผู้เป็นคนจีนคนเดียวในวงรัวจีนใส่คุณแม่ในโทรศัพท์ที่ต่อติดอยู่เพียงคนเดียวในบ้านของตัวเองทันทีที่คุณแม่รับโทรศัพท์
(อั๊วปายม่ายล่ายยยย... ลื้มก็รู้อั๊วอยู่ประเทกจิง) [อั๊วไปไม่ได้ ลื้อก็รู้อั๊วอยู่ประเทศจีน]
“หม่ามี้... หม่ามี้ก็ระดมกองทับหลินปิงมาช่วยเกิ่งเกิ๊งสิ...”
(ลื้ออย่ามาซี๊ซั๊วต่าน่า!!!! อั๊วบอกว่าม่ายล่ายคือไม่ล่าย ปาเทกจิงก็มีสะตงแสตมป์จีนแดงก๊อปเกรดเออยู่แล้ว ลื้อทามแบบนี้ ใช้ล่ายที่หนายยย) [ลื้ออย่ามาพูดเป็นเล่น อั๊วบอกว่าไม่ได้คือไม่ได้ ประเทศจีนมีสะตงแสตมป์จีนแดงก๊อปเกรดเออยู่แล้ว ลื้อทำแบบนี้มันใช่ได้ที่ไหน]
ในขณะที่ฮันคยองกำลังคุยโทรศัพท์ ส่วนเยซองกำลังนั่งมองรูปรยออุคที่นั่งแทะเสริมส้นท่ามกลางเด็กในสังกัดด้วยสายตาที่มองดูก้รู้ว่า ถ้าได้ออกไปพร้อมแสตมป์เซเว่นเมื่อไหร่มึงไม่รอด!!!!!
แต่ก็นะ .... ตอนนี้แสตมป์มันอยู่ที่ฮันคยองแล้วนี่ ... แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ ........
เยซองหันไปมองฮันคยองที่เดินหายไปอีกมุมหนึ่งของกระท่อม อีทึกกับซีวอนกำลังนั่งดื่มน้ำกันอยู่
“เฮ้.... ตักมาจากไหนน่ะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีน้ำเปล่าในบ้านหลังนี้เลย ...”
“ห้องน้ำ ...... หมายถึง ... ชักโครก ...” อีทึกพูด พร้อมกับดื่มน้ำที่ตักมาจากสถานที่ที่ตัวเองดังที่สุดในตอนนี้ ... ชักโครก ....
ฮยอกแจเห็นซีวอนมองไปบนโต๊ะ .... ที่คยูฮยอนกำลังวาดรูปปลาวาฬอยู่ ... นี่มันคุ้นๆ ... ใช่เลย รอยสักลายปลาวาฬทัดดอกไม้พร้อมกับคำเขียนที่ว่า ‘การผจญภัยของปลาวาฬน้อยนี่มัน ....’
“นายคิดถึงซองมินมากนักใช่มั้ย!!” ซีวอนทำหน้าไม่ค่อยพอใจ พร้อมกับเดินตึงตังขึ้นไปบนชั้นสองที่ซองมินกำลังนอนกลิ้งอยู่...
“เฮ้ย!!! ลุก!!! มาแดกน้ำในโถส้วมกัน!!!” .....
ฮยอกแจมองภาพปลาวาฬตัวนั้น .... เหมือนจะเคยเห็นนะ ....
นี่มัน ...........เหมือน ‘เดจาพนม’ เลย (ไรท์ (ที่ยืน) : เดจาวูค่ะมึง ...)
ประมาณสามนาทีต่อจากนั้นคังอินก็เดินโซเซออกมาแทน...
ฮยอกแจเปิดโถชักโครกแล้วเรียกคังอินให้มาร่วมวงด้วย
ทุกคนเดินมาที่ห้องน้ำ ซองมินพยักเพยิดให้เยซองดื่มน้ำในชักโครกบ้าง คังอินจ้องจะหยิบแปรงขัดส้วมขึ้นมากินซักหน่อย แต่ก็โดนฮยอกแจแย่งไป
“อ๊ากกกกกกก” ฮยอกแจกุมท้อง
“สงสัยต้องไปขี้ก่อนนะ ......” ฮยอกแจว่าแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ ...
“นี่พวกนายทุกคนกะจะกินให้น้ำในชักโครกมันหมดไปเลยหรือยังไง?” ทงฌอมองฮันคยองที่หลังจากคอแห้งเพราะคุยกับหม่ามี้ไปพักใหญ่ก็กลับเข้ามาดื่มน้ำในชักโครก ... โดยมีซีวอนและคิบอมที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าที่กังวล
โดยเฉพาะคิบอมที่กังวลมากเป็นพิเศษ
“โอ้ยยย!!” ฮันคยองกุมหน้าผากของตัวเองที่กำลังกว้าง ... มากขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ยยยยยยยย!!!” มันกว้างขึ้นมากว่าเดิมประมาณสองเซ็น ตอนนี้ฮันคยองนั่งร้องไห้อยู่ริมตลิ่ง(?) โดยที่ผมที่ค่อนข้างจะปิดหน้าของเขาเองก็สูงขึ้นไปเรื่อยๆ .............
“ทำยังไงดี .......” ทุกคนหันหน้าไปหาอีทึก เนื่องจากอีทึกเป็นหัวหน้าวง ...
อนิจจังหัวหน้าวงผู้แดกน้ำอย่างเอร็ดอร่อยเงยหน้าขึ้นมาจากโถส้วม ...
อีทึกเช็ดน้ำที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าออกพร้อมกับเดินมาที่หน้าของฮันคยอง ......
“หันหน้าออกทางหน้าต่าง ...”
“ทำไม ....”
“หันหน้าออกจากกระท่อม!!!!!!” ฮันคยองทำตามที่อีทึกบอก และทันทีที่เขาหันหน้าออกไป ..... อีทึกก็สั่งให้ฮันคยองเปิดหน้าผากของเขาขึ้นและฮันคยองก็ยอมทำตามแต่โดยดี ...
แสงอาทิตย์ในยามบ่ายของร้อยเอ็ด อย่างที่รู้ๆ กันดีว่ามันร้อนขนาดไหน .... ทันใดนั้นแสงสุริยันต์อันแผดร้อนก็พุ่งตรงมายังหน้าผากของฮันคยองทันที....
“อ๊ากกกกกก...” อนิจจังแสงมันสะท้อนกลับเป็นสามเหลี่ยมเบอร์มิวดา...............................
เมื่อนั้น ฮันคยอง โดนแดดเผา
ทำหน้าเหา ใส่แดด แรงรัศมี
คนที่ทำ ให้เกิง เป็นแบบนี้
ทึกสุนีย์ เจ้าทำ ได้อย่างไร
เกิงน่ารัก มาทำ ได้ลงคอ
จะฟ้องพ่อ มาจัดการ ทึกรู้มั้ย?
หน้าผากเกิง โดนแสงคง ละลายไป
มันเหมือนไฟ แผดเผา พวกเราเอง
บัดนั้นเอง ชาวบ้าน ที่ผ่านมา
โดนแดดบ้า แผดเผา ตาบอดหนา
กูอยากบ้า อีแก่ทึก อีชรา
มึงนำพา ให้เถิกกู สู้แดดจริง
ทีกหันมา ทำหน้า ‘กูไม่รู้’
พร้อมกับชู สองนิ้ว พิสมัย
โธ่อีแก่ แก่แล้ว ทำทำไม
ทำลงไป ก็ไม่เด็ก ลงอยู่ดี
ส่วนฮันเกิง ผู้น่ารัก นั้นจิตตก
โดนกระจก สะท้อนกลับ เถิกรัศมี
ให้เกิงนั้น ล้มลง แต่โดยดี
อีทึกนี้ ช่วยได้ รับไว้ทัน .....
“ไม่เป็นไรนะ?” อีทึกถามฮันเงที่โดนแสงจากหน้าผากตัวเองเล่นงานเข้าจังๆ
“กู ...... ฝาก ....... แสตมป์ ....... ด้วย” แล้วฮันเกิงก็หมดสติไปทันที ...............
แล้วผนังกระท่อมก็พังลงอีกครั้ง
“อุ๊ย!!!!!!!” ยูชอนที่กำลังเติมแป้งอีตูด (ETUDE) อยู่ถึงกับชะงักตกใจเมื่อผนังกระท่อมพังลงมา ... คนสวย(?) หันหน้าไปหาเหล่าซูเปอร์จู๋เนียร์ที่ยืนอ้าปากครั้งช็อคแอนด์เวรี่ๆ ช็อคอีกครั้ง ....
“ต๊ายยยย ขอโทษฮร้า ดั๊นมาผิดเวลา”
=_________________________________________________=
“เดี๋ยวดั๊นเอาคุณฮันเกิ่งเกิ๊งออกไปก่อนนะฮร้า ไปล่ะฮร้า ....” ยูชอนใช้ปากของตัวเองแบกฮันคยองขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอีกฝากหนี่งของกระท่อม...
“สรุป ..... ไอ้ห้อยนั่นมันตุ๊ดเหรอวะ? =______________________________=” คยูฮยอนถามขึ้นมา.... และแน่นอนว่า .............. ไม่มีใครให้คำตอบได้
TO BE CON.
รู้ตัวว่าช้า และไม่ฮา แต่แม่ง ....... มาจากใจว่ะ *ตบบ่าทุกคน*
ปล. นี่พูดเลย ....... คำสาปฮีชอลยังติดตัวกูไม่ไปไหน
ความคิดเห็น