คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : สาวน้อยเนื้อหอม (ต่อ)
“ฮ่าๆ ลผมีบไ้ไหมล่ะ”
“ถ้าอบริ็ีบไ้แ่อย่าทำเาเสียใล่ะ ้อริใ ริัับเานะโว้ย”
“แน่นอน ั้นลพี่ให้ีบใ่ไหม”
“เออ” บุลารอบเสียเบาหวิว
“ทำไม้อเสียอ่อย”
“เออ ให้ีบ” บุลารพูเสียหนัึ้นพร้อมับอารม์บาอย่าที่ปะทุึ้นมา
...หว
เาเห็นสายาอน้อายทั้สอน สายาารัยมอประเมินมาอย่ารู้ทัน อีนหนึ่มอมาอย่าสนุสนาน เารู้สึ้นร้อนไปหมไม่อยาให้ใรมาแวอีเลยผุลุึ้น
“นึไ้ว่ามีาน่วน เี๋ยวันไปทำาน่อน”
บุลารรีบลุออไปโยลืมหมายไว้ที่ห้อทำานอวริศ ะที่สอหนุ่มมอหน้าัน รัยยมือลูบาไปมา แล้วเอ่ย
“พี่รเสียอาารนานี้ อบอุ่นแน่ๆ แ่ไม่ยอมรับวามริ”
“พี่รเาเป็นอะไรอเา ิอะไรอยู่็ไม่รู้”
สอนมอหน้าัน พูอะไรไม่ออไปั่วะ เพราะเหนือานั้นเป็นสิ่ที่พวเาไม่ล้าพู ารแ่านในระูลไม่ใ่อาศัยแ่วามรัแ่ยัมีเรื่อผลประโยน์มาเี่ยว้อ้วย รัยรู้ึ้เรื่อนี้เป็นอย่าี เพราะว่าเาะฝ่าฟันผ่านพ้นมาไ้เาับอรุาย็เยเ็บปวมา่อน
ุที่เาและบุลารอยู่นั้นเหมือนันือหล่อรวยแ่สิ่ที่พวเาาแลนือวามรั วามริใอผู้หิ้าัว ทุนที่เ้ามาไม่หวัเิน็เ็์ บานหวัทั้สออย่า ทำทุทาเพื่อเอาใพวเา วามรัเป็นสิ่ที่หายาเหมือนมเ็มในมหาสมุทร แ่ีที่เาเอแล้ว รัยิแล้วถอนใ ไม่รู้ว่าบุลาระลเอยับใรันแน่
บุลารับรถไปที่านเปิัวศูนย์เวศาสร์ะลอวัยที่เปิัวในโรแรมอหทัยวรรามำออหิสาว หทัยวรรบอว่าเธอและมาราอเาเป็นหุ้นส่วนัน เาวระมาแสวามยินีอย่าน้อย็ให้ับมารา บุลารึมาานนี้อย่าหา้อแ้ัวอื่นไม่ไ้
เมื่อเ้ามาในบริเวานที่ัภายในห้อบอลรูม เา็พบว่ามีแมาานำนวนมา เป็นแในแววสัมไฮโแทบทั้นั้น เายมือไหว้นที่รู้ัและเินรเ้าไปเ็นื่อลทะเบียนในาน อนที่เามาถึนั้นหทัยวรรำลัถ่ายรูปับแหน้าาน เธอเหลือบเห็นเา็อแยัวมาหา
“พี่ระ ทานี้่ะ หทัยออนุาิอไม้ให้นะะสำหรับนที่เป็นแวีวีไอพี”
บุลารยิ้ม “ไ้รับ วันนี้น้อหทัยสวยมา” เาอมหิสาวไม่ไ้ ามวามเยิน นบารั้็นึรัเียัวเอที่ทำแบบนี้อีแล้ว หาแ่สายาอเา้อสะุลเมื่อเห็นว่ามาราเินเปิยิ้มมาหา และนที่เินามหลัมารามานั้นำลัึูทุสายาให้หันไปมอ
ปานรพีใสุ่เรสสีา้า อวเนินอาวผ่อ ่วเอวอุรัเ้าับเอวอิ่ว ่อนะปล่อยระบายลมาับ่วาเรียวยาว ัวระโปรผ่าหน้าา แหวให้เห็นผิวาวเนียนละเอียทุัหวะารเิน
บุลารหายใิั ระทั่หทัยวรริเ็มลัอไม้เสร็ “พี่ระเสร็แล้ว”
“รับ”
ปานรพีเินามหลัอรวิภามา้าๆ เธอ่วยถือระเป๋าให้ผู้เป็นนายเลยทำให้เลี่ยไปไหนไม่ไ้ เธอเห็นบุลารแล้วเพราะอรวิภาบอว่าะมาหาหทัยวรร ็พอีับบุลารเ้าานมา หทัยวรร็เินไปทั เป็นภาพที่ทำให้อรวิภายิ้มแย้ม แ่ปานรพีลับรู้สึเยานหมสนุ
“รมาแล้วหรือลูนึว่าะไม่มาเสียอี หายปวหัวแล้วใ่ไหม”
บุลารโหมาราว่าเป็นไ้เพราะไม่อยามาแ่ที่มา็อนที่หทัยวรรโทร.มาหา และแสออัเนว่าอบเา นที่ีลับรอบรัวเาในานะภรรยาไ้็มีแ่หทัยวรร เาเลย้อมา
“อ้าว พี่รไม่สบายหรือะ”
“รับ นิหน่อย แ่เพื่อน้อหทัย ป่วยแ่ไหนพี่็้อมา”
หทัยวรรยิ้มอย่ามีวามสุะที่ปานรพีเบือนหน้าหนี วาเธอมอไปทั่วๆ อย่าไม่ไ้ับ้ออะไรเป็นพิเศษ ทว่าลับมีนยื่นอไม้มาให้เธอ
“หมอั้ม”
นายแพทย์เรือไรยิ้มให้สาวน้อยที่เามอมานานแล้ว และยิ่อบมาเมื่อเห็นเธอในวันนี้ ปานรพีสวยน่ารั ิริยามารยาทเรียบร้อยนเาอยาีบ
“หมอั้ม เอาอไม้มาให้เลาันหมายวามว่ายัไะ”
“วันนี้อุ่นสวยมา ผมเลยอยาให้อไม้เป็นอำนัลรับุอร ว่าแุ่อระว่าอะไรไหมรับ”
อรวิภามอนายแพทย์หนุ่มอนาไลวัยสี่สิบนนี้้วยสายาพอใ นารัปานรพีและอยาให้ไ้นรวยๆ มาเป็นสามีอยู่แล้ว ถ้าไ้นายแพทย์หนุ่ม็ะีไม่น้อย ปานรพี็ะไ้อยู่ใล้ๆ นาเหมือนเิม
“อนุา่ะ อุ่นเอาระเป๋ามาให้ัน็ไ้” อรวิภายื่นมือไปรับแ่ปานรพีส่ายหน้า เพราะเท่าับว่าอรวิภาเปิโอาสให้เธอับนายแพทย์หนุ่มอย่าโ่แ้
ะที่สับสน เวลาเพียั่วอึใ สายาอเธอ็เหลือบไปเห็นว่าบุลารมออยู่ ที่แนอเามีมืออหทัยวรรวู่ไว้อย่าเป็นเ้าอ เธอึืนระเป๋าให้ับอรวิภาและหันไปรับอไม้านายแพทย์หนุ่ม
“อบุ่ะหมอั้ม”
“หทัยอิาอุ่นแล้วนะเนี่ย หมอั้มให้อุ่นนเียว”
“ผมมีอี่อใหุ้หทัย้วยรับ เี๋ยวผมไปเอาให้” เรือไรบอแ่หทัยวรรรีบยมือโบไปมา สายามอไปทาบุลารอย่าอออ้อน
“ไม่เอาหรอ่ะ หทัยล้อเล่น”
“น้อหทัย พี่ว่าเราไปหาที่นัุ่ยันีว่า ไปันเถอะ” บุลารบอแล้วเินนำไปทันที หทัยวรรึรีบเินามให้ทัน ในานนี้บุลารหล่อเหลามาว่าใร เธอไ้วเา็มีแ่สาวๆ มอมา้วยวามอิา นายแพทย์เรือไรนั่น็หล่อแ่ไมไ้รึ่หนึ่อบุลารเลย ในสายาอเธอ บุลารมีวามแบบอยผสมับวามสมาร์ โ้หรู
บุลารยแ้วแมเปึ้นิบ มอบรรยาาศอาน้วยสายาเยา านแบบนี้เาเลิมาไ้หลายปีแล้วเพราะไม่มีอะไรมาไปว่าุยโอ้อวและอวยไปมา ทุอย่าเป็นไปามมารยาททาสัม มันูหรูหราแ่เามอว่านี่มันบิเบี้ยวมาหาแ่มัน็เลี่ยไม่ไ้ในเมื่อมนุษย์เป็นสัว์สัม
ทว่าในวามน่าเบื่อ็มีเพียอย่าเียวที่ึวามสนใอเาไ้ือ ปานรพี วันนี้เธอสวยมาริๆ แ่็แ่นั้นในเมื่อเาไม่อยายุ่เี่ยวับสาวน้อยนนี้อี
ความคิดเห็น