คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตราบาปสวรรค์ 5
Chapter 5
วานลินนั่ห้อยาอยู่ที่ระเบียห้อนอนอบานึ่มิใ่ใรที่ไหน เ้าแห่อเวีที่อเทวาทุน่าลัวนัลัวหนา “ท่านมีธุระอะไรถึลุล้ำเ้ามาถึระเบียห้ออ้า” โฮมอวานลินที่นั่หันหลัให้ับห้ออนอยู่่อนทีู่่สนทนาัรีรายมือแสบาอย่าที่เาพึับไ้เมื่อวาน “มันวรัเป็นำพูอ้ามาว่า พลัอ่อนหัเ่นเ้าแ่ลิ่นสาปเพียเล็น้อย้า็รู้” เ้าบสีเทาถููึ้น่อนถูบยี้แหลามือหยาบท่ามลาวามนิ่อโฮ แม้ว่าัถูับไ้แ่็ยัเ็บอาารไ้อย่าี “อย่ารึบัอาเ้าใล้เแนอ้าอี” วานลินสยายปีหนัอันให่โอนเอแล้วโผลบินลับไป
“หึ อย่าให้้ารู้แล้วัน”
“ว่าั่อนนสีาวไปไ้อีนานเพียใ”
“ฮยอนัไปไหน”
มินิเห็นสหายำลับินผ่านหน้าไปึเอ่ยทัึ้น “พาัวเล็ลับไปเยี่ยมบ้าน เธอไป้วยันไหม” ฮยอนวัมือเรียมินิที่หอบอุ้มะร้าสานใบโในอ้อมแน “ไม่ล่ะ ระวััว้วยนะ” เมื่อมินิบอปิเสธมาฮยอนึรีบบินามเ้าไนิเลที่ส่เสียร้อเรียให้ามมันไป
“เย็นสบายเหมือนเย” ฮยอนปล่อยให้เ้าไนิเลไปพบปะับฝูแล้วนเอ็เินทอน่อไปาม้าลำธาร “เธอ” เสียุ้นเยที่ห่าหายไปหลายวันลอยมาามสายลมแผ่วเบา “อ่ะ ท่านวานลิน” ฮยอนสะุ้นัวโยนเมื่อแนยาวเี่ยวรัเอวบาอนเอ เมื่อหันไป็พบับวามลินที่ำลัลอเลียับหลัใบหูอนเอ “ทะ ท่านวานลิน เราั๊ะี้” ฮยอนพยายามหลบสัมผัสเบาหวิวที่วานลินำลัไ่้อมามัว มูโ่ไปามเนื้อผิวเนียนอทูสวรร์อย่าหลใหล “เธอหอมมา ้าอบ” ฮยอนหน้าแ่าึ้นมาับำาทีู่สยิวเ่นนั้น
“ทะท่านหายไปไหนมา”
“้าลับไปหาวิธีพาเธอไปที่อ้า”
ฮยอนหันวับ้วยวามสนใทันทีนมูรั้นแนบไปับแ้มอบออเทวาที่ำลัอนอยู่ “ระเราอโทษ” ฮยอนรีบผะศีรษะนเอออมาแ่อเทวาเ้าเล่ห์อย่าวานลินมีรึะปล่อยไปโย่าย ริมฝีปาหนาแนบับเป้าหมายรหน้าอย่ารวเร็วนั้น็ือริมฝีปานิ่มออีฝ่าย ทูสวรร์เบิาโ้วยวามใแ่วามนุ่มนวลแลอบอุ่นทำให้เผลอหลับารับอย่า่ายาย แ่เพียเสี้ยวเียวอห้วเวลาวานลิน็ละออไป “นี่ือบทลโทษอเธอที่ลัลอบหอมแ้ม้า” ฮยอนทำไ้แ่้มหน้า่อนวามเินอายเอาไว้
“ทะท่านบอว่าัพาเราไปที่อเวี ริรึ” ฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อเสียเพราะหานไม่เป็นฝ่ายเปลี่ยนอเทวารหน้า้อนไม่เลิ “ริสิ”
“ยัไ”
พรึบ
เสื้อลุมัวให่หนาอวานลินถูนำมาลุมร่าเล็ร่าน้อยอฮยอนนโผล่มาเพียรอบหน้าใสับปรายผมม้าเพียเล็น้อย “เธอัเปล่ปลั่มาหาอยู่ที่นั้น เสื้อลุมและร่าายอ้าัุ้มรอเธอไ้” ว่าแล้วแนยาว็สอใ้้อนร่าอฮยอนึ้นมาในอ้อมแนแร่ทันทีนฮยอน้ออออวานลินไว้เนื่อาไม่มีเน้ือผ้าให้ทูสวรร์เาะยึไว้ “แ่ท่านัเปลือย” ฮยอนหลับาปี๋ไม่ล้าที่ัลืมาึ้นมา ลิ่นายื้นเหื่อหน่อยๆทำเอานใเ้นแราว่าอีนิใบหน้าอนแนบับอออีฝ่ายแน่ๆ “้าินแล้ว แ่เี๋ยวเธอ็ัิน” ฮยอนที่ยัสสัยในำเอ่ยอวานลินยัไม่ทันไ้เอ่ยปาถามเ้าออ้อมแน็พุ่นลไปยัเหวหลัน้ำทันที
“ลืมาสิ”
วานลิน้มมอฮยอนที่ยัหลับาในอ้อมแนทั้ๆที่ผ่านประูมาแล้วแท้ๆ ฮยอน่อยๆลืมาทีละ้า็บพบับไอร้อนาภูเาโลาที่อยู่บริเวรอบๆ บรรยาาศที่ัับระหว่าสีทมิฬอท้อฟ้าและวามร้อนสีแส้มาพื้นินทำให้ไม่แปลใที่วานลินบอว่าินับารเปลือย “ที่นี่ร้อนเหลือเิน” ฮยอนเยหน้าเล็น้อยเพื่อถามอเทวาที่อุ้มนอยู่ “เิาเปลวลทั์ไว้แผเผาสรรพสิ่เมื่อถึเวลา” วานลินเหลือบเห็นเหุาร์บาอย่าที่หาาพอีึเอื้อมมือมาปิาอฮยอนไว้ “้าว่าเธอไม่พร้อมเห็นารเผาวิาอนนี้” วานลินัสินใรีบระพือปีหนัอนเพื่อพาฮยอนไปารนั้น
ฮยอนที่ออวานลินเอาแ่มอสิ่รอบัว้วยวามสนใไม่ว่าัเป็นทะเลเือที่อยพวยพุ่โยไม่มีใรำหนไ้ ผาโรระูอันเป็นที่ระทึรำพึถึนที่เยอาศัยในอเวี หรือแม้แ่้าาวาบอัวเื่อเท่าใบหน้าที่บินว่อนไปมา ไม่นานวานลิน็พาฮยอนมาถึที่พัอนเอ “เาลูนี่่าเย็นเสียริ” ฮยอนระับเสื้อลุมเพราะหมอเย็นที่หมายัมาบาผิวอน วานลินสะบัปลายนิ้วหมอเหล่านั้น็หายไปไหนพริบา “นนี้เป็นอ้า” วานลินเอ่ยับม่านหมอที่ใ้ปลุมที่พัอนเอ่อนัเปิประูให้ฮยอนเ้าไป้าใน
“ท่านอยู่นเียว”
“้าไม่อบวามวุ่นวาย”
รอเท้าส้นอวานลินั้อไปทั่วทาเินเรียบริวารัวสนิทอย่าแอเวิร์ท อสรพิษลำัวนาเท่าลำท่อนแนผิวมันเาเหลือบเียวให้ออมา้อนรับ “เธอเป็นใรหรอ” ฮยอนถามวานลินที่ปล่อยให้แอเวิร์ทเลื้อยึ้นมาบนลำัว “เหมือนเธอับเ้าไนิเลัวนั้นแล” วานลินส่แอเวิร์ทให้ฮยอนลออุ้มูแ่้วยน้ำหนััวที่มาโทำเอาฮยอนทำไ้เพียอุ้มส่วนหัวเท่านั้น “ัวหนัั” ฮยอนลูบหัวอแอเวิร์ทที่ลอเลียอยู่ที่ออน
“ท่านนอนนเียว”
“บาทีแอเวิร์ท็เ้ามาแ่เมื่อ้าอนุา” วานลินปล่อยให้ทูสวรร์สำรวห้ออนให้พอใเพราะ
อา้ออยู่ยาว
อเทวาอาศัยัหวะที่ฮยอนำลัส่อมอนู้นนั้นย้ายร่านไปที่หน้า่า่อนัพึมพัมบทบาอย่าออมา ม่านใสพลุบึ้นาพื้นินรอบๆ่อร่าสร้าึ้นสูแล้วไปบรรบพบันที่ยอปราสาทราวับโมแ้วที่รอบภูเาไว้ “หิวรึยั” วานลินถามฮยอนที่แะๆั้นัมภีร์อยู่ไม่ไลมา ฮยอนยิ้มแหยออมาเป็นารยอมรับ “รอ้ารนี้่อน” วานลินปล่อยให้นน้อยเล่นนในห้อ่อนที่ัไปหยิบสิ่ที่พวนใ้ประทัไปวันๆ “เฝ้ายามให้ี” วานลินำับแอเวิร์ทที่ำลัเลื้อยไปที่ประูหน้า มันหันมาู่ฟ่อๆอบรับเล็น้อย่อนัเลื้อยหายไปในสายา
“เราร้อน เราถอไ้ไหม”
ฮยอนที่เี้ยวนมปัในแ้มูแนเสื้อลุมที่ใส่อยู่ให้วานลินู “ถอสิ ที่นี่ปลอภัย” ฮยอนรีบถอวาไว้ที่ปลายเียอวานลินเหมือนออมาาเาอบไม่ปาน เหื่อไลที่ออามัวทำเอาเสื้อาวแนบไปับร่าบาและทั้หมอยู่ในสายาอวานลิน “อิ่มแล้วรึ” วานลินที่เห็นฮยอนวานมปัที่เหลือไว้บนานพร้อมับื่มน้ำเรียบร้อย “อืม” ฮยอนะัเมื่อวานลินเอี้ยวัวาสะิหยน้ำที่้าาอบปาให้ “อบุ” ฮยอนยิ้มอายแ่็ไม่ละสายาไปาใบหน้าหล่อเหลาที่ับ้อแทบทะลุทะลว “เออ เราอ” ไม่ทันที่ฮยอนัลุไปไหน็ถูวานลินว้าัวมาัไว้ในอ้อมแนในสภาพึ่นอนึ่ร่อมัววานลินน้อเอามือน้อยยันอ “รู้อะไรไหม” ฮยอนเอียศีรษะสสัยเมื่อวานลินเอ่ยึ้นมา
“ไม่เยมีทูสวรร์นใลมาที่อเวี”
“ไม่เยมีอเทวานใเ้ามายัที่อ้า”
“และไม่เยมีอเทวานใหลุมรัทูสวรร์”
“ทั้เธอและ้า่าเป็นนแรทั้สิ้น”
“แล้วเธอ เป็นเหมือน้าหรือไม่”
ฮยอนระพริบาถี่ยิ่ใ้มือวาอนรับรู้ถึารเ้นแรออเทวายิ่ทำให้นเม้มปาแน่ “ว่าไ” วานลินหลัฮยอนให้แนบลมา “เรา เินท่านทุรั้ที่ใล้ันแบบนี้ มันเหมือนับท่านรึเปล่า” ฮยอนถามเสียเบาที่ลับัในโสประสาทอวานลิน “เหมือนันสิ”
ความคิดเห็น