คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Parody fic ; Hello stranger กวน - มึน - โฮ ! #DOOSEOB
HELLO STRANGER ! #DOOSEOB
“ดูจุน...ดูจุน ตื่นได้แล้วมึง...” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากท้ายรถเก๋งคันหนึ่งที่กำลังปลุกเพื่อนที่เมาแอ๋หลังฉลองปีใหม่มาหมาดๆ ก่อนที่เพื่อนจะไปเที่ยวที่ต่างประเทศ
“อะไรมึง...ไอ้จุนฮยอง” เจ้าของชื่อ ดูจุน ตื่นขึ้นมาหลังได้ยินเสียงเพื่อนปลุก
“ถึงสนามบินแล้วเว้ย เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอกมึง”
“เออๆ งั้นกูไปและ”
“เดี๋ยว...แล้วมึงจะไปสภาพนี้เนี่ยนะ” จุนฮยองถามดูจุนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกับผู้ชายเซอร์ๆแต่งตัวสบายๆชนิดที่ว่าใส่เสื้อยืดขนาดพอดีตัว(หนักไปทางเล็กกว่าตัว) กางเกงขาสี่ส่วนสีออกเหลืองๆ รองเท้าแตะฟองน้ำหูหนีบ หมวกไหมพรมสีแดง และหิ้วกระเป๋าใบเล็กๆใบหนึ่งที่มีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ตัว
“ทำไมวะ...กะอีแค่ขึ้นเครื่อง ไม่ได้ไปโชว์หล่อ”
“แต่...”
“กูไปละ ไว้จะเอาแกลอรี่สาวไทยสวยๆมาฝาก !” ดูจุนโบกมือบ๊ายบายเพื่อนที่พยายามจะเตือนแต่ไม่ทัน เพราะตอนนี้หน้าของดูจุนเต็มไปด้วยรอยปากกามาร์กเกอร์ที่ถูกเพื่อนในวงฉลองเขียนก่อนมาขึ้นเครื่อง
“ช...โชคดีว่ะ...” จุนฮยองบอกเบาๆเพราะปลงกับเพื่อนตัวเอง ก่อนจะขับรถวกกลับไปที่หน้าสนามบินอีกฝั่ง เพื่อไปรับแฟนของเขาที่มาทำธุระที่สนามบินเหมือนกัน
“คุณยุนดูจุน มารึยังคะ ??” ไกด์สาวประจำกรุ๊ปตะโกนหาชื่อดูจุน ซึ่งเป็นผู้โดยสารคนสุดท้ายที่ทางคณะทัวร์รอ อันที่จริงเรียกว่าบังเอิญมากกว่าที่ดูจุนได้ไปต่างประเทศ เพราะเขาดันไปส่งซองชิงโชคกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อหนึ่งเล่นๆ และดันถูกรางวัลจริงๆ
“มาแล้ว...” ดูจุนเดินไปโผล่หลังไกด์สาว ทำให้ไกด์สาวและคณะทัวร์คนอื่นสะดุ้งกับสภาพของดูจุนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยปากกา และสภาพการแต่งตัวที่ไม่ต่างกับวณิพก
“มองอะไรครับ ?” ดูจุนถามแบบปกติชน ลูกทัวร์ทุกคนจึงพากันอ้ำๆอึ้งๆ
“คือ...” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งหยิบกระจกมาส่องหน้าให้ดูจุนเห็นก่อนที่ดูจุนจะโวยวายออกมาที่เห็นหน้าตัวเอง
“ไอเชี่ยแม่ง !!! ไอ้กีกวัง !” ดูจุนตะโกนด่าเพื่อนตัวเองท่ามกลางความตกใจของคนในสนามบิน
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง คุณไปล้างหน้าก่อนก็ได้ค่ะ แล้วเจอกันที่ล็อบบี้ชั้น 2 นะคะ” ไกด์สาวบอกดูจุนก่อนจะเดินนำลูกทัวร์ออกไป
ดูจุนเดินไปล้างหน้าพักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาที่บันไดเลื่อนไปล็อบบี้ชั้น 2 แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อน
“ฮัลโหล ไอ้จุนฮยอง กูขอคุยกับกีกวังหน่อยดิ๊ !” ดูจุนพูดโทรศัพท์ด้วยเสียงดังมากจนคนที่อยู่บริเวณบันไดเลื่อนหันมามอง
“ได้ๆ รอแปปน้า~” เสียงเล็กแหลมที่ไม่ใช่คนปลายสายดังขึ้นจากด้านหลังของดูจุนราวกับจงใจกวนดูจุนเล่น
“ไอ้กีกวัง มึงมาก็ดี ทำไรอยู่วะ !”
“เค้ากำลังจะไปซื้อของให้ตัวเองไง...” เสียงจากคนข้างหลังคนเดิมดังเช่นเคย จนดูจุนหันไปมอง ก็พบกับร่างเล็กหน้าเด็กกว่าวัยยืนคุยโทรศัพท์อยู่เช่นกัน
“มึงทำเชี่ยไรอยู่เนี่ย !”
“อะไรอ่ะ งี่เง่าจริงๆ เค้าออกมาเพื่อตัวเองนะ !”
“ทำเพื่อกูพ่อมึงดิ ! ไอห่า กูก็อายเป็นนะ”
“ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่เค้าด้วยเล่า !”
“พอเลยๆ คุยกับมึงแล้วอารมณ์เสีย กูวางสายและ !”
“เค้าก็เบื่อตัวเองเหมือนกัน อีตาบ้า !”
ทั้งสองคนตัดสายโทรศัพท์พร้อมกันจนคนที่บันไดเลื่อนอดขำไม่ได้ เพราะประโยคที่ทั้งสองพูดกับอีกฝ่ายนั้น ดูเหมือนว่าทั้งคู่โทรคุยกันเองซะมากกว่า จนแม้แต่ดูจุนและเด็กหนุ่มคนนั้นยังต้องหันมามองหน้ากันด้วยสายตาแปลกๆ
ดูจุนเดินไปขึ้นเครื่องบินด้วยสภาพที่โทรมที่สุดในกรุ๊ป และเดินขึ้นไปนอนบนเครื่องอย่างสบายใจ โดยท่านอนของดูจุนคือนอนเอนเบาะ เอาเท้าถีบเบาะข้างหน้า โดยไม่แคร์สายตาคนอื่น แต่เขาลืมเอาผ้าห่มมา ทำให้ต้องใช้ผ้าเช็ดตัวที่มีสีสันสดใสลายคิตตี้มาห่มแทนจนเด็กๆในกรุ๊ปขำ
“ขำไรน้อง ?” ดูจุนเริ่มหมดความอดทน
“หงึ...แง~” เด็กคนนั้นร้องไห้จนคนทั้งเครื่องหันมามองเป็นตาเดียว
“เฮ้ยน้อง อย่าร้อง !” ดูจุนพยายามเอามือปิดปากเด็กจนหยุดร้อง
“อะไรกันเนี่ย~” เด็กหนุ่มที่เพิ่งมีเรื่องกับดูจุนทางสายตาโวยวายเบาๆคนเดียวเพราะรำคาญเสียงดังๆ ดูจุนพยายามข่มตาหลับจนมีประกาศจากกัปตันเครื่อง
ประกาศจากโซบีสท์แอร์ไลน์ ขณะนี้เครื่องได้ลงถึงประเทศไทย ณ แบงคอกซิตี้แล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพทุกท่าน ขอบคุณที่ใช้บริการบีสท์แอร์ไลน์ กระผม กัปตันซนดงอุน รายงานครับ ปิ๊งป่อง~
“ถึงกรุงเทพแล้วนะคะทุกคน กรุงเทพมหานครเนี่ย เป็นเมืองหลวงที่มีชื่อยาวที่สุดในโลกเลยนะคะ และแน่นอนว่า มาถึงไทยแล้ว จะขาดต้มยำกุ้งได้ยังไงจริงมั้ย ??” ไกด์สาวแนะนำอย่างชำนาญ
“ช่ายยยย~” ลูกทัวร์ตอบประสานเสียง
“และเสร็จแล้วก็จะมีการพาไปลิ้มลองเหล้ารสเลิศของเมืองไทยด้วยนะคะ มาดูกันว่าเหล้าไทยจะสู้โซจูของเราได้มั้ย >< งั้นตอนนี้ขอให้ทุกคนพักผ่อนตามสบายก่อนนะคะ เดี๋ยวเจอกันตอน 4 โมงเย็นค่า”
“เชี่ยแม่ง กระเป๋าตังค์หาย !” ดูจุนโวยวายขึ้นมา
“แม่งเอ๊ย ทำไมมาไทยทั้งที ชีวิตกูมันบัดซบจังวะ - -+” ดูจุนเปรยขึ้นมาขณะเก็บสัมภาระอันน้อยนิดในห้อง
นัน จอง มัล mystery mystery girl~
ใครมันทะลึ่งโทรหากูข้ามประเทศวะเนี่ย บ้านมึงรวยค่าโทรนักรึไงวะ- - -> ดูจุนคิด
“ยอโบเซโย...”
“ไอเชี่ยดู๋ ! ไปเมืองนอกแต่เสือกลืมกระเป๋าตังค์ มึงจะบ้าป่ะ !!” เสียงจุนฮยองจากปลายสายดังขึ้นมา ดูจุนตบหน้าผากตัวเองเบาๆอย่างเซ็งๆที่จุนฮยองบอกช้าไป
“ทำไมมึงไม่บอกตอนกูกลับเกาหลีเลยวะ ไอห่า !” ดูจุนตะโกนใส่โทรศัพท์แกมประชด
“แล้วมึงจะไปถอนตังค์ที่ธนาคารไทยเป็นป้ะล่ะ ถ้าไงเดี๋ยวกูโอนไปให้มึงก็ได้ !”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ทริปเที่ยวฟรีนี่หว่า ช่างเหอะ”
“แล้วของฝากพวกกูอ้ะ !! กูจะฝากมึงซื้อตุ๊กตาช้างมาให้ฮยอนซึงหน่อย ที่รักกูบ่นอยากได้” จุนฮยองบ่น
อ้อ ที่มึงโทรมานี่ เพื่อของฝากเมียใช่มะ ไอ้เพื่อนสารชั่ว ! - -+ - - -> ดูจุนคิด
“ไม่มี -..-” ดูจุนพูดส่งท้ายก่อนจะตัดสายไป
“เอาล่ะ เตรียมพุงลงไปกินอาหารไทยแสนอร่อยดีกว่า~” ดูขุนลุกจากเตียงบิดไปมาก่อนจะเดินลงไปที่ล็อบบี้โรงแรม
“เมนูอาหารเย็นวันนี้ ก็จะเป็นต้มยำกุ้ง แกงมัสมั่น ทอดมันกุ้งสูตรชาววัง ผัดหมี่โคราช และปิดท้ายด้วยขนมหวานสุดน่ารักอย่าง ลูกชุบ นะคะ...อ้อ แล้วก็คุณผู้ชายที่สนใจดื่มก็มีเหล้าไทยอย่างแม่โขงบริการด้วยนะคะ ขอให้ทุกท่านเอร็ดอร่อยกับมื้อนี้เลยนะคะ...”
ไกด์สาวแนะนำเมนูอาหาร สภาพร้านเป็นร้านธรรมดาๆกลางแจ้งติดถนนที่ลูกทัวร์แบ่งกันนั่งเป็นโต๊ะๆสไตล์ครอบครัว แน่นอนว่าดูจุนพระเอกของเราก็นั่งคนเดียวเพราะฉายเดี่ยวตั้งแต่มา
“เหล้าแม่งได้ใจดีว่ะ - -+” ดูจุนนั่งจิบเหล้าแม่โขงทีละน้อยๆ และทานอาหารบนโต๊ะจนหมด แต่ก็ยังคงนั่งกินเหล้าไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะค่ะ ใครทานอิ่มแล้วอยากจะกลับโรงแรมก็ได้เลยนะคะ หรือท่านใดที่สนใจอยากเที่ยวชมเมืองไทยยามค่ำคืนต่อ ก็เชิญได้ตามสบายเลยค่ะ แต่ขอให้รักษาเวลาด้วยนะคะ พรุ่งนี้เจอที่ล็อบบี้แปดโมงเพื่อจะเคลื่อนย้ายไปยังจังหวัดภูเก็ตเกาะสวรรค์ค่ะ ^^”
“เอิ๊กๆ...” ดูจุนหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า และเริ่มเดินระหกระเหินไปเรื่อยๆจนเริ่มออกห่างจากโรงแรมและไปนอนสลบอยู่ที่หน้าโรงแรมขนาดย่อมๆอีกแห่งหนึ่ง ดูจุนนอนขดอยู่หน้าทางเข้าโรงแรมเพราะอากาศที่หนาวเย็นประกอบกันน้ำค้างพอสมควร คนที่ผ่านไปมาก็ไม่กล้าไปช่วยเพราะเข้าใจว่าดูจุนเป็นคนบ้า เนื่องจากลักษณะการแต่งตัว
“เฮ้ย คุณ ... มานอนแอ้งแม้งอะไรตรงนี้เนี่ย...” เสียงเล็กแหลมของใครคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จะวิ่งเข้าไปดูดูจุน
“อือ...” ดูจุนที่หน้าแดงเพราะเหล้าเงยหน้าขึ้นมาหรี่ตามองครู่หนึ่งและหลับตานอนต่อ
“เหอ ? ซองนามบัตร จะเปิดดูบัตรประชาชนดีมั้ยเนี่ย ฉันอ่านภาษาไทยไม่ออกซะด้วย...แต่ว่า ลองเปิดดูละกัน เผื่อจะมีคนรู้จักพี่แก...” ร่างเล็กหยิบกระเป๋านามบัตรขนาดน้อยๆที่ติดอยู่ในกางเกงออกมา
“เหอ ? นี่มันคนเกาหลีนี่หว่า...เฮ้ย ! ที่เจอกันที่สนามบินนี่ ทำไมมันมานอนแอ้งแม้งที่นี่วะ ??”
“แจ้งตำรวจดีมั้ยเนี่ยะ เง้อ พรุ่งนี้ค่อยเอามันไปสถานีตำรวจละกัน ให้มันนอนดมกลิ่นรองเท้าไปก่อน - -” ร่างเล็กถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่มหึมาห่มให้อีกคนที่นอนไม่มีสติอยู่
…..
ผ่านไปจนเช้า ร่างสูงก็นอนร้องอ้อแอ้ไม่มีทีท่าจะตื่น จนชาวต่างชาติในรีสอร์ทพากันเดินข้ามไปข้ามมาไม่สนใจ และร่างเล็กก็ค่อยๆย่องมาจะหยิบผ้าห่มคืน
“แง่ง !” ร่างสูงคว้าผ้าแย่งร่างเล็กไว้ จนอีกคนเริ่มหมดความอดทน
“นี่มันผ้าฉันนะโว้ย เอามา !!” ทั้งสองคนต่างยื้อแย่งผ้ากัน จนสุดท้ายดูจุนก็ตื่นขึ้นในสภาพไม่ต่างกับวนิพก
“กี่โมงแล้ววะ ?” ดูจุนสะลึมสะลือถามร่างเล็กที่กอดผ้าแบบหวงๆ
“ก...เก้าโมง”
“ไอหอก !!” ดูจุนโวยขึ้นมาก่อนจะวิ่งไป เดือดร้อนโยซอบต้องวิ่งตามเพราะดูจุนลืมรองเท้าไว้
“เฮ้ย ! มาเอารองเท้าไปก่อนนน~”
“เชี่ย รอกูด้วยยยยยย~” ดูจุนวิ่งตามรสบัสที่กำลังเคลื่อนตัวออก แต่สุดท้ายก็ต้องนั่งหอบเพราะตามไม่ทัน
“แล้วกูจะกลับเกาหลีไงวะ ห่า !” ดูจุนนั่งมองตามรถบัสก่อนจะขยี้หัวแบบอารมณ์เสีย
“เฮ่ย...นี่ รองเท้า” ร่างเล็กหน้าเด็กเดินมาพร้อมวางรองเท้าให้ก่อนจะเดินไป แต่ก็โดนดูจุนคว้าคอเสื้อไว้
“เดี๋ยว !” ดูจุนเผลอพูดเสียงดัง และเผลอทำหน้าตาโหดเพราะอารมณ์เสีย ร่างเล็กที่โดนคว้าไว้ตัวสั่นกึกก่อนจะโวยวายออกมา
“เฮ้ย ! อย่าทำอะไรฉันนะ เราเป็นคนเกาหลีด้วยกัน อย่าปล้นฉันเลยน้า~”
“ไม่ใช่เว้ยยย~ ฟังก่อนเด้ะ ! นายอยู่เกาหลีอีกกี่วัน”
“อาทิตย์นึง เค้ามางานแต่งเพื่อน”
“ฉันไปกับแกด้วย !”
“เฮ้ย ! ได้ไงอ่ะ ! ไม่รู้ ไม่เกี่ยว ไม่สน” ร่างเล็กรีบจ้ำอ้าวออกห่างจากดูจุน แต่ดูจุนก็เดินตาม
“อย่าตามเค้ามานะ !!!” คนตัวเล็กรีบเดินเร็วกว่าเดิม แต่ด้วยขาที่ยาวกว่าของดูจุน ทำให้เดินตามทันและเดินไปดักหน้า
“ฉันจะไปกับแก - -+” ดูจุนบอกอย่างเด็ดขาด
“แต่ฉันไม่ให้ไป !”
“ฉันจะไป - -+”
“ไม่ให้ไป ไม่ให้ ไม่ให้ ไม่ให้ !”
“จะไป จะไป จะปายยยย~”
“ชิ - -+” ร่างเตี้ยส่งสายตาค้อนก่อนจะหันกลับ โดยหวังว่าดูจุนจะเลิกตาม แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะดูจุนก็เดินกอดอกผิวปากเดินตาม
“ยังจะตามมาอีกเหรอเฮ้ย !”
“แกต้องรับผิดชอบฉัน เพราะแกไม่ยอมปลุกฉัน - -+” ดูจุนพูด
“นี่ฉันผิดใช่มะที่ช่วยนายตอนเมาเนี่ย ถ้ารู้งี้นะ เมื่อคืนฉันปล่อยให้นายโดนหมานอนทับซะดีกว่า ชิ !”
“โอเคๆ ขอร้องละ ตอนนี้ข้าวของฉันอยู่ทีโรงแรมหมดเลย แถมรถก็ออกไปแล้ว ฉันเป็นคนเกาหลีที่พูดอังกฤษไม่ได้ ขอร้องละ ให้ฉันไปด้วยเถอะ” ดูจุนทำหน้าสลดยอมเล่าความจริงให้ฟัง จนร่างเตี้ยอดสงสารไม่ได้
“จะให้ฉันไปด้วยได้มั้ย ?? Q[ ]Q”
“...ไม่ !”
“อ้ากกกกก ขอร้องละนะ ไว้กลับเกาหลีแล้วฉันจะพานายไปเลี้ยงสวนสนุกล็อตเต้เวิลด์เลยก็ได้~” ดูจุนพูดขอร้องอย่างหนักแน่น
“อืม...น่าสนใจ...”
“เอ้า แถมด้วยสวนน้ำแคริบเบียนเบย์ที่นิชคุณเป็นพรีเซนเตอร์ด้วย เอามั้ย !”
“พี่คุณเหรอ !” ร่างเล็กทำตาวาว หลังได้ยินชื่อ นิชคุณ
“อะไรจะดีใจขนาดน้าน~”
“ไม่รู้อะไรก็หุบปากไปเลยเฟ้ย ! พี่คุณน่ะ เป็นคนไทยที่ดังสุดๆในเกาหลีเลยนะ”
“เออ ฉันรู้ ว่าพี่เขาเป็นคนไทย อย่าบอกนะว่าที่มาไทยเนี่ยะ มาตามพี่เขาน่ะ ได้ข่าวว่ามาโฆษณาที่ไทยอยู่นี่”
“จริงดิ้ ! แกรู้ได้ง้ายยย แล้วทำไมบอกฉันช้าขนาดนี้ ถ้างั้นฉันยอมให้แกไปด้วยก็ได้~” เด็กหนุ่มดูจะดีใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่าตอนนี้นิชคุณอยู่ที่เมืองไทย
“โอเคๆ = =;”
“ถ้างั้นคืนนี้ ฉันจะไปดูงานแฟนมีทพี่คุณ นายจะเข้ามั้ย ?”
“...คงไม่ง่ะ ไม่มีตังค์”
“อืม...ถ้างั้น ฉันจะฝากของไว้ที่นายละกันนะ พอไปดูเสร็จก็ค่อยไปกินข้าว”
“วางแผนซะเรียบร้อยเลยนะ” ดูจุนแขวะนิดๆ
“จะไปหรือไม่ไป ??”
“ไปสิเฮ้ย !”
“งั้นอย่าบ่น - -+”
…..
“เออ...งั้นฉันไปรอแถวๆตลาดละกันนะ” ดูจุนรับถุงข้าวของพะรุงพะรังมาจากโยซอบแบบเซ็งๆ
“อ้อ แล้วก็...เค้าฝากโทรศัพท์ด้วยนะ ถ้าใครโทรมาก็บอกว่าเค้าไม่...”
so beautiful my girl you (you !) oh oh girl (you !) oh oh girl ...~
“ฮัลโหล ตัวเอง…” โยซอบรับโทรศัพท์ จากสรรพนามที่ได้ยิน ทำให้ดูจุนพอจะรู้ว่าเป็นใคร
“แฟนเหรอ ?? คิคิคิ”
“หุบปากไปเลยเฟ้ยยย~ - -+” โยซอบหันมาส่งสายตาจิกก่อนจะกลับไปคุยต่อ
“ทำไรอยู่อ่ะ ทำไมเสียงดังจัง” แฟนของโยซอบพูดจากปลายสายด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“แหม่ เค้าก็...กำลังจะไปเที่ยวกับฮยอนซึงอ่าไง”
“งั้นเหรอ อย่านอกลู่นอกทางล่ะ รู้มั้ย !”
“เค้ารู้แล้วน่า~ เอ๊ะ อะไรนะ ฮยอนซึง หือ ? อ๋อๆ โอเคๆ เข้าใจแล้ว จะรีบเข้าไปนะ” โยซอบหันมาพูดกับดูจุนจนดูจุนงงเต้ก
“ฮะ ??”
“แค่นี้นะมินโฮอ่า~ ไว้เค้าจะโทรกลับนะ ฮยอนซึงเรียกเค้าแล้ว…” โยซอบพูดตัดสายก่อนจะปิดโทรศัพท์เป็นโหมดออฟไลน์แล้วยื่นให้ดูจุน
“เอ้า ! เค้าฝากด้วย”
“โกหกแฟนแบบนั้น มันไม่ว่าเอาเหรอ ?”
“แฟนเค้ามันงี่เง่าอ่ะ แค่บอกจะมาไทยมันก็จะชักดิ้นชักงอ...”
“เฮ้ย เดี๋ยวนะ แกบอกว่าเพื่อนแกชื่อฮยอนซึง... ?” ดูจุนนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกออกว่าชื่อที่ร่างเล็กทำเป็นตะโกนเรียกคือชื่อของแฟน(หรือเมีย ?)ของจุนฮยองที่จุนฮยองทั้งรักทั้งบูชาชนิดที่ว่าถ้าเอาทองคำเปลวแปะแล้วเอาขึ้นหิ้งได้ พี่แกทำไปแล้ว
“ใช่ ฮยอนซึง เพื่อนรักเค้าเอง มีอะไรเหรอ ?”
“ป...เปล่าๆ” ดูจุนกลบเกลื่อนความตกใจเพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
“เข้าไปเหอะ เดี๋ยวดูแลของให้”
“ขอบใจนะ” ร่างเล็กยิ้มก่อนจะรีบวิ่งตอกบัตรเข้างานไป ดูจุนมองจนแน่ใจว่าโยซอบเข้าไปแล้วแน่ๆ จึงแอบหยิบโทรศัพท์อีกคนมาดูด้วยความอยากรู้
“ต้องมีรูปแฟนมันซักรูปสิ คิคิคิ” ดูจุนเปิดเข้าไฟล์รูปภาพและพบกับรูปผู้ชายที่โยซอบถ่ายคู่ด้วยหลายรูป ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเข้าขั้นดีมาก ขาว สูง สมาร์ท เท่ แถมท่าทางน่าจะมีฐานะ เข้าข่ายรูปหล่อพ่อรวยเลยทีเดียว
“ชื่ออะไรเนี่ย ชเวมินโฮ...ชิ ยังหล่อไม่ได้นิ้วก้อยฉันเลย -..-”
“โอ๊ยยย พี่คุณอ่ะนะ หล่อมาก~ พี่เค้าแอบยิ้มให้ฉันด้วยล่ะ เขินชะมัด” เด็กหนุ่มนั่งจิ้มหมูย่างเข้าปากแบบอารมณ์ดีสุดๆพร้อมเล่าถึงบรรยากาศในงานแฟนมีทที่ตนไปสัมผัสมาให้ดูจุนฟัง ในขณะที่ร่างสูงก็นั่งท้าวคางฟังอย่างตั้งใจ
“เค้าอาจจะยิ้มให้ทุกคนนั่นแหละน่ะ” ดูจุนพูดขัดคอก่อนจะกระดกเหล้าแก้วน้อยๆเข้าปาก
“ไม่รู้จะพูดอะไรก็เงียบไปก็ได้นะ”
“แล้ว...นาย ชื่อไรอ่ะ ?” ร่างเล็กตัดบทเปลี่ยนประเด็นมาถามชื่อร่างสูงก่อนที่จะอารมณ์เสียไปมากกว่าเดิม
“ถามแบบนี้ ชอบฉันเหรอ ?” ดูจุนยักคิ้วแบบอ้อนบาทานิดหนึ่ง
“ไม่ถามก็ได้วะ...” ร่างเล็กทำแก้มป่องพลางชักสีหน้า
“ฉันไม่บอกดีกว่า นายลองคิดดูสิ ถ้าเราไม่รู้จักกัน เราจะทำอะไรยังไงก็ได้แบบไม่ต้องแคร์อีกฝ่าย จริงมะ ?”
“ยังไง ?” ร่างเล็กทำหน้าแบบงงๆกับคำพูดของอีกฝ่าย
“อืม...ก็แบบ เอางี้ ฉันสาธิตให้นายดูละกัน” ดูจุนพูดก่อนจะกวักมือเรียกลุงเจ้าของร้านขายอาหารริมถนนมา
“ลุงครับ มาทางนี้หน่อยฮะ”
“ทำอะไรน่ะ ?”
“เดี๋ยวก็รู้” ดูจุนทำหน้ายิ้มกริ่มก่อนจะยิ้มให้คุณลุงชาวไทยคนหนึ่งที่กำลังยินทำหน้ายิ้มแป้นหลังเห็นลูกค้าสองคนที่เป็นคนเกาหลีนั่งยิ้มให้ โดยไม่รู้ถึงมหันตภัยแม้แต่น้อย
“ลุงครับ อาหารร้านลุงเนี่ย สุดติ่งเลยฮะ นี่อาหารแล้วเหรอครับ ผมไม่อยากเชื่อนะว่านี่คืออาหารน่ะ ไม่ไหวนะ กินน้ำล้างเท้าอร่อยกว่าเยอะ @#%#^#&@$@&~” ดูจุนพูดด่าร้านอาหารแต่กลับทำหน้ายิ้มแป้นและชูนิ้วที่บกบ่องถึงความสุดยอด ทำเอาคุณลุงร้านอาหารยิ้มแป้นเพราะเข้าใจว่าลูกค้าชม แต่หารู้ไม่ว่า...
“แกทำบ้าอะไรหา !!!” ร่างเล็กโวยวายขึ้นมาก่อนจะจ้องอย่างเอาเรื่อง
“เห็นมะ ลุงคนนั้นกับฉันไม่รู้จักกัน ฉะนั้นถ้าฉันด่าอะไรไป ลุงก็ไม่มีสิทธิมาโกรธฉันได้หรอก ฉะนั้นนายกับฉันไม่ต้องรู้ชื่อกันดีกว่า”
“ก็ได้...” ร่างเล็กยิ้มก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ฉันทำอะไรนายก็ได้ใช่มะ ?”
“ใช่ !”
“โน่น...” ร่างเล็กชี้ไปทางถาดที่เต็มไปด้วยเหล่าแมลงนานาชนิดที่ถูกทอดจนเหลืองกรอบส่งกลิ่นหอมน่ารับประทาน แต่ทว่า...
“อย่าบอกนะว่า...”
“ช่ายยย~ กินซะ !”
“อี๋~” ดูจุนแยกเขี้ยวพร้อมด้วยสายตาพะอืดพะอม ก่อนจะสงบสติอารมณ์มามองหน้าร่างเล็กที่ท้าวคางมองอย่างน่ารัก
“ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...”
“ว่ามาเลย !”
ตุ้บ !
“ถ้าฉันกินไอ้แมลงถาดนั้นหมด นายต้องกินเหล้าขวดนี้ให้หมดด้วย !” ดูจุนยกขวดเหล้าขนาดใหญ่พอสมควรมาตั้งบนโต๊ะ ก่อนจะยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่าย
“…”
“ถอดใจยังทันนะพวก...” ดูจุนกอดอกมองอย่างเย้ยหยัน
“ตกลง !” ร่างเล็กมองขวดเหล้าแบบหวาดๆแต่ก็ทำฟอร์มรับคำท้า
“อี๋...เอาวะ กลั้นใจกินไปเหอะ” ร่างสูงสูดหายใจเข้าก่อนจะสวาปามแมลงเข้าไปรวดเดียวหมดจาน
“อร่อยมะ ? คิคิคิ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะ ตาแกแล้ว”
“อึ้ก... !” ร่างเล็กเปิดขวดเหล้าก่อนจะกระดกอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากนั้นทุกอย่างตรงหน้าก็ดับวูบลง
....
“อ..อือ...” ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงโทร ก่อนจะสะบัดหัวไปมาเพื่อบรรเทาอาการแฮงค์ เขาไม่รู้ว่าเผลอตัวหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
โยซอบตั้งสติประคองตัวเองเดินไปที่ห้องน้ำ แต่กลับพบดูจุนกำลังเข้าห้องน้ำในสภาพที่ไม่ปิดประตู
“เฮ้ย !!!” ทั้งสองคนโวยวายก่อนที่ดูจุนจะรีบรูดซิปกางเกง ส่วนโยซอบก็แทบจะรีบดึงประตูห้องน้ำ
“ล...แล้วทำไม...เฮ้ยยยยย !!!” ร่างเล็กเพิ่งนึกได้หลังเห็นตัวเองในกระจกที่อยู่ในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ ก่อนที่จะหันไปมองดูจุนอย่างเอาเรื่อง
“เฮ้ย ฉันเปล่านะ -0-”
“ถ้าแกไม่ทำ แล้วใครจะทำ หา =[ ]= !!! ไอ้บ้า แกทำอะไรฉันเมื่อคืน บอกมานะ !”
“แกจะบ้ารึไงเล่า เมื่อคืนฉันก็กลับมาสภาพเดียวกับแกนั่นแหละ เอ้า !” ดูจุนโยนกล้องให้โยซอบ เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงอย่างหวาดๆก่อนจะรีบเปิดกล้องเช็คดู ก็พบกับวิดิโอที่ถูกถ่ายไว้เมื่อคืน เป็นภาพเหตุการณ์ที่เขากับดูจุนอยู่ในสภาพเมาเละทั้งคู่
so beautiful my girl you (you !) oh oh girl (you !) oh oh girl ...~
“หือ...” ดูจุนสังเกตมือถือของโยซอบที่ตกอยู่ที่เท้าของเขา ก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
“แฟนแกโทรมาว่ะ...135 miss call”
“ชิบหายแล้ว !” โยซอบอุทานก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์วิ่งไปที่ริมหน้าต่างห้อง
“ฮัลโหลตัวเอง...” ร่างเล็กรับโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์” คนปลายสาย หรือที่ชื่อว่า ชเว มินโฮ คาดคั้นอย่างเอาเรื่องตามประสาคนขี้หึง
“ก็...เอ่อ...”
“ดื่มเหล้าเหรอ ?”
“นิดนึงอ่ะ แบบว่า ฮยอนซึงมันชวน...”
“อ๋อ ฮยอนซึงชวนดื่มเหล้าข้ามประเทศเลยเหรอ ?”
“เอ๋...” โยซอบเริ่มทำหน้าไม่ดี จนดูจุนตัดสินใจเดินมายืนข้างๆ
“พี่เจอฮยอนซึงเดินห้างกับแฟนมันอยู่ เดินกับไอ้ผู้ชายที่ชื่อ ยงจุนฮยอง ...”
“ชิบหายแล้ว =[ ]= !!” โยซอบทำปากอุทานออกมา แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
“จะเถียงอะไรอีกมั้ย แล้วนี่โกหกพี่ใช่มั้ย ?”
“...”
“แล้วสรุปไปทำอะไรที่เมืองไทย”
“เค้ามางานแต่งเพื่อน...”
“แล้วทำไมไม่บอกพี่ !”
“ก็ถ้าบอก ตัวเองจะให้เค้ามาเหรอ ?”
“ไม่ต้องมาพูดมาก ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ”
“แต่...”
“ไปหาไฟลท์บินกลับเกาหลี เดี๋ยวนี้ ไฟลท์ด่วนเลย !!”
“ตัวเอง...”
“ยังจะมาพูดอีก พี่บอกให้กลับ”
“เค้าไม่กลับ ...”
“ไม่กลับก็เลิกกัน !”
“เลิกเลยเหรอ ใจเย็นน...”
“เราเลิกกัน ! พอกันที พี่เบื่อแล้วที่ต้องมาดูแลคนงี่เง่าแบบนาย !” โยซอบสะอึกหลังจากได้ยินเสียงคนปลายสายด่ากลับมาว่างี่เง่า ก่อนจะกลับมือแน่นด้วยความโกรธ และใส่ไปไม่ยั้ง
“เออ ดี ! เลิกกันเลยก็ดี เค้าก็เบื่อเหมือนกันที่ต้องมาแคร์มาห่วงคนขี้หึงน่ารำคาญแบบของแก ต้องมาทำตามในกรอบชีวิตของแก ต่อไปนี้นะ เค้าจะแรด จะบ้าผู้ชาย จะไม่หวงเนื้อหวงตัว จะกินเหล้าแม่งทุกวันเลย จะไปผับแม่งทุกคืนเลย !” เด็กหนุ่มตะโกนใส่ปลายสายไม่ยั้งก่อนจะตัดสายและปาโทรศัพท์ลงบนเตียง ก่อนจะนั่งทิ้งตัวลงไปบนเตียงแบบหมดอาลัยตายอยาก
“เฮ้ย...ใจเย็นๆ” ดูจุนนั่งลงไปข้างๆก่อนจะบีบไหล่อีกคนที่เอาแต่นั่งร้องไห้
“ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า !” ร่างเล็กนั่งโวยวายตามประสาคนเฮิร์ท
“เฮ้ย ไม่เอาน่า มาเมืองนอกทั้งที ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไปอาบน้ำแต่งตัวไป” ดูจุนพูดไปยิ้มไป ก่อนจะไล่อีกคนไปอาบน้ำ
“เลี้ยงจริงๆนะ Q____Q”
“เออ~ ไปอาบน้ำไป”
ดูจุนกับโยซอบใช้เวลาในการเดินเที่ยว ถ่ายรูปเล่นอย่างสนุกสนาน โดยที่ลืมไปว่าทั้งคู่ยังไม่รู้จักกันแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม ก่อนที่ดูจุนจูงมือโยซอบไปที่สะพานขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
“พาฉันมาทำไม ?”
“เห็นนั่นมะ แม่น้ำเจ้าพระยา สวยมาก... เอาล่ะ มีอะไรในใจก็ตะโกน อาละวาด โหวกเหวกโวยวายมาให้หมด เห็นหน้านายอมทุกข์แล้วเที่ยวไม่สนุกเลยว่ะ” ดูจุนพูดแบบยิ้มๆอ้อนบาทานิดหนึ่ง
“ไอ้บ้า...ตลกมั้ย ?”
“เออ เอาน่า อยากพูดไรก็พูด อย่าลืมนะว่าที่นี่ไม่ใช่เกาหลี เราพูดอะไรไปเขาก็ไม่รู้หรอกน่า”
“ฮือ...ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ฉันเกลียดแก เลิกกันก็ดี ฉันเบื่อแกแล้วเหมือนกัน ฉันเกลียดแก ไอ้ชเว มินโฮ !!!” โยซอบรวบรวมพลังเสียงที่มีทั้งหมดว้ากออกมาบนสะพาน ที่แม้แต่ดูจุนยังสะดุ้ง ก่อนที่จะปาดน้ำตาแล้วหันมายิ้ม
“ระบายหมดแล้ว...” ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
“เยี่ยม ! ป้ะ ไปเที่ยวกัน” ดูจุนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะลากอีกคนตระเวนไปทั่วกรุงเทพมหานคร
…..
ทั้งสองคนเที่ยวกันอย่างสนุกสนานจนเวลาผ่านเลยไปถึงตอนกลางคืน ทั้งสองคนนอนกลางถนนพลางมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสว่างระยับตัดกับท้องฟ้าที่มืดมิด
“ดาวคืนนี้สวยเนอะ” โยซอบนอนมองดาวตาเป็นประกาย
“นั่นดิ...” ดูจุนเองก็มองท้องฟ้าด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“ว่าแต่...เราคิดยังไงมานอนตากน้ำค้างกันเนี่ย...” โยซอบเริ่มฉุกคิดขึ้นมา
“ทำไงได้ แถวนี้โรงแรมมันเต็มนี่หว่า...”
“มีอยู่อีกทีนะ แต่ฉันไม่รู้ว่านายกล้าพอรึเปล่า ?” โยซอบพูดก่อนหันไปชี้ตึกขนาดย่อมที่เขียนป้ายไว้ว่า “MOTEL”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เราแค่ไปหาที่นอนนี่ ป้ะ” ดูจุนลุกขึ้นเดินนำเข้าไปในโมเตลแห่งนั้น จากนั้นคุณป้าวัยกลางคนที่ดูท่าจะเป็นเจ้าของโรงแรมก็เดินนำไปที่ห้องหนึ่ง ก่อนจะยื่นกุญแจห้องให้
“เอ่อ...สองห้องฮะป้า” โยซอบบอกโดยลืมไปว่าตัวเองกำลังพูดกับคนไทย
“เย่สๆ” ป้าวัยกลางคนยิ้มหน้าแป้นก่อนจะเปิดประตูห้องให้
“อ่า... two rooms”ดูจุนพยายามใช้ภาษาอังกฤษแบบงูๆปลาๆให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
“อ้อ~” ป้าวัยกลางคนล้วงกระเป๋าก่อนจะหยิบถุงยางอนามัยขึ้นมาสองอัน
“noooo !! เอ่อ...” โยซอบทำท่าหยิบกุญแจสองอันขึ้นมาให้ป้าแกดู แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ป้าแกก็ทำท่าไม่เข้าใจ จนโยซอบกับดูจุนตัดสินใจเปิดแค่ห้องเดียว โดยดูจุนเสียสละให้โยซอบนอนบนเตียง ในขณะที่ตัวเองลงไปนอนที่พื้น
“เฮ้ย นายเคยมีแฟนยังอ่ะ นอกจากไอคุณมินโฮนั่นน่ะ ?” ดูจุนที่นอนไม่หลับพยายามชวนโยซอบคุยเป็นเพื่อน
“ไม่เคยอ่ะ...”
“แล้วนายอ่ะ เคยมีป่ะ ?” โยซอบถามย้อนกลับไป
“เคย เลิกแล้วด้วย...”
“ทำไมเลิกกันอ่ะ ?” โยซอบกลิ้งตัวยื่นหัวลงมาข้างล่างที่ดูจุนนอนอยู่ ก่อนจะทำหน้าที่บ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็น
“ฉันมันงี่เง่า - -...”
“แหม่ะ พระเอกจริงๆ นอนดีกว่า” โยซอบแซวเล็กน้อยก่อนจะกลิ้งกลับขึ้นไปบนเตียง
“นั่นดิ... good night นะ” ดูจุนบอกส่งท้ายก่อนจะผล็อยหลับไป
….
“มันถึงบ้านเพื่อนนายรึยังเนี่ย ?”
“อีกนิดเดียวน่า อย่าบ่น !”
“ถึงแล้ว xD” โยซอบวิ่งลิ่วไปที่หน้าบ้านก่อนจะตรวจสอบเลขที่บ้านกับแผนที่ จากนั้นก็ทำการกดกริ่งบ้าน
“ฮาโหล…”
“มาแล้วๆๆๆๆ” เจ้าของบ้านส่งเสียงมาแต่ไกล
“โยซอบบิ ! ดีใจจังที่นายอุตส่าห์มา” เจ้าของบ้านแทบกระโดดกอดโยซอบ
“นี่ อ่า…นี่เพื่อนของฉันเอง ชื่อคิมคิบอม แต่พอมาไทยก็ใช้ชื่อคีย์เลย ส่วนคิบอม นี่…อ่า…ชื่อยุน ทำความรู้จักกันไว้สิ >____<” โยซอบแนะนำตัวให้ทั้งสองคนรู้จักกัน ก่อนที่คียจะยิ้มรับและพาทั้งสองเข้าบ้านเพื่อไปทักทายพ่อแม่
“อันยองฮาเซโย” ทั้งสองคนโค้งสวัสดีพ่อแม่ของคีย์เป็นการใหญ่ ก่อนที่ทางเจ้าบ้านจะรีบจัดสำรับอาหารให้หนุ่มๆทั้งสอง พื้นเพเดิมของครอบครัวคีย์เป็นคนเกาหลี แต่เมื่อ 3 ปีก่อน ครอบครัวของเขาก็ตัดสินใจย้ายถิ่นฐานมาอาศัยอยู่ที่ไทย จนคีย์ได้พบกับคนเกาหลีเช่นเดียวกับเขา และตัดสินใจแต่งงานกันในเมืองไทย
“โห มาอยู่ไทยสามปีทำอาหารไทยได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย *0*” ร่างเล็กกับร่างสูงที่นั่งด้วยกันมองอาหารบนโต๊ะด้วยดวงตาลุกวาว
“อื้ม ฉันชอบทำกับข้าวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยสนุกเลยแหละทีนี้ คิคิ”
“แล้วว่าแต่ คู่แต่งงานของนายล่ะ ??” ดูจุนเปิดปากถามขึ้นมา
“ไปจัดการลางานน่ะ เดี๋ยวก็มา ไว้จะแนะนำให้รู้จักนะ”
“อย่าไปแนะนำเลย เดี๋ยวแฟนนายจะไม่เต็มเหมือนหมอนี่น่ะ” โยซอบพูดเย้ยดูจุนนิดหนึ่ง
“ว่าไงนะ =[ ]= !!”
“แล้วนายสองคนเจอกันได้ไงน่ะ ?” คีย์ถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อหลังจากรู้ว่าทั้งสองเจอกันโดยไม่รู้จักกัน
“ถามแปลกๆลูก พรหมลิขิตไงจ๊ะ xD” แม่ของคีย์เอ่ยขึ้นมา
“ม…ไม่ใช่ค้าบบบบบบ” ทั้งสองคนรีบโวยก่อนจะหน้าแดงไปตามๆกัน
“จ้าๆ แม่ล้อเล่นไปแบบนั้นแหละ”
“ว่าแต่ เธอสองคนเคย…กันรึยังล่ะ ??” พ่อของคีย์หรือนายคิมถามมาแบบหน้านิ่งๆ
“เคยจุดจุดจุด คืออะไรเหรอครับ ?” ดูจุนถามแบบงงๆ
“โฮ้ววว เด็กสมัยนี้มันใสซื่อจริงๆวุ้ย เอาง่ายๆนะ เคยป้าบๆกันรึยัง !”
“พ่อ ! ไปถามอะไรแบบนั้นฮะ” คีย์รีบโวยทันที ส่วนทั้งสองคนก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินหลังได้ยินคำถาม
ปิ๊งป่อง !
“สงสัยจะมาแล้ว” คีย์พึมพำก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“โอ๊ยย ลุ้นง่ะลุง >____<” ร่างเล็กเอาหน้าซุกแขนดูจุนก่อนจะเงยหน้ามาทำหน้าแบบฟินสุดๆ
“หยั่งกับแกจะแต่งงานงั้นแหละ” ดูจุนแขวะตามเดิม
“เข้ามาก่อนเลย วันนี้เพื่อนฉันมาด้วยนะ” เสียงคีย์เชื้อเชิญคนที่เพิ่งมา
“อันยองครับ สวัสดีครับ” แขกที่เป็นคนรู้ใจของคีย์เดินเข้ามานั่งก่อนจะทักทายเป็นสองภาษา
“สวัสดีครับ” ดูจุนและโยซอบรับไหว้อย่างเก้ๆกังๆ
“นี่ แฟนฉันล่ะ ชื่อจงฮยอน ส่วนจงฮยอน นี่เพื่อนฉัน โยซอบกับดูจุน”
“โอว้าว แฟนนายเหรอเนี่ย หล่ออ้ะ น่าอิจฉาชะมัด” โยซอบแซว
“ปล่อยให้หนุ่มๆเค้าคุยกันไปดีกว่าเนอะแม่ เราไปกันเถอะ อย่านอนดึกกันนะเด็กๆ”
“ค้าบบบบบ”
“ขอบใจที่อุตส่าห์มากันนะ” คีย์ยิ้มขอบคุณ
“ดีออก ถือซะว่าออกมาเที่ยวด้วยนี่นา >_<” โยซอบรีบตอบกลับ
“ตอนนี้ผมเปิดโรงแรมอยู่ที่นี่น่ะ กำลังไปได้สวยเลย ไว้ว่างมาเที่ยวไทยก็บอกผมได้นะ ผมจะจัดห้องพิเศษให้เลย” จงฮยอนกล่าวตอบแทนทั้งสองคนที่อุตส่าห์ดั้นด้นข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมางานแต่งพวกเขา
“คุณน่าจะบอกพวกเราเร็วกว่านี้นะ เมื่อคืนพวกเราต้องหลวมตัวไปนอนม่านรูดด้วยล่ะ -///-” ดูจุนบอกแบบอายๆ
“งั้นผมกลับบ้านก่อนนะคีย์ พรุ่งนี้เจอกันครับ” จงฮยอนกล่าวลาคีย์ ก่อนจะหันไปโค้งขอบคุณดูจุนและโยซอบอีกครั้ง
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
….
บรรยากาศในงานแต่งกำลังไปได้สวย แขกเหรื่อในงานทั้งคนไทยและเกาหลีต่างมาร่วมกันมากมาย ดูจุนกับโยซอบสนุกกับการกินอาหารไทยในงานที่มีมากมายเหลือแหล่ ทั้งผัดไท ต้มยำกุ้ง แกงมัสมั่น ขนมจีนแกงเขียวหวาน ผัดหมี่โคราช ตบท้ายของหวานสุดอลังการล้านแปดทั้งลูกชุบ ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ขนมตาล และอีกมายที่ทำให้ทั้งคู่กินได้เรื่อยๆอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
“นี่นายทำเองหมดเลยเหรอคีย์ ?” โยซอบถามคีย์แต่สายตาไม่ได้มองคู่สนทนาแต่อย่างใด เพราะสายตามองจานอาหาร ส่วนปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ
“อร่อยมั้ยล่ะ ?”
“อร่อยม้ากกก” ดูจุนและโยซอบตอบพร้อมกัน ก่อนจะสวาปามมาราธอนต่อไป
“เอาล่ะ ถึงช่วงสุดท้ายของงานแล้วนะครับ ต่อไปนี้จะมีพิธีโยนดอกไม้ ใครโสด หรือสนใจร่วมสนุกก็มายืนหน้าเวทีได้เลย” พิธีกรของงานประกาศขึ้นมา ทำให้แขกเหรื่อในงานทั้งชายหญิงวิ่งไปอออยู่หน้าเวที
“ไม่ไปเหรอลุง ได้ข่าวว่าแก่หงำยังไม่มีคู่ ไม่สนเหรอ ?” โยซอบหันมาแซวดูจุนที่กำลังนั่งจิ้มลูกชุบเข้าปากพอดี
“ไร้สาระน่า ของแบบนี้มันอยู่ที่หน้าตาและคารมเว้ย” ดูจุนมองอย่างเอือมๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินต่อ
“แต่ว่านะ แก่ๆแบบลุงเนี่ย หมดคารมแล้วมั้ง ส่วนหน้าตา… ฮุฮุฮุ” ร่างเล็กทำหน้ากลั้นหัวเราะเป็นเชิงเย้ยหยัน
โคร้ม !!
“แว้กกก !” ดูจุนและโยซอบที่นั่งอยู่บนโต๊ะสะดุ้งแหกปากหลังมีวัตถุบางอย่างตกลงมาที่โต๊ะของพวกเขา
“ดอกไม้นี่นา” ดูจุนหยิบช่อดอกไม้ที่มาประเคนถึงโต๊ะขึ้นมา
“มีลางว่าจะไม่ขึ้นคานแล้วแหละลุง” โยซอบสะกิดแขนเบาๆ
“คงงั้นมั้ง ช่างเหอะ กินต่อดีกว่า =..=” ดูจุนพูดก่อนจะวางช่อดอกไม้ไว้ข้างเก้าอี้จากนั้นก็จัดการกับขนมจีนน้ำยาต่อ
“ลุง เรามาแข่งกินลูกชุบกันมะ ?” ร่างครสามารถเล็กนั่งจ้องจานลูกชุบก่อนจะปิ๊งไอเดีย
“หึหึหึ นายท้าผิดคนซะแล้วล่ะไอ้เตี้ย ฉันนี่แหละ แชมป์การกินเชียวนะเฟ้ย ถอนคำท้ายังทันนะ”
“โอเค งั้น…ใครสามารถกินลูกชุบหมดจานนี้ได้ภายในเวลา 2 นาที ชนะ !”
“โอเค หึหึ แล้วอย่ามางอแงนะเฟ้ย…” ดูจุนพูดขู่ก่อนจะหันมามองจานลูกชุบ แล้วพบว่า
“เฮ้ย ว่างเปล่า =[ ]= !!!”
“ง่ำๆๆ อาหย่อยดี ^_____^” โยซอบเคี้ยวลูกชุบตุ้ยๆในขณะที่ดูจุนได้แต่ตะลึงที่โยซอบสามารถกินลูกชุบได้ครั้งละ 10 กว่าชิ้นในครั้งเดียว
“คนรึยักษ์วะเนี่ย เขมือบซะ…”
“ปากเสีย !”
“เฮ้ย พรุ่งนี้วันสงกรานต์นี่หว่า !!” ดูจุนมองปฏิทินในโรงแรมก่อนจะสะดุ้งโหยง
“จริงดิ !!”
“เออสิ ! เฮ้ย พรุ่งนี้ไปเล่นสงกรานต์กัน”
“เอาดิ ! ป่ะ งั้นเราไปซื้อปืนฉีดน้ำกัน >___<” โยซอบรีบชวนก่อนที่ทั้งคู่จะไปลาคีย์กับจงฮยอน
“นี่ ฉันไปก่อนนะ นี่ก็ดึกแล้ว ขอให้แฮปปี้มากๆนะ ^^” โยซอบอวยพรให้ทั้งสองคน
“โชคดีนะ ^^/” คีย์โบกมือส่งท้ายคู่หูเฮลโล่สแตรงเจอร์ (คนแปลกหน้า)
….
เช้าวันรุ่งขึ้น ดูจุนกับโยซอบรีบตื่นแต่เช้าและมุ่งหน้าไปที่ถนนข้าวสารเพราะเป็นแหล่งชุมนุมคนเล่นสงกรานต์ ผู้คนจำนวนมหาศาลบวกกับการสาดน้ำที่ไม่ธรรมดาของแต่ละคน ทำให้ดูจุนและโยซอบตัวเปียกอย่างรวดเร็ว
“ดูนายจะตื่นเต้นซะเหลือเกินนะ” ร่างสูงหันมามองโยซอบที่กำลังสนุกกับการสะพายปืนฉีดน้ำไล่ยิงคนที่ผ่านไปมา
“แหงอยู่แล้ว นานๆทีมีครั้งเลยนะ อีกอย่าง ที่เกาหลีมีแบบนี้ที่ไหนล่ะ ?”
“และนี่ก็คืออีกเหตุผลหนึ่ง ที่ฉันมาเมืองไทย ฉันอยากเล่นสงกรานต์ พี่คุณบอกไว้ในงานมีทติ้งว่า สนุกม้ากกกก”
“ก็มันส์ดีนั่นแหละ หึหึหึ” ดูจุนขบหัวเราะก่อนจะเอาถังน้ำเทใส่หัวโยซอบ
“อ้ากกก มากไปแล้วนะ !” ร่างเล็กทำแก้มป่องก่อนจะฉีดน้ำใส่ไม่ยั้ง
“นี่ลุง ฉันฝันมานานแล้วอ่ะ”
“อะไร ?”
“ฉันอยากจะลองเล่นสงกรานต์โดยใช้น้ำแข็งอ่ะ ท่าทางจะเย็นซู่ซ่า”
“เอาสิ…” ดูจุนเดินไปซื้อก้อนน้ำแข็งเอาไปใส่ถังน้ำ แล้วเอาน้ำเย็นเดินมาราดใส่โยซอบ
“อู้ววววว สดชื่น xD” โยซอบตะโกนอย่างสะใจ
“เอ้า ทีนี้ก็เอาน้ำธรรมดาล้างตัวได้แล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” ดูจุนพูดไปเทน้ำธรรมดาราดตัวโยซอบไป ก่อนที่โยซอบจะคว้ากระป๋องแป้งมาปะหน้าอีกคนจนแก้มขาว
“คิคิคิ ขาววอกเลยอ่ะ”
“งั้นตาฉันมั่ง”
ดูจุนผสมดินสอพองสีขาว จากนั้นก็ค่อยๆใช้มือป้ายแป้งไปป้ายหน้าโยซอบ ร่างสูงป้ายหน้าโยซอบไปๆมาๆ โดยที่ไม่ละสายตาจากอีกคน จนอีกคนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ร่างสูงค่อยๆใช้แป้งป้ายหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าไปหาอีกคน ปากของดูจุนค่อยๆสัมผัสกับริมฝากของโยซอบอย่างแผ่วเบา คนถูกจูบตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ดูจุนไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามหรือล่วงเกินโยซอบ อีกฝ่ายก็รู้ดีว่าไม่ได้ถูกล่วงเกิน ความรู้สึกตอนที่สัมผัส มันบอกได้ว่า นี่คือ “ความรัก”
“น…นายทำอะไรน่ะ” โยซอบรีบผละออกหลังจากตั้งสติได้
“ข…ขอ…ขอโทษ…”
“นี่แน่ะ !” โยซอบทำเป็นเลิกสนใจโดยเอาถังน้ำเย็นมาสาดใส่จนดูจุนสะดุ้ง
“โอ้ย เย็นๆๆๆ”
“กลับกันเถอะ…” โยซอบชวนอีกคนให้กลับ
“อื้อ กลับก็ดี หนาวแล้ว”
….
ดูจุนกับโยซอบกลับมาที่โรงแรมเพื่อมาแพ็คของเตรียมตัวเดินทางกลับเกาหลี ทั้งคู่รู้สึกใจหาย อยู่ในบรรยากาศที่เงียบสงัด เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ทั้งสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน พอกลับเกาหลีไป ทั้งคู่ก็ต้องต่างไปใช้ชีวิตของแต่ละคน
“อย่าลืมล็อตเต้เวิลด์นะ…” ร่างเล็กหันมาบอกดูจุนด้วยสายตาเปล่งประกายที่ดูน่ารัก
“นายห้ามลืมฉันก่อนก็แล้วกัน”
“ใครจะไปลืม…” โยซอบพูด จากนั้นก็ใช้มือแตะปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน
“…” ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากของดูจุน ร่างสูงคว้าคนตัวเล็กตรงหน้าเข้ามากอด บรรยากาศเช่นนี้เกิดขึ้นอยู่เป็นเวลานาน โดยไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากทั้งสองคนแม้แต่คำเดียว
“แล้วตกลงนายจะบอกฉันได้รึยังว่านายชื่ออะไร” โยซอบถามขึ้นมา
“ไม่ต้องรู้หรอก ไว้ถ้าเรามีโอกาสได้ไปล็อตเต้เวิลด์ ฉันจะบอกนาย”
“อือ…”
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องกลับแต่เช้า” ดูจุนขยี้หัวโยซอบก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินเข้าห้องนอน แล้วหันหลังกลับมาโบกมือให้เช่นเคย
“Good night นะ…”
“อื้อ…” ดูจุนโบกมือกลับไปก่อนจะยิ้ม
วันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วสินะ
…
“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้ เครื่องบินจากสายการบินโซบีสท์แอร์ไลน์ พร้อมจะออกให้บริการแล้วค่ะ ขอให้ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังกรุงโซล ประเทศเกาหลี เข้าเกทมาในเวลานี้ได้เลยค่ะ”
“ของฉันไฟลท์แปดโมง ของนายไฟลท์สิบโมงสินะ” โยซอบมองตั๋วอย่างใจหาย ทำไมเขาไม่เลือกจองไฟลท์สิบโมงนะ
“โชคดีนะ…” ดูจุนกอดร่างเล็กเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะได้แต่มองตามอีกคนที่เดินเข้าเกทไป จนลับตาไปในสุด ดูจุนนั่งมองจากในสนามบินจนกระทั่งเครื่องบินที่โยซอบโดยสารเคลื่อนตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าและหายลับไปในที่สุด
ดูจุนนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวในสนามบิน ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะค่อยๆมารวมที่เบ้าตา และไหลลงมา ทำไมเขาต้องมาเสียน้ำตาให้คนที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเสียด้วยซ้ำ
“ลาก่อนนะ ยินดีที่ไม่รู้จัก…”
ทางด้านโยซอบที่อยู่บนเครื่องบินก็มีสภาพเดียวกับดูจุน ร่างเล็กนั่งนึกถึงตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอกับดูจุน แม้จะไม่รู้จักชื่อเลยด้วยซ้ำ โยซอบก้มหน้าร้องไห้เงียบๆไปตลอดทางการกลับเกาหลี…
….
“โยซอบ ทางนี้ !” เสียงของเพื่อนรักอย่างฮยอนซึงดังขึ้นจากด้านหลังโยซอบ โยซอบวิ่งไปหาฮยอนซึงก่อนจะกอดเพื่อนรัก และเผลอร้องไห้ออกมา
“ฮือ…”
“เฮ้ นายเป็นอะไร ??” ฮยอนซึงงงและตกใจกับปฏิกิริยาของโยซอบ
“อ้าว เพื่อนนายร้องไห้ทำไมน่ะ ?” ผู้ชายที่ยืนข้างๆฮยอนซึงถามขึ้นมา
“ไม่รู้อ่ะ เอ้อ จุนฮยอง นายรอรับเพื่อนเหมือนกันใช่ป่ะ งั้นฉันไปส่งโยซอบที่บ้านก่อนนะ กว่าเพื่อนนายจะมาก็อีกชั่วโมงแน่ะ”
“โอเคครับ…งั้นเดี๋ยวฉันช่วยถือของไปให้ก็แล้วกัน” จุนฮยองยกกระเป๋าของโยซอบเดินนำหน้าไปที่รถของฮยอนซึง จัดสัมภาระให้เสร็จสรรพ
“เย็นนี้เจอกันนะ ^^/” จุนฮยองบอกฮยอนซึงอย่างอารมณ์ดี
“อื้อ…”
จุนฮยองมองตามรถของฮยอนซึงที่ขับออกไป ก่อนจะเดินกลับไปในสนามบิน เป็นเวลาเดียวกับ ที่เครื่องบินของเพื่อนเขามาถึงพอดี
“ไอ้ดูจุน ทางนี้เว้ยยย !!!” จุนฮยองรีบโบกมือตะโกนเรียกเป้าหมาย
“อันยอง…” ดูจุนโบกมือทักทายด้วยใบหน้าซึมๆ จุนฮยองค่อนข้างตกใจกับสภาพที่ดูไม่จืดของเพื่อนรัก เลยซักไซ้เป็นการใหญ่
“ไอ้ดูจุน ! ทำไมขอบตามึงแดงช้ำงี้วะ เป็นเชี่ยไร เล่าให้กูฟังมาเดี๋ยวนี้ !!”
“ไว้กูค่อยเล่าให้ฟัง…” ดูจุนเดินถือกระเป๋าสัมภาระใบน้อยขึ้นรถในสภาพเหมือนผีตายซาก
“ตกลงเป็นอะไรวะ ??”
จุนฮยองถามเพราะตกใจกับสภาพของเพื่อนตัวเอง ดูจุนตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังไปทั้งหมด จุนฮยองฟังแล้วค่อนข้างจะตกใจเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนเสียน้ำตาให้ใคร
“มึงไม่รู้จักเขาแม้กระทั่งชื่อเนี่ยนะ !”
“เออสิ กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ไหน สบายดีมั้ย กูเคยสัญญาว่ากูจะพาเขาไปเที่ยวล็อตเต้เวิลด์ แต่แม้กระทั่งชื่อกูยังไม่รู้เลย แล้วกูจะทำไงล่ะ ?”
จุนฮยองฟังไปก็สงสารเพื่อนไป แต่แล้วความคิดของเขาก็แว่บไปถึงเรื่องเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วที่เห็นโยซอบยืนร้องไห้กับฮยอนซึง แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมได้ขนาดนั้น
“กูรู้ละ…” จุนฮยองปิ๊งไอเดีย ก่อนจะรีบพูดออกมา
“อะไรวะ ?”
“มึงก็ลองโทรไปที่รายการ Kiss the radio สิวะเฮ้ย คลื่นนี้มีคนฟังตั้งเท่าไหร่ ฉันว่าคนของแกก็ต้องฟังอยู่แล้ว”
“เออว่ะ…น่าลองดี…”
“ตอนนี้แหละกำลังออนแอร์พอดี แกโทรเข้าไปเลย”
ดูจุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรของรายการ Kiss the Radio รายการวิทยุที่มีคนฟังมากที่สุดในเกาหลี ดำเนินรายการโดยดีเจลีทึก และ ดีเจอึนฮยอก
….
“โยซอบ นายโอเคมั้ย ?” ฮยอนซึงหยิบน้ำให้เพื่อนดื่ม โยซอบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฮยอนซึงฟัง ฮยอนซึงทำได้แค่นั่งรับฟังและปลอบใจเพื่อนรัก ก่อนจะเปิดวิทยุคลื่น Kiss the Radio ให้โยซอบฟังแก้เครียด
“เอาละครับ วันนี้ทางรายการของเราก็มีผู้ชายคนหนึ่งโทรเข้ามาเล่าปัญหาชีวิตเช่นกันนะครับ” ดีเจอีทึกพูดแนะนำ
“งั้นขอเชิญโฟนอินสายเข้ามาเลยครับผม” อึนฮยอกบอกกับทีมงาน
“ยอโบเซโย…” เสียงปลายสายดังขึ้นมาภายในห้องส่ง ซึ่งเป็นรายการสดและมีคนฟังเป็นล้านคน
“อันยองครับผม…” สองดีเจกล่าวทักทายคนปลายสายอย่างอารมณ์ดี
“ช่วยบอกชื่อของคุณหน่อยได้มั้ยเอ่ย ?” ดีเจอีทึกกล่าว
“ผมมีเรื่องอยากจะเล่าก่อนน่ะครับ…”
“ว้าว มีเซอร์ไพรส์ด้วย ได้ครับผม งั้นเริ่มเลยนะฮะ” ดีเจอึนฮยอกพูดเปิดการเล่าเรื่อง
“มึงจะให้กูเล่าไงวะ ??” ดูจุนกระซิบถามจุนฮยองที่นั่งข้างๆ
“เล่าทุกอย่างที่มึงเจอไปเลยไงเล่า กูเชื่อว่าเขาคนนั้นฟังอยู่น่า”
“เอ่อ…”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมมีโอกาสได้ไปที่เมืองไทยน่ะครับ…ผมได้ไปเจอใครบางคน มันคงฟังดูตลกนะครับถ้าผมบอกว่า ผมตื๊อเขาตลอดเลยในวันแรกที่เราเจอกัน ผมไปไทยโดยที่ผมพูดไทยไม่ได้ เขาคนนั้นช่วยชีวิตผมไว้ วันที่ผมได้ยินเขาเลิกกับแฟน ผมพาเขาไปเล่นเพื่อให้ไม่เศร้า…ผม…” ดูจุนหยุดเล่าไปเพื่อพยายามกลั้นน้ำตาไว้ขณะที่เล่าให้คนทางบ้านฟัง
“ผม…” สองดีเจนั่งลุ้นระทึกไปด้วย
“ผมเผลอชอบเค้าโดยที่ผมไม่รู้ตัว ผมเคยสัญญากับเขาไว้ว่า ถ้ากลับมาที่เกาหลี ผมจะมาพาเขาไปล็อตเต้เวิลด์ แต่…”
“ผม…ไม่รู้จัก…แม้กระทั่งชื่อของเขาเลยด้วยซ้ำ…” พอพูดจบ ดูจุนรีบส่งโทรศัพท์ให้จุนฮยอง เขานั่งปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหมดสภาพลูกผู้ชาย
“เรื่องของคุณฟังดูเศร้ามากเลยนะฮะ” ดีเจอึนฮยอกพูดขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาเล็กน้อย
ฮยอนซึงเริ่มตกใจยิ่งกว่าเดิมหลังจากพบว่า โยซอบนั่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ฮยอนซึงรีบกอดเพื่อนและปลอบเพื่อนเป็นการใหญ่
“ฮยอนซึง…ฮือ…”
“โยซอบ เป็นอะไร…”
“เขาคนนั้น…”
“นายยังลืมเขาไม่ได้สินะ”
“เรื่องที่เราฟังในวิทยุเมื่อกี๊…เป็นเรื่องของฉันกับเขา…ฮือ…” โยซอบซุกหน้าร้องไห้บนไหล่ของฮยอนซึง ฮยอนซึงแทบหูไม่เชื่อตัวเอง
“เอาล่ะครับ ผมขอถามปิดท้ายนะฮะ…ตกลง คุณ…ชื่ออะไรฮะ…” ดีเจอีทึกถามคำถามสุดท้ายก่อนจะปิดรายการ
“…”
“มึงบอกเขาไปเลย” จุนฮยองพูดขึ้นมา
“ผมชื่อ…”
The end !
ความคิดเห็น