คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Once upon a time 2 หนูน้อยหมวกแดง
ในบ้านเล็กๆหลังหนึ่งซึ่งห่างจากตัวหมู่บ้านไม่มากนัก ยังมีหญิงม่ายแสนสวยนามว่าเกรเทลอาศัยอยู่กับลูกชายตัวน้อยของเธอ ด้วยสามีของเธอถูกสังหารเพราะช่วยเหลือเธอจากแม่มดใจร้ายจึงเหลือเพียงเธอกับลูกกันแค่สองคน
แต่มันก็ไม่ได้ลำบากนักเพราะเธอมีฝีมือการเย็บผ้าที่งดงามและลูกชายของเธอเองก็ได้รับความเอ็นดูมากมายจากผู้คนในหมู่บ้าน ด้วยความน่ารัก อ่อนน้อมและถ่อมตนอยู่เสมอ จึงไม่มีใครเลยที่จะไม่ตกหลุมรักเด็กหนุ่มผู้นี้
ในฤดูใบไม้ผลิอันแสนอบอุ่น นายพรานผู้ใจดี น้องชายคนสนิทของเกรเทลได้นำแอปเปิ้ลป่าจำนวนมากมาฝากจากกระท่อมชายป่าก่อนจะรีบกลับไปเพราะคนในหมู่บ้านมีธุระเข้ามาหานาง นางจึงยังไม่ทันได้ตอบแทนเขาเลย ในวันต่อมานางจึงนำแอปเปิ้ลจำนวนหนึ่งมาทำเป็นพายเพื่อนำไปฝากเขา ทว่าด้วยงานยุ่งๆในแต่ละวันจึงหาเวลาออกไปไม่ได้ นางจึงได้เรียกลูกชายคนดีของนางเข้ามาหา
“ฮานเซล... ฮานเซล เข้ามาหาแม่หน่อยสิจ๊ะ”นางเรียกลูกชายที่วิ่งเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้านกับเด็กหนุ่มรุ่นๆเดียวกันให้เข้ามาหา... ชื่อฮานเซล เป็นชื่อของพี่ชายของนางที่พลัดหลงกันในป่าหลังถูกพ่อกับแม่นำมาปล่อย พี่ชายของนางก็เป็นอีกคนเช่นกันที่ช่วยให้นางมีชีวิตรอดออกจากป่า แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร นางได้แต่ภาวนาให้เขามีความสุขอยู่ที่ไหนซักแห่ง
“ขอรับ... ท่านแม่”น้ำเสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยทำให้นางหลุดออกจากภวังค์แล้วหันกลับมาหา เด็กน้อยของเธอยิ้มสดใสมาให้ด้วยใบหน้าชื้นเหงื่อ ผ้าคลุมสีแดงตัวโปรดยังคงคลุมอยู่บนร่างเล็กๆนั่นเช่นเดิม
“แม่มีเรื่องจะวานเจ้าน่ะ เด็กน้อยของแม่ ไปอาบน้ำแต่งตัวเถิด ยามบ่ายแม่จะให้เจ้านำพายไปให้นายพรานที่ชายป่า”นางสั่งลูกชายกลายๆแล้วลูบหัวทุยๆนั่นด้วยความรัก ลูกชายของนางคล้ายกับพี่ชายของนางเมื่อวัยเยาว์มาก นัยน์ตาสีเปลือกไม้สดใสกับเส้นผมสีอ่อน ช่างเหมือนกันจนนางอดคิดถึงพี่ไม่ได้เสมอเมื่อยามได้มอง
“ขอรับท่านแม่ ข้าจะรีบไปอาบน้ำนะขอรับ”เอ่ยจบเด็กชายตัวน้อยก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วจนนางอดมองตามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ช่างน่ารักและแสนซน... แบบนี้โตขึ้นมาคงจะเหมือนคนพ่อมากกว่าพี่ชายของนางเป็นแน่เชียว เรนอสสามีของนางนั้นเหมือนพระอาทิตย์และความสดใสในฤดูร้อน... แต่ก็เจ้าชู้พอตัวล่ะนะ ถึงเขาจะตายไปนานแล้วแต่ยังคงอยู่ในใจของนางเสมอ บุรุษผู้เสียสละเพื่อนาง...
นางเดินไปจัดพายแอปเปิ้ลใส่ตะกร้าพร้อมกับนมสดและคุกกี้อีกเล็กน้อย นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจใส่นมลงไปอีกขวดกับเนื้อติดกระดูกของโปรดของใครบางคนลงไปอีกชิ้น ถึงจะทำให้ตะกร้าหนักไปซักหน่อยแต่นางคิดว่าคงไม่หนักเกินไปนัก
“ข้ามาแล้วขอรับ”เด็กน้อยของนางเดินเข้ามาหาในสภาพที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นางหอมแก้มลูกชายไปสองฟอดแล้วหยิบผ้าคลุมสีแดงตัวโปรดของเด็กชายมาคลุมให้ก่อนจะส่งตะกร้าให้
“เดินทางระวังตัวด้วยนะจ๊ะ เด็กดีของแม่ ฝากคำขอบคุณและความคิดถึงไปให้นายพรานด้วยนะจ๊ะ”นางกล่าว “กลับมาให้ถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดินล่ะ แม่จะทำของโปรดของเจ้าไว้ให้”เมื่อทำการสั่งความเด็กน้อยเสร็จนางจึงเดินไปส่งลูกที่หน้าบ้านแล้วมองตามจนเด็กน้อยลับสายตาไปจึงกลับมานั่งทำงานต่อ
“เซล... ท่านแม่ของเจ้าสั่งให้เจ้าไปไหนน่ะ”เด็กหนุ่มร่างสูงที่วิ่งเล่นกับเขาเมื่อครู่เอ่ยทักเมื่อเห็นฮานเซลในผ้าคลุมสีแดงประจำตัวเดินถือตะกร้าใบใหญ่กำลังเดินไปทางชายป่า ร่างที่สูงกว่าได้เดินเข้ามาคว้าตะกร้าใบใหญ่นั้นมาถือแทนแล้วคว้ามือของเด็กน้อยมาจูงไปด้วยกัน
“บ้านนายพรานขอรับ ท่านแม่ให้นำพายไปให้นายพรานและฝากคำขอบคุณไปด้วย ท่านเดออนจะไปด้วยหรือขอรับ?”ฮานเซลเอ่ยถามซึ่งก็ได้การพยักหน้าน้อยๆกลับมาเป็นการตอบรับ เดออนเป็นลูกชายของท่านเลโอนาร์ท อัศวินประจำเมืองผู้มีความเก่งกล้าสามารถ เป็นที่ชื่นชมและที่เคารพของทุกคนในหมู่บ้าน และเดออนเองก็มีพรสวรรค์ไม่แพ้พ่อของเขาเลย
“ความจริงข้าเข้าไปเองก็ได้นะขอรับ แบบนี้รบกวนท่านเดออนแย่”ฮานเซลตอบอย่างเกรงใจแต่ร่างสูงกว่าเพียงกระชับมือที่จูงอยู่นั่นให้แน่นขึ้นไปอีกเท่านั้น
“ในป่ามันอันตราย... ข้าคงปล่อยให้เซลเข้าไปคนเดียวไม่ได้หรอก”เดออนตอบออกมานิ่งๆเมื่อเห็นฮานเซลมองตอบมาด้วยความสงสัย เด็กน้อยเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายตอบก็พยักหน้าและยิ้มให้แล้วเดินเคียงไปด้วยกัน...
ร่างร่างหนึ่งพรางกายสีดำไปกับเงามืดของป่าทึบ นัยน์ตาสีแดงสดดั่งเลือดจ้องมองไปยังร่างสองร่างที่เดินเคียงกันมาด้วยแววตาอ่านยาก ในปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็นเป้าหมายทั้งสองกำลังเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ลิ้นสีแดงสดเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหาย... ยัง ยังไม่ใช่ตอนนี้ หากบุ่มบ่ามออกไปตอนนี้อาหารอันโอชะต้องหลุดมือไปเป็นแน่ เขาต้องใจเย็น คิดได้ดังนั้นเจ้าของเงาร่างนั้นจึงกระโจนหายไปในเงามืดของป่าลึก เข้าไปยังส่วนที่เป็นจุดหมายของการเดินทางของเด็กๆทั้งสอง...
ร่างบอบบางทว่าสูงปราดเปรียวของนายพรานหนุ่มกำลังช่วยลูกนกที่ตกลงมาจากรังบนต้นไม้ให้กลับไปบนรัง ร่างนั้นชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบใกล้เข้ามา แต่เมื่อมองไปไม่เห็นอะไรจึงเลิกที่จะสนใจ หลังจากลงจากต้นไม้มาได้จึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน
บ้าน... ใช่ กระท่อมหลังเล็กแห่งนี้เป็นบ้านของเขาเรื่อยมานับจากเกิดเหตุการณ์เลวร้ายในวัยเด็กที่มีฝูงหมาป่าบุกมากินแกะของเขาจนหมด พวกมันออกอุบายโผล่หน้าออกมาให้เขาเห็นสองสามครั้งเพื่อให้เขาไปขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้านจนทั้งหมดคิดว่าเขาโกหก และโจมตีครั้งสุดท้ายเพื่อกินแกะ และจ่าฝูงหมาป่าปีศาจก็ได้ฝากรอยแผลที่ไม่มีวันลบเลือนไว้ในกาย หรือแม้แต่จิตใจของเขา จากเหตุการณ์นั้นทำให้เขาถูกขับออกมาจากหมู่บ้านออกมาอยู่ที่นี่ ในตอนนั้นมีเพียงเกรเทลเท่านั้นที่เชื่อเขาและนางก็คอยให้ความช่วยเหลือเขามาตลอด
ณ ตอนนี้ก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมานานหลายปีแล้ว คนในหมู่บ้านต่างลืมเลือนความผิดบาปของเขาแล้ว หากแต่เขาเองนั่นแหละที่ยังไม่ยอมกลับเข้าไปอยู่ในหมู่บ้าน ...รอยแผล ตราบาปที่ไม่มีวันหาย จิตใจที่ถูกกลืนกิน มันทำให้เขาไม่สามารถกลับเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านได้อีกแล้ว...
“ท่านนายพราน!!”เสียงใสๆของเด็กหนุ่มในผ้าคลุมสีแดงที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาทำให้เขาหลุดจากภวังค์ นายพรานหนุ่มหันไปยิ้มให้ร่างเล็กผู้เปรียบดั่งครอบครัวอีกคนของเขาก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กหนุ่มอีกคนที่เดินตามมาก่อนจะนึกบางอย่างออกเมื่อเห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินคู่คมของเด็กหนุ่มผู้นั้น
“ว่าไงเด็กน้อย วิ่งมาแบบนั้นมีธุระอะไรรึเปล่า?”ชายหนุ่มถามพลางลูบศีรษะ ของเจ้าตัวน้อยที่ยิ้มกว้างส่งมาให้ พวงแก้มใสเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยเหนื่อยจากการวิ่งทำให้เขาต้องเข้าไปในครัวนำผ้าเย็นชุบน้ำมาให้เด็กๆทั้งสอง
“ไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญหรอกขอรับ ท่านแม่เพียงให้ข้านำพายนี่มาฝากท่านและฝากความคิดถึงมาเท่านั้น”ฮานเซลเอ่ยพลางชี้ไปที่ตะกร้าใบใหญ่ที่เดออนถือมา นายพรานมองไปยังตะกร้าแล้วพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะคว้าจากมือของเด็กหนุ่มนำไปวางไว้บนโต๊ะ
“งั้นหรือ พายแอปเปิ้ลที่ท่านเกรเทลทำสินะ ขอบใจมากนะฮานเซล แล้วก็เจ้าด้วย” พรานหนุ่มมองไปที่เดออน “เดออน ลูกของท่านเลโอนาร์ทสินะ ไม่พบกันนานตั้งแต่เจ้ายังเด็ก โตขึ้นเยอะเลย”ว่าพลางขยี้ผมของเด็กหนุ่มร่างสูงจนยุ่ง “ท่านพ่อท่านแม่เจ้าสบายดีสินะ”
“ครับ”เดออนพยักหน้าเบาๆพลางจัดผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงให้กลับมาเข้าที่ นายพรานหนุ่มหัวเราะเบาๆ
“หือ ท่านเกรเทลนำมาให้เยอะเลยนี่ เอาแบบนี้ไหม เราไปดื่มชาทานขนมนี่กัน แถวนี้มีที่ๆสวยมากๆอยู่ สนใจไปด้วยกันไหม?”ชายหนุ่มเอ่ยชวนเด็กน้อยทั้งสองที่พยักหน้าตอบอย่างสนใจ ร่างสูงของพรานหนุ่มเดินเข้าครัวไปเตรียมของซักพักจึงเดินนำเด็กๆทั้งสองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
ริมทะเลสาบเล็กๆที่มีน้ำใสแจ๋วจนเห็นเหล่าปลาแหวกว่ายไปมาในน้ำตื้นๆนั้นมีสวนดอกไม้หลากสีขึ้นอยู่รอบๆ สถานที่ที่พรานหนุ่มพามาเป็นทุ่งดอกไม้กลางแจ้งข้างทะเลสาบ สถานที่แห่งนี้เป็นที่ๆสัตว์ป่าจะลงมากินน้ำจึงสามารถเห็นสัตว์เล็กๆอย่างกวาง กระต่าย หรือจิ้งจอกมาวิ่งเล่นได้ด้วย เด็กๆทั้งสองต่างมองสถานที่แห่งนี้อย่างสนใจโดยเฉพาะฮานเซลที่วิ่งเล่นไปรอบๆอย่างร่าเริง
“ว้าว! สวยมากๆเลยครับ อ๊ะ! ดูนั่นสิ มีกระต่ายด้วย”เด็กน้อยในผ้าคลุมสีแดงพูดอย่างตื่นเต้นพลางวิ่งไปวิ่งมาไม่หยุดจนอีกสองคนได้แต่มองตามด้วยรอยยิ้ม
“ในหมู่บ้านคงสงบสุขดีนะ”พรานหนุ่มเอ่ยถามเด็กหนุ่มข้างตัว
“ครับ ก็ยังคงเรื่อยๆดี ถึงจะมีเรื่องยุ่งๆอย่างลักขโมยเล็กๆน้อยๆบ้างแต่ก็อยู่ในเกณฑ์ที่สงบสุขดี”เด็กหนุ่มตอบเรียบๆก่อนทั้งสองจะช่วยกันปูผ้าปูบนลานโล่งนั่น
เมื่อจัดเตรียมของว่าพร้อมจะทานกันเสร็จฮานเซลที่วิ่งเล่นอยู่แถวๆนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกระต่ายสีขาวในอ้อมแขน
“นี่ ดูสิขอรับ กระต่ายมันวิ่งมาหาข้าด้วยแหละ”เด็กน้อยโชว์กระต่ายในอ้อมแขน มันคลอเคลียกับแก้มใสของฮานเซลอย่างชอบใจ
“ดูเหมือนมันจะชอบเจ้านะ”พรานหนุ่มหัวเราะ “วางมันลงก่อนแล้วมาทานของว่างกันเถอะ วันนี้อากาศดี เจ้ามีเวลาเล่นกับมันทั้งวันเลย”
“ขอรับ”ฮานเซลตอบรับอย่างชอบใจ
หลังทานอาหารว่างกันจนเสร็จนายพรานก็อนุญาตให้เด็กๆทั้งสองวิ่งเล่นกันอยู่ในทุ่งดอกไม้นี้ได้ตามใจชอบแต่ห้ามออกไปไกลนักโดยทั้งสองต้องอยู่ในสายตาของเขาตลอด ฮานเซลนั่งเล่นกับกระต่ายที่ตอนนี้มารุมล้อมเด็กน้อยมากกว่าสิบตัวโดยมีเดออนนั่งเล่นเป็นเพื่อน ชายหนุ่มมองภาพน่ารักๆนั่นแล้วยิ้มกับตัวเอง
สายลมอ่อนๆกอปรกับอากาศดีๆและแดดที่ไม่แรงนักทำให้ร่างกายที่อ่อนเพลียสะสมมาหลายวันของพรานหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย... จนในที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของเงาร่างสีดำที่แอบตามมาอยู่ห่างๆ นัยน์ตาสีแดงก่ำดั่งเลือดนั้นเฝ้ามองทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ไม่คลาดสายตา มันกำลังรอเวลาอยู่ และมันก็ยังรออย่างใจจดใจจ่อต่อไป
“นี่ ท่านเดออน ข้าเคยอยากเลี้ยงกระต่ายแหละขอรับ แต่ท่านแม่ไม่อนุญาต ท่านบอกว่าสัตว์น่ารักๆเหล่านี้ไม่เหมาะที่จะอยู่ในกรง แต่เวลาที่พวกมันอยู่ในธรรมชาติก็น่ารักมากๆเลยนะขอรับ”เด็กน้อยชวนร่างสูงของเด็กหนุ่มที่เฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆคุยขึ้นมา เดออนมองรอยยิ้มสดใสของฮานเซลไม่วางตาพลางเอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมสีอ่อนของเจ้าตัวน้อยไปทัดหูให้
“ใช่... น่ารักมากๆเลยล่ะ” ‘น่ารักเหมือนเทวดาตัวน้อยในทุ่งดอกไม้เลยล่ะ’ เดออนต่อประโยคหลังในใจเบาๆ เซลของเขา เด็กน้อยในผ้าคลุมสีแดงของเขา ช่างน่ารักและบริสุทธิ์เหลือเกิน...
...หากจะแตะต้องไปมากกว่านี้ จะเป็นการทำให้เด็กคนนี้ต้องแปดเปื้อนไหมนะ...
ฮานเซลมองสายตาสื่อความหมายของเดออนนิ่งค้าง เด็กน้อยกำลังใจเต้นระรัวเป็นครั้งแรก กับสายตาที่มองมาแบบนั้น สายตาที่เขาเคยเห็นท่านแม่มองรูปของท่านพ่อผู้ล่วงลับ สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและปรารถนา สายตาที่เดออนกำลังใช้มองเขา และมันก็ใกล้เขามา...
...ใกล้เสียจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนที่กำลังเต้นรัวเฉกเช่นกัน...
“เจ้า... น่ารัก”พร้อมกันนั้น ริมฝีปากของเด็กหนุ่มร่างสูงก็ประกบแนบลงมากับริมฝีปากสีสดอิ่มของร่างเล็กกว่า สัมผัสแผ่วเบาราวปีกผีเสื้อ หวานฉ่ำราวน้ำผึ้ง หากแต่ก็ไม่ได้ล่วงเกิน ก่อนจะผละออกช้าๆอย่างแสนเสียดาย
แต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้ร่างเล็กในผ้าคลุมสีแดงใจสั่นและเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับหัวใจดวงน้อยจะหลุดออกมาจากอดเสียให้ได้ แก้มใสกลายเป็นสีแดงก่ำ เด็กน้อยกำลังรู้สึกเขินอาย
“ท่าน... เดออน ทำไมล่ะขอรับ?”ร่างเล็กๆนั้นก้มหน้างุด ให้อีกคนได้มองอย่างเอ็นดู
“เซล... เพราะข้ากำลังตกหลุมรัก”เดออนตอบพลางเชยคางของร่างเล็กให้ขึ้นมาสบตา
“ท่าน... ท่าน... ข้า...”เด็กน้อยเอ่ยไม่เป็นคำ
“มองตาข้าสิ แล้วตอบข้าว่าเจ้าเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน”
“...”
“ได้โปรด... ฮานเซล ได้โปรด เซลของข้า”เด็กหนุ่มมองอย่างเว้าวอน
ดวงตาคู่คมนั่นช่างสะกดเขาเหลือเกินจะเอ่ยตอบอะไรออกไปได้ เด็กน้อยจึงได้แต่พยักหน้าเท่านั้น คำตอบที่ทำให้ผู้ที่เฝ้ารอกลั้นรอยยิ้มดีใจไว้ไม่อยู่
“ขอรับ ข้าเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน”
...พวกเขากำลังตกหลุมรักซึ่งกันและกัน...
เป็นภาพที่ทำให้ร่างสีดำในเงาของป่าจ้องมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ราวกับกำลังสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าของมัน แต่มันก็ไม่ได้ยินดียินร้ายมากนัก มันกำลังรอคอยเวลาต่างหาก...
พอเย็นย่ำลง พรานหนุ่มที่เผลอหลับไปก็ตื่นขึ้นมาจากนิทรา เขาตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นเด็กๆทั้งสองยังอยู่ดีจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก และพาเด็กๆทั้งสองไปส่งที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน
“ฝากขอบคุณท่านเกรเทลด้วย พายแอปเปิ้ลอร่อยมาก”
“ขอรับ ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆเลยนะขอรับ ไว้ข้าจะมาเยี่ยมท่านอีกนะขอรับ”เด็กน้อยทั้งสองส่งยิ้มให้นายพรานหนุ่มก่อนจะจูงมือกันเดินกลับเข้าไปในหมู่บ้าน
...หลังจากนี้ อนาคตของทั้งคู่จะก้าวไปพร้อมๆกันอีกตราบนานเท่านาน...
นายพรานหนุ่มยืนส่งเด็กๆทั้งคู่จนลับสายตาไปก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเดินกลับไปยังบ้านในป่าของตน พลันเงาร่างสีดำที่ซ่อนอยู่ในเงามืดจึงก้าวออกจากเงามาขวางไว้ เป็นร่างของหมาป่าสีดำตัวยักษ์คลี่ยิ้มโชว์เขี้ยวขาว ร่างๆนั้นค่อยๆยืนสองขาขึ้นช้าๆ... และกลายเป็นมนุษย์หนุ่มร่างสูงเต็มไปด้วยมัดกล้าม
“เป็นแกเองสินะที่คอยดูเด็กๆตอนที่ข้าหลับอยู่ให้”
“จะว่าใช่มันก็ใช่ล่ะนะ”มันแสยะยิ้ม “ก็ในตะกร้าที่ถือมามันมีเนื้อติดกระดูกอยู่ด้วยนี่นา เจ้าได้เก็บไว้ให้ข้าใช่ไหม?”มันถาม พรานหนุ่มจึงพยักหน้า
“เก็บไว้ให้ ท่านเกรเทลฝากนมสดมาด้วย พรุ่งนี้ข้าจะอุ่นนมให้”
“อา... มีแค่นี้เองเหรอ ข้าอุตส่าห์ตามเฝ้าให้เจ้าทั้งวันเชียวนะ”มันบ่น
“...งั้นแกอยากได้อะไรอีกล่ะ?”
...เป็นคำถามที่ทำให้มันคลี่ยิ้มออกมาและตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดซักนิด...
“ก็เจ้าไงล่ะเด็กน้อยของข้า เจ้าน่ะคืออาหารชั้นเลิศ”
...ก็เพราะแบบนี้ไง เขาถึงได้อ่อนเพลียและนอนไม่พอมาหลายวันแล้วตั้งแต่มันกลับมาจากการอพยพหนีหนาวประจำปี...
...เพราะแบบนี้อีกล่ะ เพราะเขายังยอมมันเรื่อยไป มันถึงได้ติดสัตว์ตลอดเวลาในฤดูอบอุ่น...
...และเพราะจิตใจที่ถูกมันกลืนกินไปทั้งดวงไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะมันทำให้เขาไม่อาจจากผืนป่ากลับเข้าหมู่บ้านได้อีก...
“ก็ได้ จะยอมให้กินได้ทั้งตัวเลย”
และนี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นในวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิ
Talk มาต่อกันแบบรัวๆกับหนูน้อยหมวกแดงค่ะ สนุกกันไหมเอ่ย? เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเด็กเลี้ยงแกะอีกทีล่ะ เขียนสนองตันหาตัวเองล้วนๆ =.,= เรื่องต่อไปอาจได้เขียนเกี่ยวกับฮานเซลและเกรเทล ท่านหญิงเกรเทลโผล่ออกมาสองตอนแล้วแบบนี้ไม่เขียนไม่ดั้ย!! หรือถ้าใครอยากอ่านนิทานเรื่องอะไรรีเควสกันมาได้เลยนะคะ ^^
ความคิดเห็น