คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เชลยจงฮยอน 1
Chapter 1
แว้นนรที่่าเลื่อลือไปทั่วสารทิศถึปรอระบอบทหารที่แ็แร่ที่สุ
อีทั้วามเป็นเลิศทาปัาอเหล่าบัิ
ส่เสริมให้แว้นฮวัูเป็นที่น่าเราม่อแว้นบริวาร
“ฝ่าบาททรพระเริหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
เหล่า้าราุนนา่าน้อมเารพพระเ้าแผ่นินอ์ปัุบันอย่า ฮวัมินฮยอน ที่เส็ย่าเ้ามายัท้อพระโรเพื่อรอรับสิ่ที่เรียว่า เรื่อบรราาร าแว้นบริวารอย่าแว้นิมหยา “ฝ่าบาท เี้ยวบรราารอยู่หน้าวัแล้วพ่ะย่ะ่ะ” มินฮยอนส่สัาให้รีบนำอบรราารเ้ามาเสียที านรา็ยัั้เป็นพะเนินแม้มีนเสนอัว่วยานแ่พระอ์ไม่อยาให้เา้อมาปวหัวับานหนัเ่นน “อทั้หมรบีไหม” “พ่ะย่ะ่ะฝ่าบาท” ิมแฮวาน ราเลาส่วนัวไ้ทำารรวนับอย่าละเอียถี่ถ้วน “ให้เ้าเมือเ้ามาพบเราไ้” แฮวานหันไปบอเหล่าทหารให้พาเ้าเมือแว้นิมหยาเ้าเฝ้าามที่แ้ไว้
“ถวายบัมพ่ะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“ท่าน ิมแทมิน มีเรื่ออันใให้ทาเรา่วย” มินฮยอนมอแทมินที่ถือหมายร้ออเ้ามา้วย แทมินยื่นให้ับแฮวานเพื่อส่มอบให้ับมินฮยอน “เยี่ยมเ็ำพร้า เ็ๆเป็นฝ่ายอหรือว่าใร” มินฮยอนหรี่ามอแทมินที่ยืนหน้าีเพราะเรลัว่ออำนาารปรออมินฮยอน เพียแ่มินฮยอนเอ่ยปาให้ำัแว้นิมหยา แว้นิมหยา็สามารถหายไปาหน้าประวัิศาสร์ไ้ภายในสอวัน
“ฝ่าบาท พระู่หมั้นเส็พ่ะย่ะ่ะ”
แฮวานที่เห็นเาอบุลนสอนที่ส่วนสูแ่าันัเน็รับรู้ไ้ทันทีว่านั่นือพระู่หมั้นและอรัษ์ส่วนพระอ์ “ฝ่าบาท ระหม่อม ิมฮยอน อพระอนุาพ่ะย่ะ่ะ” เสียใสอนนอประูยัสามารถทำให้มินฮยอนยิ้มออมาไ้ “มาสิฮยอน” นา้นห้อเปิประูให้ฮยอนและ วอนฮยอนบิน เ้ามาในห้อ ฮยอนและแทมินที่สบาันพอิบพอีไ้แ่ส่ยิ้มแห่วามิถึให้แ่ัน “เราำไ้ว่าห้ามเ้ายิ้มให้ใรนอาเรา” เสียเย็นอมินฮยอนทำเอาบรรยาาศในท้อพระโรเียบสั แ่ใ่ว่าะไม่มีทาแ้
“ฝ่าบาท อย่าุระหม่อนเลยพ่ะย่ะ่ะ” วาใสแวววับับริมฝีปาเล็ที่เบะว่ำทำให้ใอมินฮยอนอ่อนยวบไ้ไม่ยา “เฮ้อ ริๆเลยนะฮยอน” มินฮยอนุร่าเล็อฮยอนให้นั่้าเียัน “สหายเ่าอเ้าอยาให้เ้าลับไปที่แว้นเพื่อไปเลี้ยเ็สัวัน เ้าอยาไปหรือไม่” มินฮยอนเหล่มอฮยอนที่มอูอัระบนแผ่นไม้้วยวามสสัย ใ่ ิมฮยอนอ่านหนัสือไม่ออ “ฝ่าบาท ระหม่อมอยาไปพ่ะย่ะ่ะ” ฮยอนยิ้มาหยีเป็นารอออ้อนมินฮยอน้วยวามที่ฮยอนถูนำมาเป็นหนึ่ในเรื่อบรราารเมื่อสิบปี่อนทำให้ไม่ไ้ลับไปยัแว้นิมหยาอีเลยนับแ่นั้นมา
“ฮยอนบิน”
“พ่ะย่ะ่ะฝ่าบาท” ายาวอฮยอนบินรีบยืนร่อหน้ามินฮยอนทันที “เราให้เ้าอยูแลฮยอนไปิมหยาทุฝี้าวเ่นเียวับที่ระทำในฮวัู” ฮยอนบินน้อมรับ่อนะประอมือให้ฮยอนเินนำนออไปาท้อพระโร “มุนบ พาท่านิมไปพัผ่อน พรุ่นี้เ้า่อยออเินทา” ามุนบ น้อมรับำสั่แล้วรีบพาแทมินไปยัห้อรับรอที่เรือนหลัเล็ทันที
“ฝ่าบาท ่วนี้ระหม่อม...”
“เราเ้าใที่เ้าะบอ แฮวาน ไม่้อห่ว”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“ฮยอนบินนา ลอนี่ๆ”
ฮยอนที่ำลัสาละวนับเสื้อผ้าเรียมไปยัแว้นิมหยาแ่พอเอเสื้อัวให่โร่็ับฮยอนบินถอุเราะแ่ัวเสียอย่านั้น “เหมาะับเ้าริๆ” ฮยอนยืนมอฮยอนบินที่หมุนัวให้ฮยอนเยมุบุรุษที่เ้าเป็นอย่าีับรูปร่าอเา “นึออแล้ว” ฮยอนหันลับไปหมุๆหีบเหล็ใบโนัวเล็ๆอเาแทบหล่นเ้าไปในหีบ “เราเอาเสื้อผ้าไปให้พวเ็ๆัน ที่ิมหยาอาาศ่อน้าเย็น” ฮยอนวาเสื้อผ้าำนวนไม่น้อยไว้บนเียในะที่ฮยอนบิน่วยพับให้เรียบร้อย “พระู่...” “พี่บอว่ายัไถ้าอยู่้วยัน” ฮยอนหยุลื้ออแล้วเปลี่ยนมาออมอหน้าอรัษ์นสนิทที่นั่ยิ้มอยู่
“ท่านพี่ฮยอนอรับ”
“ีมา ว่าแ่มีอะไรรึ”
ฮยอนทรุัวนั่้าฮยอนบินที่้มหน้าพับเสื้อผ้า “เปล่าอรับ” “บอมานะ” ฮยอนับให้ฮยอนบินหันหน้ามาพร้อมับประบสอมือเล็ับแ้มอฮยอนบินนใบหน้าหล่อยู่ไปามแร “อ้ายอีอิๆ” ฮยอนบินอบนเสียอู้อี้นฮยอนเผลอหลุหัวเราะออมา “ท่านพี่แล้้าอีแล้ว” พอมือเล็ปล่อยแ้มอนให้เป็นอิสระ็บ่นออมาอุบอิบทันที “ะถามอะไร็ถาม ไม่้อเรใ” ฮยอนนั่้อน้อายัวสูที่มอาปริบๆ
“เหนื่อยหรือเปล่าอรับ”
“เหนื่อยสิ”
“...”
“แ่็่วยไม่ไ้ ฮี่ๆๆๆ” ฮยอนทิ้ัวลนอนปล่อยให้ฮยอนบินนั่มอามน้อบที่ว่า้าัวให้นอนามันลมา “วันนี้้อไปฝึอีหรือเปล่า” ฮยอนหันหน้าไปถามฮยอนบินที่เลิิ้วสสัยนเอ “เพราะ้อิามท่านพี่ไป วันนี้ไม่้ออรับ” ฮยอนบินาฝ่ามือหนาอนเอที่มีแ่ร่อรอยารฝึ้อมอย่าหนัน้านและหยาบร้าน แ่ลับเยินเสียแล้วว่า้อฝึเพลาบในทุเย็น ฮยอนที่เห็นมืออฮยอนบิน็ไ้แ่มอเทียบับมืออนเอ “มือเ้าให่ั” “มือท่านพี่เล็เินไป่าหา” ฮยอนบินแล้เอามือปิวหน้าอฮยอน้วยมือ้าเียวนพี่ายัวเล็ร้อโวยวายออมา เสียหัวเราะอสอพี่น้อร่วมสาบานัลอออมาให้ันธีที่ผ่านไปมาอเอ็นูเสียไม่ไ้
“ริสิ ท่านแม่ฝาอมาให้ท่านพี่้วย”
ฮยอนบินหันไป้นอในเสื้อเราะนพบับปิ่นหยสีาว “ท่านป้าวอนมอพี่เป็นผู้หิหรือไัน” ฮยอนรับปิ่นหยาฮยอนบินมาส่อูลวลายเาะสลั “วารึ ปิเยเห็นพวหส์ฟ้าไม่็โบั๋น” ฮยอนหันไปอวามเห็นาฮยอนบินที่มอามอยู่แล้ว “อาเป็นเพราะว่า”
“วาอท่านพี่ามเหมือนวา็เป็นไ้นะอรับ”
“ท่านพี่...”
ฮยอนบินที่ลับไปเ็บอเรียมเินทาในเ้าวันรุ่ึ้น็ไ้ลับมายัห้ออฮยอนเพราะเ้าัวเป็นฝ่ายบัับให้เาลับมาที่ห้อแู่เหมือนว่าพี่ายัวเล็ะผล็อยหลับไปเสียแล้ว อรัษ์ัวสูบรร้อนัวพระู่หมั้นอฝ่าบาทอย่าเบามือให้ลับไปนอนบนเียแ่โยี “ลับบ้าน… ลับ” เสียเล็ๆที่ละเมอออมานนที่ไ้ยินอมยิ้มออมา “อรับ ท่านพี่ไ้ลับบ้านแล้ว” ฮยอนบินลูบผมนิ่มอพี่ายเป็นารล่อมนอนทั้ๆที่่าน่าอายุไม่น้อยันแล้วแ่ฮยอนลับน่าเอ็นูึ้นทุรั้ที่พบหน้า ไม่แปลใที่ฝ่าบาทะถูใพี่ายนนี้ั้แ่ถูส่ัวมา “สิบปี่อนท่านิเ่นไรันนะถึยอมสละัวเอเ้ามาเป็นเรื่อบรราาร” ถ้ามินฮยอนไม่ถูา้อใในอนนั้น ีวิอิมฮยอนะเป็นอย่าไรบ้า็ไม่รู้
“ฝ่าบาท เรื่อบรราาราแว้นิมหยามาถึแล้วพ่ะย่ะ่ะ”
เสียราเลา วอนโม บิาอฮยอนบินล่าวนำ่อนที่เรื่อบรราารเพียหนึ่เียวะเินามเ้ามา ฮยอนบินวัยสิบสามที่ิามบิานเอเ้ามาในวัมอเ็ายัวเล็แถมผอมบา้มราบแนบพื้นเารพพระเ้าแผ่นินแว้นฮวัู “เ็าย? ิมหยาิอะไรอยู่” ฮวัโฮฮยอน มอเ็ายที่เนื้อัวมอมแมมาารเินทาปนสสัย
“ฝะ ฝ่าบาท ระหม่อมิมฮยอน”
“ิมฮยอนรึ เยหน้าึ้นมาให้เราเห็นหน้าหน่อยสิ ที่พื้นมีอะไรหรือเปล่า”
โฮฮยอนยิ้มบ่นำที่เ็ายเอาแ่้มหน้ามอพื้นไม่ล้าสบา รัทายาทมินฮยอนที่เห็นเ่นนั้น็อหุหิไม่ไ้ ไม่เยมีใรล้าัำอพระบิาอนมา่อน “เยหน้าสิ!!!” มินฮยอนวาเสียออไปนฮยอนสะุ้ใ เรื่อบรราารยอมเยหน้าึ้นมาพร้อมาใสๆที่ลอไป้วยน้ำา “เราอโทษ อย่าุเราเลย” และเป็นรั้แรที่ฮยอนบินไม่เยเห็นรัทายาทมอใร้วยวามะลึมานานี้มา่อน “ท่านพ่อ เาะร้อไห้แล้ว” ฮยอนบินึายเสื้อลุมอโมให้สนใฮยอนที่น้ำาเริ่มึมทีละนิ
“เฮ้อ บอแว้นิมหยาว่าเราให้เวลาสามวัน นำอมาเปลี่ยนับิมฮยอนะ”
“ไม่!!!” รัทายาทระโลมาพระที่นั่่อนะวิ่มาอัวฮยอนที่ยืนวยอยู่
“ฮยอนเป็นอลูแล้ว”
ความคิดเห็น