บันทึก ณ กาลก่อน

บันทึก ณ กาลก่อน

"พี่คิดถึงเจ้าจนทนมิไหวแล้วหนาจนต้องลงคลองไปเก็บบัวมาดอมดมให้คลายคิดถึงในใจพี่ แต่ก็ยังมิหายคิดถึงเจ้าเสียทีจึงอยากมาเห็นหน้า"

แสงกล่าวเสียงอ่อนสายตาคมเข้ม ฉายแววระยิบระยับจ้องไปที่หน้านวลของบัว เจ้าแน่งน้อยบัดนี้ก้มหน้าเขินอายไม่สบตา จนเค้าอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้อยากจะลูบแก้มนวลเนียนนั้นเหลือเกินสุดจะห้ามแต่ก็ทำได้เพียงยับยั้งชั่งใจ อยากจะสัมผัสเส้นผมนุ่มสลวยนั้นก็ทำได้เพียงสูดดมกลิ่นหอมเจือจางที่สายลมพัดผ่านมา

" ถ้าเห็นแล้วก็กลับไปได้แล้วเจ้าค่ะ"

บัวยังคงก้มหน้าไม่สบตาอ้อมแอ้มตอบ

"พี่ยังมิเห็นเลย เจ้าก็หันหน้ามาให้พี่ดูเสียดีๆเถิด"

"พี่แสงแกล้งบัว.."

ณุอิน ค้นพบบันทึกเล่มเก่าของคุณย่า ณ เรื่อนไม้เก่าหลังบ้านที่เพิ่งปลูกสร้างใหม่เรือนไม้หลังนี้มีอายุหลายร้อยปีเป็นที่ที่คุณย่าของเธอเคยอยู่ตั้งแต่ยังวัยเด็ก บันทึกเก่าเล่มนี้บันทึกถึงเรื่องราวของบรรพบุรุษเอาไว้เมื่อ 100 ปีก่อนและตกทอดมารุ่นสู่รุ่น ยิ่งณุอินอ่านเรื่องราวของ 'แม่บัว'  มากขึ้นเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกผูกพันธุ์มากขึ้นเท่านั้น

เหมือนว่าเธอได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น

อีกครั้ง....

คำสาบาน ยังคงอยู่...

รอวันหวนคืนตื่นขึ้นอีกครั้ง...

ความรักที่มากกว่าการครอบครอง...

ไม่ว่าอีกกี่ภพกี่ชาติกี่ร้อยกี่พันปีรักจะยังคงอยู่ ณ ที่แห่งนี้...

ตลอดไป

________เจ้าอินทร์________