คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2╳♡ ┈ Feels like I'm in a race 100%
เมื่อสมองกลวงๆของผมมันเห็นตรงกับใจสั่งให้ผมวิ่งกลับเข้าลิฟต์ก่อนรีบกดลงไปชั้นล่าง ใจดวงน้อยน่ารักก็แทบวาย เมื่อประตูลิฟท์เปิดผมก็รีบวิ่งออกจากคอนโดทันทีท่ามกลางสายตาคนที่มองมาว่าไอหล่อนี่มันจะรีบวิ่งไปตายรึไง ไม่ใช่ครับผมไม่ได้จะวิ่งไปตาย แต่ผมวิ่งหนีตายตั้งหาก
ผมหันหลังกลับไปดูว่าไอพวกบอดี้การ์ดดั้งแหมบนั่นตามผมมาทันรึยังแล้วก็เห็นพวกมันสองคนวิ่งแหมบๆตามผมมาไม่ไกล
ออตอคเค!
ขาสั้นๆของผมวิ่งเร่งสปี๊ดเต็มร้อยเพื่อจะวิ่งหนีไอโหดพวกนั้น เสียงพวกมันตะโกนไล่หลังมาขู่ผมให้หยุดวิ่ง นี่มึงจะบ้าหรอครับ ใครมันจะหยุดรอโดนปืนมาจ่อหัวคร้าบเมิ๊ง
ด้วยความที่คิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในสนามโอลิมปิคแข่งวิ่งชิงแชมป์ระดับโลก เป้าหมายคือต้องมองไปข้างหน้าเพื่อหนีการตามล่าจากข้างหลังทำให้ผมไม่ทันดูว่ามีรถสปอร์ตคันสีดำมันวาวกำลังตรงเข้ามา คราวนี้ผมถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะวิ่งตัดหน้ารถเขา
นี่ผมหนีปืนมาเพื่อโดนรถชนตายรึยังไงกัน!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเบรคดังลั่นพร้อมกับแสงไฟหน้ารถที่ส่องตาเข้ามาทำให้ผมล้มลงด้วยความตกใจ ก่อนที่สติผมจะดับหายไป
หลังจากเหยียบเบรคแทบไม่ทันผู้ชายร่างสูงใหญ่ผู้เป็นเจ้าของรถก็รีบกระชากประตูวิ่งออกมาดูคนที่เกือบทำให้เขาต้องกลายเป็นฆาตกรขับรถชนคนชั่วข้ามคืน เขาวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กของคนที่นอนหมดสติก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัวอีกคนแรงๆ
คงเป็นเพราะความตกใจที่ทำให้ร่างเล็กสลบไป
"คุณ! คุณ .... นี่คุณ!!!"
“ซวยจริงๆ
ปาร์ค ชานยอล”
ร่างสูงของปาร์ค ชานยอล นักธุรกิจเจ้าของกิจการเครือ The Palour บริษัทขนมหวานชื่อดังที่กำลังขยายกิจการครอบคลุมทั้งเอเชียและยุโรปนั่งมองร่างเล็กของคนที่เขา เกือบ ชนจนตายอย่างเซงๆ ทำไมเรื่องซวยๆแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับเขาด้วย
ชานยอลตัดสินใจเข้าไปเขย่าคนตัวบางเบาๆหวังให้ได้สติ แต่ไร้ประโยชน์เมื่อร่างเล็กยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาเหมือนเดิม ตอนแรกปาร์ค ชานยอลตัดสินใจจะพาคนสลบไปโรงพยาบาลแต่ก็ไม่อยากทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ยิ่งช่วงนี้นักข่าวหลายๆสำนักจับตาทำข่าวเขาเป็นพิเศษ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วส่งผลถึงธุรกิจเขาไปซะเปล่าๆ
และเขามั่นใจ
ว่าเขายังไม่ได้ขับชนร่างเด็กนี่ด้วยซ้ำ
ด้วยความที่ทำงานเหนื่อยล้ามาทั้งวันร่างสูงตัดสินใจเดินขึ้นข้างบนไปอาบน้ำให้หายร้อน หลังจากจัดการตัวเองเสร็จก็เดินลงมามองเจ้าคนที่ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเคย มีแต่หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเท่านั้นที่ทำให้เขารู้ว่ายังไม่ตาย
“เฮ้อ”
ชานยอลถอนหายใจเบาๆก่อนเดินไปค้นหาผ้าห่มผืนใหญ่มาห่มร่างเล็กนั้นไว้
ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์ก็แล้วกัน
… ถึงแม้ไอเพื่อนมนุษย์นี่มาวิ่งตัดหน้ารถเขาเองก็เถอะ
7.00 am
ผมบิดขี้เกียจเบาๆเพราะความเมื่อยล้าหลังจากรู้สึกตัวว่าตัวเองคงจะนอนไปนาน พอลุกขึ้นมามองสำรวจไปรอบๆแล้วก็พบว่า
เฮ้ย นี่มันไม่ใช่บ้านหรือคอนโดของผมนี่หว่า
ผมนั่งมึนๆเรียกสติตัวเองอยู่สักพักผมก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาได้ บยอน แบคฮยอนยังไม่ตาย ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหน ผมขยี้ตาก่อนลุกขึ้นมองรอบบ้านหลังใหญ่ที่ดูสะอาดสะอ้าน เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลังส่วนใหญ่เป็นสีขาวสบายตา ความง่วงและอ่อนเพลียทำให้ผมอยากล้มลงไปนอนต่อ แต่ไม่ได้ นี่หรือว่าผมโดนพวกมันจับตัวมา!
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งวิกลจริตจินตนาการไปเรื่อยเปื่อยนั้นเสียงเดินลงมาจากบรรไดก็ดังขึ้นทำให้ผมเหลือบไปมอง ร่างสูงที่ดูคุ้นตานั่นกำลังเดินเข้ามาหาผม ทำไมผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนมาก่อน
และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า
เขาหล่อจัง
คิดบ้าอะไรวะครับบยอน แบคฮยอน นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทำเล่น
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“คุณเป็นใคร แล้ว ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ตามสเต็ปหนังช่องสามเวลาที่นางเอกตื่นขึ้นมาในบ้านพระเอกก็มักจะทำท่ามึนๆอึนๆพร้อมเอ่ยเสียงหวานว่า 'คุณเป็นใครคะ คุณทำอะไรฉัน' แต่ดูท่าทางของเขาที่หน้าตานิ่งเฉยไม่ได้ดูพิศวาสหล่อน่ารักแบบผมสักนิดแล้วก็ขอพับความคิดที่จะทำอะไรแบบนั้นเก็บไว้ดีกว่า
“ชานยอล ผมชื่อปาร์ค ชานยอล คุณวิ่งมาตัดหน้ารถผมเมื่อคืน ผมไม่รู้ว่าคุณคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ไหนเลยพาคุณกลับมาพักที่บ้าน”
โธ่ พ่อคุณ หล่อแล้วยังใจดีอีกครับ
ผมยังไม่ทันพูดอะไรร่างสูงนั่นก็พูดขึ้นต่อ “ถ้าคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมต้องออกไปทำงานอีกในสิบนาทีก่อนจะสาย คุณจะติดรถผมไปลงที่หน้าซอยก็ได้ แถวนั้นมีรถผ่าน คุณจะได้กลับบ้าน”
แบคปลื้ม
หลังจากนั้นเขาก็พาผมขึ้นรถสปอร์ตคันที่ผมวิ่งเอาตัวเองเข้าไปให้มันชนเมื่อคืน ปาร์ค ชานยอลไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก ซึ่งผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เขาขับรถออกมาจนถึงหน้าหมู่บ้านและจอดให้ผมลง
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม และขอโทษที่เกือบสร้างเรื่องให้คุณ” พอกล่าวเสร็จผมก็เปิดประตูพาตัวเองออกมาจากรถคันหรูที่สวยจนอยากจะนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถนานๆ ชานยอลพยักหน้าให้ผมเล็กน้อยก่อนที่เขาจะออกรถไป
ป่านนี้ไอพวกชุดสูทราหูอมนั่นมันจะรู้รึยังว่าผมอยู่ที่ไหน แล้วผมควรจะทำยังไงต่อไปครับพ่อ
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดูระหว่างรอรถแท็กซี่ผ่านมา ติดต่อไค ใช่สิ! ผมยังมีไอดำ คิม จงอิน เพื่อนรักนี่หนา
แต่ถ้าพวกมันรู้ว่าผมติดต่อไคแล้วไคต้องกลายเป็นเป้าหมายพวกมันอีกคนล่ะ หรือไม่แน่มันอาจจะสืบไปถึงพวกคนใกล้ตัวของผมแล้วก็ได้ พ่อบอกผมว่าพวกมันมีอิทธิพลมาก ผมไม่อยากให้เพื่อนต้องเข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้และไม่อยากให้ไคเดือดร้อน มันเป็นปัญหาของครอบครัวผม ตั้งสติแล้วจัดการกับมันซะแบคฮยอน นายต้องผ่านมันไปให้ได้ ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าหมู่บ้านใหญ่สักพักแล้วพบว่าที่นี่มันไกลจากคอนโดของผมพอสมควร พวกมันไม่น่าจะตามมาถึง และเมื่อนึกถึงหน้าคนที่ช่วยผมเอาไว้ผมก็ยิ้มออกมา แผนการ(ชั่วร้าย)บางอย่างเริ่มไหลเข้ามาในหัวของผม
ไหนๆคุณก็ช่วยผมแล้วก็ช่วยต่ออีกสักพักก็แล้วกัน ……
ถึงมันจะเป็นวิธีที่คนหน้าบางทำไม่ได้ (ซึ่งไม่ใช่แบคฮยอนแน่นอน)
แต่เอาว่ะ แบคฮยอน นายจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
นายจะมาตายโดนพวกมันไล่ฆ่าง่ายๆไม่ได้
พ่อครับ พ่อต้องกลับมารับผมไวๆนะครับ
แม่ครับ แม่ช่วยคุ้มครองให้พวกเราปลอดภัยและผ่านเรื่องบ้าๆแบบนี้ไปให้ได้ด้วย
และขอโทษกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำต่อไปนี้
และแล้ว
แผนแกล้งปลอมตัวกลายเป็นคนสมองเสื่อมของผมก็เริ่มขึ้น
"ผมขอแค่ที่พักชั่วคราวนะครับคุณชานยอล สัญญาว่าผมจะ(พยายาม)ไม่สร้างปัญหาให้คุณ ♥"
ความคิดเห็น