Draco & Hermione Fiction : This Girl Is Mine ✿

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : Malfoy And Spencer

T
B

แสงแดดที่ลอดผ่านม่านลงมาทำให้มัลฟอยต้องลืมตาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เมื่อความทรงจำของเมื่อคืนไหลผ่านเข้ามาทำให้เขาลุกพรวดขึ้นมาทันที

          “อ้าว มัลฟอย ตื่นแล้วเหรอ” เสียงกอยล์ดังขึ้น ดูเหมือนหมอนี่จะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

          “ฉันลุกขึ้นมาแล้วยังไม่ตื่นมั้ง” มัลฟอยกล่าวพลางนึกเซ็งๆ กับคำถามโง่ๆ จากกอยล์ ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับเงียบไปแล้วรีบเดินกลับไปที่เตียงตนเอง

เมื่อมัลฟอยอาบน้ำเสร็จ เขาก็ลงมานั่งที่ห้องนั่งเล่นรวมที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะยังเช้าอยู่ แถมวันนี้เป็นวันหยุดด้วย นักเรียนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะนอนตื่นสายกันเสียมากกว่า

 เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อคืนเขาได้ไปดูดาวกับเฮอร์ไมโอนี่ หญิงสาวที่เขาจงเกลียดจงชังนักหนา แต่ตอนนี้เขากลับสับสนอยู่ในใจขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อนึกถึงแววตาอบอุ่นและถ้อยคำปลอบประโลม (ที่เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจว่าเขาคิดถึงบ้าน) จากเธอ แถมเขาดันไปสัญญาว่าจะไม่เรียกเธอว่าเลือดสีโคลนอีก จนถึงตอนนี้เขายังหาเหตุผลมาอธิบายการกระทำของตัวเองไม่ได้เลย

มัลฟอยรู้สึกเหมือนอยู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อนึกถึงตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ล้มลงมากองอยู่บนอกเขา

          “ทำไมฉันต้องมานึกถึงยัยนั่นด้วยวะ” มัลฟอยพึมพำด้วยความหงุดหงิดตัวเอง จึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นเพื่อจะได้หยุดฟุ้งซ่าน

โรงเรียนยามเช้าวันเสาร์เงียบสงบ มัลฟอยเดินไปเรื่อยๆ จนรู้สึกตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทะเลสาบ เขาจึงนั่งลง หลับตาแล้วปล่อยให้สายลมเย็นๆ สงบอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจ

          “นั่นมันที่ประจำของฉัน” เสียงหนึ่งดังขึ้น มัลฟอยลืมตาขึ้น เมื่อหันไปมองเจ้าของเสียง แล้วรอยยิ้มเย็นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

          “ไม่เห็นมีชื่อของนายสลักไว้บนต้นไม้นี่ มีสิทธิ์อะไรมาเอาเป็นของตัวเองล่ะ สเปนเซอร์” มัลฟอยถามอย่างจงใจกวนอารมณ์แล้วหลับตาลงอีกครั้ง สเปนเซอร์แค่นหัวเราะ ก่อนจะยืนพิงต้นไม้ข้างๆ มัลฟอย

          “ยังกวนอารมณ์เหมือนเดิมเลยนะ เดรโก มัลฟอย” สเปนเซอร์พูดพลางจ้องมัลฟอยด้วยสายตาไร้อารมณ์ มัลฟอยเป็นฝ่ายหัวเราะบ้าง แต่ในเสียงหัวเราะนั้นไม่มีอารมณ์ขันเจืออยู่เลย

          “ฉันไม่ถนัดเรื่องเสแสร้งทำตัวให้คนอื่นชอบนี่ ไม่เหมือนนายหรอกนะ”

          “ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ผู้หญิงพวกนั้นชอบมาตามฉัน น่ารำคาญจะตาย” ประโยคนี่ทำให้มัลฟอยต้องลืมตาขึ้นมาอีกหน เมื่อหันไปสบตากับสเปนเซอร์ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นดูเย็นชาและอ่านไม่ออก

          “นายย้ายมาฮอกวอร์ตทำไม” มัลฟอยถามเสียงเรียบ สเปนเซอร์ยิ้มบางๆ แต่มัลฟอยรู้จักคนๆ นี้ดีเกินกว่าจะถูกหลอกด้วยรอยยิ้มแบบนั้น

          “ฉันแค่มาล้างแค้นให้ครอบครัวของฉันก็เท่านั้น” สเปนเซอร์บอก มัลฟอยลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับสเปนเซอร์ แต่อีกฝ่ายไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย

          “พ่อของนายฆ่าพ่อของฉัน มันคงจะแฟร์ดีนะถ้าฉันฆ่าลูกชายของเขาบ้าง ว่าไหมละ?”  สเปนเซอร์ถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่จ้องมัลฟอยด้วยแววตาอาฆาต มัลฟอยยิ้มเยาะ

          “อย่าคิดว่ามันง่ายนักสิเพื่อน ถ้าคิดว่าจะเอาชีวิตฉันมันง่ายขนาดนั้นก็ตามใจ” มัลฟอยตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ต่างกัน แต่แววตาดุดันของเขานั้นสื่อความหมายได้ชัดเจนทีเดียว

          “อย่างนาย การตายช้าๆ มันคงจะปราณีกันเกินไปล่ะมั้ง” สเปนเซอร์พูดแล้วยิ้มเย็นๆ ก่อนจะหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา เป็นรูปเฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างขะมักเขม้น อีกรูปเป็นรูปที่เขาจูบเธอหลังรูปปั้น มัลฟอยเริ่มจะเข้าใจในสิ่งที่สเปนเซอร์ต้องการจะสื่อแล้ว

          “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เมื่อคืนนายกับเฮอร์ไมโอนี่คงเดินตรวจโรงเรียนกันสนุกน่าดูเลยละสิ แถมยังชอบความท้าทายกันขนาดไปแอบจูบกันหลังรูปปั้นหน้าห้องพักครูเชียวหรือเนี่ย” สเปนเซอร์พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ แล้วพิจารณารูปทั้งสองใบ มัลฟอยกำหมัดแน่น

          “อย่ายุ่งกับเกรนเจอร์ เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” มัลฟอยเค้นเสียงต่ำ โทสะเริ่มเดือดอยู่ในดวงตาสีฟ้าอ่อนนั้นแล้ว สเปนเซอร์ยิ้มพอใจเมื่อยั่วมัลฟอยได้สำเร็จ

          “นายจะสนใจทำไมกับเลือดสีโคลนคนเดียว หืม? อ่า หรือว่านายตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาแล้วล่ะ” สเปนเซอร์ถามแล้วโบกรูปสองใบนั่นผ่านหน้ามัลฟอยไปมา มัลฟอยชะงักไปเมื่อเจอกับคำถามนี้

          นั่นสิ ทำไมฉันต้องไปสนใจด้วย.... มัลฟอยคิด

          “สงสัยจะตกหลุกรักขึ้นมาจริงๆ แล้วสินะ คุณชายเลือดบริสุทธิ์กับผู้หญิงเลือดสีโคลน ถ้าพ่อนายรู้เข้ามันคงสนุกพิลึกเลยนะ” สเปนเซอร์พูด มัลฟอยคว้าคอเสื้อสเปนเซอร์แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต้องสะกดอารมณ์เต็มที่

          “ฉันแค่ไม่ต้องการให้คนนอกเขามายุ่งเกี่ยวระหว่างเรื่องของแกกับฉัน ถ้าแกแตะต้องยัยนั่น ฉันสาบานว่าจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ ด้วยมือของฉันเลย สเปนเซอร์” มัลฟอยเน้นแต่ละคำด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก สเปนเซอร์สบตาแล้วเอ่ยแต่ละคำช้าๆ ด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน

          “ถ้าผู้หญิงคนเดียวทำให้นายคลั่งได้ขนาดนั้น ฉันก็พอจะรู้แล้วว่าต้องทำยังไงต่อ” สเปนเซอร์ยิ้ม แล้วดึงมือของมัลฟอยออก

          “เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์จะต้องเป็นของฉัน” สเปนเซอร์กล่าวแล้วจัดแจงคอเสื้อให้เรียบร้อย มัลฟอยรู้สึกว่าเล็บกำลังจิกลงไปในอุ้งมือมากขึ้นจนเกิดบาดแผลขึ้นมาแล้ว เขาสูดหายใจลึกๆ เพื่อข่มสติก่อนจะเดินออกไป เพราะขืนอยู่นานกว่านี้มัลฟอยอาจจะได้ฆ่าหมอนี่ตายจริงๆ เมื่อเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว มัลฟอยก็หันกลับมา

          “อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้ยัยนั่นเป็นของแกง่ายๆ สเปนเซอร์” มัลฟอยทิ้งท้ายพร้อมรอยยิ้มเย็นๆ ก่อนจะเดินออกไป

          “แกจะได้รู้จักกับความเจ็บปวดเวลาต้องสูญเสียคนรักบ้างแล้วล่ะ เดรโก มัลฟอย” สเปนเซอร์พึมพำกับตัวเอง ขณะมองมัลฟอยเดินเข้าปราสาทไป