คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปียกโชก
มือที่กำลังจะเปิดประตูไม้หยุดชะงักโดยฉับพลัน ยูเหลียวกลับไปมองด้านหลัง
“ก็ยังเด็กอยู่นี่ คงไม่ใช่ขโมยหรอกนะ”
คราวนี้ยูหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงซึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงถือสายยางรดน้ำต้นไม้อยู่ในมือ เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนจนถึงข้อศอกกับกางเกงขายาวสีดำที่ถูกคลุมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีเหลืองมัสตาร์ดมีโลโก้สแปนิช เดอ ปาปาประดับอยู่ตรงกลางพร้อมด้วยหมวกสีเดียวกัน เขาคงจะเป็นพนักงานใหม่ของร้านล่ะนะ ถึงไม่รู้จักเธอ ก็เธอเข้าออกหลังร้านนี้มา 5 ปี เป็นเวลานานเท่าๆ กับที่เธอทำงานพิเศษที่ร้านหนังสือมือ 2 นั่นแหละ
แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอเป็นขโมยเสียมากกว่า
“ไป ออกไปซะ ที่นี่ไม่มีอะไรให้ขโมยหรอก” เขาก้าวเข้ามาหาเธอก้าวหนึ่ง
“ก็ไม่ได้มาขโมยนี่”
“ขโมยที่ไหนจะสารภาพล่ะ ว่าจะมาขโมยของ ไป ไป ออกไปซะดีๆ ไม่งั้น…” หน้าขาวๆ เลิกคิ้วสูงมองมาที่ยู
“ไม่งั้นอะไร”
“ไม่งั้นจะฉีดน้ำใส่น่ะสิ หรืออยากให้แจ้งตำรวจเอามั้ยล่ะ” ขาดคำน้ำก็ถูกฉีดเข้าใส่ยู เธอตกใจกระโดดหลบจนเกือบลื่นล้ม
“ก็บอกแล้วว่าให้ออกไป พูดดีๆ ไม่ฟังก็ต้องเจอแบบนี้ เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอ่านเป็นขโมยเหรอ” ชายหนุ่มปรับหัวฉีดสายยางให้น้ำพุ่งแรงขึ้นอีก แล้วเล็งไปทางยูที่กระโดดหลบหนีจ้าล่ะหวั่น
“นี่ๆ ชั้นไม่ใช่ขโมยนะ! ว้าย! นี่!”
ประตูหลังร้านถูกเปิดออกเป็นจังหวะที่ยูเบี่ยงตัวหลบสายน้ำที่ถูกฉีดมา ทำให้สายน้ำพุ่งแรงตรงไปยังมาสเตอร์ปาปาร่างท้วมที่อยู่ตรงประตูพอดิบพอดี
ชายร่างสูงตกใจเมื่อเห็นร่างท้วมที่เปียกโชกอยู่ตรงหน้า ปล่อยสายยางหลุดมือทันที ทำให้สายยางที่ยังไม่ได้ปิดน้ำส่ายเป็นงูเต้นระบำพ่นน้ำออกมาใส่คนทั้ง 3 ที่อยู่ในเหตุการณ์โดยถ้วนทั่ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย” มาสเตอร์ปาปาที่ตอนนี้เปียกโชกไปทั้งตัวกะพริบตาปริบๆ ถามคน 2 คนที่อยู่ตรงหน้า
“ก็นายคนนี้น่ะสิคะ” “ก็เด็กคนนี้น่ะสิครับ” 2 เสียงประสานพร้อมกันพลางหันไปชี้หน้าอีกฝ่าย
“อยู่ๆ ก็มาหาว่าหนูเป็นขโมย” “อยู่ๆ ก็ทำท่าจะมาขโมยของ” 2 เสียงประสานพร้อมกัน หันมาทางมาสเตอร์ปาปา
“แล้วก็มาฉีดน้ำใส่หนูเฉยเลย” “บอกให้ออกไปก็ไม่ยอมออกไป” 2 เสียงประสานพร้อมกันอีกพลางหันไปมองอีกฝ่าย
“เอาล่ะๆ พูดทีละคนดีกว่านะ” มาสเตอร์ปาปาหันมาทางยู “ว่ายังไงนะ ยู”
“หนูบอกว่า ก็นายคนนี้น่ะค่ะ อยู่ๆ ก็มาหาว่าหนูเป็นขโมย แล้วก็เอาน้ำมาฉีดใส่หนูเฉยเลย” ยูหันไปมองค้อนคู่กรณี
“ก็เด็กคนนี้น่ะสิครับ อยู่ๆ จะมาเปิดประตูหลังร้านเรา ร้านเรามีกฎอยู่แล้วว่าเฉพาะพนักงานร้านเท่านั้นถึงจะเข้าออกประตูหลังได้” คู่กรณีหันกลับมามองหน้ายู “บอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีอะไรจะให้ขโมยก็ยังไม่ยอมไป บอกให้ออกไป ก็ไม่ยอมไป ก็ต้องฉีดน้ำไล่ล่ะครับ”
“นี่ ชั้นไม่ใช่หมานะ จะได้มาฉีดน้ำไล่กันแบบนี้”
“ก็ถ้าฟังภาษาคนรู้เรื่องก็คงไม่ต้องทำแบบนี้หรอก”
“ก็ชั้นไม่ใช่ขโมย แล้วทำไมจะต้องออกไปด้วยล่ะ”
คู่กรณี 2 ฝ่ายยืนจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้
“อาวล่ะ เอาล่ะ เอาล่ะสรุปว่าเป็นความเข้าใจผิดกันเล็กๆ น้อยๆ นะ คืออย่างนี้นะโช” มาสเตอร์ปาปายกมือขึ้นห้ามศึก แล้วหันไปทางชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มร่างสูงโปร่งที่ยืนทำหน้าตาไม่สบอารมณ์
“คือหนูยูน่ะ เค้าทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านหนังสือมือ 2 ของคุณมาริ หนูยูแกก็เคยเข้ามาวิ่งเล่นร้านเราตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ชั้นเองเป็นคนอนุญาตให้หนูยูใช้ประตูหลังร้านได้” ยูเชิดหน้าขึ้นนิดหนึ่ง ส่งรอยยิ้มกวนประสาทไปให้โช
“หนูยู นี่โช เรียกเค้าว่าพี่โชก็ได้ เค้าเพิ่งมาทำงานพิเศษวันแรกน่ะ ก็เลยยังไม่คุ้นกับที่นี่เท่าไหร่ ยังไงก็อย่าโกรธอย่าเคืองกันเลยนะ หนูยู” ยูพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้
“โชด้วยนะ แล้วก็ขอบใจนะที่เป็นหูเป็นตาดูแลร้านให้” โชค้อมหัวรับ แล้วหันมายิ้มให้ยูอย่างท้าทาย
“ครับ ผมก็ไม่อยากมีเรื่องกับเด็กหรอกครับ”
รอยยิ้มกวนประสาทหายไปจากใบหน้าของยูโดยฉับพลัน แล้วใครกันที่มีเรื่องกับเด็กอย่างเธอไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ขณะที่ร่างสูงโปร่งหมุนตัวกลับเข้าไปในร้านราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้ยูยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น
+++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น