คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : โชคชะตาเล่นตลก
โชคชะตาเล่นตลก
[มะ มันเคยชอบแกอ่ะตาลลี่ O_o!!!]
“ห้ะ แกว่าไงนะโซล ต้นเคยชอบฉันงั้นหรอ”
[ก็เออดิ =_= นี่ฉันพูดไม่ชัดหรือไง แกถึงฟังไม่รู้เรื่อง]
ฉันที่นั่งอยู่บนเตียงแทบจะหัวทิ่มตกเตียงเพราะรู้ในสิ่งที่ควรจะรู้มานานแสนนานแล้ว ชีวิตฉันนี่มันเหมือนหรือยิ่งกว่านิยายที่ฉันอ่านอีกนะเนี่ย เหอะ! จะภูมิใจที่ตัวเองกลายเป็นนางเอกนิยายดีมั้ยเนี่ย T^T ชักจะเกลียดนิยายตงิดๆ (แต่ก็ยังอ่าน)
[เห้ย! นี่แกยังอยู่รึเปล่า ใจเย็นๆนะเว้ย อย่างเพิ่งคิดสั้น ชีวิตนี้ยังมีอะไรรอแกอยู่อีกเยอะ อย่าพึ่งทำอะไรที่มันโง่ๆลงไปนะ ตาลลี่แกอย่าเอาชีวิตไปยึดติดกับแค่ผู้ชายคนเดียวสิวะ แก...]
“หยุดเลยโซลเมต ฉันจะร้องไห้ก็เพราะโดนแกด่าว่าโง่นี่แหละ T-T”
นี่ เพื่อนสุดที่ร้ากรักของฉันมันเป็นห่วงฉันเกินไปหรือตั้งใจหาโอกาสหลอกด่าฉันกันแน่เนี่ย ปกติยัยโซลมันไม่ใช่คนพูดมาก พูดเร็วซะหน่อย ทีอย่างเงี้ยพล่ามออกมาได้เป็นชุดๆเลย =_=;; แต่เอาจริงๆฉันก็อยากร้องไห้จริงๆนะแหละ ใครมันจะไปรับได้ล่ะ คนที่เราแอบชอบมาปีกว่าก็เคยชอบเราเหมือนกัน แต่ขอเน้นนะว่าแค่ “เคย” คงคิดกันล่ะสิว่าฉันก็ยังมีสิทธิ์อยู่นี่หน่า ป่าวเลย!! หมอนั่นมีแฟนแล้ว ทั้งสวย ทั้งเก่ง ตาลลี่คนนี้จะไปสู้อะไรกับเค้าได้ ไย้ ไย้ ไย้ ย้ายย TToTT
[แล้วแกจะทำไงต่ออ่ะ แย่งต้นมาจากหวานเลยมั้ย *0*]
“แกจะให้ฉันสวมบทนางร้ายว่างั้น”
[ผิดแล้วตาลลี่เพื่อนรัก นางเอกมันก็ต้องมีลุยกันบ้างดิ จะให้ทำตัวเรียบร้อยแล้วปล่อยให้นางร้ายได้พระเอกไป พระเอกกับนางเอกก็มัวแต่ทำตัวใส ซื่อ โง่กันไปโง่กันมาแบบนี้น่ะหรอ อย่าว่าแต่ชาตินี้เล้ย ชาติหน้าจะได้คู่กันรึเปล่าเหอะ]
“นั่นมันนิยายแกแล้วโซล ไม่ต้องเอาฉันไปเปรียบเทียบกับนางเอกนิยายแกเลยนะ ซาดิส โรคจิต วิตถาร”
[ไรว้า คนอุตส่าห์ชี้แนะทางสว่าง =3= ฉันมีข่าวมารายงานแกแค่นี้แหละ ง่วงและ บาย]
ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด...
ขอบใจ =_=* คิดจะวางก็วางเลย ยัยเพื่อนบ้า ตอนนี้ฉันกำลังจะร้องไห้เพราะความอึดอัด แกดันวางสายไปไม่ฟังอะไรก่อนเลย ชิ! ฉันโทรหาข้าวใหม่ก็ได้
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด... ชักจะนาน สงสัยนอนแล้วแน่เลย มันจะด่าฉันมั้ยเนี่ย
[ฮาลโหล ลลลล....] โอ้โห กำลังได้ที่เลยด้วย =_=;;
“ใหม่ คือฉันมีไรจะเล่าให้ฟังน่ะฟังฉันหน่อยนะ....”
แล้วฉันก็เล่าให้ข้าวใหม่ถึงฟังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น และสุดท้ายน้ำตาที่กลั่นไว้ทั้งหมดก็ไหลออกมาจนได้ ความรู้สึกที่มีทั้งหมดผสมผสานกันจนฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหน จะอึดอัด จะเสียใจ หรือจะดีใจดี ??
[ก็เห็นมั้ยล่ะ ฉันบอกแล้วว่าต้นมันชอบเธอ เธอก็ไม่เชื่อ] เสียงของข้าวใหม่ยังคงเนิบนาบ
“ก็แล้วใครมันจะไปรู้ล่ะว่ามันจะเป็นจริง”
[เออ ช่างเหอะ นอนได้แล้วพรุ่งนี้ยังต้องไปเรียนอยู่นะ บาย]
T_T ดูเพื่อนฉันแต่ละคนบทจะวางก็วางเลย เออง่วงแล๊ว นอนก็ได้...
เช้าวันที่อากาศสดใส แต่หัวใจหดหู่ (แหมคล้องกันดีจัง -.,-)
แล้วฉันมานั่งทำอะไรอยู่ในห้องเรียนคนเดียวล่ะเนี่ย ประชากรในห้องนี้หายไปไหนหมด ห้องที่มีโต๊ะถึง 56ตัวนั่นว่างเปล่าไม่มีใครนั่งอยู่เลย มีเพียงฉันและโต๊ะตัวที่57เท่านั้นที่ซึ่งมีผู้จับจอง เอ๊ะ! ฉันได้ยินเสียงคนกำลังเดินใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา...
“อะ จ๊ากกกกกกกก!!!” เสียงนั่นที่แว่วเข้าหูฉันเต็มๆดังมาจาก ร่างผอมๆที่ยืนอยู่ตรงประตู หน้าสีแทนที่ตอนนี้เริ่มซีดจากการตกใจ แต่นัยน์ตากับยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม เจ้าของใบหน้าเรียวนี้ฉันจำได้ดี เพียงแค่มองผ่านแวบเดียวก็รู้แล้วว่าคือโซลเมต
“ฉันไม่ใช่ผีนะย่ะ เห็นหน้ากันแล้วต้องร้องเจี๊ยกร้องจ๊ากเนี่ย -*-”
“ไอ้บ้าแล้วใครให้แกมาอยู่ในห้องมืดๆคนเดียวล่ะ คนยิ่งกลัวผีอยู่” โซลเดินไปเปิดไฟก่อนโยนกระเป๋าลงที่โต๊ะตัวข้างหน้าฉันเสียงดังเหมือนโกรธใครมา ก่อนจะ...
“ฮ่าว ววววว =0=”หาวหวอดใหญ่
“ไง คิดแผนแย่งไอ้ต้นออกยังล่ะแก” ดูมันเข้าประเด็นได้ตรงไปตรงมากเกิ๊น แล้วใครไปตกลงปลงใจกับมันเนี่ยว่าฉันจะทำตามแผนมัน
“ย่งแย่งอะไร แกพูดเองเออเองเลยนะโซล เก็บเอาไว้ใช้กับตัวเองเถอะ”
“อะไรวะ คนอุตส่าห์ชี้ทางสว่างให้ไม่รู้จักรับ =3=”
“ทางนรกล่ะสิไม่ว่า -*-”
“เย่ว มาแต่เช้าเลยนะเว่ย” อีกเสียงที่มาพร้อมกับคำทักทายแปลกๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร มาแค่เสียงไม่พอยังมาพร้อมแรงผลักเบาๆที่หัวของฉัน ฉันเลยหันกลับไปค้อนยัยเพื่อนหน้าสวยที่ตอนนี้กำลังทำหน้าทะเล้น แลบลิ้น ปลิ้นตาใส่ฉันอยู่
“โย่ว พิพพิน ^__^” โซลเมตทักพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“เมื่อกี้พูดเรื่องไรกันอยู่หรอ ใครจะตกนรก 0.0??” พิพพินทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
“เปล่าหรอก ฉันแค่ชี้นำทางสว่างให้ไอ้ลี่แต่มันไม่เอา แถมยังว่าเป็นทางนรกอีก”
“หืม เรื่องอะไร เรื่องต้นอ่ะนะ แล้วแกแนะนำวิธีไหนไปวะโซล ตาลลี่มันถึงไม่เอา”
“แย่งไอ้ต้นมาจากหวานมาเลยไง แหล่มป่ะล่ะ โฮะๆๆ *0*”
“เห้ย เป็นฉัน ฉันชอบนะเว่ยวิธีเนี้ย ฮ่ะๆๆ”
ยัยเพื่อนบ้าสองตัวนี้หัวเราะคิกคักชอบใจกันโดยไม่ได้หันมาดูหน้าฉันที่ตอนนี้เริ่มจะเหมือนตูดเป็ดขึ้นทุกที -*-
“แต่ฉันว่าแกอย่างไปสนไอ้ต้นมันเลยตาลลี่ สู้ไปสนคนที่เจอที่เรียนพิเศษนั่นไม่ดีกว่าหรอ ฉันว่าน่ารักกว่าไอ้ต้นเยอะเลยนะเว่ย” พิพพินหาทางออกที่ดูน่าสนใจให้
แต่ฉันขอบาย ผู้ชายคนนั้นตอนแรกฉันก็ชอบๆอยู่หรอกนะ แต่เคยเห็นหมอนั่นอ้อนแม่ตัวเองอยู่ ดูเป็นลูกแหง่ชะมัด ฉันไม่ชอบพวกผู้ชายที่เป็นลูกแหง่หรอก พึ่งพาอะไรไม่ได้
“ใครอ่ะ ไม่เห็นมาเล่าสู่กันฟังบ้างเลย” โซลเมตถาม
“อ๋อ มีผู้ชายเว่ยเจอกันที่เรียนพิเศษ นั่งข้างๆไอ้ตาล ชอบหันมาถามนู่นถามนี่ไอ้ตาล น่ารักดี ฉันว่าหมอนั่นตรงสเปคตาลลี่มันเลยแหละ ฉันถามชื่อมาแล้ว ชื่ออะไรใจๆนี่แหละ ชื่อแปลกอยู่อ่ะ นึกไม่ออกว่ะ ฮ่ะๆๆ” ยัยพิพพินร่ายยาว
แต่แล้วก็มีอีกเสียงดังขึ้น ฉันว่าฉันคุ้นกับเสียงนี้อยู่นะ (‘ ‘ )
“ผมชื่อ ตามใจครับ ^^”
“0[]0!!!” <<< หน้าฉันกับพิพพิน
“*3*” <<< และหน้าโซล =_=;;
ความคิดเห็น