คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GAME OVER - Preface
บทนำ
ในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มีตารางหมากรุกไซส์ใหญ่วางตั้งอยู่กลางห้อง โดยที่เจ้าของห้องกำลังนั่งจดจ้องอยู่กับตารางหมากรุกไซส์ปกติมาตรฐานบนโต๊ะทำงาน ที่สำคัญห้องนี้ไม่ได้มีเจ้าของห้องอยู่คนเดียวแต่ยังมีกลุ่มแก๊งที่ทุกคนเรียกกันว่า ‘การ์เดี้ยนเซท’ นั่งอยู่ (เกือบ) ครบ
เพราะถูกเรียกมากระทันหันจึงทำให้บางคนอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นและบางคนล้มตัวหลับบนโซฟาไปแล้วแต่ ‘นอร์ธวินเดล แวมไพร์’ เจ้าของห้องทำงานอลังนี่เริ่มประเด็นขึ้น
“นาธานกำลังเคลื่อนไหวแปลกๆ บางอย่างโดยสาเหตุหลักมาจาก...” นัยน์ตาสีเทาปรายตามอง ‘นอร์ธวินเดล ออกัส’ สายเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่งล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างสบายจนแวมไพร์ตัวหมากที่อยู่ในมือปาโดนศีรษะเข้าอย่างจัง
ปั้ก!
“เจ็บๆๆ ไอ้บ้าเอ๊ย - -* มันเจ็บนะ” คนถูกขวางใส่เด้งตัวลุกขึ้นมาตะโกนแต่ดูเหมือนไม่มีใครคิดที่จะสนใจเลย
“ต้นเหตุมาจากแกออกัส ความลับบางอย่างของแกมันทำให้ทุกอย่างกำลังพัง” ‘เอธานอล เดรก’ ที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวเอ่ยพูดกับออกัสในขณะที่สายตากำลังให้ความสนใจกับหน้าจอโน้ตบุ๊ค
“ความลับอะไร =O=?”
“ความลับสุดยอดของแกจะมีสักกี่อย่างเชียว ^_^” ‘ไซทีรอส ชิปเปอร์’ ที่กำลังนั่งเล่นไอโฟนอยู่เหลือบนัยน์ตาสีดำสนิทมองเพื่อนเขาด้วยรอยยิ้มแป้นที่กำลังทำหน้าเหวอ
“นั่นยังไม่ใช่ประเด็นหลักที่นาธานจะสนใจเพราะฉะนั้นฉันมีบางอย่างให้แกทำ”
“อะไรที่จะให้ฉันทำ?” ออกัสที่ทำหน้าเหวอก่อนหน้าปรับสีหน้าเป็นตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ ‘เกมโอเวอร์’ ระหว่างคู่รักกำลังจะเริ่มต้นขึ้นที่เกาะนิวเดลีผู้ที่ชนะจะได้ของบางอย่างที่ซ่อนไว้ในเกาะและเป็นของที่นาธานต้องการ เจ้านั่นอาจจะใช้ช่วงเวลาที่เกมกำลังเริ่มส่งคนไปชิงมันมา”
“ของที่ว่าคือ...”
“มันเป็นสร้อยคอที่เป็นรูปดาวแปดแฉกที่ตรงกลางมีสัญลักษณ์หยดน้ำค้างของ ‘ตระกูลไรเซนเทล’ อยู่...”
“ของสำคัญแบบนั้นไปอยู่ที่เกาะนิวเดลีได้ยังไง” เดรกชะงักมือที่กำลังพิมงานในโน้ตบุ๊คเงยหน้ามองนอร์ธวินเดล แวมไพร์
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องเข้าร่วมเกมนี้และชิงมันมาให้ได้อย่างนั้นสินะ -__-^”
“แต่ว่าถ้าเราไปชิงมันมาก่อนเลยจะไม่ปลอดภัยกว่าหรอ” ‘เซนทอร์เนีย โมมิจิ’ ออกความเห็นทั้งๆ ที่เค้กยังเต็มปากเต็มคำ
“ของนั่นกลายเป็นสมบัติของเกาะนิวเดลีไปแล้วถ้าเราไปชิงมาถือเป็นขโมยมันไม่ดีหรอกนะต้องชิงมาด้วยความสามารถเท่านั้น ^^” จบประโยคของแวมไพร์ทุกคนในห้องตวัดสายตาไปทางเขาเพราะทุกคนรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยสนเรื่องกฎเกณฑ์หรืออะไรอยู่แล้วการที่เขาพูดแบบไม่เดือดร้อนนั้นออกมาต้องมีแผนอะไรไว้ในใจแน่ๆ
ปัง!
“ฉันมาแล้ว โธ่เอ้ย! รถติดเป็นบ้ากว่าจะมาถึงได้ทำไมบ้านแกถึงตั้งอยู่ห่างวังฉันจังวะ - -*” ประตูไม้สั่งทำอย่างดีถูกเปิดเข้าอย่างแรงโดย ‘เจ้าชายเคลริคประเทศอาร์กอนแห่งราชวงศ์โรซานทิออซ’ เป็นหนึ่งในสมาชิกการ์เดี้ยนเซทเหมือนกัน
“ฮ้าววววว~” ‘เทเซอร์ แมกม่า’ ที่นอนตัวยาวอยู่บนโซฟาอีกตัวพลิกตัวขยับท่านอนเพราะได้ยินเสียงดังห่ามๆ ของเจ้าชาย
“เอาละ คุยกันถึงไหนฉันรู้เรื่องมาก่อนแล้วต่อได้เลย ^-^”
“สรุปคือฉันแค่ชนะก็พอใช่มั้ย?”
“นั่นก็อีกเรื่องที่แกต้องทำให้ได้ส่วนอีกเรื่องคือความลับของแกตอนนี้พวกนาธานยังไม่รู้แน่ชัดเพราะงั้นแกต้องเบี่ยงเบนเป้าหมาย”
“อะไรนะ -()-?”
“แกโง่เหรอ - -* เบี่ยงเบนเป้าหมายคือห้ามเข้าร่วมเกมโอเวอร์แบบคู่รักกับความลับของแกไงละต้องเป็นคนอื่น” เดรกขยายความเมื่อเห็นความโง่ของเพื่อนแสดงออกมาชัดเกินไปและคนถูกต่อว่าตวัดสายตาไปหาก่อนจะกลับมาที่แวมไพร์
“แต่เกมนั่นต้องอยู่ที่เกาะตั้งสองอาทิตย์จะอยู่ไหวแน่หร้อพ่อคาสโนว่า” เจ้าชายที่รู้เรื่องทุกอย่างก่อนแล้วและรู้เรื่องเกมโอเวอร์หันไปถามนอร์ธวินเดล ออกัส
“นั่นสินะ อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าตั้งสองอาทิตย์ ^_^” ชิปเปอร์ร่วมซ้ำเติม
“อะไรนะ =O=!! ต้องทำเป็นคู่ด้วยเรอะแล้วอยู่ตั้งสองอาทิตย์ฉันคงได้หนีกลับก่อนแน่”
“แต่แกมีสร้อยของต้นตระกูลและฉันคาดว่างานนี้จะอันตราย” ที่แวมไพร์พูดถึงคือสร้อยดาวแปดแฉกเหมือนกันเพียงแค่ตรงกลางเป็นสัญลักษณ์หงส์กำลังสยายปีกที่เป็นของตระกูลนอร์ธวินเดลและออกัสเป็นผู้ครอบครองหลังจากต้นตระกูล
“ไอ้เดรกก็มีทำไมต้องมีแค่ฉัน - -*”
“เจ้าโง่ บอกแล้วว่าไงอีกเหตุผลคือเบี่ยงเบนเป้าหมาย” เดรก
“เออใช่แกมันเป็นเจ้าโง่จริงๆ - -“ เจ้าชาย
“เลิกเรียกฉันว่าเจ้าโง่สักที มันปวดใจรู้มั้ย - -!”
“สรุปคือแกต้องเดินทางไปถึงที่นั่นภายในสามวัน เข้าใจ๊?” เจ้าชายเคลริคที่นั่งสบายอยู่เอ่ยขึ้นทำให้ออกัสลุกขึ้นยืน
“ได้สิ ใครก็ได้ใช่มั้ย”
“แต่มีข้อแม้...” ครั้งนี้แวมไพร์ขัดนั่นทำให้คนถูกขัดตวัดสายตามามองอย่างไม่ไว้ใจ การที่คนอย่างแวมไพร์ดูใจเย็นทั้งๆ ที่ของนั่นเป็นของสำคัญมากเจ้าตัวต้องมีแผนอะไรไว้อยู่แล้ว “ผู้หญิงที่จะไปกับแกฉันจะแนะนำให้”
“นั่นใช่คำสั่งหรือคำแนะนำ - -“
“ทั้งคำสั่งและคำแนะนำ J”
“มันไม่ได้ต่างกันนักหรอก แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันละ”
“ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่แกจะไม่เบื่อในสองอาทิตย์ ติดตรงที่ว่า...” คนที่รู้ทุกอย่างมาก่อนต่อประโยคจากแวมไพร์และนัยน์ตาสีแดงของออกัสก็หันไปมอง สำหรับเขาไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ดูน่าเบื่อไปหมดแต่เมื่อได้รับการันตีจากเพื่อนระดับนี้แล้วแน่นอนว่ามันต้องน่าสนใจแน่
“เธอมีเจ้าของแล้ว! และแกต้องพยายามเพื่อให้ได้มา :’)”
เมื่อได้ยินคำสั่งที่แสนยินดีนั่นริมฝีปากบางก็เหยียดยิ้มอย่างพอใจ ที่ว่าเบื่อผู้หญิงหมายถึงผู้หญิงทั่วไปที่แค่กระดิกนิ้วก็เข้ามาสยบแทบเท้า แต่ถ้ามีเจ้าของแล้วหัวใจไม่มั่นคงเขาก็พร้อมที่จะกระชากมันออกมาโดยไม่สนว่าจะมีใครเจ็บปวดความท้าทายนั่นมันน่าสนุกเห็นๆ
ความคิดเห็น