รักซึ้งๆตรึงใจคนอ่าน :))'

ลำดับตอนที่ #2 : true story : วันนี้พูดเรื่อง...(อ่านดู)

     วันนี้ ครูของฉันสั่งการบ้านมาให้ฉัน คือให้พูดเรื่องสิ่งที่ประทับใจหน้าชั้นเรียน ฉันคิดไม่ออกว่าต้องนำเสนอเรื่องราวอะไรออกไปดี จนฉันนึกถึงสุนัขขนสีขาวปุกปุยตัวหนึ่งซึ่งชื่อว่า “เพชร” ซึ่งฉันเขียนไว้ในสมุดไว้ดังนี้

พูดเรื่อง สุนัขและสิ่งที่หายไป

     สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ด.ญ.ธนัชชา วันทะนะ ม.๒/๒ เลขที่ ๑๓ วันนี้ดิฉันจะมาพูดเรื่อง “สุนัขและสิ่งที่หายไป”ค่ะ

     ที่บ้านของฉันเลี้ยงสุนัขไว้หนึ่งตัวซึ่งเป็นเพศเมีย ต่อมามันคลอดลูกไว้ที่บ้านโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อของมันอยู่ไหน ฉันเลี้ยงลูกสุนัขทั้งหมด ๑๑ ตัว ซึ่งสุนัขบางตัวก็ให้เพื่อนของพี่ไปเลี้ยงจนมีกี่ตัวก็จำมิค่อยได้ แต่ฉันมีสุนัขที่ฉันรักมากที่สุด หนึ่งในนั้นก็มีสุนัขที่ชื่อว่า “เพชร” ซึ่งฉันเลี้ยงดูมันมาอย่างดี และฉันก็ได้ถ่ายรูปคู่กับมันตอนเด็กๆ ซึ่งแปะไว้ที่ตู้ในบ้าน ฉันรู้สึกผูกพันกับสุนัขตัวนี้มากมาย ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็มักจะจะเล่นและอยู่กับมันด้วยเสมอ

     จนวันหนึ่งฉันไปอยู่ที่คอนโดของแม่ฉันชั่วคราว ฉันก็เลยไม่ได้นำเจ้าเพชรติดมือมาด้วย ฝากให้ตากับยายของฉันเลี้ยง จนยายของฉันโทรมาบอกฉันว่าให้ฉันเอาเจ้าเพชรไปปล่อย ในวินาทีนั้นฉันเสียใจมาก ฉันไม่ยอมให้ยายเอาไปปล่อยวัด แต่ยายของฉันบอกว่า เพื่อนบ้านมาบอกว่าเจ้าเพชรและแม่ของมันเห่าน่ารำคาญ ทั้งๆที่ข้างบ้านอีกหลังหนึ่งก็เลี้ยงสุนัขด้วย ซึ่งพวกเขาก็พูดมาหลายวันแล้ว ซึ่งยายของฉันทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆที่เจ้าเพชรก็ไม่ได้เห่าอะไรมาก ถึงจะเห่าก็เห่าตามวิสัยของสุนัข สุดท้ายฉันก็ยอมให้ยายปล่อยเจ้าเพชรโดยที่ความรู้สึกตอนนั้นมันหล่นวูบไปกับตา ฉันไม่สามารถยื้อสุนัขที่ฉันรักเอาไว้ได้เลย น้ำตาของฉันไหลรินไม่ขาดสาย เหมือนมีความรู้สึกอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกขาดอะไรบาง อย่างเสียดายจัง เสียดายสุนัขที่ฉันรัก เสียดายสุนัขที่เคยวิ่งเล่น เสียดายทุกสิ่งทุกอย่างที่ติดอยู่ในความทรงจำของฉันและมัน ฉันรู้ว่าการร้องไห้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาได้แม้แต่น้อย เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วก็ด้วยความที่ฉันยังเด็กอยู่ ก็เลยยิ่งทำอะไรไม่ได้เลย...

     จนยายของฉันพาฉันไปที่วัดที่ซึ่งปล่อยเจ้าเพชร แม่ และพี่น้องของมัน ซึ่งไม่ได้ไปหามันหลายปีแล้ว ฉันมองมันซึ่งบัดนี้กลายเป็นสุนัขขี้เรื้อนไปแล้ว มันโตกว่าก่อนมาก โตจนฉันจำมันไม่ได้ เสียใจมาก เจ้าเพชรยังคิดถึงเจ้าของของมันอยู่ไหม เจ้าของที่อยู่ตรงนี้ เจ้าของที่รักมันมาก เจ้าของที่มันทำอะไรไม่ได้เลย สงสาร ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ใช่ไหม ฉันไม่ได้กอดมันเพราะมันตัวโตมากแล้ว เจ้าเพชร ดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันรู้ว่าแกก็มีหัวใจเหมือนมนุษย์อย่างฉัน ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ

     หลังจากฉันปล่อยสุนัขของฉันจนหมด ชาวบ้านก็ยังบ่นเรื่องสุนัขเห่าเสียงดังอยู่ ซึ่งมันไม่ใช่สุนัขตัวไหนเลย มันคือสุนัขของเพื่อนบ้านหลังใกล้ๆนี่เอง...

     สุดท้าย ท่านทั้งหลายที่เลี้ยงสุนัขอยู่ กรุณาเลี้ยงมันไว้อย่างดี อย่าให้มันเหมือนเจ้าของสุนัขอย่างฉัน อย่างน้อย มันก็ยังรักเจ้านาย และซื่อสัตย์กับเจ้านายของมัน