คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Remember Test IV ::: Club day!!
4
Club day!!
“แว้กกกก! กดแผลฉันเรอะริวโต - -*”
ในห้องนั่งเล่นฉันต้องนั่งฟังเสียงร้องของดราก้อนในขณะที่กดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ ข้างๆ ฉันนั้นคือพี่เดรกที่มองริวโตมือขวาคนสนิท (เขาว่างั้น) ทำแผลให้น้องสาว คงสงสัยละสิว่าแผลนั้นมาได้ยังไงจริงๆ แล้วมันมากับตัวของเด็กนี่แล้วละ (ดราก้อนอ่อนกว่าฉันปีหนึ่ง) ทั้งรอยฟกช้ำและบาดแผลเต็มตัวตอนแรกที่พี่เดรกสังเกตเห็นรอยพวกนี้จะบอกว่าเขาอาละวาดบ้านแตกทีเดียว
“นี่แกไปมีเรื่องกับยัยเด็กนั่นอีกแล้วเหรอ -__-^”
“ฉันไม่ได้เริ่มก่อนนะเฮีย ยัยโมโมต่างหากที่วอน =_=” ฉันปรายตามองสองพี่น้องที่ถกเถียงกันโดยที่มีเสียงร้องว้ากๆ ของดราก้อนดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ฉันบอกให้แกดูแลดราก้อนไม่ใช่รึไงริวโต -_-^”
“แกโง่หรือไง ฉันต้องมาช่วยแกเคลียร์งานที่เมืองไทยไม่มีเวลามากพอบินไปบินมาหรอก”
“เหอะ! ยัยเด็กบ้าพลังตกลงเธอมาที่นี่ทำไม” พี่เดรกหันไปถามดราก้อนกำลังปัดขวดแอลกอฮอล์ล้างแผลจากมือริวโต
“ฉันมาหาเฮียไงละ ได้ข่าวว่ากำลังตามหาคนเป็นบ้าเป็นหลังเลยกะจะมาช่วย...”
“...”
“แต่เหมือนฉันจะเสียเที่ยวแฮะ” ฉันที่กำลังนั่งกดรีโมททีวีก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองอยู่นั่นทำให้ฉันหันหน้าไปหาดราก้อนและพบว่าเด็กนั่นกำลังมองฉันอยู่จริงๆ
มองทำไมกัน -_-?
“มีปัญหาอะไรกับฉันงั้นหรอ?” ฉันถามดราก้อนที่ยังคงจ้องมองไม่เลิกแววตาที่เหมือนจะค้นหาอะไรสักอย่างนั่นทำเอาฉันอดสงสัยไม่ได้
“พี่เปลี่ยนรสนิยมการแต่งตัวตั้งแต่เมื่อไร... เสื้อยืดเนี่ยนะ?” รสนิยมการแต่งตัว? แค่เสื้อยืดเนี่ยนะแล้วปกติรสนิยมฉันมันเป็นยังไง
“หือ...- -?”
“ดราก้อน!!!”
“อะไร... เฮียจะตะโกนใส่ฉันทำไมเนี่ย -O-^”
“หุบปากไปซะแกไม่พูดจะดีมาก -__-^”
“วาจาโหดร้าย TOT!!” ทั้งๆ ที่ความทรงจำมันดีต่อคนที่สูญเสียไปแท้ๆ ทำไมถึงได้กีดกันนักความทรงจำฉันมันไม่ดีตรงไหนงั้นหรือไง
“คุณเดรกคะ... คุณซีลอนมาคะ” ก่อนที่บรรยากาศจะพะอืดพะอมมากกว่านี้เสียงของเมดก็แทรกขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงเพรียวบางในชุดเดรสสั้นสุกเซ็กซี่ก้าวเข้ามา
“ฉันมารับน้องสาวน่ะ ^_^” พี่ซีลอนยิ้มทักทายพร้อมกับเดินเข้ามานั่งโซฟาเดี่ยวที่อยู่ข้างๆ ฉัน “สวัสดีดราก้อน ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ ^^”
“พี่ก็ยังเซ็กซี่ไม่เปลี่ยนยินดีที่ได้พบว่าแต่ทำไมพี่ซิดนีย์ถึง... อะ...โอ๊ย! >O< เจ็บโว้ย” ประโยคของดราก้อนขาดหายไปเพราะริวโตที่กำลังปิดแผลด้วยพาสเตอร์กลับกดลงไปแรงๆ อย่างตั้งใจ
“ทำไมถึงอยู่ในชุดนี้ละซิน? แล้วนั่นอะไรเป็นแผลเรอะ??” พี่ซีลอนที่สังเกตุเห็นผ้าปิดแผลยื่นมือมายกแขนฉันพลิกไปพลิกมา
“เปียกนิดหน่อยคะเลยต้องใส่นี่แทนส่วนแผลพวกนี้เป็นอุบัติเหตุนิดหน่อย ^^;”
“ ‘คะ’ เหรอ -O-;;” ดราก้อน
“เดรก!” พี่สาวฉันไม่สนใจเสียงของดราก้อนแต่หันขวับไปมองหน้าพี่เดรกอย่างเอาเรื่อง
“เออๆ ฉันทำเองแต่ก็ทำแผลให้แล้วสะอาดเรียบร้อยน่ะเห็นมั้ย -___-^”
“โอเคใช่มั้ยน้องพี่ =O=”
“โอเคคะ -_-;”
“งั้นกลับกันดีกว่า พรุ่งนี้พี่มีงานแต่เช้า” พี่ซีลอนยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับดึงแขนให้ฉันลุกด้วย
“อ่าคะ =O=;”
“บายๆ ริวโต ดราก้อน ^^” ใบหน้าสวยเซ็กซี่หันไปยิ้มกับทั้งสองคนนั้นก่อนจะหันกลับมาที่คนข้างๆ ฉัน “แล้วเจอกันมายเฟรน J”
“หึ... รอยยิ้มเธอนี่มันชวนน่าสยองจริงๆ J”
“หยาบคายจริงนะ แต่ช่างเถอะปากนายมันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว” พี่ซีลอนทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะลากฉันออกมา
“บ๊ายบาย ^^/”
วันต่อมา...
เช้านี้พี่ซีลอนออกไปแต่เช้ามืดเพราะมีงานถ่ายละครที่ต่างจังหวัดและคาดว่าจะไปค้างคืนซะด้วย ตอนแรกพี่ก็จะให้พี่ออร์คัสมาอยู่เป็นเพื่อนแต่สำหรับฉันตอนนี้พอจะรู้อะไรหลายๆ อย่างแล้วคาดว่าน่าจะไม่มีปัญหา
แกร๊ก!
แค่คาดว่าน่ะนะ - - จู่ๆ เสียงเปิดประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดง และฉันที่กำลังคาบขนมปังที่ปากส่วนในมือมีรีโมทหันไปมองบุคคลที่บุกรุกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติ
“ตื่นเช้าจริงนะ ^^”
“พี่... ไม่สิ ผอ. มาทำอะไรที่บ้านฉันน่ะ -_-^” จริงๆ ฉันควรจะถามว่าเข้ามาได้ยังไงจะดีกว่านะ
“เรียกฉันอยากที่เคยเรียกสิ ^^” ผอ. เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะ -_-;
“อย่างที่เคยเรียก?” ฉันเคยเรียกเขาแบบไหนกันนะมันก็มีสองอย่างนั่นละไม่ ผอ. ก็... “พี่ไรทอล??”
“ใช่... สำหรับเธอในกรณีพิเศษสามารถเรียกฉันแบบนี้ทั้งในและนอกโรงเรียน ^_^”
“จะดีเหร้อออออ -O-“ แต่ฉันว่าดีแล้วละมั้งจากที่เห็นครั้งที่ผ่านๆ มาพวกคนในสิบตระกูลไม่ค่อยเรียกพี่ๆ น้องๆ กันเท่าไหร่เลย
“แน่นอนที่สุด” พี่ไรทอลยิ้มกว้างก่อนจะยกพวงกุญแจรถมาควงเล่น “จะไปกันรึยัง...”
“ห๊ะ ไปไหน -_-?”
“โรงเรียนยังไงละฉันมารับเธอไปโรงเรียน ^^”
“รบกวนเวลาพี่เปล่าๆ เดี่ยวซิดนีย์ไปเองดีกว่า” อย่างน้อยๆ ฉันก็จำทางไปโรงเรียนได้แล้ว
“แต่มันจะรบกวนเวลาพี่มากๆ ถ้าเธอไม่ไปกับพี่ด้วยแบบนี้พี่ก็เสียเที่ยวน่ะสิ ^-^” ถ้ามามุขนี้แล้วฉันจะไปต่อยังไง - -* คงต้องเออออห่อหมกไหลตามน้ำไปแล้วละ
“ถ้างั้นก็ได้คะ รบกวนด้วยนะคะ -O-“
“ฉันไม่ชอบบุคลิกนี้เธอนะมันดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยไม่ต้องพูดคะขาสิ”
“ห๊ะ - -*”
“^_^”
“ถ้าพี่รู้ตัวตนฉันดีขนาดนั้นทำไมถึงไม่เล่าให้ฉันฟังบ้างละ?” บางทีถ้าฉันได้ฟังมันอาจจะทำให้ความจำฉันรื้อฟื้นขึ้นมาก็ได้
“น่าเสียดายที่มันยังไม่ถึงเวลาและฉันยังทรมาน ‘มัน’ ไม่พอ J” ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ‘มัน’ ที่ว่านี่คงไม่ใช่ใครที่ไหนไกลนอกเสียจากพี่เดรกสินะ
@ HSJ
‘Club Day!!’
“นะ... นี่มัน =O=;” ทันทีที่ก้าวเข้ามาที่สนามกลางลานกว้างก็พบกับป้ายที่เขียนตัวใหญ่ๆ ว่า ‘Club Day’ ในนั้นมีเต็นท์มากมายที่วางเรียงกัน ผู้คนในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเดินกันให้ยัวะเยี๊ยะ
“วันเลือกชมรมน่ะ นักเรียนที่นี่ทุกคนจะต้องเลือกชมรมอย่างละหนึ่งอยู่และจะต้องทำกิจกรรมนอกสถานทีในปีนั้นๆ เพื่อแสดงโชว์ในงานโรงเรียนตอนเทอมสองน่ะ”
“แต่เพิ่งจะมาเลือกเหรอ?”
“ใช่... ต้องเลือกเฉพาะช่วงเวลานี้เท่านั้นเพราะช่วงแรกๆ นักเรียนส่วนมากมักจะยังไม่เข้าที่เข้าทางกับการเรียนแต่พอระยะเวลาผ่านไปก็จะปรับตัวได้และวันที่เลือกชมรมจะมาถึง”
“ถ้างั้นฉันควรก็จะไปหาชมรมอยู่ใช่มั้ย ^^”
“ไม่ต้องหรอก ชมรมที่เธอควรจะอยู่พี่สาวเธอเตรียมพร้อมให้เรียบร้อยแล้วละ” อะไรนะ -O- แม้แต่ชมรมพี่ซีลอนก็เตรียมไว้ให้ฉันด้วยงั้นเรอะ - -*
“เพื่ออะไร?”
“ให้เธออยู่ในสายตาละมั่ง... นั่นไงละชมรมที่เธอต้องอยู่” พี่ไรทอลชี้ไปยังห้องๆ หนึ่งซึ่งมานักเรียนออกันหน้าห้องมากที่สุด
“คนเยอะไปหรือเปล่า - -*”
“ก็เท่านั้นละ ที่นั่นรับคนไม่เกินยี่สิบละ”
“ยี่สิบเรอะ =O=;” จำนวนแค่นั้นแล้วฉันจะเข้าได้ที่ไหน
“ไม่ต้องห่วงหรอกเธอเข้าได้แน่นอนเพราะคนที่เป็นประธานของชมรมนั้นน่ะ...”
“?” ในขณะที่ฉันกำลังจะได้รับคำตอบเสียงของบุคคลที่สามก็โผล่มา
“สวัสดีซิดนีย์ที่รัก ^^” และคนๆ นั้นก็เป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากประธานนักเรียนโรงเรียนนี้หรือพี่ชายที่แสนดีของฉันนั่นละ -_-^
“ไม่ดูแลชมรมตัวเองรึไงออร์คัส”
“ดูสิ เพียงแค่มารับคนเข้าชมรมเท่านั้นเอง J” รับคนงั้นเรอะ? หรือว่าประธานชมรมที่พูดถึงนั่นคือพี่ออร์คัสน่ะ
“เหอะ...”
“ไปกันเถอะซิดนีย์ ^^”
“ไปไหนคะ =_=?” อะไรกัน จู่ๆ ก็มาชวนฉันไปไหนก็ไม่รู้
“ชมรมนั่นไงพี่สาวเธอเรียกร้องมาน่ะ ^_^”
“ชมรมนี้เกี่ยวกับอะไรคะ - -?”
“การแสดงและภาพยนตร์น่ะฉันหวังว่าเธอคงชอบ ^-^” การแสดงรึ? ฉันว่าพี่ซีลอนมากกว่านะที่ชอบเรื่องพวกนี้ - -*
12:10 P.M.
ตุ้บ!
หลังจากที่เคลียร์เรื่องชมรมเรียบร้อยฉันก็มานอนแผ่อยู่สวนหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีผู้คนสักเท่าไหร่ในมือมีบทละครเรื่องสั้นที่ฉันถูกบังคับให้เป็นตัวเอกของเรื่อง ตามจริงแล้วสำหรับโรงเรียนนี้เน้นกิจกรรมมากว่าเรียนน่ะเพราะถึงยังไงชมรมพวกนี้ก็ต้องแสดงในงานโรงเรียนที่มีนักเรียนโรงเรียนต่างๆ บินข้ามฟ้าข้ามประเทศมาร่วมด้วย อีกอย่างไอคิวของนักเรียนโรงเรียนนี้ถือว่าจัดในระดับดีมากถึงมากๆ สามารถเป็นผู้บริหารบริษัทหนึ่งได้เลยเพราะงั้นที่นี่เขาถึงไม่เน้นเรื่องวิชาการมากนัก
อย่างที่พี่ไรทอลบอกในช่วงแรกตอนเปิดเทอมโรงเรียนนี้จะเน้นเรียนและเรียนหนักมากแต่เมื่อเข้าที่เข้าทางแล้วเรื่องเรียนก็จะละเว้นไปและกิจกรรมจะเข้ามาแทนที่ (แต่ไม่ใช่ว่าหายไปหรอกนะ) และที่ชมรมการแสดงของพี่ออร์คัสเร่งรีบถ่ายเรื่องสั้นกันปุ๊บปั๊บเพราะให้น้องใหม่ (อย่างฉัน - -*) หลายๆ คนปรับตัวกับกิจกรรมและการเรียนไปด้วย
และบทละครที่ได้รับเป็นแค่เรื่องสั้นที่ต้องเริ่มถ่ายทำที่เกาะส่วนตัวของตระกูลเธซีลอนที่นั่นเข้ากับบรรยากาศและสคริปที่จัดวางเอาไว้ (อยากไปเที่ยวก็บอกมาเถอะ -_- ฉันได้ข่าวว่าตามจริงใช้สตูดิโอที่กรุงเทพฯ ก็ได้ยังไงก็เป็นบริษัทนั่นก็อยู่ในเครือตระกูลของพี่ออร์คัสอยู่แล้ว) เนื้อหาในเรื่องนั้นเป็นแบบแฟนตาซีเกี่ยวกับเรื่องปีศาจและเทวดา โดยตัวละครหลักนั้นจะมีสามคนด้วยกันซึ่งฉันที่เป็นนางเอก (ไม่ได้อภิรมย์กับบทนี้เลยสักนิด -_-) และตัวเอกสองคนที่เหลือยังไม่ได้กำหนดว่าจะให้ใครเป็นซึ่งผู้กำกับ (พี่ออร์คัส) จะเป็นคนเลือกเอง
‘The pain of Lucifer’ นั่นคือชื่อของบทละครสั้นที่ฉันยังไม่ได้อ่านแต่อีกแค่สามวันก็จะเปิดกล้องเรื่องนี้มันเป็นอะไรที่เร็วมากจนน่าตกใจแต่ก็ต้องรีบทำเพราะจะได้เริ่มโปรเจ็คต์ต่อไปที่อาจจะเกี่ยวข้องกับวงการบันเทิงหรืออาจจะให้ดาราในวงการมาเข้าร่วมการแสดงด้วยซึ่งมันไม่ยากเลยถ้าคนอย่างพี่ออร์คัสจะทำอย่างนั้น
ตุ้บ!
“O_o?” ฉันที่กำลังหลับตาพริ้มสบายก็ต้องสะดุ้งตัวลุกขึ้นมาเพราะมีใครบางคนเดินมานั่งลงข้างๆ
“หาตัวยากจริงนะ... ซิดนีย์” เขาไม่ได้อยู่ในชุดยูนิฟอร์มดรงเรียนเราแต่อยู่ในชุดธรรมดา
“พี่เดรก? มีเรื่องอะไรงั้นหรอ” และคนๆ นั้นคือพี่เดรกนั่นเองเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือเขามีกระดาษปึกหนึ่งซึ่งเป็นแบบเดียวกับฉัน =_=? “นั่นมัน...”
“บทละครของไอ้ออร์คัสมันน่ะ” นั่นไงกะแล้วเชียวว่าต้องใช่แน่ๆ แสดงว่าพี่ออร์คัสให้พี่เดรก (ซึ่งเป็นคนนอกชมรม?) ลงเล่น แต่ถ้าเป็นตัวประกอบคงไม่มีบทมาให้หรอกใช่มั้ย -_-^
“ได้ยังไงกัน - -? พี่ไม่ได้อยู่ในชมรมไม่ใช่รึไง?” ฉันหยิบบทละครสั้นที่วางอยู่บนพื้นหญ้าของพี่เดรกขึ้นมาดูและพบว่าเขาได้รับบทเป็น ‘ลูซิเฟอร์’ เจ้าแห่งโลกปีศาจตัวละครเอกอีกคน
“ฉันคงเป็นบุคคลพิเศษที่มันมาขอละมั้ง J”
“งั้นเหรอ” พี่ออร์คัสคิดยังไงถึงเอาคนนอกชมรมและคนนอกโรงเรียนแบบนี้มาเข้าร่วมการแสดงด้วยนะเป็นแค่บทละครสั้นแท้ๆ
“จริงๆ แล้วฉันตั้งใจนะ”
“ว่าไงนะ!” ฉันหันขวับไปมองคนข้างๆ ที่จู่ๆ ก็พูดประโยคหนึ่งออกมาแต่ก่อนที่ฉันจะได้รับคำตอบเสียงโทรศัพท์ของพี่เดรกก็ดังขัดขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหล... รู้แล้วหน่า กำลังจะไปอยู่นี่ไง” พี่เดรกตัดบทสนาของปลายสายโดยการตัดสายทิ้งแล้วยัดเก็บลงในกระเป๋ากางเกง “ไปก่อนนะแล้วเจอกัน ^^”
“แต่ว่า...” ฉันที่ขัดขึ้นแต่เหมือนเขาจะไม่สนใจกลับลุกพร้อมกับคว้าบทละครไปด้วย
ตกลงที่เขาว่า ‘ตั้งใจ’ น่ะมันหมายความว่ายังไงกันแน่?
“ซิดนีย์...” เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ฉันปรือตาขึ้นมาไม่รู้ว่าตัวเองหลับบนพื้นหญ้านี่นานเท่าไหร่แล้วแต่เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วใบหน้าหล่อใสก็โน้มลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าฉัน
“ไรทอล...” ฝ่ามือเล็กๆ ฉันยกขึ้นมาแตะใบหน้าใสนั้นเบาๆ ริมฝีปากนั่นมันน่าสัมผัสจนทำให้ฉันเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ และ... “!!”
“เปลี่ยนใจแล้วเหรอ รอดตัวไปนะ...”
“ถอยหน้าออกไปที...”
“ได้สิ ^^” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งหลังจากพี่ไรทอลยอมถอยใบหน้ากลับไป เมื่อกี้ฉันคิดจะทำอะไรน่ะไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“พี่มีอะไรคะ?”
“ฉันมารับเธอ ยังไงซะพี่สาวเธอก็ยังคงไม่กลับมาคืนนี้หรอกใช่มั้ย ฉันดูแลเธอเองนะ ^^”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ รบกวนพี่เปล่าๆ -_-”
“ฉันมาด้วยความตั้งใจจริงนะ ^^”
“อะ... เอ่อ...”
“ไปเถอะซิดนีย์ นี่เย็นมากแล้วนะอีกอย่างฉันหิวแล้วด้วย ^-^” ว่าจบพี่ไรทอลก็เอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วดึงให้ลุกขึ้นในมือเขามีกระเป๋านักเรียนฉันก่อนจะโดนลากออกมาจากที่นั่น
@ ซุปเปอร์มาเก็ต
“ที่นี่มีร้านอาหารหรอคะ -_-?” ฉันเดินตามร่างสูงเข้ามาในซุปเปอร์มาเก็ตที่ไม่ไกลบ้านฉัน
“เราแค่มาซื้อวัตถุดิบต่างหาก”
“พี่ทำอาหารเป็นงั้นเรอะ?”
“แน่นอนที่สุด” พี่ไรทอลที่กำลังหยิบกะหล่ำปลีขึ้นมาดูก็หันมายิ้มให้ฉันใบหน้าหล่อที่บดบังด้วยแว่นกันแดดสีชาแต่ไม่ได้บดบังออร่าที่เปล่งประกายจนสายตาของสาวๆ หลายคู่ในนี้ต่างพากันมองเป็นแถวๆ
“พี่... ไม่รู้สึกตัวบ้างหรือไงว่าตกเป็นเป้าสายตาน่ะ -_-;” ฉันถามขึ้นในขณะที่พี่ไรทอลเข็นรถเข็นเดินเลือกของนำหน้าฉัน
“ปกติเธอไม่สนใจเรื่องนี้ไม่ใช่หรือไง” ว่าไงนะ - -? ฉันเนี่ยนะไม่สนใจเรื่องนี้แค่ตกเป็นเป้าสายตาก็อึดอัดเกินทนแล้ว
“พี่กำลังพูดถึงตัวตนฉันในความทรงจำที่ฉันจำไม่ได้ใช่มั้ย?”
“...”
“ตัวตนของฉันมันเป็นยังไงกันแน่”
“ตอนแรกฉันก็อยากให้เธอจำได้น่ะนะ แต่ถ้าคิดอีกทีถ้าเธอจำได้ความรู้สึกเธอมันจะเหมือนเดิมและถ้ามันเป็นอย่างนั้นฉันจะยอมไม่ได้เด็ดขาด” ความรู้สึกของฉันงั้นเหรอ... มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ
“ทำไมถึงยอมไม่ได้กันละ”
“ฉันยอมฟังคำโกหกของเธอซ้ำๆ เรื่อยไปดีกว่าที่จะยอมปล่อยเธอไป...”
“หึ... รู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่เอ่ยประโยคเน่าๆ ออกมาน่ะ” ก่อนที่ความคิดจะฉากภาพอะไรขึ้นมาอีกจนทำให้ปวดหัวทรมานฉันจึงเอ่ยประโยคที่ทำลายบรรยากาศอันมัวหมองนี้
“กำลังไปได้สวยแท้ๆ ไหงเธอชอบขัดมันนักนะ”
“วันนี้ฉันอยากกินเมนูไข่นะพี่ อย่าลืมซื้อไข่ไปละ” ฉันเลี่ยงประเด็นโดยการหยิบของอย่างอื่นดูก่อนจะเดินไปที่แผนกไข่
“อือ ได้สิ” และเขาก็ไหลตามฉันจนได้...
“o(- - ) ( - -)/” มือข้างหนึ่งยกผักกาดขึ้นมาส่วนอีกข้างมีมีด แล้วตกลงมันหั่นยังไง - -* ฉันงงมาตั้งแต่เข้ามาในครัวที่บ้านแล้วละ -_-^
“พี่ว่าเธอไปนั่งรอข้างนอกไป๊ แค่นี้พี่จัดการเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็อยากทำอาหารเป็นบ้าง o(- - ) ( - -)/”
“เดี๋ยวมีดจะบาดเอานะ พี่ว่าเธออย่าทำดีกว่า” พี่ไรทอลจับข้อมือข้างที่ฉันถือมีดที่กำลังจะทดสอบการหั่นผักอยู่แล้วเชียว - -
“ปล่อยเลยนะพี่”
“ถ้าเธออยากทำเดี๋ยวพี่จะสอนให้ ^^” มือเรียวของพี่ไรทอลเลื่อนลงมากุมมือฉัน หน้าอกกว้างของเขาค่อยๆ แนบชิดกับแผ่นหลังฉัน
“อะ... เอ่อ พี่คะ =O=;”
“ดูสิ เธออยากหั่นผักไม่ใช่รึไง” มือฉันกำลังขยับตามมือของพี่ไรทอลมือเรียวใหญ่นั่นกำลังกุมมือฉันทำไมมันถึงได้ดูอบอุ่นถึงเพียงนี้
“พอได้แล้วมั้งไรทอล” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากพี่เดรก คนๆ นี้ก็เข้าบ้านฉันได้อีกคนแล้วเรอะ -_-^ จำได้ว่าล็อกประตูแล้วนะ
“อะไรงั้นรึ ^^”
“อะ... เอ่อ พี่ไรทอลซินว่าพี่ถอยออกไปก่อนดีกว่านะ” ฉันแทรกขึ้นกลางบทสนทนาของทั้งสองคนก่อนที่พี่ไรทอลจะยอมถอยออกไปตามที่ฉันขอ “พี่มาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
“แค่รู้มาว่าเธออยู่คนเดียวเลยกะจะมาอยู่เป็นเพื่อนและโชคดีจริงๆ ที่ฉันคิดถูกที่มา” สายตาดุดันนั้นเบนไปเขม่นพี่ไรทอลแต่ฉันก็ดันเดินไปพี่เดรกออกจากที่นี่ก่อนที่บรรยากาศมันจะย่ำแย่กว่านี้ -_-;
“ถ้างั้นฝากพี่ไรทอลทำอาหารด้วยนะคะ เราจะออกไปรอข้างนอกแล้วกัน ^_^”
30 นาทีผ่านไป
เคร้ง!
“ไม่อยากจะเชื่อว่าชาตินี้จะมาทำอาหารให้แกกิน” ฉันที่กำลังตักข้าวก็ต้องสะดุ้งเมื่อพี่ไรทอลกระแทกช้อนแรงๆ
“ฉันก็ไม่ได้อภิรมย์กับอาหารแกนักหรอก”
เฮ้อ... ลำบากใจจริงๆ ที่ต้องมานั่งหัวโต๊ะเป็นกลางโดยที่ทั้งสองคนนั่งคนละฝั่งแบบนี้
“ถ้างั้นก็ไปจากที่นี่ซะ ไปให้พ้นๆ หน้าฉันนั้นยิ่งดี”
“แกนั่นละที่ต้องไป ฉันไม่มีเหตุผลที่จะไป J”
“พอทีได้มั้ย -_-^ พวกพี่เลิกทะเลาะกันสักที” ฉันต่อว่าทั้งสองคนหลังจากที่ตักข้าวให้ตัวเองซึ่งเป็นคนสุดท้ายเสร็จ
“เหอะ... เธอก็บอกมันสิ”
“พูดงี้ได้ไงวะ แกเป็นคนเริ่มก่อนนะเว้ยไอ้ไรทอล -_-^^”
“ฉันเป็นพี่แกนะเว้ยใช้คำพูดคำจาให้มันสุภาพหน่อย!”
“โดยปกติแกแคร์ด้วยเรอะ ฉันไม่ยักกะรู้ ^^” พี่เดรกยกมือขึ้นมาเท้าคางและยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูร้ายกาจสุดๆ -_-
“ซินว่าพวกพี่น่าจะพอได้แล้วนะ =_=”
“ว่าแต่คืนนี้จะนอนคนเดียวได้เหรอพี่นอนเป็นเพื่อนมั้ย ^-^” พี่ไรทอลเบี่ยงประเด็นมาถามฉันแทนแต่แต่เหมือนว่าประเด็นนั้นจะถูกขัดอีกตามเคย
“หุบปากแล้วไสหัวกลับบ้านไปเถอะแกน่ะ -_-“
“ทำไม จริงๆ แล้วแกก็อยากจะถามคำถามนี้ก่อนฉันใช่มั้ยละ”
“จะถามหรือไม่ยังไงฉันก็ตามใจตัวเองอยู่แล้ว”
“เผด็จการไม่เปลี่ยนเลยนะ J”
“หน้าอย่างแกยังมีหน้ามาว่าฉันเรอะ J”
ปัง!
“แกว่าฉันเหรอเอธานอล ^^” น้ำซุปที่อยู่ในช้อนฉันกระฉอกออกหมดเมื่อพี่ไรทอลตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดอยู่ลึกๆ แต่ใบหน้านั้นฉายรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
ปัง!
“เออสิ ฉันเจาะจงไปแล้วแกโง่หรือไง ^^” และน้ำซุปช้อนที่สองที่ฉันตักก็กระฉอกออกหมดอีกเมื่อพี่เดรกตบโต๊ะอีกคนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้แตกต่างกันเลย
“เจอกันข้างนอกหน่อยดีมั้ย ^^”
“ฉันรอคำนี้มานานแล้ว! ^^”
ปัง!
“ถ้ายังไม่เลิกฉันจะคว่ำโต๊ะนี้จริงๆ ไม่กงไม่กินมันแล้ว โอเคมั้ย J!”
“O_O!”
“รอยยิ้มนั่น...”
...
อะ... อะไรหรอ =O=; ทำบรรยากาศมันถึงเป็นแบบนี้ฉันแค่จะยุติการทะเลาะเท่านั้นเองแล้วที่พี่เดรกว่า ‘รอยยิ้มนั่น...’ หมายถึงอะไรกันฉันยิ้มมันแปลกตรงไหนงั้นเรอะ -_-^
“เอาละ พวกพี่นั่งลงเถอะเดี๋ยวกับข้าวจะเย็นซะก่อนนะ” ฉันนั่งลงที่เดิมก่อนที่สองคนนั้นจะแสดงอาการแปลกๆ มากไปกว่านี้
“นั่นสินะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด เธอยังไม่กินอันนี้ใช่มั้ยงั้นลองดูนะ ^^” พี่ไรทอลนั่งลงตามแล้วตักหมูนิ่งมะนาวที่อยู่ไกลจากฉันมาให้และทำท่าจะป้อนแต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างนั้นก็มีมือหนึ่งฉวยช้อนคันนั้นไปแล้วป้อนใส่ปากพี่ไรทอลแทน =O=;
“กินเองไปซะอย่ามาเจ๊าะแจะให้มากนัก”
“นี่แก...!!” สงครามที่ดูเหมือนจะสงบกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพี่ไรทอลลุกขึ้นเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อพี่เดรกและดูเหมือนทางนั้นก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“อย่ามา...” พี่เดรกยกสองมือขึ้นกำข้อมือพี่ไรทอลไว้ก่อนจะดึงออกแล้วผลักออกไปแรงๆ “แตะตัวฉัน!”
นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะสายตาของทั้งสองคนไม่ใช่เล่นๆ แล้วแต่นี่มันในบ้านฉันนะจำมาสู้กันในนี้ไม่ได้เด็ดขาด
ปัง!
แต่เหมือนทุกอย่างกำลังจะสงบลงเพราะบุคคลที่เปิดประตูเข้ามาในบ้านนั้นสามารถหยุดยั้งทั้งสองคนได้ผู้หญิงที่ฉันคาดว่ายังไม่ถึงกำหนดกลับของเธอวันนี้ปรากฎอยู่หน้าประตู นัยน์ตาสีแดงเข้มที่เหมือนกันกับฉันมองทั้งสองคนที่ไม่สนใจการมาของเธอคนนี้และดูเหมือนเธอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าจะสู้กันก็ออกไปข้างนอกซะ!!”
สวรรค์ทรงโปรดส่งพี่ซีลอนมาถูกจังหวะจริงๆ -O-;
ความคิดเห็น