คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตราบาปสวรรค์ 7
Chapter 7
“ท่านีอ ไ้่าวบ้าหรือไม่”
“ยัเลยมินิ”
มินิที่เฝ้ารอ่าวราวอเพื่อนรัที่หายัวไปเสียหลายวัน ีอที่ถือเป็นทูสวรร์อาวุโสับ้อมินิที่เม้มริมฝีปาแน่นราวับมีเรื่อในใ “มินิ เธอมีอะไรับอเราหรือไม่” มินิสะุ้โหยเมื่อีอโน้มหน้าเ้ามาถาม “่อนหน้านี้เิอะไรึ้นับฮยอนบ้า” มินิ้อเล่าเรื่อั้แ่ที่นเอและฮยอนไปที่น้ำเอนเนแล้วฮยอนพลัลไปยัเหวหลัน้ำและ่อมา็นำพาบานลับมา้วย “มินิ เธอำใบหน้าอนนั้นไ้หรือไม่” “เราำไ้” ีอูมือพามินิไปยัน้ำพุลาสวนแห่รอยยิ้ม
มือาวอมินิุ่มลในน้ำพร้อมปราภาพอวานลินที่ฮยอนพาลับมา่อนที่น้ำัลายเป็นสีำ “ไม่ริ” ีออุทาน้วยวามใ “ท่านีอ นี้หมายวามว่าอย่าไร” มินิัมือออาน้ำทันที “ฮยอนอยู่ในอันรายอย่าถึที่สุและ...” ีอลืนน้ำลายเหนียวลอ้วยวามลำบา
“สวรร์ัเิเรื่อร้ายนว่าฮยอนัลับมารับโทษอเา”
“พวเ้าบัอามารุล้ำที่อ้า!!!!”
เสียอวานลินที่โวยวายอยู่เพีย้านอพร้อมับเอ็เวิร์ที่เลื่อยเ้ามาทาหน้า่าห้อ่อนัรีบล้อมวให้ฮยอนอยู่ภายในว “เอ็เวิร์ เิอะไรึ้น” ฮยอนประับประอส่วนหัวอเอ็เวิร์ึ้นมาบนหน้าัอนเอพลาลูบปลอบโยน “อยู่นี้เอนน้อยอท่านวานลิน”
“อย่าแะ้อฮยอน!!!!”
วานลินที่ถูพันธนาาร้วยรวนนรนอนทุรนทุรายอยู่บนพื้นเย็น “ในที่สุ ้า็หาสิ่ที่เหนือว่าท่านไ้” แมุ่แอยู่โยนไปมาในมืออโฮ่อนัถูปาใส่หน้าอฮยอนที่นั่ื่นลัวอยู่หลัเอ็เวิร์ “่อให้ท่านมีอายุเินล้านปีแ่หามิใ่เ้าแห่อเวี็ไร้อำนา่อรวนเส้นนี้” ใบหน้ามเ้มระุยิ้มใส่วานลินที่พยายามะีะายับ้อเท้าไม่ให้โฮเ้าไปใล้ฮยอน “้าอร้อ อย่าทำอะไรเธอ” น้ำาออเทวาไหลรินไม่าสายเพราะรู้ในสิ่ที่ัโฮ้อาร สิ่นั้นมาาฮยอนและมันเป็นวามเ็บปวที่สุในารำรอยู่อทุน
“อย่าเ้ามา”
ฮยอนหลบมือหยาบที่พยายามว้าัวนเอ็เวิร์้อพุ่ันหัวไหล่หนามีหยาสีเ้มทั่วแน “เะะ” มือหยาบบีบระโหลอเอ็เวิร์นแหลเหลวาฝ่ามือ อสรพิษแน่นิ่เเ่นใอนเป็นนายที่หยุเลื่อนไหว “อย่า!!!!” วานลินร้อสุเสียเมื่อโฮพุ่ร่อมร่าเล็อทูสวรร์ที่ไม่สามารถพาร่าายอนหนีไปไ้ “ิมฮยอนสินะ” โฮ้มมอทูสวรร์ที่พยายามัืนใ้อานัิอน เรือนร่าส่อสว่า ปีอ่อนนุ่มสีาวสะอาแม้วยปลายสีฟ้า
“ปีอเ้า”
“พว้าอแล้วัน”
โฮับฮยอนหันหลัให้นเอแล้วรวบปีาวไว้เ็มำมือ “อย่าทำเธอ ้าอร้อล่ะโฮ อย่าทำเธอ!!!!” วานลินอยาาใเสียรนี้ ฮยอนรีร้อลั่นเมื่อปีอนำลัถูับหันไ้ยินเสียแนปีหััเป๊าะ น้ำาใสลิ้ร่วานัยาหวาน้วยวามเ็บปว ริยาวแหลมทำาร่อยๆเลาะหนัรอบโนปีนถึแนแ็ที่มีรอยร้าว โฮระุู่ปีอฮยอนออมาทำให้โลหิทะลัอาบแผ่นหลัเนียนแ้มมพู “อบใ” โฮุมพิมับฮยอน่อนะ้าวลุเินผ่านหน้าวานลินไปโยไม่ใยีัแ้รวนออให้แ่อย่าใ “ท่าน็รู้ี”
“สวรร์แลอเวีมิอามาบรรบันไ้”
ผ่านไปหลายั่วยามว่าฮยอนัไ้ฟื้นืนสิลับมา าลมวามอรอบห้อที่ไร้วี่แววว่าโฮัลับมาเหลือเพียนแลวานลินที่ยัอยู่ “ท่านวานลิน” ฮยอนเาะพยุนลาเีย่อนัหยิบแมุ่แที่อยู่เพื่อไปไให้ับวานลิน “ฮยอนอ้า ฮึ” วานลินทำไ้เพียมอฮยอนที่ลำบายับายมาหา สอมือเล็ยันัวามพื้น่อยๆลานมาหา่อนัไแ้รวนให้ วานลินุร่าน้อยมาโอบอถนอมเ่นเียวับฮยอนที่รู้สึเริ่มปลภัยึปล่อยโฮ้วยวามเ็บออมา
“้าอโทษ ฮึ ้าอโทษ”
มือว้าพยายามห้ามเลือที่ยัไหลมาไม่มีทีท่าว่าัหยุ ร่าายที่เยอบอุ่นเริ่มเย็นพร้อมับลมหายใที่แผ่วเบาล “ท่านวานลิน เราลัว” ใว่าอา้อหลับไหลมิไ้พบเอับวามรัที่นยอมให้มาเป็นส่วนหนึ่ในวิ ริมฝีปาหนาพยายามูบับมอบวามอุ่นามวาที่ีเสียว “ฮยอน ้าอโทษที่ปป้อเธอไม่ไ้” วานลินระับวแนนทูสวรร์เยอยู่บนัวพร้อมับโยัวราวับปลอบเ็น้อยแ่หาำลัปลอบวามเ็บและวามเศร้าอนเอ
“ท่านวานลิน”
“รัมิไ้ริๆลือ”
“แล้วทำไม”
“เราถึรัท่าน”
ฮยอนพยายามลืมาแสนหนัอึ้ มือเล็ทั้สอพยายามเี่ยวุมนิ้วยาวนวานลิน้อเป็นฝ่ายุมมือน้อยึ้นมาุมพิ้ำแล้ว้ำเล่า
พวเามิใ่มนุษย์ที่ัถูพราิไปไ้โย่าย
มีเพียารหลับไหลราบนว่าัหวนืนสู่ผู้สร้า
ีอแลัสินออามหาฮยอนที่น้ำเอนเน ัสินสยายปีร่อนไปทั่วท้อนภาเบื้อสูแ่หาไอหมอสีทมิฬไร้ที่มาแผ่ยายวว้านน่าใ “ีอ!!!” ทูสววร์ร้อเรียเพื่อน่อนิสลายหายไปพร้อมับร่าที่ร่วหลนสู่ธารน้ำใสที่เือไป้วยโลหิ “ัสิน เธออยู่หนใ” ีอที่ไ้ยินเสียึรีบามหาแ่ไร้วี่แววอัสินที่เรียน เสียเหยียบย่ำบนพื้นห้าทำให้ีอเลือที่ัหลบ่อนัวนไว้หลั้นไม้ให่ใล้ัว
“พวเ้าให้ไว ปีอนน้อยอาใ้ไ้ไม่นานนั”
สายลมที่พัแรราวับใบอให้ีอรับรู้ นสีฟ้าที่หลุปลิวไปลอยมาพบับีอที่ไว่ว้าไว้ไ้ “ฮยอน ไม่ริ” อยาร่ำร้อออมาให้าใ ลาสายาไม่นานลับลายเป็นเรื่อมือให้เหล่าอเทวาปีนป่ายึ้นมาบนสรวสวรร์ าเพรียวไร้เรี่ยวแรัทำสิ่ใ่อไ้แ่ปล่อยน้ำาให้หยเบาพร้อมับวใเอ็นูที่แหลสลาย “ไ้โปร นำพาฮยอนลับมาให้เรา้วย”
ความคิดเห็น