คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 เค้าจะเอาหนังสือง่า T ^ T
บางที นี่อาจเป็นโชคชะตาของเขา ทั้งทีปรกติจะตื่นขึ้นมาในห้องใต้หลังคาฝุ่นเขรอะ แต่นี่กลับเป็นเตียงนอนนุ่มๆกับห้องกว้างๆแต่อบอุ่น เขากำลังฝันอยู่รึเปล่านะ แต่ว่าถ้านี่เป็นความฝัน ก็ไม่อยากที่จะตื่นขึ้นเลยซักนิด
เปลือกตาสีมุกกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตา นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไปรอบๆห้องอย่างสนใจในสถานที่ที่ไม่คุ้นตาแห่งนี้ เตียงที่เขานอนอยู่เป็นเตียงขนาดไม่ใหญ่นักแต่ก็กว้างมากสำหรับเขา ห้องโล่งๆสีขาวที่เปิดไฟไว้จนสว่างจ้าทำให้เขารู้สึกแสบตานิดหน่อย เด็กน้อยลุกจากเตียง ตัดสินใจแล้วว่าจะไปสำรวจรอบๆนี่ให้ทั่วก่อนที่ตนจะตื่นแล้วจะอดไปซะก่อน
เด็กน้อยเดินไปยังตู้หนังสือที่มีหนังสืออัดอยู่จนแน่นไปหมด หนังสือแต่ละเล่มเองก็หนาซะจนเขาคิดว่าต่อให้อ่านทั้งวันก็ไม่จบ ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พลันเหลือบไปเห็นหนังสือสีฟ้าเล่มไม่ใหญ่นักอยู่ชั้นเกือบบนสุด ที่สันหนังสือมีรูปรองเท้าแก้วประดับอยู่ เด็กน้อยปากยู่อย่างไม่พอใจนัก ทำไมกันนะถึงได้ตอกย้ำกับเขาจัง ชีวิตของเขาทำไมถึงดันไปคล้ายกับนิทานเด็กผู้หญิงไปซะได้ เด็กน้อยอยากจะบ้าตาย ความฝันเขาแท้ๆทำไมถึงหนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้จังเลยนะ
“บ้าที่สุด ขนาดในฝันก็ยังไม่เว้นหรอเนี่ย”เด็กน้อยบ่นกับตัวเอง
ร่างเล็กๆเอื้อมมือไปจนสุด พยายามที่จะแตะหนังสือเล่มนั้นให้ได้ แต่พยายามเท่าไหร่มันก็ไม่ถึงซะที่นี่สิ!
หันซ้ายหันขวาพลางใช้ความคิด ในห้องนี้ไม่มีอะไรที่เขาจะใช้เหยียบขึ้นไปเอาหนังสือเล่มนั้นมาได้เลย เก้าอี้ซักตัวก็ไม่มี นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมแม้แต่ในความฝันเขาทุกสิ่งก็ยังยากลำบากกันนะ นี่ถ้ายัยแม่มดโผล่มาอีกเนี่ยเขาตายแน่!!!
เด็กน้อยที่ไร้ความคิดดีๆในหัวได้แต่บ่นกับตัวเอง เขาเป็นเด็กที่สูงพอสมควรเลยนะ แต่เจ้าตู้นี่มันสูงเกินไปเพราะฉะนั้นเขาเลยหยิบหนังสือไม่ได้ เอาเถอะ ก่อนตื่นเขาต้องเอาหนังสือเล่มนั้นลงมาอ่านให้ได้
ถึงจะต้องปีนตู้ก็จะเอาลงมาให้ได้เลย !!!
คิดได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงจัดการปีนตู้หนังสืออย่างที่จำต้องตั้งใจไว้ ใช่ จำต้องตั้งใจไว้จริงๆ T^To
‘โครม!!!!!!’โอเค วิธีนี้เป็นวิธีที่ไม่ถูกต้องสำหรับการเอาหนังสือบนตู้สูงๆจริงๆน่ะแหละ เด็กน้อยจะจำไว้จนตายเลย เจ็บชะมัด!!!!
ร่างเล็กคลำหัวตัวเอง หนังสือบนชั้นหล่นลงมาทับเขากลายสิบเล่ม ซึ่งแต่ละเล่มก็เป็นเล่มใหญ่ๆทั้งนั้น แต่ว่า... นั่นมันไม่ใช่สาระน่ะสิ!!!
โอเค เขาเจ็บ และเขาเคยอ่านเจอในหนังสือว่าความฝันมันไม่รู้สึกเจ็บ ผลลัพธ์ก็คือ นี่มันไม่ใช่ความฝันไง
“เฮ้ย เป็นไงบ้างเจ้าหนู เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ย โอ๊ย ซนซะจริง มิน่าถึงถูกรถชนเข้าซะเกือบไม่รอด”ภัคภูมิบ่นอย่างไม่ใสใจนัก จัดการหิ้วปีกเด็กน้อยขึ้น จับไปวางไว้บนเตียงแล้วห่มผ้าให้จนมิดคอ “นอนไปซะ อย่าซน เกือบตายอยู่แล้วแท้ๆอย่ามาทำซ่าลุกเดินไปมา ไหนบอกหมอมาซิว่าจะลุกไปเอาอะไร เดี๋ยวพี่หมอหยิบให้”
“ผม อยากได้หนังสือเล่มนั้นน่ะ”เด็กน้อยชี้มือไปยังหนังสือเล่มที่อยากได้
“เล่มไหนนะ”ด้วยความอยากแกล้งเด็กดื้อ ภูมิจึงทำท่าว่าไม่เห็นซะ แหม~ ก็ตอนเจ้าเด็กนั่นทำหน้าไม่พอใจมันน่ารักดีนี่นา
“เล่มนั้นไง เล่มสีฟ้าด้านบนนั่นน่ะ”
“ไหน? ไม่เห็นเลย”เด็กน้อยแบะปาก รู้ทั้งรู้อยู่ว่าเห็นยังจะแกล้งเขาอีก งั้นต้องเจอไม้ตายของเด็กชายต้นน้ำซะแล้วคุณหมอ พลันเด็กน้อยบนเตียงก็แผดเสียงร้องไห้จ้าดังลั่นจนหมอภูมิต้องยกมืออุดหู
“แงๆๆๆๆ จะเอาอ่ะ จะเอา ทำไมไม่เห็นล่ะ แง้ๆๆๆๆๆๆ”
“โอเค โอเค เดี๋ยวเอาให้เดี๋ยวนี้แหละ หยุดร้องก่อนเจ้าหนู~”ภูมิตะโกนแข่งกับเสียงร้องของเด็กน้อย เฮ้อ~ เขาไม่น่าไปแกล้งเจ้าเด็กนี่เลยจริงๆให้ตายสิ T____T
“ฮึก จะ จริงๆนะ จะหหยิบให้ผมจริงๆนะ ฮึก”
“จริงๆ อะ นี่ หยิบให้แล้วนี่ไง เห็นไหม”จำใจต้องหยิบให้จริงๆ ไม่งั้นเด็กนี่ได้ปลุกคนทั้งบ้านกลางดึกแน่ๆ
“เฮ้ย! ภูมิแกล้งอะไรเด็กวะ!!!”โอเค เขาต้องเปลี่ยนเป็นว่าเจ้าน้องชายคนสุดท้องเขาจะปลุกคนทั้งบ้านมากกว่าเด็กนี่ซะอีก หมอหนุ่มกุมขมับ ยื่นหนังสือเรื่องซินเดอเรลาให้กับเด็กน้อยบนเตียง
“เป็นเด็กผู้ชายแน่นะ อ่านนิทานเด็กผู้หญิงน่ะ ความจริงหน้านายก็แทบไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงอยู่แล้วแท้ๆ”ภัคภูมิบ่นใส่เด็กน้อยพลางคิดหาวิธีดีๆมาทำให้ไอ้น้องชายตัวดีของเขาไม่ไปรบกวนคนในบ้านคืนนี้
“คุณหมอเองก็เหมือนกันเหละ เป็นผู้ชายแน่หรอฮะ หุ่นดีกว่าผู้หญิงซะอีก”แน่ะ ยังมีหน้ามาต่อปากต่อคำอีก ภูมิกุมขมับ คิดหนักยิ่งเข้าไปอีกเมื่อไอ้น้องชายตัวดีมันดันหัวเราะชอบใจเสียงดังลั่นบ้าน และถ้าพ่อกับแม่ตื่นขึ้นมาล่ะเป็นเรื่องแน่
“โอเค นั่นไม่ใช่สาระหรอกนะเด็กน้อย หนูชื่ออะไร? อยากกลับบ้านรึเปล่า จะได้ติดต่อพ่อแม่ให้”
“งั้นก็โอเคครับพี่หมอ พี่ช่วยผมไว้หรอฮะ งั้น ตอนนี้ผมยังป่วยอยู่ขอนอนที่นี่ซักคืนนะฮะ”
“เฮ้ ตอบคำถามชั้นมาดีๆก่อนเจ้าหนู แล้วคืนนี้จะให้พักนี่”
“โอเคฮะ ผมชื่อเด็กชายศิวกร พิชัยมนตรี ชื่อเล่นชื่อต้นน้ำฮะ พ่อแม่ผมตายไปแล้วล่ะฮะ จะเหลือก็แต่แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกสาว ทีนี้พอจะรู้รึยังว่าทำไมผมถึงอยากได้เจ้านี่”เด็กน้อยชูหนังสือในมือพลางยิ้มกวนๆ แถมยักคิ้วให้อีก
“ฮ่า ภูมิ น้องน่าสนใจสุดๆเลยว่ะ ไปเก็บตกมาจากไหนอ่ะพี่”
“เปล่า เจ้าภพตะหากที่เก็บมา แล้วต้นน้ำ เราน่ะจะเอายังไงกับชีวิตต่อล่ะ หืม~!!!”เด็กน้อยมีสีหน้าครุ่นคิด ภัคภูมิยิ้มน้อยๆแล้วลูบหัวคนบนเตียงเบาๆ
“ให้น้องอยู่ต่อนะภูมิ นะภูมินะ เดี่ยวภูจะไปขอป๊าม๊าเอง”
“อยู่นี่ ผมอยู่ที่นี่ได้หรอฮะ?”เด็กน้อยบนเตียงเอียงคอถามน้อยๆ ถ้าอยู่ที่นี่ต่อได้ก็วิเศษไปเลยน่ะสิ ไม่ต้องกลับไปหายัยแม่มดนั่น แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาในตอนนี้
“...”
“ได้เท่าที่เราต้องการเลยล่ะ... ถ้าพ่อกับแม่อนุญาตน่ะนะ”
ความคิดเห็น