คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตราบาปสวรรค์ 3
Chapter 3
“เร็วัวเล็”
ฮยอนที่ำลัโผบินอยู่ลาท้อนภาเรียเ้าไนิเลัวน้อยที่ลายเป็นสหายรัอีัวอนให้รีบบินามมา วันนี้ทัู้่ัลับไปที่น้ำเอนเนอีรั้สำหรับเ้าไนิเลือลับไปเยี่ยมเยียนที่อยู่อมันเอแ่สำหรับฮยอนนั้น เาลับไปหาำอบอลวลายที่ประูบานนั้น่าหา แนเล็โอบัมภีร์เล่มโไว้แน่น ฮยอนเป็นทูสวรร์่าสสัยและใฝ่หาวามรู้สู่นเสมอ เป็นสิ่ที่ทูสวรร์ทุนยย่อและปลูฝัทูสวรร์รุ่นถัมาให้เลือนำไปปิบัิาม
ไม่นานฮยอนและไนิเล็มาถึน้ำเอนเน สถานที่ึ่เย็นื่นไป้วยละออน้ำแ่็มอบวามสื่นให้ไม่น้อยเลยทีเียว เ้าไนิเลบินร่อนไปามผลเบอร์รี่ป่าึ่เป็นอโปรอมัน้วยวามสุ ฮยอนึแยัวไปยัหลัน้ำเพื่อลไปยั้นเหวราวนี้เามาพร้อมับะเียทออันน้อยเพื่อให้แสสว่าภายใน้นเหว สอาเล็หมุนนเอหาบานประูแล้วมุ่รไปทันที เี่ยวะเียทอไว้ับราไม้ที่ยื่นออาผนัิน้าประู่อนัลนั่พับเพียบเปิัมภีร์ที่พิัวมา
“ใ่ริๆ้วย” ว่าแล้วว่าฮยอนรู้สึุ้นลวลายอบานประูที่ไหน มันเป็นลวลายเียวับที่เสาอน้ำพุสาบานนนั้นเอ เป็นอัระโบราที่ถูแะล้ายลายวิิรศิลป์อย่าใ ฮยอนเียนแปลลวลายลในระาษที่นพับใส่มาในัมภีร์
สีาวอันหมายถึประูสู่แนแห่วามบริสุทธิ์ สีำอันหมายถึประูสู่แนแห่วามรู้สึ สอแนมาบรรบ้วยเลือเนื้ออผู้เสียสละเพื่อปป้อบุรอินแนทั้สอฝ่ายออาัน….
ึ ึ ึ
“โอ๊ะ อยาลับแล้วหรอ” เป็นเ้าไนิเลที่ใ้ะอยปาอมันสะิเรียฮยอนที่นั่เียนยุยิอยู่ “อะไรรึ” เ้าไนิเลาบเสื้อลุมอฮยอนให้ามมันไปท่ามลาวามสสัย ทูสวรร์ัวน้อยว้าะเียทอลับไปยั้านบนเหวทันที เ้าไนิเลส่เสียเรียให้ฮยอนไปหาที่พุ่มอาวเรือ้าน้ำ มีปัาอะไรันนะ
“เธอ ไม่เป็นอะไรใ่ไหม”
ฮยอนสะิร่าายหนุ่มที่นอนใล้หมสิอยู่รลาพุ่มสีเหลือทอ “ใร….” “ไหวรึเปล่า เธอมาที่แห่หนใัน” ไม่ทันที่ายหนุ่มัอบเรี่ยวแรอเา็หมไป ฮยอนมอ้ายวาพยายามหาทา่วยเหลือ ายรหน้าแมู้ัผอม็ริแ่็ยัรูปร่าให่โว่าเายิ่นั “เ้าัวเล็ อร้อให้สหายอเธอพาายนนี้ไปที่พัอเราไ้หรือไม่” ฮยอนหันไปอวาม่วยเหลือาเ้าไนิเลที่บินไปหาพรรพวมา่วยันประอร่าสูไว้อี้าหนึ่ “อบใมานะ”
“ฮยอน เธอพาใรมา” มินิที่แวะเวียนมาเที่ยวหาสหายแ่ร่าเ้าัวลับหายไปทำให้มินิัสินในั่รอที่ม้านั่หน้าที่พัอฮยอน ไม่นาน็เห็นสหายัวเล็ที่พยุใรบานมาับเหล่าไนิเล “เรา็ไม่รู้เหมือนัน เาหมสิอยู่ที่น้ำเอนเน” ฮยอนเล่าในระหว่าท่่มินิเ้าไป่วยพยุแทนเหล่าไนิเลที่เริ่มหมแรัน “มิใ่วัยเริวัยรึเปล่า ทีพวเรายัไม่เป็นอะไรเลย” มินิและฮยอนพาร่าายหนุ่มเ้าไปพั่อนที่มินิัรีบลับไปอยามารัษาให้
ฮยอนเรียมน้ำอุ่นมาเ็เนื้อเ็ัวให้ับายหนุ่ม “โอ๊ะ เือบไปแล้ว” ไม่รู้ว่าหัวอฮยอนเล็เินไปหรือเป็นเพราะเส้นผมนุ่มสลวยันแน่ถึทำให้มุมััเลื่อนอยู่บ่อยๆเพลาที่ฮยอน้มหัว ราวนี้โีที่ฮยอน้มเ็บไ้ทัน “สสัย้อไปปรึษาท่านีอแล้วระมั่” พอหันลับมานป่วย็ฟื้นึ้นมาพอี “โอ๊ะ ่อยๆลุนะ” ฮยอนพุ่เ้าไปประอนบนเียที่้อารที่ัลุึ้นนั่แ่เหมือนเรี่ยวแรยัลับมาไม่เ็มที่ทำให้หัวโๆ้อบอยู่ที่บ่าแบอฮยอนไว้ “ปวหัว~” อาารนป่วยูไม่ีเท่าไหร่ยิ่ทำให้ฮยอนัวล
มินิบินลับมาพร้อมับน้ำพระพรที่ไปอาทูสวรร์ั้นผู้ให่อนเอมา มินิ่อยๆป้อนให้นป่วยที่นอนบสหายอนเออยู่อย่าใเย็น “ท่านัสินบอว่าหาไ้นอนอีสัหน่อยอาารัีึ้น” มินิลูบผมอนป่วยอย่าเป็นห่ว “เรา้อลไปโลสัพั เธอูแลนเียวไ้ใ่ไหม” “อื้ม เธอไปเถอะ เราูแลไ้” ฮยอนระับับมือับมินิที่เป็นห่วทัู้่ ่อนัาไปทำภาริอนเอ
โฮที่เินลาระเวสำรววามสบอเหล่าบริวารอยู่ ู่ๆ็สัหร์ใแปลๆ “อูิน” โฮเรียบริวารนสนิทให้เ้ามาใล้ๆ “ท่านวานลินไปไหน” “ไม่ทราบเ่นัน ้าไปหาท่านั้แ่เมื่อเ้า็ไม่อยู่” โฮหลิ่วา้วยวามนใ พันี้วานลินทำัวลับๆล่อๆมาว่าปิเินไป “ส่นไปที่ประูสวรร์ หาร่อรอยอท่านวานลินะ” โฮออำสั่ทันที อยารู้ริๆว่ามีอะไรที่บานประูแห่นั้นทีุ่อเทวาสอแสนปีนนั้นให้ออมาไ้
“ถวายวามอารัษ์เ้าแห่อเวี”
“ว่ามาับิน”
โฮเหล่มอับินที่รีบบินถลามาหาน “วัน่อน้าผ่านแถวที่พัอท่านวานลิน” โฮยอมหมุนัวไปหาับินทีุ่เ่า้มหัวให้อยู่ “้าไ้ลิ่นบาอย่าาๆแถวๆนั้น้วย ้าไมุ่้นยิ่นั” โฮเลิิ้วสสัยทันที ที่พัอวานลินอยู่ใลาทะเลสาปสีเลือัมีลิ่นอะไรผิปินอาลิ่นสาปาวัน “เ้าพอบอไ้ไหมว่าเป็นเ่นไร” “้าไม่อาให้ำำัวามไ้แ่…” ับินลืนน้ำลายลอ่อนะเอ่ยประโยที่เรียระุรอยยิ้มอโฮไ้ไม่ยา
“ลิ่น่าวนให้เ้าไปลิ้มลอมา”
“้าพอาเาไ้ว่าเป็นลิ่นอะไร”
ฮยอนสะุ้ื่นอีรั้ในยามเย็นเพราะเาเฝ้าไ้นเผลอหลับามไป “ไ้ลลแล้ว” ฮยอนเอามืออิหน้าผาอายหนุ่มที่นอนอเอวบาอนอยู่ ใบหน้ามเริ่มมวิ้ว้วยวามไม่สบายัวพร้อมับวาที่เริ่มลืมึ้นมา “้าอยู่...ที่ไหน” ายหนุ่มพยายามลืมาให้วามอไปทั่วๆ “ที่พัอเราเอ” ฮยอนแะมืออายหนุ่มออเพื่อไปหาอมาให้ทาน
“เี๋ยว” ายหนุ่มว้า้อมือเล็อฮยอนไว้ทำให้ร่าเล็หยุอยู่ับที่ “ไม่้อห่ว เราไปเอาผลไม้รนั้นเอ” ฮยอนทรุัวนั่บนเีย่อนั่วยัท่าทาให้เรียบร้อยแ่ายหนุ่ม็ยัับ้อมืออเาแน่น ทำไมมือหยาบร้านเลยเิน ไม่เห็นเหมือนอทูสวรร์นอื่นเลย “นามอเธอืออะไรหรอ” ในเมื่อายหนุ่มไม่อยาให้นไปไหน็เปลี่ยนเป็นารสนทนาแทนแล้วัน แ่็ไ้รับำอบเป็นารส่ายหน้าแทน
“เรา ิมฮยอน ราวนี้บอนามอเธอไ้รึยัเอ่ย” ฮยอนใ้น้ำเสียเหมือนที่ไว้ใ้พูุยับน้อๆทูสวรร์ในสวนแห่รอยยิ้ม หวัว่าัทำให้อีฝ่ายสบายใึ้น “แล้วสวนอเธออยู่แห่หนไหน เราัไ้พาไปส่” ฮยอน้อนามอายหนุ่มที่้มหน้าห้มาหลบอยู่ แววประายสใสในแ้วาอฮยอนทำเอาวใอายหนุ่มเ้นระรัว
“ละ...ไลวานลิน”
“อ้อ วานลิน”
“และ้า มิใ่ทูสวรร์”
“เ้า...ไม่ลัว้ารึ”
วานลินมอร่าบาที่ำลัหาเสื้อัวใหม่ให้ ปิเพลาที่ทูสวรร์พบอเทวาอย่าพวเามััหนีระเิระเิันไปแ่ไม่ใ่ับิมฮยอน หาอให้ทานแถมยัในอยู่พัอาศัยนว่าัหายี “็...วานลินยัไม่ไ้ทำอะไรเราเลยใย้อลัวท่าน มิหนำ้ำเธอเป็นนบอเอว่าเป็นเพียอเทวาแรแย้ม” อ่าใ่ วานลินโหฮยอนว่าเป็นอเทวาแบเบาะทำอะไรไม่เป็น ถ้าให้เทียบประมาหนูน้อยวัยสอวบอมนุษย์ไ้ระมั่ วานลินแอบยยิ้มในวามใสื่ออทูสวรร์รหน้า ามเหลือบมอบนศีรษะลมที่ามุทออยู่ทำให้รู้ว่า
นี้ือเ้าอลิ่นาราเมลแน่นอน
แ่อนนี้ที่ลิ่นเบาบานแทบไม่ทันสัเเป็นผลมาามุอันนั้น
“ัวนี้ให่สุแล้ว” ฮยอนูเสื้อยืัวยาวให้วานลินู แม้ัให่เินัวทูสวรร์ร่าบาอย่าฮยอนลับแลูึสำหรับอเทวาอย่าวานลิน อเทวาถอเสื้ออนเอออเผยร่าที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อนฮยอน้อยเสื้อึ้นมาปิหน้านเอ้วยวามอาย “ฮ่าๆๆๆ ทูสวรร์เอ่ย” วานลินุระาเอวบาให้เ้ามาประินเอ ฮยอนโวยวายลั่นพร้อมับวหน้าที่แเถือ “่วยสวมเสื้อให้้าหน่อยสิ” ฮยอนเอาแ่หลับหูหลับาเอาเสื้อปิหน้าไว้ “เธอใส่เอสิ” ฮยอนยัใส่ไว้ที่ัอวานลิน่อนัระเ้ัวหนีออาแนอวานลิน
“ออภัย ้าลืมว่าทูสวรร์มิไ้เล่นันถึเนื้อถึัวเ่นอเทวา” ำพูอวานลินทำให้ฮยอนที่สสัยเรื่ออเทวาอยู่แล้วถึับสนใ “หึ แล้วพว้าไม่ไ้พูสุภาพอะไรเ่นเ้าเลยเสียสันิ เ้าเรีย้าว่าเธอๆแล้วพะอืพะอมเสียริ” วานลินเบ้หน้าหลัพูบทำเอาฮยอนปิปา้วยวามใ “่วยเรีย้าว่าท่านไ้หรือไม่ ประเี๋ยว้าัเรียเ้าว่าเธอเป็นารอบแทน” วานลินยื่น้อเสนอให้ ฮยอนเอ็ไม่เยินนัที่ัถูเรียว่าเ้าเท่าไหร่ อย่าน้อยารที่อเทวายอมทูสวรร์อย่าน็ีมาแล้ว “ไ้สิ ท่านวานลิน”
รั้นรารีเ้ามาทัทาย ไลวานลินลืมาื่นึ้นมาเพียเพราะลิ่นาราเมลที่อยู่ใล้เพียปลายมู ามเหลือบมอหัวเียที่มีมุสีทออทูสวรร์ที่นอนหันหลัให้นอยู่ “ไม่มีทูสวรร์นไหนบอเรื่อมุเลยสินะ” วานลิน่อยๆเบียัวเ้าไปใล้นแผ่นหลับาเือบแนบสนิทับอแร่อน่อนัไล่มูโ่สูมลิ่นทูสวรร์ัวน้อยที่ำลัหลับใหล ั้แ่ลุ่มผมนิ่ม ้นอระหส์ ลามไปยับ่าลาและหัวไหล่มนๆที่อเสื้อย้วยออนเห็นั ใอยาลอัฝัเี้ยวเสียหน่อยแ่้ออใไว้แล้วผละออลับไปที่ลุ่มผม
“อิมเสียหน่อยแล้วัน” อเทวาอ้าปาเี่ยวเส้นผมอฮยอนเ้าไปอย่าแผ่วเบา วามอ่อนนุ่มและหอมหวานลุเล้าอยู่ในโพรปาอวานลินที่ะละะลามลิ้มรสแห่เบเพส “หืออออ” ฮยอนที่รู้สึเหมือนผม้านหลัถูุมามึอปรือาึ้นมาเสียไม่ไ้ “มีอะไรรึ” วานลินผละออแทบไม่ทัน ีที่ว่าสิอฮยอนยัไม่ลับมาีนั “เปล่า นอนไม่หลับรึ” ฮยอนหันนมาหาวานลินที่เท้าศีรษะมออยู่ “อืม” อยารู้เสียริว่าเ้าัทำอะไรับ้า่อ
ความคิดเห็น