ความกลัวในจิตใต้สำนึกของข้าพเจ้า

เนื้อเรื่อง

ความกลัวในจิตใต้สำนึกของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้านั้นเป็นบุคคลผู้หนึ่งซึ่งกำลังมีเป้าหมายอันสูงโดด เป็นเป้าหมายซึ่งข้าพเจ้าไม่คิดฝันว่าจะกล้าเอื้อมมือเข้าไปฉวยมาแม้แต่น้อย น่าแปลกที่ว่า เมื่อข้าพเจ้าเติบโตขึ้น ความคิดดังกล่าวกลับสลายตัวตนไป ไม่มีอิทธิพลต่อตัวข้าพเจ้าอีก บัดนี้ ข้าพเจ้าพร้อมแล้วที่จะใฝ่ฝันและลองเสี่ยงดูสักครั้ง

                แต่มีบางสิ่งในห้วงสำนึกของข้าพเจ้า – อาจเป็นสิ่งที่แฝงเร้นอยู่ในตัวตนหรือจิตใต้สำนึกอันลึกลงไป มันทำให้ข้าพเจ้าถึงทางตันในบางครั้ง และรู้สึกสับสนเหลือเกินยามจะลงมือ เป้าหมายทอดคอยข้าพเจ้าอยู่เบื้องหน้า แต่ความคิดดังกล่าวยื้อยุดมิให้ข้าพเจ้าเดินเข้าไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เหมือนจุดดำบนกระดาษขาว ที่ทำให้งานศิลปะที่จะถ่ายทอดลงไปนั้นไม่สมบูรณ์ ..หรือข้าพเจ้าเพียงคิดไปเอง?

                ความคิดนั้นรุกล้ำเขตแดนแห่งความเชื่อมั่นของข้าพเจ้าอยู่เรื่อยๆ มันคอยดุนหลังข้าพเจ้าอยู่ บางครั้งก็ล้มเลิกความตั้งใจและหยุดไปเสียดื้อๆ มันคืออะไร ...และข้าพเจ้าจะสลัดมันหลุดหรือไม่

                ข้าพเจ้าคิดว่ามันคือความกลัว ความกลัวที่แฝงเร้นอยู่ในเงาของตน คอยกระซิบให้ข้าพเจ้าเกิดความคิดที่จะหยุดพยายาม ความกลัวอันไม่พึงประสงค์นั้นบอกข้าพเจ้าว่าทางข้างหน้าอันตราย อย่าไปเสี่ยง มันยังบอกข้าพเจ้าอีกว่ามีคนที่คุณสมบัติเพียบพร้อมกว่าข้าพเจ้ามากมายนักที่จะปีนป่ายขึ้นไปสู่จุดหมายอันจำกัดเนื้อที่สงวนไว้ให้คนบางกลุ่มเท่านั้น ข้าพเจ้าพยายามสลัดมันทิ้ง และหันไปมองเพียงด้านสว่างของเงา แต่มันก็ไม่ได้จากข้าพเจ้าไปเลยแม้สักวัน ข้าพเจ้ารู้ว่าสิ่งนี้จะไม่ทิ้งข้าพเจ้าไปง่ายนัก

                ข้าพเจ้ากำลังเดินทางไปสู่จุดหมาย แต่ระยะการก้าวของฝีเท้านั้นดูเหมือนคนไม่มั่นใจ ข้าพเจ้าก้าวเดินอย่างไม่มั่นคงเช่นนี้...ข้าพเจ้าจะเป็นอย่างไรต่อไป?

                คนจำนวนมากอยากร้องไห้ในบางครั้งที่เศร้า แต่ก็ร้องไห้ไม่ออก ความรู้สึกอัดอั้นตันใจย่อมกัดกินพวกเขาในยามนั้น เช่นข้าพเจ้าในตอนนี้...ความรู้สึกอัดอั้นตันใจย่อมมี เพราะข้าพเจ้าไม่สามารถคิดได้อย่างที่ใจคิด ไม่สามารถแสดงออกอย่างที่รู้สึก ไม่สามารถทำสิ่งใดตามที่ใจอยากโดยปราศจากความลังเล

                ทุกปัญหาย่อมมีเหตุผลในตัวมันเอง ข้าพเจ้ารู้อยู่เสมอ แต่เป็นเรื่องยากที่ข้าพเจ้าจะค้นลึกลงในจิตใจอย่างมีสติมากเพียงพอ ข้าพเจ้าต้องการสืบหาสาเหตุของความกลัวนี้ – ซึ่งเกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผล ข้าพเจ้าคิด - มันทำให้ข้าพเจ้าว้าวุ่นใจมากเพียงใด อาจไม่มีคนเข้าใจ และที่แน่ๆ ข้าพเจ้าอาจไม่เข้าใจแม้กระทั่งตนเองก็เป็นได้

                ...หรือนี่อาจเป็นอัตตา ? ข้าพเจ้าถามตนเอง

                อัตตามีอยู่จริงหรือไม่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าคิดออกมาเป็นอันดับแรก ...อัตตานี่หรือที่ทำให้ข้าพเจ้ากลัว อัตตาซึ่งทำให้ผู้คนมากมายยึดมั่นในความเป็นตนเอง และใช้ความคิดไปเพื่อการสูญเปล่า สู่สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง นั่นคือหน้าตาและการยอมรับจากสังคมภายนอก

                ถ้าเช่นนั้น...อัตตาของข้าพเจ้าเกิดจากอะไร ข้าพเจ้าเอาจิตออกนอกตนเองไปใส่ใจกับสภาพแวดล้อมมากเกินไปเช่นนั้นหรือ หรือว่าอัตตาฝังแน่นอยู่ในตัวข้าพเจ้า และสร้างความกลัวนี้ขึ้นมาเอง

                หากอัตตาเกิดจากการที่ข้าพเจ้าเอาจิตออกนอกตัวมากเกินไป ...ข้าพเจ้าจะแก้ไขมันอย่างไรดี

                หรือที่แย่กว่านั้น หากมันเกิดจากจิตใต้สำนึกของข้าพเจ้าเล่า...ข้าพเจ้าจะจัดการกับตนเองเช่นไร

                มีแนวคิดเรื่องอัตตาเรื่องหนึ่ง ว่าด้วยการมองภาพไม้กางเขนของท่านพุทธทาสภิกขุ ท่านมองว่าเส้นแนวตั้งซึ่งขีดขึ้นเป็นไม้กางเขนนั้นมาจากตัวไอ ( I ) และเส้นแนวนอนเป็นการขีดฆ่ามันทิ้ง นั่นหมายถึงให้ละทิ้งความยึดถือในตน ความเป็นอัตตา

                เช่นนั้น หมายความว่าข้าพเจ้าจะต้องฆ่าอัตตาของตนเช่นนั้นหรือ..?

                แล้วจะทำเช่นไร จะลบความรู้สึกอันเป็นของควบคู่กับมนุษย์กว่าพันล้านคนบนโลกทิ้งไปได้อย่าง ไร? ข้าพเจ้าจำเป็นต้องตอบตนเองให้ได้เดี๋ยวนี้!

            ข้าพเจ้าต้องเขียน ข้าพเจ้ารู้สึกอย่างรุนแรงเช่นนั้น และเร็วเท่าความคิด บทความยาวราวๆหนึ่งหน้าก็ถูกเขียนขึ้น

                น่าแปลกที่เมื่อข้าพเจ้าจบมัน ข้าพเจ้าก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า นี่เป็นบทความชิ้นแรกที่ข้าพเจ้าเขียนขึ้นได้โดยปราศจากความกลัว!