เจ้าเกตมารา

__________ เจ้าอินทร์ __________

เ จ้ า เ ก ต ม า ร า

'ก็รักมันปักอกอยู่อย่างนี้ จู่ๆเอากรรไกรมาตัดฉับ เธอตัดความสัมพันธุ์ไม่ใยดี!'

นุชญา วัยใกล้ขึ้นคานตัดพ้อด้วยความเจ็บปวดฝั่งใจมาหลาย10ปี สำหรับการศึกษากับผู้ชายที่ไม่มีสถานะให้กับเธอแล้วจู่ๆเค้าก็ประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบ! ด้วยความเสียใจถึงขีดสุดเธอมั่นใจมาตลอดว่าคนนี้คือว่าที่สามีในชีวิตเธอแต่แล้วไฉนฟ้ากลั่นแกล้งเธอแบบนี้

นุชญา ไม่ขอรับรู้ถึงปัจุบัติที่แสนเจ็บปวดเธออธิฐานต่อหน้าพระด้วยความมุ่งมั่นขอให้ย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่มีผู้ชายเฮงซวยคนนี้เข้ามาในชีวิต แต่เธอคงลืมบอกไปว่าย้อนกลับไปนานแค่ไหน คุณพระคุณเจ้าท่านใดถึงส่งเธอมาลงในอดีตเมื่อ 200ปีก่อน! หนำซ้ำยังมาอยู่ในร่างของ 'เจ้าเกตมารา' ธิดาองค์น้อยแห่งเวียงเชียงแก้ว!!

ร่างบางผิวเนียนผุดผ่องผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเนตรงามจับจ้องมองร่างน้อยของเด็กสาวที่นั่งหมอบอยู่ปลายตั่งนอนราวกับเห็นสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกก็ไม่ปาน เหมือนทุกกระบวนความคิดเพิ่งจะเริ่มทำงานเหตุการณ์ทุกอย่างฉายย้อนขึ้นมาในหัวเธอเป็นฉากๆ แล้วจบลงที่ภาพของของเด็กสาวที่ยังคงนั่งหมอบอยู่กับพื้นไม่ไปไหน 'จริงดิ เรื่องจริงดิ!'

          "ที่นี่ที่ไหน"

          "คุ้มเจ้านางอย่างไรเจ้า เจ้าลืมแล้วหรือ"

           "..อ๋อคุ้มฉัน..สินะ"

   นุชญามองท้องฟ้าสดใสด้วยสายตาที่อยากจะถามเหลือเกินว่าเจ็บแค้นเคืองโกรธเธอมาจากชาติปางไหน ถึงได้รุมกลั่นแกล้งเธออย่างนี้ หรือจะเรียกว่าเป็นความใจดีของฟ้าที่ทำให้เธอสมปรารถนาตามคำอธิฐานอันไร้สติของเธอกัน...

   'ไม่ต้องส่งฉันมาจริงๆ ก็ได้มั้ง....'