คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter 24 : The Night of Broken Heart
เฮอร์ไมโอนี่กำลังจัดหนังสือและเตรียมเข้านอนในตอนที่การโจมตีระลอกแรกเกิดขึ้น
เสียงกรีดร้องและความวุ่นวายปะทุขึ้นทั้งโรงเรียนเมื่อผู้เสพความตายบุกเข้ามาในฮอกวอร์ต เฮอร์ไมโอนี่คว้าไม้กายสิทธิ์และเสื้อคลุมของเธอ แล้ววิ่งออกมาจากหอนอน ในห้องนั่งเล่นรวม เพื่อนๆ ของเธอกำลังจะออกไปรับมือกับบรรดาผู้เสพความตาย รอนวิ่งเข้ามาหาเธอ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“เฮอร์ไมโอนี่ เธออยู่ในหอกับพวกผู้หญิงเถอะ เฟร็ด จอร์จ ดีน เนวิลล์ แล้วก็ฉันจะออกไปป้องกันพื้นที่แถวนี้เอง”รอนบอก เฮอร์ไมโอนี่มองออกว่ารอนคงหวาดกลัวไม่น้อย แต่เขายังพยายามที่จะปกป้องทุกคน
“ศจ.มักกอนนากัลสั่งว่าห้ามออกจากหอนะ พี่อย่าออกไปได้ไหม ฉันขอร้องล่ะ” จินนี่กล่าวอย่างกระวนกระวาย มือของเธอสั่นเทา เฮอร์ไมโอนี่แตะมือของเธอเบาๆ
“ถ้านายไป ฉันจะไปด้วย ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายออกไปเผชิญอันตรายโดยที่ไม่ทำอะไรหรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างหนักแน่น เธอละทิ้งความโศกเศร้าทั้งหมด แทนที่ด้วยความหวังและความต้องการที่จะปกป้องพวกพ้อง รอนจ้องหน้าเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“เธอมันดื้อชะมัด ก็ได้ งั้นเนวิลล์กับดีน แล้วก็จินนี่คอยดูแลพวกนักเรียนในหอนะ” ทุกคนพยักหน้ารับ จินนี่จับมือเฮอร์ไมโอนี่แน่น ก่อนจะโผเข้ากอดเธอ เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมเธอเบาๆ
“ดูแลตัวเองแล้วก็ดูแลทุกคนด้วยนะ เธอทำได้อยู่แล้ว จินนี่” เฮฮร์ไมโอนี่ตบไหล่จินนี่เบาๆ เธอกำลังจะหันหลังออกจากหอตามพวกรอนไป แต่มือใครบางคนรั้งเธอไว้
“จินนี่ เธอ…” เฮอร์ไมโอนี่หันไปพบกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่สุขุมเหมือนทุกครั้ง สเปนเซอร์จับมือของเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้ แววตาของเขากังวล
“สเปนเซอร์ นายทำอะไรน่ะ…” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ฝ่ามือกร้านนั้นกระชับแน่นเข้ามาอีก
“ผมเองก็จะไม่มีวันปล่อยให้คุณต้องออกไปเผชิญอันตรายโดยที่ไม่ทำอะไรเลยเหมือนกัน” สเปนเซอร์ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆ
“คุณไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นคนที่สำคัญมากแค่ไหน”
ตรามารปรากฏอยู่เหนือฮอกวอร์ต เฮอร์ไมโอนี่วิ่งฝ่าบรรดานักเรียนนับร้อยที่พยายามหนีจากผู้เสพความตาย แสงสีแดงสว่างวาบ เสียงร่ายคาถาต่อสู้มีอยู่ทุกที่ ผู้เสพความตายคนหนึ่งโผล่มาขวางหน้าเธอ แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็จัดการร่ายคาถาสะกดนิ่งใส่เขาก่อนที่เขาจะยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเสียอีก
เฮอร์ไมโอนี่พยายามตามหารอน เฟร็ด จอร์จ เธอหลบหลังเสาพลางหอบแฮก เธอมองสเปนเซอร์ร่ายคาถาพิฆาตใส่ผู้เสพความตายคนหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่นึกหวั่นในใจ เธอไม่เคยฆ่าใครเลย เธอทำมันไม่ลงถึงแม้ว่าคนนั้นจะเป็นผู้เสพความตาย แต่สเปนเซอร์กลับสามารถใช้คาถาเหล่านั้นได้โดยไม่ลังเลใจสักนิด
“เฮอร์ไมโอนี่!”
เสียงหนึ่งเรียกเธอ เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันไปมองก็พบกับลูน่า เลิฟกู๊ด เธอเดินโซเซมาพิงเสา เหงื่อกาฬและฝุ่นเปรอะเต็มใบหน้าเธอ ลูน่าได้รับบาดเจ็บที่แขน เฮอร์ไมโอนี่รีบฉีกชายเสื้อคลุมมาพันแผลให้ลูน่าที่หน้าซีดเพราะเสียเลือดไปมาก สเปนเซอร์วิ่งมาสมทบเมื่อจัดการกับผู้เสพความตายแล้ว
“ลูน่า! ลูน่า!” เฮอร์ไมโอนี่เรียกอย่างร้อนใจ ลูน่ากำลังหมดสติ ดวงตาสีฟ้าของเธอปรือใกล้จะปิดแล้ว
“ลีโอ นายช่วยพาลูน่าไปส่งที่หอเรเวนคลอที ฉันไม่คิดว่าห้องพยาบาลจะปลอดภัยนักในตอนนี้” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างกังวลใจ สเปนเซอร์ดูเหมือนจะคัดค้าน เธอจึงรีบกล่าวขัดเสียก่อน
“ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงฉัน แต่ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันก็คงหารอนเจอเอง นายรีบพาเธอไปเถอะ ก่อนที่อาการเธอจะย่ำแย่กว่านี้” เฮอร์ไมโอนี่ประคองลูน่าส่งให้สเปนเซอร์ ที่มองเธออย่างกังวลอีกครั้ง
“เธอตามหารอนเหรอ…เขาอยู่ใกล้ๆ กับหอดูดาว...” ลูน่าพึมพำพลางพยายามลืมตาขึ้น แต่สติเธอกำลังจะดับลงแล้ว สเปนเซอร์ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม ก่อนจะหันมาหาเฮอร์ไมโอนี่
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะตามไป” สเปนเซอร์กล่าวเพียงแค่นั้น ก่อนจะอุ้มลูน่าลัดเลาะหลบไป ไม่ให้โดนลูกหลงจากการปะทะกัน
เมื่อทั้งคู่ลับสายตาไป เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งฝ่าไปยังหอดูดาว เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของผู้เสพความตายและเสียงกรีดร้องของนักเรียนทำให้ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจของเธอ เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาจนถึงหอดูดาว เธอกวาดสายตามองอย่างร้อนใจแต่ก็ไม่พบกับวี่แววของพวกรอนเลย เธอมองขึ้นไปบนหอดูดาว บางทีพวกเขาอาจจะอยู่บนนั้นก็ได้ เธอคิดในใจ ก่อนจะออกวิ่งขึ้นไปบนหอดูดาว
แฮร์รี่กำลังหวาดกลัว
หลังจากกลับมาจากการตามหาฮอร์ครักซ์ ดัมเบิลดอร์อ่อนกำลังลงไปมาก แต่เขารู้ว่าผู้เสพความตายกำลังจะบุกโรงเรียน เขาจึงให้แฮร์รี่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าคลุมล่องหน แฮร์รี่ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย ดวงตาจับจ้องไปยังเดรโก มัลฟอยที่จ่อไม้กายสิทธิ์ไปยังดัมเบิลดอร์ ในมือของเขาถือไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์ที่เขาปลดมาได้ แม้จะอยู่ไกล แต่แฮร์รี่ดูออกว่ามือของมัลฟอยสั่นเทาขนาดไหน ใบหน้าของเขาบิดเบ้ด้วยความทรมานใจ ความเสียใจ และความหวาดกลัว
“ลงมือเสียเถอะ เดรโก ฆ่าฉันเสีย แล้วความทุกข์ที่เกาะกุมในจิตใจของเธอก็จะหายไปด้วย” ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างสงบ เขาไม่ได้ดูโกรธแค้น ใบหน้าของเขาสงบนิ่งและอ่อนล้า
มัลฟอยกัดฟันแน่น มือของเขาเกร็งแน่นจนขึ้นข้อนิ้วขาว น้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบหน้า ความเงียบทิ้งตัวลงมา มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวและเสียงหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งของตนเองเท่านั้นที่แฮร์รี่ได้ยิน
“เธอยังมีทางเลือกเสมอนะเดรโก ในช่วงเวลาที่มืดมิดที่สุดนั่นแหละที่เธอจะรู้จักตัวเองได้ดีที่สุด ในวันที่ชีวิตของเธอมืดมน จงมองหาคนที่จะจุดไฟให้กับเธอได้อีกครั้ง” ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างเมตตา ดวงตาสีฟ้าอ่อนสบเข้ากับดวงตาสงบนิ่งของพ่อมดชรา ไม้กายสิทธิ์ที่จ่อค่อยๆ ลดลง
“ถอยไปซะ เดรโก” เสียงเย็นๆ ของเซเวอร์รัส สเนปดังขึ้น เขาเดินขึ้นมาพลางจ่อไม้กายสิทธิ์ขึ้นไปที่ดัมเบิลดอร์
หัวใจของแฮร์รี่หยุดเต้นไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อแสงสีเขียวสว่างวาบพร้อมเสียงร่ายคาถาพิฆาต ดัมเบิลดอร์เซเสียหลักและตกลงไปสู่ความเวิ้งว้างเบื้องล่าง แฮร์รี่กรีดร้องแต่มันกลับไม่มีเสียงใดออกมา น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยที่เขาไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้เลย เขาสูญเสียคนสำคัญในชีวิตของเขาอีกครั้งแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่นิ่งงันราวกับถูกสาปให้เป็นหิน เธอเฝ้ามองดูร่างของดัมเบิลดอร์ร่วงหล่นลงไป เสียงกรีดร้องของเธอถูกสายลมเย็นเฉียบกลบไปจนสิ้น เสียงฝีเท้าลงบันไดลงมาทำให้เธอสะดุ้ง เฮอร์ไมโอนี่ปาดน้ำตา เธอโกรธ เสียใจและสิ้นหวัง ไม้กายสิทธิ์ถูกกระชับแน่น เธอยกไม้กายสิทธิ์รอ เงาผู้ชายสองคนปรากฏขึ้น ความโกรธทำให้เฮอร์ไมโอนี่กล้าที่จะเผชิญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“มิสเกรนเจอร์” เสียงเย็นๆ ของสเนปดังขึ้น เขาก้าวออกมาสู้แสงจันทร์ ดวงตาของเขาฉายแววสมเพช เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันกรอด
“คุณทำอะไร…ทำไมคุณถึงฆ่าเขาได้ลงคอ!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนลั่นทั้งน้ำตา สเนปยิ้มเยาะ
“เธอคงไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องหรอกนะ” สเนปกล่าวก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างไม่ใยดี เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป
“มัวรีรออะไรอยู่ล่ะ ไปกันได้แล้ว” สเนปพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ขณะยืนรอใครอีกคนให้ตามมา
ร่างสูงค่อยๆ ก้าวออกมาสู่แสงจันทร์ ดวงตาที่คุ้นเคยเสมอไม่ว่าเธอจะเห็นมันจากที่ไหน ผมสีบลอนด์ของเขากลายเป็นสีเงินท่ามกลางแสงจันทร์ เดรโก มัลฟอย ชายที่เธอรักและเกลียดยืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง
“หลบไปซะ” เสียงเย็นชากล่าว เฮอร์ไมโอนี่ยืนนิ่ง เธอพูดอะไรไม่ออก รู้เพียงแต่ว่าเธอกำลังพังทลายลงอย่างช้าๆ
“หลบไปได้แล้ว ยัยเลือดสีโคลน” คำพูดและน้ำเสียงเสียดแทงจิตใจของเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยเดินผ่านเธอไปอย่างไม่ใยดี ไม้กายสิทธิ์ในมือของเธอร่วงหล่นกระทบพื้นหิน
“คงต้องขอบคุณเดรโก มัลฟอยล่ะนะ ไม่อย่างนั้น เราคงไม่ยึดโรงเรียนได้ง่ายขนาดนี้” สเนปกล่าวเสียงดังพอที่ให้เธอได้ยิน เสียงฝีเท้าของทั้งสองค่อยๆ ห่างไกลออกไป
ทุกอย่างเงียบงัน เหลือเพียงเฮอร์ไมโอนี่ที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี
ความคิดเห็น