[Yaoi] บันทึกรัก บ้าน 4P

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            ในบางทีก็แค่คิดว่าที่กำลังทำอยู่นี่มันคืออะไร ร่างเล็กๆหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลไปตามทางเดินเปลี่ยวๆในซอยมืด ขาสั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้พ้นจากหมู่บ้านจัดสรรนี่ไวๆ ภาวนาให้แม่เลี้ยงกับลูกสาวสุดสวยของเธอไม่เอะใจสงสัยอะไรว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง

            เขากำลังหนี หนีจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาตลอด ตั้งแต่พ่อตายเมื่อสองปีก่อน แม่เลี้ยงแสนดีกับพี่สาวที่น่ารัก ลูกติดของแม่เลี้ยงก็กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ ยัยแม่มดนั่นกอบโกยสมบัติทุกอย่างที่เป็นของพ่อและควรจะเป็นของเขาไปเป็นของตนเองกับลูกสาวจนหมด แล้วเด็กน้อยที่อายุยังไม่ครบสิบดีอย่างเขาจะไปเรียกร้องอะไรได้

            นึกขำตัวเอง ชีวิตแทบไม่ต่างอะไรกับนิทานเรื่องซินเดอเรล่า เพียงแต่ว่าเขาไม่ใช่เด็กผู้หญิงและไม่มีนางฟ้าแม่ทูนหัวมาช่วยเขาเท่านั้นเอง นึกสมเพชตัวเองหน่อยๆที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่หนีออกมาจากขุมนรกนั่นอย่างไม่มีที่ไปก็เท่านั้นเอง

            ใช่ ถึงหนีออกมา เด็กประถมอย่างเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนอยู่ดี!!!

            ขาเล็กชะลอความเร็วลงจนหยุดเมื่อถึงหน้าหมู่บ้าน เขานั่งลงข้างฟุตบาทอย่างสิ้นหวัง รอคอยรถเมล์ซักคันที่จะมาจอด เขาคิดว่าจะต่อรถไปเรื่อยๆจนสุดสาย ไปให้ไกลจากแม่มดใจร้ายนั่นก็เท่านั้น เงินเก็บที่มีติดตัวอยู่อาจจะพอให้เขาอยู่รอดไปได้อีกซักอาทิตย์ แล้วค่อยคิดกันต่อว่าเขาจะทำอย่างไรกับชีวิตตนเองดี เด็กสิบสองปีอย่างเขาพอจะทำอะไรได้บ้าง เขากำลังคิด วางแผนชีวิตตัวเองไปเรื่อยๆ ยังไงซะถ้าไปเป็นลูกจ้างร้านอาหาร คอยล้างถ้วยล้างชามอยู่หลังร้านก็ยังจะดีซะกว่าไปให้ยัยแม่มดกับลูกสาวจิกหัวใช้ อย่างน้อยงานแบบนั้นก็ไม่หนักหนาเท่ากับการที่ต้องมาทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ทั้งเช้าทั้งเย็นอย่างที่เขาต้องทำมาตลอดสองปีหรอก

            ‘ปี๊น~~~~~~~!!!’เสียงแตรรถที่ได้ยินระยะประชิดทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ร่างเล็กลอยละลิ่วไปตามแรงเฉี่ยวไม่ต่ำกว่าสิบเมตร รถคันนั้นขับหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ไม่คิดแม้แต่จะจอดดูว่าเขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่าด้วยซ้ำ เปลือกตาสีมุกปรือลงจนปิดสนิท สติไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว

            .

            .

            .

            .

            .

            “เฮ้! เจ้าหนู เป็นไงบ้าง อย่าเพิ่งเป็นไรนะเจ้าหนู”พิภพเขย่าร่างน้อยที่นอนไร้สติอยู่บนทางเท้า ลมหายใจแผ่วๆทำให้เขายังพอใจชื้นได้อยู่ว่าเด็กคนนี้ยังมีชีวิต เขาเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่นั่งอยู่บนทางเท้าและเขาอยู่อีกเลน นัยน์ตาที่ทอดมองทุกสิ่งอย่างสิ้นหวังนั้นสะดุดใจเขาเข้า เขาจึงยูเทิร์นกลับมาหาเด็กคนนี้ แต่แล้วก็ไม่ทัน รถคันนึงก็เฉี่ยวเจ้าหนูนี่เข้าซะก่อน เขาหน้าจะเร็วกว่านี้อีกซักนิด

            ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดหาเบอร์โทรพี่ชายอย่างรวดเร็ว ระหว่างกำลังรอสายก็อุ้มเด็กหนุ่มตัวเล็กขึ้นรถไปด้วย

            “ว่าไงภพ พี่กำลังจะกลับบ้าน แม่ให้โทรตามหรอ?”เสียงระรื่นของพี่ชายที่ดังมาตามสายทำให้ชายหนุ่มรีบตอบกลับอย่างร้อนรน

            “พี่ภูมิ ใกล้ถึงบ้านยัง ภพเจอเด็กโดนรถชน พี่รีบให้ถึงบ้านแล้วเปิดห้องพยาบาลให้ภพด้วยพี่”

            “ฮะ! ... เออๆ ใกล้ถึงบ้านแล้ว แค่นี้นะ เดี๋ยวเจอกัน...”แล้วพี่ชายเขาก็ตัดสายไป ภพเหยียบคันเร่งจนมิด ทุกอย่างดูช้าไม่ทันใจเขาไปซะหมด ลมหายใจแผ่วๆของเด็กน้อยทำให้เขาตัดสินใจฝ่าไฟจราจรไปหลายแยก ภาวนาให้เด็กน้อยที่เขาช่วยไว้ปลอดภัย...