คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Once upon a time 1 เด็กเลี้ยงแกะ
“เกิดอะไรขึ้นฮะเจ้าหนู วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเชียว”
“ลุงจ๋า ช่วยด้วย แฮก... ช่วยด้วย หมาป่า มัน... หมาป่ามันมาเป็นฝูงเลย มันกำลังจะเข้ามากินแกะของข้าที่อยู่บนเนินเขานู่น”เด็กหนุ่มพูดไปหอบไป ชาวบ้านชายหลายคนต่างไปหยิบปืนหยิบมีดเพื่อที่จะไปไล่หมาป่า
“นำทางไปสิไอ้หนู”แล้วขบวนชาวบ้านก็พากันขึ้นเขาไปเพื่อที่จะไล่หมาป่า
.
.
.
.
ชาวบ้านต่างเดินทางขึ้นไปยังเนินเขาที่มีฝูงแกะกินหญ้าอยู่ แต่แล้วพวกเขากลับไม่พบสิ่งผิดปรกติใดเลยแม้แต่น้อย ฝูงแกะก็ยังคงเล็มหญ้าอยู่อย่างไม่เดือดร้อนอะไร ไร้แม้แต่เงาของหมาป่าซักตัว...
“ไม่จริงน่ะ...”เด็กเลี้ยงแกะหน้าซีด ทำไมกันล่ะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายังเห็นหมาป่าฝูงใหญ่ยืนอยู่ตรงเนินนั่นแท้ๆ
“โธ่เอ้ย~!!! ไหนล่ะฝูงหมาป่าของเจ้า ถ้าไม่มีพวกข้าจะได้กลับ เสียเวลาทำมาหากินจริงๆเลยให้ตายสิ!”หนึ่งในชาวบ้านสบทออกมา
“ขะ... ข้าเห็นจริงๆนะครับ ตอนนั้นมันอยู่บนเนินลูกนั้นจริงๆ”
“เฮอะ! ฟังมันไปก็เสียเวลาเปล่า พวกเรา กลับไปทำงานกันต่อเถอะ”แล้วพวกชาวบ้านก็จากไป ทิ้งเด็กเลี้ยงแกะไว้กับฝูงแกะของเขาเพียงลำพัง
เด็กเลี้ยงแกะนั่งลงข้างฝูงแกะเขาถอนหายใจยาวๆ ทั้งโล่งอกทั้งประหลาดใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเห็นหมาป่าฝูงใหญ่อยู่บนเนินนั่น จ้องลงมายังฝูงแกะของเขาตาเป็นมันอยู่เลยแท้ๆ แต่ก็ดีที่ฝูงแกะของเขาไม่เป็นอะไรล่ะนะ
.
.
.
.
“ข้าได้ยินว่าเจ้าไปโกหกชาวบ้านเรื่องหมาป่าเรอะ เหอะ! เจ้านี่มันหัดโกหกได้ตั้งแต่ยังเด็กนักเชียว”พอกลับถึงบ้านมาเด็กเลี้ยงแกะก็พบกับแม่ของเขาที่กำลังทำอาหารอยู่ เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ
“เปล่านะแม่ ข้าเห็นฝูงหมาป่าจริงๆนะ...”
“ไม่ต้องมาโกหกข้าซะให้ยาก ข้าเลี้ยงเจ้ามากับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่าที่เจ้าพูดน่ะมันเรื่องโกหกทั้งเพ!!!”ผู้เป็นแม่ตอกกลับ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าที่เขาพูดน่ะมันจริงรึเปล่า เด็กเลี้ยงแกะคอตก เดินขึ้นบ้านไปอย่างเงียบๆ
.
.
.
.
“ท่านเกรเทล ข้านำอาหารมาให้ท่าน”เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไปพลางทักทายหญิงสาวที่กำลังนั่งเย็บผ้าอยู่บนเก้าอี้โยก หญิงสาวหันมายิ้มให้กับเขาอย่างอ่อนโยนพลางละจากผ้าที่ปักอยู่
“เด็กน้อย ข้าดีใจที่พบเจ้าอีก เจ้าสบายดีนะ”
“ข้าสบายดี ที่หมู่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยแต่ก็มิได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรมากนัก”เด็กหนุ่มตอบพลางจัดอาหารออกจากตะกร้า เหลือบไปเห็นผ้าคลุมสีแดงตัวเล็กจึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “สวยจังเลยนะครับ ข้าว่า ครานี้ท่านตั้งใจจะปักให้ใครเหรอครับท่านเกรเทล”หญิงสาวยิ้มตอบพลางลูบท้องของนางเบาๆด้วยความรัก
“ลูกของข้า เด็กน้อย ตอนนี้ข้ากำลังตั้งครรภ์ อีกไม่นานก็จะมีเด็กน่ารักๆมาเป็นน้องของเจ้าไงเด็กน้อย”หญิงสาวตอบ ลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างนึกเอ็นดู
“ท่านตั้งท้องหรอเกรเทล ข้ายินดีด้วยนะครับ”เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างจริงใจ
.
.
.
.
เงาร่างของฝูงหมาป่ามองลงมายังฝูงแกะจากบนเนินเขา จ่าฝูงหมาป่าแสยะยิ้มพลางเลียปาก อีกไม่นาน อีกไม่นานนักหรอก สิ่งที่มันต้องการก็จะสำเร็จ
“ทำตามแผนเดิม ล่อเด็กนั่นซะ อย่าให้พวกมนุษย์เห็นเราเด็ดขาด”มันเอ่ยกับฝูงของมัน “แล้วพวกเจ้าจะได้กินแกะทั้งฝูงนั่นอย่างที่พวกเจ้าต้องการ”
เหตุการณ์เดิมเกิดซ้ำอีกครั้ง เด็กลี้ยงแกะที่กลับมาพร้อมชาวบ้านต้องหน้าซีดเป็นหนที่สองของสัปดาห์ เมื่อกลับมาถึงทุ่งหญ้าแล้วกลับไม่พบหมาป่าซักตัว
“แต่ข้าเห็นมันจริงๆนะท่านลุง ท่านพ่อ”
‘เพี้ย!!!’
“หุบปากของแกซะไอ้เด็กเลี้ยงแกะ หมาป่าซักตัวยังไม่มี ยังริอาจมาโกหกพวกข้าอีกหรอ ไปเถอะพวกเรา ปล่อยไอ้เด็กเลี้ยงแกะนี่มันจมอยู่กับคำโกหกของมันต่อไปเถอะ”เด็กเลี้ยงแกะถูกตบจนล้มกลิ้ง เด็กหนุ่มหน้าชา น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง เขาไม่ได้โกหกนะ เขาพูดจริงๆ เขาเห็นหมาป่าจริงๆนะ...
.
.
.
.
จ่าฝูงหมาป่ามองลงมาจากบนเนิน มันเห็นทุกอย่าง ใกล้ได้เวลาแล้วล่ะที่พวกมันจะบุก อีกนิดเดียวเท่านั้น แกะทั้งฝูงนั่นก็จะเป็นอาหารของพวกมัน
รวมไปถึง...
.
.
.
.
เงาร่างของสัตว์สี่เท้าโผล่เข้ามาในระยะการมองเห็นของเด็กหนุ่ม เขี้ยวสีขาวยาวนั่นแสยะยิ้มให้กับเขาอย่างน่ากลัว เด็กเลี้ยงแกะหน้าซีด เอาอีกแล้ว หมาป่าอีกแล้ว เขาต้องรีบไปบอกชาวบ้าน ไปขอความช่วยเหลือ
เด็กหนุ่มวิ่งลงเนินสุดฝีเท้า เข้าไปถึงในหมู่บ้าน เขาตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครซักคนที่คิดจะรับฟังเขา ไม่มีเลย...
เด็กหนุ่มตัดสินใจหยิบหน้าไม้จากร้านอาวุตร้านหนึ่ง ถ้าไม่มีใครฟังเขาคงต้องไล่หมาป่าเอง ถึงยังไงก็ต้องไล่มันออกไปให้ได้
ร่างเล็กๆล้มลุกคลุกฝุ่นกว่าจะไปถึงเนินเขา ถึงขาซ้ายจะเจ็บแต่เด็กหนุ่มก็มิได้สนใจ ถ้าฝูงแกะของเขาเป็นอะไรพ่อต้องเอาเขาตายแน่
.
.
.
.
เด็กหนุ่มล้มลงอย่างสิ้นหวัง ตอนนี้แกะทั้งฝูงของเขากลายเป็นอาหารของหมาป่าไปเสียแล้ว และอีกไม่นานก็อาจจะรวมไปถึงตัวเขาด้วยก็ได้ หน้าไม้ที่อยู่ในมือถูกหมาป่าตัวใหญ่เขวี้ยงทิ้งไปไกลเกินกว่าจะเอื้อมมือถึง ตอนนี้เขากำลังถูกคร่อมด้วยหมาป่าตัวยักษ์ที่คิดว่าเป็นจ่าฝูงยืนคร่อมอยู่ เขาหนีไปไหนไม่รอดแล้ว และอีกไม่นานก็จะถูกกิน...
นัยน์ตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ภายใต้เงาของพระจันทร์กลมโต สาดส่องลงมาใส่จ้าวแห่งหมาป่าให้เห็นเป็นเงาของมนุษย์ที่มีหูและหางดั่งหมาป่า ชายหนุ่มร่างสูงแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวสีขาว นัยน์ตานั้นแดงก่ำไปด้วยสีของเลือด มันตรึงเขาไว้ให้ทำไม่ได้แม้แต่จะขยับ
.
.
.
.
“อย่า... อา ได้โปรดเถอะ”เด็กหนุ่มกรีดร้องเสียงแหบแห้ง ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีเสียงอยู่แล้ว เจ้ามนุษย์หมาป่านี่ไม่ปราณีเขาเลยซักนิดเลย หยาดหยดแห่งร่างกายถูกปลดปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่มันหลั่งเข้ามาใส่ตัวเขาและที่เขาปลดปล่อยออกไป เด็กหนุ่มเหนื่อยเหลือเกิน ราวกับร่างกายถูกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดนับเหลือคณา
ทั้งความปรารถนา ทุกข์ทรมานอย่างแสนสุข
“จงหวาดกลัวข้า เกลียดชังข้าซะ เด็กน้อยเอ๋ย~ ไล่ล่าข้า แค้นข้าซะ เด็กน้อยที่รัก...”แล้วจากนั้นข้าก็จะมอบการแก้แค้นอันแสนสุขให้เจ้าเอง ให้เจ้าทรมานอย่างสุขสมในอ้อมกอดของข้า และข้าผู้นี้แหละ จะกักขังเจ้าเอาไว้ แล้วเราจะครองรักกันในกรงรักของเรา ตราบชั่วนิจนิรันดร...
Not Ending…
To Be Con…
Talk เรื่องนี้เคยเขียนเป็นเรื่องสั้นลงมาแล้วหนนึงถ้าใครเคยอ่านและจำได้(ฮา) เอาล่ะ แบบนี้แล้วก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น