กามเทพในสายลม

ลำดับตอนที่ #3 : ของขวัญ 100%

เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอวิ่งวุ่นจนหัวหมุน ยิ่งใกล้วันครบรอบ 50ปีของ‘เดอะปาร์ค’แล้วเธอยิ่งเหนื่อย เธอต้องประสานงานกับทุกแผนกเพื่อให้งานนี้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดและงานนี้เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ มีบริษัทเล็กใหญ่มาร่วมแสดงความยินดีมากมาย รวมถึง‘โรงแรมอันเดอร์บีช’ด้วย ไม่รู้ว่างานนี้‘เขา’จะมาเองหรือเปล่า แต่ลึกๆในใจเธอ เธออยากให้เขามา...

“เข้าไม่ได้นะคะ วันนี้คุณดุจดาวไม่รับแขกค่ะ”

เสียงเลขาคนสวยของดุจดาวดังอยู่หน้าห้อง แต่คงไม่ทันแล้ว

“ดุจดาว คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธการร่วมงานกับเอชเฮทแบรนด์โดยไม่ได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมการนะ!”

ตาแก่คมกริช หนึ่งในคณะกรรมการบริหารงานเอ่ยถามเธอด้วยความกรุ่นโกรธ แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบไปเลขาของเธอก็ชิงพูดก่อน

“ขอโทษค่ะคุณดุจ ให้ดิฉันเรียก-ก”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“ค่ะ”

เมื่อเลขาของเธออกไปแล้ว ก็ได้เวลาที่จะแก้ข้อกล่าวหาที่ไม่เป็นจริงเลย

“ทำไมดุจจะทำไม่ได้ค่ะคุณคมกริช ไหนบอกเหตุผลหน่อยสิ”ถ้าไม่มีเหตุผลที่ดีพอนะ เราคงได้เห็นดีกันแน่คุณคมกริช เธอรำพึงในใจ

“ก็อย่างที่ผมบอก ถึงคุณจะเป็นผู้บริหารมีสิทธิ์ในเดอะปาร์คมากกว่าพวกผม แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธใครโดยปราศจากการยอมรับจากคณะกรรมการ คุณไม่ควรทำอะไรโดยพลการนะคุณดุจดาว”

อืม เป็นเหตุผลที่เข้าท่าแหะ แต่ตาแก่นี่คงลืมอะไรไปบางอย่าง

“ค่ะ ที่คุณพูดมาก็ถูก”

“หึ ถ้าคุณไม่แก้ไขกรณีนี้โดยด่วน ผมจะเอาเรื่องเข้าที่ประชุมแล้วปลดคุณออกจากตำแหน่ง แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”

การที่เธอมาบริหารงานแทนพ่อของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เธอต้องพิสูจน์ตัวเองมาเป็นปี แล้วทำไมตาแก่พวกนั้นต้องจ้องจะจับเธอลงจากตำแหน่งทุกครั้งด้วยนะ!

“เดี๋ยวก่อนสิคะคุณกริช”

“มีอะไรอีก”

“ฉันว่าคุณลืมอะไรไปบางอย่าง”

“ผมว่าเราคุยกันหมดแล้วนะครับ”พูดจบพร้อมกับแสยะยิ้มให้แล้ว พร้อมกับหมุนตัวเตรียมออกจากห้องไป

กึก

“แต่ฉันว่าคุณลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง ตามกฎของเรา หากลูกค้าไม่มีคุณสมบัติครบตามที่บริษัทกำหนด ทางบริษัทสามารถปฏิเสธการร่วมงานได้เลยโดยปราศจากการลงความเห็นจากคณะกรรมการ ฉันว่าฉันทำตามกฎของบริษัทนะคะ”

คมกริชหันมาพร้อมกับเพลิงโทสะในดวงตา ตอนนี้เขารู้สึกเสียหน้ามาก

“งั้นผมขอตัวก่อน”เขาไม่อยากจะอยู่ในห้องนี้ต่ออีกสักวินาทีเดียว!

“เดี๋ยวก่อนสิคะ จะรีบไปไหน”

“มีอะไรอีก ผมจะไปทำงาน”น้ำเสียงของเขาโกรธกรุ่นขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ที่เขาพยายามจะเก็บไว้

“จะเอาฉันลงจากตำแหน่งน่ะ ไม่ง่ายนะคะ ฉันพิสูจน์ตัวเองมาเป็นปี อ้อ จะทำอะไรก็ระวังหน่อยนะ อย่าคิดว่าทำอะไรไว้แล้วคนอื่นไม่รู้ ระวังจะไม่มีที่ยืนในบริษัทล่ะ”

“นี่ นี่ แกขู่ฉันหรอ!”

“ฉันไม่ได้ขู่ แต่ฉันเอาจริง! เชิญค่ะ”

ปัง

------------------------------------------------------------------

พอพ้นจากหน้าประตูไปแล้ว คมกริชก็เดินกลับห้องตัวเองอย่างเร่งรีบ เขาไม่เคยเจอใครที่พูดไม่ไว้หน้าเขาอย่างนี้มาก่อน ยิ่งเป็นลูกของคนที่เขาเกลียดแสนเกลียด!

เหอะ อย่าคิดว่าจะลอยหน้าลอยตาอยู่ในบริษัทนี้ได้นานเลย เขานี่แหละจะเป็นคนดึงมันลงมา และขยี้มันให้แหลกสลายคามือเขา ด้วยตัวเขาเอง!

“บ้าเอ้ย”

------------------------------------------------------------------

ดุจดาวหลับตาลง พร้อมกับถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับคมกริช แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เธอมักจะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เธอรู้มาตลอดว่าเขาไม่ชอบเธอและพยายามเอาเธอลงจากตำแหน่ง และมีบางอย่างที่ไม่ปกติในสิ่งที่เขาทำ ทำให้เธอระแวงทุกครั้งที่พบหน้า ปัญหาก็คือเธอไม่มีหลักฐานมัดตัวคนผิดนะสิ!

ตื๊ด ตื๊ด

“สวัสดีค่ะ ดุจพูดค่ะ”

[สวัสดีครับ ผมแมทธิวนะครับ]

“สวัสดีค่ะคุณแมท เป็นยังไงบ้างคะสบายดีไหม”

‘แมทธิว’หรือ ‘แมท’ที่ดุจดาวกำลังพูดสายอยู่นั้น เป็นคนที่ดุจดาวเคยคบเพราะอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ดุจดาวเบื่อ ท้อและอยากจะลืมเหนือลิขิต เธอจึงตัดสินใจที่จะลองเปิดรับใครสักคนเขามาในชีวิต นั่นก็คือแมทธิว

แต่นานวันเข้า ความสัมพันธ์ของดุจดาวและแมทธิวไม่คืบหน้าอย่างที่ควรจะเป็น ต้นเหตุก็มาจากเธออีกเช่นเคย เธอไม่เคยลืมเหนือลิขิต!

ดุจดาวเลยตัดสินใจที่จะเลิกกับแมทธิวและเป็นจังหวะเดียวกันที่ดุจดาวเริ่มมั่นใจว่าแมทธิวชอบเธอ แต่ดุจดาวไม่ต้องการให้แมทธิวมาเสียเวลากับเธอ  ดุจดาวจึงสารภาพความจริงกับแมทธิวทุกอย่างว่าเธอไม่อาจรักแมทธิวได้ และคิดกับแมทธิวแค่เพื่อนมาตลอดเวลาที่คบกัน ดุจดาวพยายามที่จะรักแมทธิว แต่ก็คิดกับแมทธิวได้แค่เพื่อนจริงๆ

และแมทธิวก็เป็นคนที่ทำให้เธอซึ้งใจอีกเช่นเคย เขาเข้าใจเธอ ให้อภัยเธอ และเขาขอที่จะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอตลอดไป

[สบายดีครับ ประมานสัปดาห์หน้าผมจะกลับประเทศไทยแล้วนะ]

“ว้าว จริงหรือคะ ดีจังเลย”

ไม่รู้ว่าเพราะเธอหรือเปล่า พอเลิกกันไม่กี่เดือนแมทก็ไปเรียนต่อต่างประเทศทันที เธอก็เคยถามเขาอยู่เหมือนกันว่าทำไมตัดสินใจกะทันหันแบบนี้ แต่แมทก็บอกแค่ว่าอยากเรียนต่อมานานแล้ว แต่เธอก็ไม่เชื่อเสียทีเดียวหรอก แต่ไม่อยากเซ้าซี้มากเลยไม่ได้ถามอีก

[ผมโทรมาบอกแค่นี้แหละครับ แล้วเจอกันนะ]

“แล้วเจอกันค่ะ”

-----------------------------------------------------------------

สองวันต่อมา

ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ”

“เชิญ”

“มีของส่งมาให้คุณดุจดาวค่ะ”

‘ของ’ที่ว่าทำให้ดุจดาวอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ไม่มีใครส่งของให้เธอมานานแล้ว ส่วนใหญ่ของที่เธอได้จะส่งมาให้เธอนามของบริษัท ไม่ใช่ส่งมาในนามเธอเช่นนี้

“ใครเป็นคนส่งมา”

“ไม่ทราบค่ะคุณดุจ ระบุแค่ว่าส่งให้คุณดุจดาวเท่านั้นค่ะ ดิฉันเลยนำขึ้นมาให้”

“ไม่เป็นไร ขอบใจมาก วางบนโต๊ะฉันเลยจ้ะ”

เมื่อเลขาเธอออกไป ดุจดาวก็รีบแกะของด้วยความรวดเร็ว ยิ่งเห็นของที่เธอได้นั้นยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวจนเธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมา และพอเห็นข้อความที่แนบมานั้น ก็เกือบจะทำให้ของหลุดมือ!

‘ดุจชอบของขวัญที่พี่ส่งมาให้ไหม

                                     พี่เลือกเองกับมือเลยนะ

          พี่คิดถึงดุจนะครับ

พี่เหนือของดุจ ’

---------------------------------------------------------------

“ธี มีเอกสารที่ฉันต้องเซ็นอีกเยอะไหม”

‘ธี’หรือ‘ธีรt’เลขาคนสนิทของเหนือลิขิตและควบตำแหน่งบอดี้การ์ดของเหนือลิขิตด้วย

“ไม่เยอะครับ คุณเหนือ”

“อืม แล้วเรื่องที่ให้ไป‘จัดการ’ละไปถึงไหนแล้ว”

“เรียบร้อยแล้วครับ คาดว่าคุณดุจดาวน่าจะได้รับแล้วนะครับ”

“ดีมาก กลับไปทำงานได้แล้ว”

หึ นึกถึงของที่เขาให้ลูกน้องส่งไปให้ดุจดาว ไม่รู้เธอจะรู้สึกอย่างไรบ้าง เหนือลิขิตรู้ว่าเธอชอบและเธอจะต้องตกใจกับข้อความที่เขาเขียนถึงเธอมากกว่าของแน่ๆ แค่คิดเจ้าของใบหน้าคมเข้มก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

‘อีกไม่นานหรอกดุจ เราจะได้เจอกัน’

เหนือลิขิตต้องคอยแต่พร่ำบอกตัวเองในใจอย่างนี้ทุกวัน ตัวเขาเองตื่นเต้นจนแทบไม่อย่างจะทำอะไร อยากจะให้ถึง‘วันนั้น’เร็วๆ