Chu!! จุ๊ๆ อย่าบอกใครว่าเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #4 : ๔ : Chapter 2 Kazal Iseland

Loma_ p

Chapter 2 Kazal Iceland

                เช้าวันหนึ่ง

                ตอนนี้ฉันกับเจ๊อยู่ที่สนามบินกับคุณป๋าและบอดี้การ์ดอีกครึ่งร้อย คุณป๋าเอามาทำปิดสนามบินรึไงเนี่ย

                “ดูแลน้องดีๆ ล่ะมีนา”

                “ค่ะคุณป๋า” เจ๊มีนาตอบรับ

                “เราก็ดูแลตัวเองดีๆ อย่าซื้อของเพลินล่ะรู้มั้ย ป๋าส่งให้แค่เดือนล่ะห้าหมื่นสำหรับสองคนนะ”

                “โถ่คุณป๋า ไม่ไว้ใจเมษาเลยหรอ เมษาออกจะเป็นเด็กดีนะ” ฉันพูดพร้อบกับหันหน้าหนีคุณป๋าไปอีกด้านหนึ่ง

                “แหม ทำเหมือนกับเราน่าไว้ใจนักนี่ วันนั้นจำได้มั้ยขโมยบัตรป๋าไปรูดมาน่ะ กี่แสนหา ดีนะที่ป๋าเจอบัตรในรถของเจ๊เราน่ะ ไม่งั้นมีหวังป๋าคงต้องขายบ้านใช้หนี้ให้เราแล้วมั้งเมษาเอ้ย” คุณป๋าพูดพร้อมกับเอามือมาลูบหัวฉัน ประหนึ่งฉันเป็นเด็กเล็กๆ

                “แอกเทนชั่นพรีส ไฟท์ที่ KZ-7425 ไปคาซาลเชินไปที่ เกทสี่ค่ะ”

                “คุณป๋า พวกเราต้องไปแล้วนะคะ” ฉันกับเจ๊โผเข้ากอดคุณป๋า ฉันอยากไปมากก็จริง แต่ฉันก็ไม่อยากจากคุณป๋าไปเหมือนกันนะ

                “ลาก่อน เดี๋ยวป๋าว่างจะแวะไปเยี่มบ่อยๆ นะ” เมื่อฉันได้ยินคำว่าลาก่อน ฉันรู้สึกว่าฉันไม่อยากไปแล้วสิ ลาก่อนมันหมายถึงลาจาก ฉันจะไม่ได้เจอกับคุณป๋าแล้วใช่มั้ย

                “...”

                “อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ น่าลูกไปได้แล้ว เดี๋ยวว่างๆ จะแวะไปหานะ” เราทั้งสองพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในเกทนั่นเป็นวินาทีสุดท้ายที่ฉันได้เห็นหน้าคุณป๋า ฉันไม่รู้เหตุผลใดๆ ทั้งสิ้นว่าทำไมคุณป๋าถึงให้เราไปคาซาล ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าฉันน่ะ ขาชอปขนาดไหน

                เราทั้งสองนั่งอยู่บนเครื่องบนชั้น 1^st class เชียวนะ พนักงานมากมายแต่ผู้โดยสารมียี่สิบสีคนเท่านั้น ฉันนั่งตัวแรกข้างหน้าต่าง คุณป๋าเมษาไม่อยากไปเลย ฮึกๆ น้ำใสๆ คลออยู่ที่เบ้าตาของฉัน ฉันเหมือนเด็กไม่มีผิดเลยสินะตอนนี้ เฮ้อออ... ฉันต้องอยู่ได้ ฉันต้องทำให้คุณป๋าเห็นว่าฉันอยู่ได้

                คาซาลไอซ์แลนด์

                ฉันเดินอยู่ที่คาซาลแอร์พอท หลังจากที่นั่งอยู่บนเครื่องเป็นเวลาเกือบเจ็ดชั่วโมงจากประเทศไทย ตอนนี้กำลังจะมุ่งหน้าไปยังไวท์โดมที่อยู่ในคาซาลูนายูนิน่ะ ฉันกับเจ๊อยู่ห้องเดียวกัน มีรูมเมทเก่าที่เขาอยู่ห้องนั้นอยู่แล้วอีกสองคนน่ะ นิสัยจะเป็นยังไงก็ไม่รู้...

                ฉันนั่งรถจากสนามบินประมาณครึ่งชั่วโมงได้ คาซาลเป็นเกาะเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นจากหลายๆ ประเทศเกือบทั่วโลก ส่วนใหญ่ฐานะทางบ้านพวกเขาต้องดีมากถึงจะมาอยู่ที่นี่ได้

                ฉันก้าวขาเรียวสวยของฉันลงจากรถและมุ่งหน้าไปยังโดมสีขาว โดมนี้มีเรื่องราวต่างๆ มากมายให้คนอื่นภายนอกได้รู้กันอย่างหนาหู ฉันคนหนึ่งล่ะที่รู้เรื่องราวมากมาย ไวท์โดมเป็นโดมหญิงล้วน แต่จะมีประธานโดมเพียงคนเดียวที่เป็นผู้ชาย ส่วนแบล็คโดมเป็นโดมชายล้วน แต่มีประธานโดมเป็นผู้หญิงคนเดียว ทุกๆ ปีทางสภากรรมการนิสิตจะเป็นคนคัดเลือกประธานโดมไว้ปีละยี่สิบคน และจะมีให้เลือกตั้งขึ้นมาเพียงคนเดียวเท่านั้น  และคนที่จะได้เป็นประธานของไวท์โดมนั้นต้องหน้าตาดี การศึกษาดี และที่ฮิตที่สุดคือ ต้องเลวนิดหน่อยด้วย

                ฉันเดินขึ้นไปยังชั้นเจ็ดชั้นเกือบบนสุดของโดมพร้อมกับเจ๊ และมุ่งหน้าตรงไปยังห้องหมายเลขเจ็ดศูนย์สี่ห้องนี้ระเบียงหันไปทางหาดคาซาลไวท์พอดิบพอดี ช่วงเช้าๆ ได้ข่าวมาว่าวิวสวยมาก แต่ถ้าตกบ่ายล่ะก็ร้อนตับแตกกันไปข้างนึงเถอะ

                ก๊อกๆ!!

                ฉันเค้าประตูห้องสองสามทีก็มีคนเปิดประตูและโผล่หัวออกมา

                “เธอเป็นใคร”

                “ฉันชื่อเมษานี่ก็มีนาเจ๊ของฉัน เราสองคนย้ายมาจากประเทศไทยค่ะ” ฉันตอบรูมเมท

                “อ๋อเธอสองคนสินะที่จะย้ายมาอยู่ใหม่ใช่มั้ย ประธานโดมบอกฉันไว้แล้ว เข้ามาก่อนสิ” ฉันเดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย

                “นี่ที่นอนของเธอสองคน นอนกันคนละเตียงนะ เดี๋ยวฉันย้ายไปนอนข้างห้องน้ำเอง”

                “ไม่เป็นไรๆ เธอนอนที่เดิมไปก็ได้ ฉันกับเจ๊นอนไม่ติดกันไม่เป็นไรหรอก ลำบากเธอเปล่าๆ”

                “อ๋อ ฉันอยากย้ายอยู่แล้วเธอนอนไปเถอะ ตอนดึกๆ ฉันชอบลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำด้วย อ้อ ฉันต้องรีบไปเข้าคลาสก่อนนะ มีไรก็โทรหาฉันแล้วกัน เบอร์โทรอยู่หน้าตู้เย็น ไปล่ะ เย็นๆ เจอกันเดี๋ยวพาไปกินข้าว” เธอพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป เอ่อ... ฉันลืมถามชื่อรูมเมท ช่างเถอะ...

                “เจ๊ เมษาหิวข้าว ทำไรให้กินหน่อยดิ” ฉันหันไปบอกพี่สาวทีหน้าตาเหมือนฉันเป๊ะๆ

                “ไปแคนทีนในยูนิกันป้ะล่ะ แล้วเย็นๆ ค่อยกลับมารอรูมเมทแล้วไปกินข้าวพร้อมเธอ”

                “...”ฉันพยักหน้าเป็นการตอบรับและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจ๊                                           

                แคนทีน

                ฉันกับเจ๊เดินตามทางจากไวท์โดมมายังแคนทีนและพบว่ามันเหมือนห้างขนาดย่อมในยูนิ มีร้านอาหารแบรนด์ดังมากมาย ฉันเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเดินเข้าร้านไหนดี มันเยอะมากจริงๆ ตึกขนาดใหญ่สูงสิบกว่าชั้น ทุกร้านระเบียงจะหันหน้าไปยังแบล็คและไวท์คาซาลบีช มันดูเริดมากจริงๆ นะฉันชักไม่อยากกลับบ้านแล้วสิ...

                “เจ๊ร้านไหนดี” ฉันหันไปถามเจ๊

                “เจ๊เลือกไม่ถูกว่ะ แกอยากเข้าร้านไหนล่ะ”

                ฉันหันไปมองรอบๆ พร้อมกับชี้ไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นป้ายหน้าร้านเขียนชื่อว่า “คุโระดะเรสเทอรอง” “ร้านนี้เจ๊” เราทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นพนักงานพาเราไปยังโต๊ะที่หันหน้าไปยังไวท์คาซาลบีช อะเมซิ่งมันสวยมากจริงๆ ร้านนี้ตั้งอยู่บนชั้นที่สิบสี่ แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบกับน้ำสีฟ้าครามแสงระยิบระยับมันสวยมากจริงๆ...

                “เมษาเอาไร” เจ๊ถาม

                “แคลิฟอเนียร์เซ็ท แล้วก็ชาเขียวรีฟิลค่ะ” ฉันหันไปบอกพนักงานก่อนจะหันหน้าไปชมความงามของไวท์คาซาลบีช

                “สวยเนอะเมษา”

                “อื้ม...” เราทั้งคู่นั่งชมความงามของบีชและทานอาหารไปพร้อมๆ กัน จากนั้นเราก็กลับไปยังไวท์โดมเพื่อรอรูมเมทที่นัดว่าจะไปทานข้าวเย็นพร้อมกัน