คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1╳♡ ┈ Keep rockin', and keep knocking' 100%
'Sometimes love comes around (Love comes around)
And it knocks you down
Just get back up
When it knocks you down (Knocks you down)
Sometimes love comes around (Love comes around)
And it knocks you down
Just get back up
When it knocks you down (Knocks you down)
บางครั้งความรักก็วนเวียนเข้ามา
แล้วกระแทกเราเข้าอย่างจัง
แต่จงลุกขึ้นมา
เมื่อมันทำเธอล้มลงไป
บางครั้งความรักก็วนเวียนเข้ามา
แล้วกระแทกเราเข้าอย่างจัง
แต่จงลุกขึ้นมา
เมื่อมันทำเธอล้มลงไป'
เสียงเพลงโปรดของผม บยอน แบคฮยอนดังออกจากไอพอดสีฟ้าเครื่องโปรดที่รอยขีดข่วนรอยแตกเต็มไปหมดด้วยความที่เจ้าของมีนิสัยเซ่อซ่าและซุ่มซ่ามแล้วพาลนึกไปถึงว่ามันจะมีจริงๆหรอวะคนที่ทำให้เราตกหลุมรักแบบสุดๆฉุดไม่อยู่ขนาดนั้น เกิดมาสิบเก้าปีเต็มแล้วผมยังไม่เคยไปชอบไปอะไรใครเขาก่อนเลย เพราะส่วนใหญ่มีแต่คนมาชอบก่อนนี่ครับ ก็นะ หล่อน่ารักแบบนี้ใครจะทนไหว J วันนี้เป็นวันปิดเทอมวันแรกหลังจากสอบเสร็จมาอย่างยากลำบาก มันคือของลั้ลลาของพวกเด็กปีหนึ่งอย่างเรา
คิดได้อย่างงั้นผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์คนที่น่าจะให้คำตอบผมได้ รอสายสักพักเสียงเอื่อยๆยานคางไร้อารมณ์แบบพวกไม่สนใจโลกก็ดังขึ้นมา
‘อืม …’ …. มันจะช่วยร่าเริงท้าลมแดดได้เท่าสักครึ่งนึงของผมได้ไหม
‘ไคอา ไปเที่ยวกัน’ มนุษย์สันโดษคนนี้ชื่อไค หรือ คิม จงอิน ผมกับหมอนี่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อของเราสนิทกันมาก ไม่ว่าผมจะอยู่ไหนก็มักจะมีมันเป็นเงาติดตัวมาตลอด แต่ตั้งแต่ขึ้นม.ห้ามันก็ชอบทำตัวห่างเหินผม ซึ่งทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
‘ไม่ ขี้เกียจ’ จำไว้ จำไว้เลยไอดำ!!
หลังจากวางสายจากมันผมก็คว้าเป้คู่ใจก่อนค้นหารองเท้าผ้าใบคู่โปรดเปิดประตูเดินออกมากดลิฟท์เพื่อที่จะลงไปชั้นล่าง เป้าหมายของผมวันนี้คือไปนั่งเล่น กินของโปรดอย่างไอศกรีมที่ร้าน The Ice-cream Palour ร้านไอศกรีมชื่อดังที่ได้ข่าวว่ามีเป็นร้อยๆสาขาทั้งในและต่างประเทศ ปกติผมมักจะมานั่งเล่นที่ร้านนี้กับไคบ่อยๆ แต่วันนี้คงเป็นอีกวันที่ผมต้องมานั่งหงอยอยู่คนเดียว หล่อเซง L
ผมเป็นคนมีเพื่อนไม่เยอะ อาจจะเป็นเพราะความมีโลกส่วนตัวสูงของผมด้วยที่กันไม่ให้คนอื่นเข้ามา มันไม่ใช่ว่าผมอัธยาสัยไม่ดีนะครับ ผมออกจะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ผมไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย เพราะฉะนั้นยิ่งน้อย ยิ่งสงบ ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านเดอะ พาลัวร์ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดผมเท่าไหร่ หามุมดีๆนั่งก่อนจะมีพนักงานสาวสวยมารับออเดอร์
‘Bittersweet Mint ที่นึงครับ’ ผมสั่งเมนูที่สั่งประจำ กินไม่เคยเบื่อสักทีไอศกรีมรสมิ้นท์ผสมช็อกโกแลตชิพ ผมลองกินมาคิดว่าครบเมนูทั้งร้านเขาแล้วครับ จนมาหยุดอยู่ที่เจ้าเมนูบิตเตอร์สวีท มิ้นท์นี่แหละ
ระหว่างนั่งรอไปพลางๆเสียงกระดิ่งหน้าร้านที่ดังขึ้นก็เรียกความสนใจผมให้เหลือบไปมอง ผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มในชุดสูทที่ดูเนี๊ยบทุกระเบียบนิ้ว ใบหน้าขาวใสหล่อคมแต่แฝงความน่ารักในคราวเดียวตามสไตล์นักร้องเกาหลีที่เป็นสเป็กสาวเกือนทั่วทั้งเอเชียเป๊ะๆของเขาเตะตาผมเข้าอย่างจัง
‘ผู้ชายอะไรหน้าตาหวานชะมัด’
จมูกโด่งๆกับริมฝีปากสีแดงที่เม้มปิดสนิทของเขาคงทำเอาสาวๆหลายคนอิจฉา ร่างสูงโปร่งก้าวเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับขายาวเรียวที่ผมแอบอิจฉา ฮึ ไม่สูงบ้างให้รู้ไป L พอมองไปรอบๆร้านผมก็เห็นสายตาหวานเชื่อมจากสาวน้อยสาวใหญ่จับจ้องไปที่เขาเป็นจุดเดียว ส่วนพนักงานที่เห็นเขาเดินเข้ามาก็รีบวิ่งเข้าไปต้อนรับก่อนจะโค้งให้ท่าทางดูเกรงขามผู้ชายคนนี้ไม่เบา ร่างสูงนั่นพูดคุยอะไรกับพนักงานสักพักก่อนสายตาของเขาจะกวาดมองดูรอบๆร้าน สายตาคมๆเฉยชาแบบพวกไม่ค่อยสนใจอะไรมาหยุดจ้องอยู่ที่ผมทำให้ผมเซมองทางอื่นแทบไม่ทัน
เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเราขี้เสือก
เราสบตากันสักพักก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปที่ประตูตรงหลังเคาท์เตอร์ หมอนั่นคงจะเป็นหนึ่งในผู้บริหารร้านนี้ละมั้งจากที่เห็นพนักงานทุกคนดูนอบน้อมต่อเขาเป็นพิเศษ แล้วยังท่าทางบุคลิกของเขาอีก
ผมหยุดสนใจผู้ชายคนนั้นเมื่อพนักงานนำไอศกรีมที่ผมสั่งไปมาเสิร์ฟ
งืดด เย็นครับ กินแล้วมีความสุข > _ <
ระหว่างที่กำลังนั่งละเลียดไอศกรีมสักพักเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้นมา ฮ้า ใครโทรมาเอาป่านนี้ครับ
“ฮัลโหล แบคฮยอนพูดสายครับ”
“แบคฮยอน นี่พ่อเองนะ” เสียงทุ้มๆแหบพร่าบ่งบอกวัยดังขึ้นมาตามสายทำให้ผมระบายยิ้มออกมา ก่อนจะเอามือถือออกมาเพื่อดูเบอร์โทรศัพท์และพบว่ามันคือเบอร์ของประเทศไทย
“ครับพ่อ กลับมาแล้วหรอครับ” คุณพ่อของผมท่านเป็นนักธุจกิจใหญ่ที่ต้องออกเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ และเมื่อสองเดือนก่อนท่านก็ต้องเดินทางไปยุโรปเพื่อคุยเรื่องธุรกิจที่ผมไม่เคยสนใจ จะให้คนแบบผมไปใส่สูทผูกไทด์ทำมาดขรึมตลอดเวลาแบบนั้นก็ไม่ไหวหรอกครับ มันไม่ใช่แนว!
“ใช่ลูก ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน พรุ่งนี้เข้ามาหาพ่อที่บ้านนะ”
“คร้าบพ่อ ผมจะรีบไปหาแต่เช้าเลยครับ คิดถึงนะครับพ่อ” เราคุยกันสักพักก่อนพ่อจะวางสายไป ตั้งแต่เข้ามหาลัยผมก็ขอย้ายออกมาอยู่คอนโดใกล้มอเพราะมันสะดวกสะบายในการเดินทาง และพ่อเพราะที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านทำให้บ้านหลังใหญ่มันใหญ่เกินไปในความรู้สึกผม ตั้งแต่แม่จากเราไปด้วยอุบัติเหตุ บ้านที่เคยอบอุ่นก็ดูเงียบเหงาจนผมกลัว กลัวว่ามันจะทำให้ผมร้องไห้คิดถึงแม่ทุกครั้งที่เดินผ่านมุมที่แม่เคยอยู่ บ้าน ที่เราเคยอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก
เช้าวันต่อมา
วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อกลับมาบ้านของตัวเองหลังจากไม่ได้กลับมานานเป็นเดือน คุณพ่อเดินเข้ามากอดก่อนเดินจูงมือผมให้ตามไปที่ห้องทำงานของท่าน หลังจากไม่ได้พบพ่อมานานเป็นเดือนผมรู้สึกว่าท่านดูผอมลงมากกว่าแต่ก่อน หรือท่านจะมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?
“แบคฮยอน พ่อมีเรื่องที่จะต้องบอกเรา” เมื่อเข้ามาอยู่ห้องเงียบๆเป็นส่วนตัวสองคน ใบหน้าที่ดูเหนื่อยอ่อนของคนเป็นพ่อก็มองจ้องมาที่เขา ก่อนเอ่ยเสียงเครียด
“ธุรกิจเรากำลังจะล้มละลาย”
คำพูดของพ่อทำให้ตาของผมเบิกกว้างอย่างตกใจ มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? นี่ใช่ไหมเรื่องที่ทำให้พ่อเครียด ทำไมผมไม่เคยรู้เลย ... แต่ผมก็ไม่เคยสนไม่เคยใส่ใจเรื่องธุรกิจพ่ออยู่แล้ว ให้ตาย แบคฮยอนเป็นลูกที่แย่จริงๆเลยครับ
ผมยืนนิ่งอย่างคนที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกสักพักก่อนจะเอ่ยถามพ่อ
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ” ผมถามพ่อออกไป ก่อนจะคิดว่าแล้วคนอย่างผมจะไปช่วยอะไรท่านได้ ตั้งใจเรียนก็ไม่ สอบก็ทำให้มันผ่านๆไปเท่านั้น
ครูครับ ถ้าแบครู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ แบคจะตั้งใจเรียน จะไม่แอบหลับเวลาครูสอนครับ
เหมือนพ่อจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไง ท่านส่งยิ้มบางๆมาให้ผม ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปที่ทำให้ผมช็อคมากกว่าเดิม
“พ่อเป็นหนี้เขาแบคฮยอน พวกมันกำลังตามล่าพ่ออยู่” พอฟังจบแบคฮยอนแทบทรุดครับ พราก
เว๊!!?
“พ่อคงต้องหนีหายไปสักพัก ที่พ่อกลับมาที่นี่ก็เพื่อจะมาเก็บพวกของสำคัญ แล้วก็จะมาบอกเรื่องนี้กับลูก ตอนนี้บัตรเครดิตพ่อโดนอายัติ บัตรของลูกก็คงจะใช้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน นี่คือเงินสด ลูกพกติดตัวเอาไว้ หวังว่าปัญหานี้คงจะจบภายในสองเดือน แต่ตอนนี้พ่อขอเวลาไปตั้งตัวก่อนสักพัก” พ่อรัวๆพูดใส่ก่อนจะหยิบเอาเงินสดปึกใหญ่ยัดใส่มือผมที่ยังยืนทำหน้าโง่ๆมึนๆอยู่
“ให้ผมไปกับพ่อด้วยนะครับ”
“ไม่ได้! มันอันตรายถ้าลูกจะไปเสี่ยงกับพ่อ" .. "ดูแลตัวเองดีๆนะแบคฮยอน พ่อรักลูก” และที่ทำไปนี่ก็เพื่อลูก …. คิดแล้วก็หวังว่าลูกคงจะเข้าใจในการกระทำของเขา ลูกเขาเป็นคนเก่ง เขารู้ดีว่าจะต้องเอาตัวรอดได้ เมื่อเห็นคนเป็นลูกยังคงยืนนิ่งเขาก็เขาไปกอดส่งความรักความห่วงใยจากคนเป็นพ่อให้ลูกชายคนเดียวที่เขามี ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้แบคฮยอนจมดิ่งอยู่กับความคิดตัวเอง
นี่มันอะไรกันครับเนี่ย บอกทีว่าผมไม่ได้ฝันไป!!?
หลังจากอยู่รอพ่อเก็บของจนโบกมือบ๊ายบายส่งพ่อขึ้นรถขับจากไปผมก็เดินออกจากบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำ
แม่ครับ ผมเป็นห่วงพ่อ
พ่อบอกกับผมไว้ว่าจะติดต่อกลับมาหลังจากที่ทุกอย่างลงตัวและปลอดภัย ซึ่งผมก็เห็นด้วย เคยดูละครน้ำเน่าหลังข่าวมาบ้างไอประเภทที่ว่าคนร้ายติดตามแอบดักฟังโทรศัพท์แล้วก็ต้องส่ายหัวอย่างเพลียๆ ที่สำคัญพ่อกำชับผมไว้ว่าห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาดเพราะพวกมันเป็นคนมีอิทธิพล แค่คิดก็สยองแล้ว
บางทีชีวิตคนเราแม่งก็ดราม่ายิ่งกว่าในละครอีกว่ะ
ผมกลับมาถึงคอนโดตัวเอง กดลิฟต์ขึ้นไปชั้นห้องพักอย่างเคยแต่ที่ไม่เหมือนเคยคือ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกผมก็เห็นผู้ชายในชุดสูทสองคนท่าทางไม่น่าคบหาอย่างแรงยืนอยู่ตรงหน้าห้องของผม
เหี้ยแล้วแบค หรือว่ามันจะเป็นพวกคนร้ายเจ้าหนี้ของพ่อ ……..
วินาทีนี้แบคฮยอนแดกจุดจนอิ่มคิดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วครับ เมื่อพวกมันสองคนหันมาเห็นผมก็ทำท่าจะชักอะไรออกมา หรือว่าจะเป็นปืน! นาทีต่อมานี่ก็ไม่ต้องคิดแล้วเหมือนกันครับว่าแม่งจะชักอะไร
เพราะใจผมมันบอกว่า ..
แบคฮยอน วิ่งดิวิ่ง!!!
โกยก่อนละครับพี่
ความคิดเห็น