ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Draco & Hermione Fiction : This Girl Is Mine ✿

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : New Semester, New Girl

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.41K
      111
      23 ส.ค. 60

    T
    B

    ฟันของเฮอร์ไมโอนี่งับลงบนมือของมัลฟอยเต็มแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง แต่เขากลับไม่ส่งเสียงร้องแม้แต่น้อย มีเพียงแววตาอาฆาตที่ส่งมาให้

              กล้าดียังไงมากัดฉัน เป็นหมาหรือไงมัลฟอยกระซิบด้วยความโมโห

    เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเยาะแล้วหันหลังจะเดินออกไป แต่แขนใครบางคนเข้ามารั้งคอเธอแล้วดึงเข้าไปหา เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนหัวใจเธอกำลังเต้นแทงโก้อยู่เมื่อเธอสัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมจางๆ และลมหายใจอุ่นๆ บนต้นคอ เสียงเย็นกระซิบข้างหู

              อย่าคิดว่าจะเดินหนีไปง่ายๆ ถ้าฉันไม่อนุญาต

              “นะ...นายเป็นใครถึงมาทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่ของเล่นนายนะ!”

              แล้วถ้าฉันจะทำให้เธอเป็นของเล่นของฉัน เธอจะทำไมเฮอร์ไมโอนี่หยุดหายใจเมื่อริมฝีปากอุ่นๆ ของมัลฟอยแตะลงเส้นเลือดใหญ่ที่ซอกคอ

              หึ เป็นอะไรล่ะ พูดไม่ออกเลยเหรอไงมัลฟอยถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นั่นทำให้สติของเฮอร์ไมโอนี่กลับคืนมา เธอกระแทกเท้าลงบนเท้ามัลฟอยเต็มแรง

              ฉันไม่ยอมเป็นของเล่นให้ใครทั้งนั้น รู้ไว้ซะ!” เฮอร์ไมโอนี่แผดเสียงใส่ แล้วรีบเดินไปจ่ายเงิน ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

    มัลฟอยยิ้มเยาะ แล้วเบ้หน้าเมื่อความเจ็บปวดแล่นผ่านนิ้วเท้า เขาเดินเอาของไปจ่ายเงินบ้าง แล้วเดินออกมาหน้าร้าน

              ฝากไว้ก่อนเถอะ เกรนเจอร์มัลฟอยพึมพำขณะมองเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลสลวยวิ่งหายไปในฝูงชน

     

    เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าวิ่งไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าใบหน้าร้อนฉ่าราวกับเพิ่งไปอาบแดดที่ซาฮาร่ามาเลยทีเดียว เธอรู้สึกเหนื่อยจนต้องหยุดนั่งที่ม้านั่งแถวนั้น หัวใจยังคงเต้นราวกับมันจะทะลุออกมาเสียให้ได้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ เธอคิด

              อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ มานั่งทำอะไรตรงนี้ละเสียงคุ้นหูดังขึ้น เมื่อเงยหน้าก็พบกับเฟร็ดและจอร์จ ทั้งคู่หอบของเล่นสุดอันตรายมาเต็มอ้อมแขน

              ฉัน...แค่พักเหนื่อยนะเธอตอบพลางสูดหายใจลึกๆ ยังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าอยู่เลย

              “ฮั่นแน่! หน้าแดงแจ๋แบบนี้ ต้องไปสวีทกับใครมาแน่ๆ เลย ว่าไหม จอร์จ?เฟร็ดถามคู่แฝดพลางหัวเราะคิกคัก

              อาจเป็นแฮร์รี่ก็ได้ เอ๋! หรือหนุ่มผิวเข้มอย่างดีน หรือหนุ่มขี้เล่นแบบเชมัส หรือของแปลกแบบเนวิลล์ล่ะจ้ะจอร์จรับมุกแล้วหัวเราะตาม เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ทำเอาสองแฝดหยุดขำไปเลย

              ถ้าไม่หยุดล้อ ฉันจะบอกคุณนายวีสลีย์เฮอร์ไมโอนี่กล่าว สองแฝดหน้าซีดจนเฮอร์ไมโอนี่แอบขำ

    หลังจากฟังคำอ้อนวอนของเฟร็ดกับจอร์จจนเธอหูแทบชา ในที่สุดเธอก็เดินมาที่ร้านกาแฟกลางแจ้งที่นัดแฮร์รี่ไว้ เฮอร์ไมโอนี่คาดว่าจะเจอแฮร์รี่นั่งอยู่คนเดียว แต่กลายเป็นว่าเขาอยู่กับจินนี่ กำลังหัวเราะกันโดยไม่สนใจรอบข้าง จนเฮอร์ไมโอนี่แอบยิ้ม

              อะแฮ่มเฮอร์ไมโอนี่แกล้งกระแอม แล้วนั่งลงที่โต๊ะ ทั้งคู่หน้าแดงแจ๋ จินนี่ก้มหน้าลงอย่างเขินๆ

              หายไปไหนตั้งนานละ ฉันรอจนเบื่อเลยนะแฮร์รี่รีบพูดเมื่อเห็นรอยยิ้มอย่างรู้ทันของเฮอร์ไมโอนี่

              “ท่าทางนายจะไม่ค่อยเบื่อเลยนี่นาเฮอร์ไมโอนี่บอกแล้วปรายตามองจินนี่ที่ก้มหน้างุดอย่างเขินอาย

              เอ้อ! เธอคงจะหิวสินะ หาอะไรกินหน่อยเถอะแฮร์รี่เปลี่ยนเรื่อง หน้าแดงไม่ต่างจากจินนี่

    หลังจากนั้น ครอบครัววีสลีย์ก็ตามมาสมทบ รอนหรี่ตามองแฮร์รี่กับจินนี่ แล้วจงใจนั่งคั่นกลางระหว่างทั้งคู่ตอนนั่งรถของคุณวีสลีย์กลับบ้าน ส่วนเฟร็ดกับจอร์จนั้นเอาของเล่นไปซ่อนที่ไหนก็ไม่ทราบได้

    เฮอร์ไมโอนี่มองถุงกระดาษจากร้านเครื่องเขียนแล้วความทรงจำเหล่านั้นก็ฉายซ้ำอีกครั้ง เธอยังรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆ ของมัลฟอยอยู่เลย แล้วกลิ่นน้ำหอมนั่นก็ยังเหมือนติดจมูกเธออยู่ ทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ

    แล้วถ้าฉันจะทำให้เธอเป็นของเล่นของฉัน เธอจะทำไม ประโยคนี้ยังคงแล่นอยู่ในสมองตลอดสองอาทิตย์ที่บ้านโพรงกระต่าย จนกระทั่งถึงวันเปิดเทอม....

     

    สถานีรถไฟคิงครอสต์, ลอนดอน

              เอาล่ะ ไม่ลืมอะไรกันแน่นะจ้ะ รอน แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยสิ! เฟร็ด เอาประทัดที่ซ่อนอยู่ในกางเกงนั่นออกมาเลยนะ!” เสียงคุณนายวีสลีย์ปลุกเฮอร์ไมโอนี่จากภวังค์ ทั้งหมดกำลังจะขึ้นรถไฟกันแล้ว เสียงหวูดรถไฟเป็นสัญญาณว่ารถกำลังจะออก

              เฮอร์ไมโอนี่ มาเร็วเข้า! ยืนเหม่ออะไรอยู่น่ะรอนเรียก เขาขึ้นรถไฟแล้ว เฮอร์ไมโอนี่รีบเดินขึ้นรถไฟบ้าง เธอกำลังก้าวขาขึ้นรถไฟ ตอนที่จมูกได้กลิ่นน้ำหอมอันคุ้นเคยอีกครั้ง

              ยืนเกะกะอยู่ได้เสียงที่เธอไม่มีวันลืมดังขึ้นด้านหลัง มัลฟอยมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เฮอร์ไมโอนี่รีบหันหน้าหนี เพราะความทรงจำเหล่านั้นฉายซ้ำเป็นรอบที่พันแปดแล้ว เธอรีบเดินไปยังตู้ที่เพื่อนๆ นั่งอยู่ให้เร็วที่สุด

              จะรีบไปหาพอตเตอร์ที่รักหรือไงกัน หืม ได้ฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านเครื่องเขียนไหมล่ะมัลฟอยตะโกนตามหลัง เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกถึงสายตาของบรรดานักเรียนที่หันมามองอย่างสนใจ รอนที่ยืนเปิดประตูอยู่ตรงห้องโดยสารมองมัลฟอยด้วยความสงสัย ก่อนจะหันมามองเฮอร์ไมโอนี่

              มันพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ มันทำอะไรเธอเหรอรอนถาม เสียงเขาฟังดูโมโห

              นั่นน่ะสิ บอกเรามา เฮอร์ไมโอนี่ ถ้ามันรังแกเธอ ฉันจะไปสาปให้กลายเป็นกบแล้วโยนลงทะเลสาบตอนเดือนธันวาคมเลย คอยดูสิแฮร์รี่บอก เสียงเขาฟังดูเดือดไม่ต่างจากรอนเลย

              “หมอนั่นก็แค่พูดอะไรไร้สาระ อย่าไปสนใจเลยเฮอร์ไมโอนี่ตัดบท แล้วหยิบหนังสือมานั่งอ่านโดยไม่สนใจสายตาสงสัยของเพื่อนรักทั้งสอง

     

    มัลฟอยนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องโดยสาร เขานึกถึงเหตุการณ์ที่ร้านเครื่องเขียนอีกแล้ว มันยังคงติดแน่นอยู่ในหัวเขามาตลอด เขายังจำกลิ่นอบเชยเจือด้วยกลิ่นวานิลลาจากเรือนผมสีน้ำตาลนั่นได้ แล้วทำไมฉันต้องมานั่งนึกถึงยัยเลือดสีโคลนนั่นด้วยล่ะ

    แครบกับกอยล์มองหน้ากันอย่างงุนงงเมื่อเห็นมัลฟอยนั่งเหม่อ ไม่สนใจแพนซี่ พาร์กินสันที่นั่งกระแซะอยู่ข้างๆ แม้แต่น้อย

              เดรโก นายว่าฉันทำเล็บสีนี้สวยไหม ฉันทำเพื่อนายเลยนะเนี่ย ปิดเทอมที่ผ่านมาฉันอุตส่าห์ไปเข้าคอร์สความงามกับคุณหญิงแม่มาละ เพื่อเธอเลยนะเนี่ยแพนซี่นั่งโม้ต่อไป มัลฟอยเองก็นั่งเหม่อต่อไป แครบกับกอยล์มองทั้งคู่แล้วส่ายหน้าอย่างเหลือเชื่อ

              เดรโก นายออกความเห็นหน่อยก็ได้นะ ถ้าไม่ชอบ ฉันจะได้ไปทำสีใหม่ไงละ แล้วฉันจะเปลี่ยนทรงผมด้วยนะ นายวะ....

              พอแล้ว!” มัลฟอยแผดเสียงอย่างหงุดหงิด แล้วปรายตามองแพนซี่ เขาดูโมโหสุดๆ เลยในขณะนี้

              ต่อให้เธอจะไปทำทรงโมฮอว์คหรือจะทำเล็บสีรุ้งฉันก็ไม่สนใจหรอก จะไปไหนก็ไปมัลฟอยกล่าวเสียงเย็นยะเยือก แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องโดยสารไป

              นะ..นายจะไปไหนน่ะแครบถามแบบกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสายตาของมัลฟอยแล้วเขาก็ตัดสินใจว่าจะหุบปากเพื่อชีวิตอันเป็นที่รักของเขาเองดีกว่า

    มัลฟอยเดินไปเรื่อย รู้สึกตัวอีกที เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าทางขึ้นรถไฟทีเจอกับเฮอร์ไมโอนี่แล้ว เขาได้ยินเสียงหัวเราะของรอน และได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่คุยกับเพื่อนๆ เขาเพิ่งรู้ตัวว่าแอบฟังบทสนทนาของพวกนั้นอยู่

              “…รอน ใครใช้ให้นายเอาเยลลี่เบอร์ตี้บ็อตส์ไปโยนเข้าปากแบบนั้นล่ะ เสียของนะรู้ไหม! ว้าย! แฮร์รี่ นายอย่าเอารากชะเอมหวานไปแหย่จมูกเนวิลล์สิ อี๋! แหวะ! ฮ่าๆๆๆๆๆ

    มัลฟอยยืนพิงผนังข้างๆ ประตูกระจกของห้องโดยสารของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วค่อยๆ แอบมองเข้าไปข้างใน  เห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังหัวเราะ และยีหัวของรอนอย่างสนุกสนาน เธอยิ้มอย่างมีความสุขท่ามกลางเพื่อนๆ

              “…เธอคงไม่มีทางยิ้มแบบนั้นให้ฉันสินะมัลฟอยพึมพำ แล้วตัดสินใจเดินกลับห้องโดยสารตนเอง

    รถไฟจักรไอน้ำสีแดงเข้าเทียบชานชาลาอีกครั้ง นักเรียนสวมเสื้อคลุมแล้วทยอยเดินลงจากรถ เดรโก มัลฟอยมองไปที่ตู้โดยสารอีกฝั่งหนึ่ง มองหญิงสาวผมสีน้ำตาลกำลังเดินลงจากรถไฟกับกลุ่มเพื่อนกริฟฟินดอร์ เสียงหัวเราะของเฮอร์ไมโอนี่เรียกสายตาหงุดหงิดของแพนซี่ให้หันไปมอง

              เฮอะ! ยัยเลือดสีโคลนทำเป็นระริกระรี้ น่าหมั่นไส้จริงๆแพนซี่แขวะแล้วเบ้ปาก เฮอร์ไมโอนี่หันมามองแพนซี่แล้วเหลือบมามองมัลฟอย คราวนี้เธอไม่ได้หลบตาเขา สายตาเธอมองต่ำมายังแขนของแพนซี่ที่ควงแขนเขาอยู่

              ไปเห่าที่อื่นไป ยัยหน้าหมาจู ฉันพูดภาษาหมาไม่เป็นหรอกนะเฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับ รอนปรบมืออย่างชอบใจ แม้แต่แฮร์รี่ยังแอบยิ้มกับการโต้ตอบอันเจ็บแสบของเฮอร์ไมโอนี่

    แพนซี่กระทืบเท้าแล้วเต้นเร่าๆ อย่างโมโห เธอดึงแขนออกจากมัลฟอย แล้วปราดเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็วจนรอนกับแฮร์รี่คว้าตัวเธอไม่ทัน

              “กล้ามากนะที่มาว่าฉัน ยัยเกรนเจอร์แพนซี่กระซิบด้วยความโกรธ เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเธอนิ่งๆ แล้วถอนหายใจ

              เปลี่ยนสีลิปสติกเถอะ ทาสีแดงแปร๊ดซะขนาดนี้กลัวคนไม่เห็นในระยะสามร้อยเมตรหรือไง หรือกลัวแฟนเธอจะไม่ชอบล่ะเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มยั่วพลางเหลือบมองมัลฟอย แพนซี่หน้าขึ้นสีด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้น มือคว้าคอเสื้อของเฮอร์ไมโอนี่ รอนกับแฮร์รี่ตั้งท่าจะดึงตัวแพนซี่ออก แต่เฮอร์ไมโอนี่ยกมือห้าม ตอนนี้เริ่มมีนักเรียนมามุงดูและซุบซิบกันแล้ว

              หุบปากเธอซะเถอะ เกรนเจอร์ ถ้าไม่อยากถูกฉันตบจนเลือดกบปากแพนซี่ขู่ฟ่อ เฮอร์ไมโอนี่เอียงคอ ก่อนจะแกะมือแพนซี่ออกอย่างยียวนกวนอารมณ์ แล้วบรรจงขยับยิ้มเยาะเย้ย

              ปีห้าแล้วนะจ้ะน้องหมาจู เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน อย่าคิดว่าฉันจะงอมืองอเท้ายอมให้เธอข่มนะ เธอทำอะไรมาฉันก็จะโต้ตอบเธอเหมือนกับที่เธอทำกับฉัน จำไว้นะจ้ะเฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ แล้วมองมัลฟอยที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยสายตานิ่งเฉย เธอสบตาเขาอย่างไม่กลัวเกรงอีก

              ต่อไปนี้ฉันไม่จะอยู่เฉยๆ ให้พวกนายมารุมข่มหรอกนะ ฉันจะเอาคืน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามเฮอร์ไมโอนี่ประกาศแล้วจ้องตามัลฟอยตรงๆ มัลฟอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ก่อนจะหันไปหาแครบกับกอยล์

              ได้ยินแล้วแล้วนะพวกนาย คุณเกรนเจอร์ประกาศแบบนี้เราคงต้องระวังตัวกันหน่อยละมัลฟอยพูดลอยๆ แล้วเดินนำลงจากรถไฟไปโดยไม่สนใจแพนซี่ที่กรีดร้องด้วยพลังเสียงแปดหลอดบวกกับท่าเต้นเร่าๆ เหมือนช้างตกมัน

              น่าสนุกดีนี่ เกรนเจอร์มัลฟอยพึมพำแล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากอีกครั้ง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×