คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : part 3 หนูอิ่มแล้ว อย่ายัดมันเข้ามา
บางที่เขาก็แค่คิดว่าเขาเป็นห่วงหรือคิดมากเกินไปรึเปล่า ภาพเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง บนริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆบ่งบอกว่ากำลังฝันดี ตามร่างเล็กๆมีผ้าพันแผลพันอยู่ตามส่วนต่างๆไม่มาก ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากนักอย่างที่เขาคิดกังวลแต่แรก แต่จะสาหัสหน่อยก็รอยฟกช้ำตามร่างกายที่คากว่าเกิดจากการโดนทุบตีมาก่อน ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เขาเจอเด็กคนนี้ทันเวลาก่อนที่จะมีอะไรไม่ดีกว่านี้เกิดขึ้น
ตอนที่พี่ชายโทรขึ้นมาบอกเขาว่าเด็กคนนี้ปลอดภัยแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาดีใจแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเช้านี้เขาก็เข้ามาถึงห้องนี้เสียแล้ว
ได้ยินพี่ภูมิบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกชายบ้านพิชัยมนตรีที่คุณสัจจารักษ์ที่เสียไปเมื่อสองปีก่อนเป็นพ่อ ตอนนี้อยู่กับแม่เลี้ยงคือคุณหญิงเดือนเพ็ญ กับพี่สาวลูกติดแม่เลี้ยงที่ชื่อดุจดาว
แม่ของเขาบอกว่าตั้งแต่คุณหญิงวราวรรณ แม่ของต้นน้ำเสียไปตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อนก็ไม่ได้ติดต่อกับตระกูลนี้อีกเลย แต่พอรู้อยู่ว่าตระกูลพิชัยมนตรีมีลูกชายหนึ่งคนเท่านั้นเอง แม่ของเขา คุณหญิงนาฏรดา กับคุณหญิงวราวรรณนั้นเป็นเพื่อนเล่นกันมาก่อนตั้งแต่เด็กๆ พอออกงานสังคมเจอกันก็เลยสนิทกัน แม่บอกว่าคุณหญิงวรรณนั้นเป็นคนอัชฌาสัยดีมาตั้งแต่ยังเป็นคุณหนูบ้านอื่นก่อนที่จะแต่งเข้าบ้านพิชัยมนตรี ตอนที่คุณแม่พบคุณหญิงวรรณในงานเลี้ยงเธอยังเป็นคนเข้ามาทักคุณแม่ก่อนซะอีกทั้งๆที่ตอนนั้นคุณแม่เขายังไม่เป็นที่รู้จักในสังคมแท้ๆ
พิภพนั่งมองร่างน้อยที่กำลังหลับฝันดี น่ารัก น่ารักจนเจ้าภูต้องไปกอดขาแม่เขาแต่เช้าเพราะอยากได้มาเป็นน้อง น่ารักจนภูมิยังอดหัวเราะไม่ได้ตอนเล่าวีรกรรมการกล่อมเด็กนอนให้เขาฟัง น่ารักจนแม่เขาอยากเห็น น่ารักจริงๆเลยนะเด็กน้อย
นั่งมองเพลินจนเกือบลืมไปว่าต้องเข้ามาทำอะไร คุณหญิงรดาออกคำสั่งกับเขามาตั้งแต่เช้าว่าให้พาเด็กคนนี้ไปร่วมโต๊ะอาหารเช้า ท่าว่าแม่เขาจะถูกใจเด็กคนนี้อยู่ไม่น้อยตอนรู้ว่าเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าที่สนิทกัน
“นี่ ตื่นได้แล้วนะหนูน้อย เช้าแล้วนะ”ชายหนุ่มเขย่าตัวเด็กน้อยเบาๆ เปลือกตาสีมุกปรือเปิดขึ้นช้าๆราวกับเจ้าหญิงนิทราตัวน้อยที่เพิ่งลืมตาตื่น ร่างเล็กๆบิดขี้เกียจไปมาพร้อมเปิดปากหาว ขยี้ตาน้อยๆพอเป็นพิธีแล้วยื่นแขนมาทางเขา
“อุ้มหน่อยสิพี่ชาย”เด็กน้อยบอกเสียงงัวเงีย นัยน์ตาสีเปลือกไม้ส่งสายตาออดอ้อนมาให้เขา ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆอย่างขบขันก่อนก้มลงอุ้มเจ้าตัวดีขึ้นมา เอาแต่ใจอย่างที่ภูมิบอกจริงๆซะด้วยสิ แถมยังน่ารักซะจนเขานึกกลัว
.
.
.
.
.
.
และไอ้สิ่งที่เขากลัวก็ดันเป็นจริงซะด้วยสิ...
.
.
.
.
.
.
“เอากุ้งอีกซักตัวไหมลูก~ มะ แม่ตักให้นะคับ”คำถามที่ทำให้เด็กน้อยได้แต่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเพราะกับข้าวเต็มปากยิ่งทำให้คุณหญิงนาฏรดาได้ใจ ตักกับข้าวให้เด็กน้อยจนพูนจานซะจนเขากลัวว่าจะกินไม่หมด บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยามเช้าวันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษเนื่องจากมีแขกพิเศษมาร่วมโต๊ะด้วย อีกทั้งภูพาสที่ปรกติจะตื่นสายจนเป็นกิจวัตวันนี้ยังตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อมาขออณุญาติคุณหญิงกับคุณท่านของบ้านให้เด็กน้อยอยู่ที่นี่ต่อ ซึ่งคุณหญิงท่านก็มิได้ขัดอะไร ซ้ำยังพอใจมากซะอีกกับความน่าเอ็นดูของเด็กน้อย ส่วนคุณท่านของบ้านก็คงไม่สามารถขัดใจอะไรคุณภรรยาของท่านได้จึงได้ปล่อยไป แต่ก็ดูถูกใจเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“แม่คร้าบ~ พอได้แล้วน่า น้องตัวเล็กแค่นี้คงกินที่แม่ป้อนให้ไม่หมดหรอกน่า นะแม่นะ”ภูมิว่า กลั้วหัวเราะพลางหยิกแก้มเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว คนโดนหยิกได้แต่หันมาส่งสายตาขุ่นเคืองใส่เท่านั้น
เสียงหัวเราะอย่างครึกครื้นนั้นทำให้เด็กน้อยยิ้มกว้าง เขากำลังมีความสุข ในแบบที่ตอนอยู่กับยัยแม่มดนั้นเค้าไม่เคยมี เด็กน้อยคิดอยากให้เวลาแห่งความสุขนี้มีไปอีกนานเท่านาน เค้าคิดแบบนั้นจริงๆ
ก็ขออย่าให้ยัยแม่มดนั่นอย่าตามหาเขาเจอเลยเถอะนะ แบบนี้น่าจะดีที่สุด...
ความคิดเห็น